Ήμουν ανέκαθεν κατά του μνημονίου, ειδικά από το σημείο που χρησιμοποιήθηκε σαν δικαιολογία λήψης μέτρων και όχι σαν εργαλείο δουλειάς. Ποιοτικά εξετάζοντάς το, πίστευα ότι δεν θα είχε κάποιο αποτέλεσμα. Και δεν θα είχε αποτέλεσμα, γιατί το όλο σύστημα που μας έφερε εδώ, εκλήθει να μας βγάλει και από τη δύσκολη θέση.
Το μνημόνιο για ένα χρόνο βόλεψε τους πάντες.
Χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση σαν μέσω δανεισμού και όχι σαν ένα ακόμη εργαλείο συστημικού εξορθολογισμού, για την αναδιάρθρωση της οικονομίας και μέσω αυτής της κουλτούρας της κοινωνίας.
Από την αξιωματική αντιπολίτευση, σαν στόχο για τον στόχο.
Από το ΛΑΟΣ, σαν ευκαιρία έμεσης συγκυβέρνησης.
Από την αριστερά, το πλέον συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας μας, σαν υπαρξιακό θέμα.
Και τώρα τι κάνουμε;
Το μνημόνιο είχε δύο στόχους. Δημοσιονομική εξυγίανση και ανταγωνιστικότητα. Τι πετύχαμε; Μείωση του ελλείματος (από 15,5 σε 10,5%), μέσω κυρίως οριζόντιων περικοπών. Μα το πρόβλημα είναι η δυναμική του χρέους και η οποία σήμερα, δεν είναι αντιστρέψιμη. Για την ανταγωνιστικότητα, καλύτερα να μην μιλήσουμε.
Τι να κάνουμε;
- Δραστική περικοπή δαπανών. Κλείσιμο υπηρεσιών, μείωση προσωπικού. Φθάνει; Προφανώς όχι, αλλά είναι το πρώτο βήμα.
- Κατοχύρωση των θεσμών. Να μην ξανακούσουμε – ειδικά από υπουργό, ότι “θα εφαρμοστεί ο νόμος”. Δείτε τους Πολωνούς τι έκαναν από το 1997.
- Απλοποίηση διαδικασιών.
- Να βγεί το ελληνικό επιχειρείν από της εσωστρέφειά του. Ατυχώς έμαθε να ζει – το μεγάλο κεφάλαιο- από τις κρατικές δουλειές, αγνοόντας της τέχνη του εξάγειν.
- Συναίνεση, ειδικά από τα κόμματα εξουσίας.
- Και τέλος, νωπή λαϊκή εντολή, για να μπεί ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Με ενδιαφέρον περιμένω το Ζάπειο ΙΙ. Είναι μοναδική ευκαιρία, να καθορίσει η ΝΔ την ατζέντα. Θα το κάνει ο Σαμαρας; Ας το ελπίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου