Tη στιγμή που η Νομισματική Ένωση καταρρέει, ξεκινάει η αναζήτηση των ενόχων. «Ποιος σκότωσε αλήθεια την Ευρώπη» αναρωτιέται ο αρθρογράφος του Newsweek, Niall Ferguson.
Όπως και στο αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι «Φόνος στο Όριεντ Εξπρές», όπου οι ένοχοι ήταν πολλοί, έτσι και στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο φταίχτης δεν είναι ένας.
Παραδόξως, οι ηγέτες της περιοχής παρουσιάζονται ακόμα να κινούνται προς τον πολυπόθητο στόχο της ολοένα και στενότερης Ένωσης. Τον περασμένο μήνα μάλιστα συμφώνησαν για τη δημιουργία ενός νέου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας για την αντιμετώπιση των μελλοντικών χρηματοπιστωτικών κρίσεων.
Επίσης οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν ότι ο απόλυτος προορισμός της Ευρώπης είναι ένα πραγματικά ομοσπονδιακό σύστημα όπως το δικό τους.
Ωστόσο μέχρι στιγμής, σχεδόν όλα τα κράτη της ΕΕ έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση, ενώ η δύσκολη αυτή συγκυρία αποκάλυψε μια βαθιά απροθυμία εκ μέρους τους δυνατότερων να βοηθήσουν τους «πληγέντες».
Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το οικονομικό χάσμα στην Ευρωζώνη. Ενώ η Γερμανία διαγράφει ανοδική τροχιά, η ελληνική ανάπτυξη κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2010 ήταν στο -6%!
Το βασικό πρόβλημα είναι η αδυναμία του ευρώ να δημιουργήσει μια πραγματικά ολοκληρωμένη αγορά εργασίας, τονίζει το Newsweek. Στη δεκαετία μετά τη δημιουργία του ευρώ, το 1999, οι εργαζόμενοι στην περιφέρεια της Ευρώπης έπρεπε να πληρώνονται όσο και οι αντίστοιχοι Γερμανοί. Όμως η παραγωγικότητα δεν ήταν η ίδια.
Την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι σε χώρες όπως η Ιρλανδία έλαβαν την μετά το 1999 μείωση των επιτοκίων -ένα από τα πιο προφανή οφέλη για την περιφέρεια της ευρωζώνης- ως ένα μήνυμα για άμετρο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: η Ιρλανδία και η Ισπανία συμπεριφέρθηκαν πολύ όπως η Φλόριντα και η Νεβάδα. Οι τιμές των ακινήτων «φούσκωσαν» και στη συνέχεια «έσκασαν».
Η κρίση οδήγησε σε δύο διασπάσεις την ευρωπαϊκή οικονομία. Πρώτον, υπάρχει η θεμελιώδης πολιτική διάσταση μεταξύ των 17 μελών της ΕΕ, που εντάχθηκαν στη Νομισματική Ένωση και των 10 που δεν το έκαναν. Στη συνέχεια, εντός της ευρωζώνης, υπάρχει η διεύρυνση της οικονομικής ρήξης μεταξύ του γερμανικού πυρήνα και της προβληματικής περιφέρεια - Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία.
Και όμως ο κύριος ύποπτος δεν είναι ο πραγματικός ένοχος. Εκ πρώτης όψεως, τα δακτυλικά αποτυπώματα στο όπλο της δολοφονίας ανήκουν στις άσκοπες πολιτικές στις προβληματικές χώρες.
Στις περιπτώσεις της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, οι χρηματοπιστωτικές αγορές αποφάσισαν πριν από μερικούς μήνες ότι είναι πιθανή ακόμα και η πτώχευση.
Εξ ου και η αύξηση του κόστους δανεισμού τους, καθώς οι επενδυτές ζήτησαν αποζημίωση για τον κίνδυνο αυτό, με τη μορφή υψηλότερων ποσοστών. Εξ ου και η ανάγκη για διασώσεις από άλλα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο οι πραγματικά ένοχοι είναι οι τράπεζες. Και όχι μόνο της περιφέρειας αλλά και του πυρήνα.
Το «βρώμικο» μικρό μυστικό των οικονομικών της ζώνης του ευρώ είναι ότι εάν μία από τις χώρες της περιφέρειας πτωχεύσει, οι γερμανικές τράπεζες - ιδίως η κρατική Landesbanken- θα είναι από τους πιο μεγάλους χαμένους. Και αυτό, γιατί ο πυρήνας θα αναλάβει τη διάσωση της περιφέρειας.
Το δύσκολο πλέον είναι οι Γερμανοί ψηφοφόροι και φορολογούμενοι να δεχθούν αυτή την πρόταση και σε αυτό το σημείο κρύβεται ο εκτροχιασμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια δημοσκόπηση του Ευρωβαρομέτρου το περασμένο έτος αποκάλυψε ότι μόνο το 34% των Γερμανών θεωρεί ότι το ευρώ έχει μετριάσει τις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
epikaira.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου