Ορισμένοι ανυπόμονοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κοινωνική κατάσταση με λογιστικό τρόπο. Δηλαδή αφού η Αθήνα έχει 500.000 ανέργους αναρωτιούνται γιατί οι συγκεντρώσεις μαζεύουν μόνο 50.000 πολίτες.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περιμένουμε από μια κοινωνία με χρόνια ύπνωση και καταστολή να “ξυπνήσει” τόσο γρήγορα; Επειδή καταπιέζεται; Επειδή χάνει οικονομικά; Επειδή την λεηλατούν;
Δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. Οι αιγύπτιοι της αρχαιότητας καταπιέζονταν για χιλιάδες χρόνια από τις κυρίαρχες τάξεις τους και δεν επαναστάτησαν ποτέ.
Ισως κάποιο εξαιρετικό γεγονός να οδηγήσει σε μια εξαιρετική αντίδραση, όπως στην κηδεία του Κωστή Παλαμά στην κατοχή. Αλλά εξαιρετικά γεγονότα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Αλλά ακόμη και εξαιρετικά γεγονότα μπορεί να μην οδηγήσουν πουθενά. Εξαρτάται από χίλια δυο. Δείτε στην Κερατέα, 4 μήνες πόλεμο με τις δυνάμεις καταστολής είχαν οι άνθρωποι, το ήξερε όλη η ελλάδα, παρά την αποσιώπηση από τα ΜΜΕ, κι όμως δεν εξελίχθηκε σε κάτι ευρύτερο.
Το ότι σε μερικούς μήνες η ελληνική κοινωνία, με τα ΜΜΕ, κόμματα, συνδικάτα και όλον τον κυβερνητικό μηχανισμό απέναντί της, κατάφερε να θυμώσει τόσο πολύ και να μπει σε διαδικασία ζυμώσεων είναι ΗΔΗ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Διότι η κοινωνία έχει αρχίσει πλέον και αντιλαμβάνεται το λάθος του εγώ έναντι του εμείς. Και τις παγίδες στις οποίες έπεσε. Και τώρα ψάχνει κατευθύνσεις. Και μέρα με τη μέρα αλλάζει…
Μεγάλη νίκη και κέρδος είναι επίσης πως η γνήσια δημοκρατία μπήκε στην δημόσια συζήτηση. Ναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που το σύστημα διέφθειρε με τον πιο βίαιο τρόπο και τους κρατάει ακόμα σε πνευματική καταστολή άρχισαν, στο διαδίκτυο έστω, και συζητάνε για γνήσια και άμεση δημοκρατία. Που ένα χρόνο πριν ούτε που τους είχε περάσει από το μυαλό. Ούτε που τους είχε περάσει από το μυαλό.
Και έκαναν και δημόσια πρόσωπα όπως ο Καζάκης κι ο Μίκης κι ο Βιλιάρδος κι ο Δελαστικ και διάφορους άλλους να μιλάνε για γνήσια και άμεση δημοκρατία. Και άλλους πολλούς. Αρθρογράφους κλπ κλπ.
Για σκεφτείτε λίγο. Πότε αρχίσατε εσείς να συζητάτε για δημοκρατία αυτού του τύπου; Λίγο είναι αυτό;
Σε πόλεμο είμαστε. Οχι μεταφορικά. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Είμαστε σε καθημερινή μάχη αντοχής. Χαρακώματα σκάβουμε. Τώρα τα σκάβουμε. Τώρα που αλλάζουν οι συνειδήσεις. Οι συνειδήσεις των ελλήνων τώρα άρχισαν και γίνονται χαρακώματα. Και οι περισσότεροι νιώθουν ακόμη άοπλοι, μόνοι και φοβισμένοι. Ακάλυπτοι. Ακαθοδήγητοι.
Δεν γίνονται οι επιθέσεις έτσι απέναντι σε έναν εχθρό πάνοπλο.
Με την πρόταση αυτή, του να πάμε δηλαδή στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ της 11ης Μαίου και να μην φύγουμε, αλλά ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΚΕΙ, εγώ και άλλοι, όπως έγινε και στην προηγούμενη συγκέντρωση, σκεφτήκαμε να επιχειρήσουμε ακόμη μια φορά να μετρηθούμε πόσοι είμαστε, εμείς που πήραμε για τα καλά χαμπάρι τι γίνεται και κατά που πρέπει να πάμε. Και να δούμε τι ίσως μπορούμε να πετύχουμε και τώρα. Τώρα.
Γιατί σε έναν ή τρεις μήνες θα είμαστε σίγουρα περισσότεροι. Θα έρθουν να μας βρουν κι άλλοι, κι άλλοι…
Αν στο μεταξύ δεν μας προλάβει κάποια μεγάλη καταστροφή.
Θραξ Αναρμόδιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου