Posted by ΚωνσταντίνοςΑιγαίο, Απόψεις, Ελληνοτουρκικά, Ροή
Κυριακή - 23 Ιανουάριος 2011
Το κλειδί στην όλη ιστορία είναι το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Όταν μιλάμε για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ εννοούμε ότι βρίσκεται εκτός του εύρους των χωρικών υδάτων. Με 12 μίλια αιγιαλίτιδα ζώνη καλύπτεται το 70% περίπου του Αιγαίου ( κρατώντας διόδους διεθνούς ναυσιπλοΐας και μέση γραμμή ) και μένει να μοιρασθεί το επόμενο 30%.
Η αρχή της ευθυδικίας, λαμβάνει αυτονόητα υπ' όψιν της το γεγονός το τι πρέπει να μοιρασθεί.
Η σύνταξη συνυποσχετικού για προσφυγή στην Χάγη, σημαίνει ότι πιο μπροστά ορίζεις τι έχεις να μοιράσεις. Ή το 70% του Αιγαίου γιατί έχεις 6 μίλια αιγιαλίτιδα ζώνη ή το 30% του Αιγαίου γιατί έχεις 12 μίλια αιγιαλίτιδα ζώνη.
Είναι ένα σημείο πού τονίζεται δυστυχώς ανελλιπώς, ενώ είναι ουσιώδες.
Δεν είναι τυχαίο το Casus beli της Τουρκίας, αν προχωρήσουμε στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, ασκώντας το δικαίωμά μας αυτό, όπως σαφέστατα το διεθνές δίκαιο θαλάσσης ορίζει. Γι αυτό και η Τουρκία δεν το έχει υπογράψει.
Αντί να θέσουμε ως απαράβατο όρο για να συνεχίσουν οι συνομιλίες ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ την αποδοχή του δικαίου της θάλασσας, που αυτονόητα είναι αποδεκτό -ως διεθνής συμφωνία- από όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης, εμείς συνομιλούμε και συνομολογούμε κρυφίως αυξομειούμενο εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων... !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου