Σήμερα έχουμε την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1967. Μια θλιβερή περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας. Μιλώντας όμως πρόσφατα με κάποια σχετικά νέα στην ηλικία παιδιά, συνειδητοποίησα το πόσο ρευστή είναι η ιστορία, αλλά και η πολιτική μας συμπεριφορά.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι τριαντάρηδες αυτοί, επέμεναν πως χρειαζόμαστε μια χούντα! Έτσι ακριβώς. Η «ανάγνωση» που κάνουν της τρέχουσας αξιοθρήνητης κατάστασης της χώρας μας, σε συνδυασμό με διάφορες απλουστευμένες ατάκες που κυκλοφορούν για το απριλιανό καθεστώς, οδηγούν κάποιους, κατά τα άλλα νορμάλ ανθρώπους, να αναπολούν ή να επιθυμούν μια χούντα!
Κάποιοι όμως, έχουν μυθοποιήσει στο μυαλό τους τη δικτατορία. Ίσως επειδή δεν τη πρόλαβαν.
Εγώ, ως κάπως μεγαλύτερος των τριάντα, πρόλαβα τη χούντα, και έχω μάλιστα και αρκετές αναμνήσεις απ αυτήν.
Θυμάμαι για παράδειγμα πολύ καλά (στις αρχές της), τον φαντάρο σκοπό σε κάθε γωνία της πόλης, την απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τη δύση του ήλιου, τις περιπόλους των τζιπ της ΕΣΑ, τις εθνικιστικές κορώνες των «επαναστατών» από το ραδιόφωνο, τον συνεχή βομβαρδισμό μας με εμβατήρια, τις πινακίδες παντού με συνθήματα όπως «ο κομμουνισμός είναι εχθρός της πατρίδας», και το περίφημο πουλί (φοίνικα) αναρτημένο σε κάθε διαθέσιμη επιφάνεια.
Θυμάμαι επίσης το γενικό μούδιασμα των ανθρώπων, τον φόβο στα μάτια, τη σιωπή, τις απρόσκλητες επισκέψεις χωροφυλάκων στο σπίτι για να ελέγξουν το ποια βιβλία είχαν οι γονείς μου στη βιβλιοθήκη, τις τακτικές κλήσεις του πατέρα μου στο τμήμα «δι υπόθεσίν του», τη περιφορά στους δρόμους της πόλης κουρεμένων γουλί (εν χρω) τεντιμπόηδων, και άλλα πολλά.
Όπως θυμάμαι πως όλη αυτή η θεοποίηση της στρατοκρατίας, ο θαυμασμός για την γενναιότητα και τον πατριωτισμό των ισχυρών ενόπλων δυνάμεων, που έσωσαν τη πατρίδα, κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα μόλις έκανε ντου η Τουρκία στη Κύπρο.
Εκεί αποδείχθηκε η στρατιωτική και εθνική γύμνια των στρατιωτικών εθνοσωτήρων μας, η οποία μάλιστα κόστισε πολύ πιο ακριβά από τη πολιτική γύμνια των σημερινών πολιτικάντηδων αντίστοιχων εθνοπατέρων μας.
Προσωπικά, σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο τη σημερινή μας κατάντια, που οφείλεται στις «γρηγοράδες», στα ψέματα, στη ταπεινή καπατσοσύνη, στην ανεπάρκεια, στην ιδιοτέλεια, και στην σχεδόν απόλυτη ανικανότητα των πολιτικών ταγών μας.
Ξέρω όμως ότι τουλάχιστον μπορούμε να αντιδράσουμε, μπορούμε να τους τα χώνουμε, και πως δεν κινδυνεύουμε να μας κουρέψουν γουλί αν τυχόν το κάνουμε.
Και εν πάση περιπτώσει, στο χέρι μας είναι να μην τους ψηφίζουμε, να μην τους χειροκροτούμε, και να μη τους επιτρέπουμε να μας δουλεύουν. Στο χέρι μας είναι να τους αλλάξουμε. Δημοκρατία έχουμε. Με τα καλά της και τα κακά της.
Το να αναπολούμε όμως τη δικτατορία, επειδή δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε σωστά τη δημοκρατία, δεν είναι λύση. Ειδικά για νέους ανθρώπους, που μεγάλωσαν μέσα σε καθεστώς όχι μόνο πλήρους ελευθερίας, αλλά στα όρια της απόλυτης ανομίας και της αυθαιρεσίας.
Ξέρουν τι αναπολούν; Αν όχι , ας προσέξουν, διότι αυτό που επιθυμούν μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Και τότε θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν. Μαζί με όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου