Ο γάμος…

Γράφει ο
Θανάσης Νικολαΐδης

Γάμος βασιλικός, χλιδάτος, «παραδοσιακός». Έσπευσαν εστεμμένοι και ξεπεσμένοι απ’ την άκρη της γης, ελίτ, αριστοκράτες και οι Άγγλοι τους χτυπάνε παλαμάκια. Και πληρώνουν. Για την ασφάλειά τους, για τα γλέντια και τα δώρα, για την άμαξα και τα λουλούδια. Δικός τους λογαριασμός, δικός τους και ο λογαριασμός. Εμείς, οι μακρινοί και άσχετοι, μόνο τα δικά μας θυμόμαστε και συγκρίνουμε (τα ανόμοια).

ΜΑΣ όρισαν (οι ξένοι) βασιλιάδες γιατί αλλιώς δεν «κυβερνιόμασταν» και η «συνήθεια» έμεινε. Πίστη στο βασιλιά όσο περίπου και στην… Παναγιά. Για τους μετέπειτα υπηκόους, μέχρι τους μετεμφυλιακούς τσαρουχάδες με τη φωτογραφία του βασιλιά στο εικονοστάσι, τότε που «τα’ σκιαζε η φοβέρα». Ύστερα ήρθε πιο άγρια φοβέρα, έδιωξε τον τελευταίο βασιλιά και η δημοκρατία ξεχείλισε, πριν καταντήσει ασυδοσία. Για να απασχολούν τη σκέψη τους με βασιλιάδες ευφάνταστοι και φανατικοί της λήθης που ονειρεύονται εξαδάκτυλους και παλιννοστούντες σε παλάτια με πιστούς και αυλικούς.

ΚΙ εδώ «παντρέψαμε» τη Σοφία και το κατιναριό της εποχής το’ χε καμάρι. Για τα 400.000 γαρίφαλα της βασιλικής άμαξας με τα χρυσά χερούλια, για το δώρο, για τους καλεσμένους. Σε χρόνια που το Παλάτι ρύθμιζε τα πολιτικά μας στο «προκεχωρημένο φυλάκιο των Αμερικανών» και οι βασιλιάδες κυβερνούσαν(!). Με τελευταίο τον Κωνσταντίνο, πριν η Χούντα τον ξαποστείλει. Κι αν σήμερα μπαινοβγαίνει στην Ελλάδα οικογενειακώς (το’ χει αυτό το δικαίωμα), αύριο μπορεί να ιδρύσει κόμμα και μεθαύριο να τον ψηφίσει μερίδα δυσαρεστημένων (απ’ την παραμορφωμένη δημοκρατία μας) Ελλήνων. Κανένας και τίποτα δεν προδικάζει και οι μέρες είναι πονηρές. Ωστόσο, η δημοκρατία έχει τους κανόνες της (φτάνει να τους τηρούμε) και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δεν βασίλευσε ο τελευταίος βασιλιάς στην προδικτατορική Ελλάδα-κυβέρνησε. Με την παρεξηγημένη «ελέω Θεού» εξουσία απέναντι στον «Γέρο» που πλήρωσε (ως μη όφειλε) με την Αποστασία και ο τόπος με τη δικτατορία.

ΝΑ ξαναπάμε στους «παραδοσιακούς» κρυόκωλους  που ξενύχτησαν για τον γάμο. Η τελετή συνιστά μιαν υπερβολή με συμπυκνωμένη τη βρετανική παραξενιά, μιαν εκδήλωση αταίριαστη στους καιρούς μας, ωστόσο, συνήθη και εξόχως παραδοσιακή. Εκεί δεν κυβερνούν οι βασιλιάδες και οι Άγγλοι της θαλασσοκράτειρας παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις. Ακόμα και σήμερα που χρωστάνε, καταπώς μας το θυμίζει και ο Ζάχος. Θα πέσουν στοιχήματα (για το διαζύγιο), θα θριαμβεύσει το βρετανικό χιούμορ, θα τελειώσει το εθνικό τους πανηγύρι, αλλά δεν θα… πλακώσουν αποστάτες. Ο στρατός θα παραμένει στους στρατώνες, τα τανκς στα υπόστεγα και η δημοκρατία στη… θέση της.

Related Posts :