Ξόρκια για την Αθήνα

Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την Αθήνα ξορκίζουν το κακό και στηρίζονται σε ελπίδες παρά σε δράσεις. Ελπίζουν ότι τα οικονομικά κίνητρα θα δημιουργήσουν ρεύμα μετακίνησης, ότι οι περιπολίες θα μειώσουν το έγκλημα, ότι η μεταφορά του ΟΚΑΝΑ θα απομακρύνει τους εμπόρους και τους χρήστες, ότι οι ποδηλατόδρομοι θα κάνουν τους λαθρομετανάστες να φύγουν έντρομοι από το κέντρο! Μα είναι δυνατόν; Τα ίδια περίπου μέτρα έχουν και πάλι αναγγελθεί στο παρελθόν. Ποιο είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι ένα : η συνεχιζόμενη μαζική εγκατάσταση λαθρομεταναστών στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, η οποία έχει πάρει πλέον μορφή εποικισμού. Το πρόβλημα δεν λύνεται με την αύξηση της αστυνόμευσης. Αυτό βεβαίως είναι προϋπόθεση, αλλά δεν οδηγεί σε λύση. Εάν η Ελλάδα δεν μειώσει δραστικά το μεταναστευτικό ρεύμα στα σύνορά της και εάν δεν εφαρμόσει αυστηρότερους νόμους νομιμοποίησης και εάν δεν φροντίσει να επαναπροωθήσει τους παράνομους μετανάστες, τότε απλά θα έχει αυτοκαταργηθεί ως εθνικό κράτος που στηρίζεται στην έννομη τάξη του, έτσι όπως την έχει δεχθεί και την έχει επιβάλει ο λαός της.

Θα πρέπει να γίνει σαφές, πέρα από τις δήθεν «ανθρωπιστικές» ιδεοληψίες μερίδας της κεντροαριστεράς, ότι το εθνικό κράτος δεν είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση, δεν δρα δηλαδή και δεν νομοθετεί με σκοπό την προστασία όλων των κατατρεγμένων του πλανήτη, αλλά υπάρχει και ενεργεί πρωτίστως προστατεύοντας τα ιδιαίτερα συμφέροντα της έννομης τάξης του και του λαού του. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση θα έπρεπε η Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορά της σε όποιον ζητούσε άσυλο. Αυτό όμως θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε κανονική ευρωπαϊκή Σπιναλόγκα και φυσικά θα οδηγούσε σε κατάρρευση του κρατικού της μηχανισμού.

Η υπόθεση αυτή πήρε μεγάλες διαστάσεις μετά τις περίφημες παράνομες ελληνοποιήσεις του Σημίτη και στηρίχθηκε από ένα «ανθρωπιστικό» δόγμα της φιλελεύθερης κεντροαριστεράς, σύμφωνα με το οποίο κάθε ένας που ζητά άσυλο, δικαιούται να το πάρει, καθώς το εθνικό κράτος πρέπει να εκχωρήσει μέρος της κυριαρχίας του στις ανάγκες μιας δήθεν αναπόφευκτης «πολυπολιτισμικότητας».

Ο πραγματικός όμως πολιτικός στόχος αυτής της ιδεοληψίας ήταν για άλλους η δημιουργία ενός νέου εκλογικού σώματος, το οποίο θα άλλαζε τους πολιτικούς συσχετισμούς και για άλλους η αλλαγή της ελληνικής εθνικής πραγματικότητας, η οποία στηρίζεται σε μια εθνικά ομογενοποιημένη κατά 97% περίπου κοινωνία. Ταυτόχρονα, το μοντέλο αυτό ταίριαζε απολύτως και με τις στρατηγικές επιδιώξεις των αμερικανών στα βαλκάνια και την Ευρώπη, καθώς η άμβλυνση των εθνικών αντιστάσεων κρίνεται απαραίτητη για την αποδοχή συνολικών λύσεων στην περιοχή. Επομένως, η πίεση από το μεταναστευτικό ρεύμα που ασκείται στην Ευρώπη- και στην Ελλάδα- διευκολύνει μακροπρόθεσμα έναν γενικότερο σχεδιασμό μείωσης των κρατικών κυριαρχιών, προς όφελος μιας ομογενοποιημένης διεθνούς αγοράς. Από τους παράνομους μετανάστες κέρδιζαν επίσης η μαφία της κερδοσκοπίας πάνω στη γη και όσοι έβγαζαν υπερκέρδη από τα χαμηλά ημερομίσθια, ενώ ταυτόχρονα και η πολιτική εξουσία τους χρησιμοποιούσε σαν φόβητρο απέναντι στις εργατικές διεκδικήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ελλήνων πολιτών, κυρίως στον τομέα της εκπαίδευσης, της ασφάλειας και της υγείας, τα συστήματα των οποίων σχεδόν κατέρρευσαν.

Η Ευρώπη πήρε βεβαίως μέτρα, μετά τις προτάσεις Σαρκοζί πέρσι, τα οποία συγκλίνουν όλα στην πλήρη απαγόρευση μαζικών νομιμοποιήσεων μεταναστών. Ωστόσο η Ελλάδα έχει υιοθετήσει πολύ χαλαρά αυτές τις αποφάσεις, έχει ψηφίσει έναν νόμο για τις νομιμοποιήσεις που είναι εντελώς τυπικός και νομιμοποιεί ατομικά με ελάχιστες προϋποθέσεις την παρουσία στη χώρα αλλοδαπών, ώστε να αποφύγει τις απαγορεύσεις της ΕΕ. Παράλληλα δεν παίρνει κανένα μέτρο για να ανακόψει το ρυθμό εισόδου στη χώρα, ενώ ακόμα και πριν λίγες μέρες, διά της επιτρόπου κας Δαμανάκη, αντέδρασε στην θέσπιση μέτρων που τροποποιούν την συνθήκη Σέγκεν και κάνουν δυσκολότερη τη μετακίνηση μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.

Τα πράγματα είναι απλά: Όλη η Ευρώπη παίρνει μέτρα ενίσχυσης του εθνικού πλαισίου και μόνον η Ελλάδα παριστάνει ακόμη τον  διεθνιστή, μια χώρα μάλιστα που έχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλους. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που πρέπει να γίνει, εάν δεν θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες της διάλυσης του κράτους και της παράδοσης του λαού σε καθεστώς προκοινωνικής ζούγκλας, είναι να ανατεθεί η φύλαξη των συνόρων, χερσαίων και θαλασσίων, στο στρατό, να κατασκευαστεί το τείχος στον Έβρο, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ισπανοί και ταυτόχρονα να θεσπιστεί ένας αυστηρός νόμος για την νομιμοποίηση εγκατάστασης, ο οποίος θα τηρείται. Σταδιακά η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να απομακρύνει τους παράνομους μετανάστες και να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα, ακόμη και χωρίς την έγκριση της ΕΕ, που θα της επιτρέψουν να υπάρξει και στο μέλλον ως ανεξάρτητο εθνικό κράτος.

Το οικονομικό πρόβλημα είναι απλή παραφυάδα, μπροστά σ’ αυτό το τεράστιο ζήτημα εθνικής ύπαρξης.

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

http://www.protagon.gr/

Related Posts :