Η δανειακή σύμβαση της Ελλάδας με την τρόικα, που υπεγράφη με πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2010, και αφού πρώτα η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε απαξιώσει το brand name Ελλάδα, συρρικνώνοντας τις εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης της χώρας, θα έπρεπε φυσιολογικά να έχει και κάποια όρια.
Όπως για παράδειγμα, το Σύνταγμα. Φαίνεται ωστόσο ότι… τέτοια όρια δεν υπάρχουν, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Πολ Τόμσεν και οι συνεργάτες του απαίτησαν σήμερα από την Κυβέρνηση να προχωρήσει σε νομοθετική… εκτροπή από το Σύνταγμα.
Και ανεξαρτήτως του αν υπάρξει σχετική συμφωνία με τους εργασιακούς εταίρους, να νομοθετήσει για την ετσιθελική μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Καταργώντας δηλαδή στην πράξη τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που προβλέπονται και προστατεύονται από το Σύνταγμα.
Δεν έχει σημασία το αν η Κυβέρνηση θα εμφανιστεί και πάλι να «διαπραγματεύεται» σκληρά, και να αποφεύγει ένα τέτοιο τελεσίγραφο, ή να το αποδέχεται… κατά το ήμισυ.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η τρόικα θεωρεί εαυτόν υπέρτερο του Συντάγματος μιας χώρας. Και μάλιστα όχι μιας τυχαίας χώρας, αλλά εκείνης στο ιστορικό παρελθόν της οποίας ανακαλύφτηκε το αρτιότερο πολίτευμα του ανθρωπίνου γένους : Η Δημοκρατία.
Το Σύνταγμα φυσικά λέει και κάτι ακόμη : Ότι η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Και αυτόν δεν έχουν καταφέρει να μας τον απαλλοτριώσουν ακόμη. Στο χέρι μας λοιπόν είναι να δοθεί η πρέπουσα απάντηση. Στους εκπροσώπους των δανειστών, αλλά και στην Κυβέρνηση που τους έχει κακομάθει με την παθητικότητά της.
Περιττό φυσικά να σημειώσει κανείς ότι στην περίπτωση που «περάσει» η παραπάνω απαίτηση της τρόικας για de facto κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, η Κυβέρνηση θα έχει προσυπογράψει και την πτώση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου