Το δήθεν δίλημμα Σαμαρά για συναίνεση με την κυβέρνηση ανταγωνίζεται σε ηλιθιότητα το νέο δίλημμα για «Μνημόνιο Νο 2 ή στάση πληρωμών» – και τα δύο μαζί ξεπερνούν σε φαιδρότητα τις φημολογούμενες συνέπειες από τις περιπέτειες του σεξομανιακού Ντομινίκ. Αυτά για την πλάκα. Το επικίνδυνο είναι, όμως, ότι διατυπώνονται πλέον ύπουλες –αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής– απόψεις περί συναίνεσης όχι μόνο από τους πανικόβλητους της κυβέρνησης, αλλά και από σημαίνοντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Και οι απόψεις αυτές διατυπώνονται αμέσως μετά την προσωπική θριαμβική πολιτική στιγμή του Αντώνη Σαμαρά στο Ζάππειο και όταν οι δανειστές μας προαναγγέλλουν εξευτελιστικούς όρους και υποθήκες για να εγκρίνουν νέα βοήθεια. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει νέο Μνημόνιο με την τρόικα για να εξασφαλίσει τη συνέχιση του δανεισμού της χώρας, παράλληλα, όμως, θα εξαναγκαστεί να βάλει εμπράγματες υποθήκες για την εξασφάλιση των δανειστών της. Ο πλήρης ξεπεσμός. Και έχει το θράσος να μιλά για συναίνεση...
Ευτυχώς, ο Αντώνης Σαμαράς έχει δύο πλεο νεκτήματα: Πρώτον, ξέρει από οικονομικά γι’ αυτό και καταψήφισε το Μνημόνιο. Και, δεύτερον, δεν πάσχει από το σύνδρομο Παπανδρέου να είναι «αρεστός» στους ξένους και στις συνταγές τους και αρνείται τη συναίνεση. Η ορθή στρατηγική του Σαμαρά κατά του Μνημονίου επιβεβαιώθηκε από την οικονομική πραγματικότητα. Οι κινήσεις του στην πολιτική σκακιέρα είναι κατανοητές και λογικές και η αποτελεσματικότητα της «γαλάζιας» στρατηγικής ενισχύεται. Από το «κατώφλι της χρεοκοπίας» να φύγουμε με ανάπτυξη! Όχι με ασφυξία της οικονομίας...
Η «παγίδα»
Δυστυχώς, όμως, εντός των «γαλάζιων» τειχών δεν κατανοούν (;) την ύπουλη παγίδα της συναίνεσης. Όντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη ΝΔ είναι η καθαρότητα του δικού της μηνύματος. Κι ίσως σύντομα να αποδειχτεί ότι είναι επιτακτική ανάγκη να το ξεκαθαρίσει, καταρχάς στα στελέχη της. Η «γαλάζια» τρικυμία που προκαλεί το θέμα της συναίνεσης δεν δικαιολογείται.
Εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε, ας πούμε απλώς ότι είναι τρομαγμένοι. Άραγε τρομαγμένοι, γιατί διαπίστωσαν αίφνης ότι η χώρα απειλείται με πτώχευση ή γιατί συνειδητοποίη σαν ότι η κοινωνία είναι διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη; Πάντως, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η σημερινή ταπεινωμένη και φοβισμένη Ελλάδα είναι η σύγχυση στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το «ναυάγιο» του Μνημονίου είναι τραγική –αλλά προδιαγεγραμμένη– εξέλιξη. Αυτή τη στιγμή η χώρα μοιάζει να βρίσκεται σε ακόμη πιο δεινή θέση απ’ ό,τι πέρσι. Είναι οδυνηρό, λοιπόν, να μιλάς για συναίνεση με την υπόλογη κυβέρνηση και να παρέχεις το άλλοθι που χρειά ζονται για να διασωθούν όσοι το έφτιαξαν, το υπέγραψαν και το εξύμνησαν οι ευγενείς συνοδοιπόροι. Το Μνημόνιο παρουσιάστηκε ως ένα πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας από τη χρεο κοπία και τώρα χρειάζεται ένα δεύτερο Μνημόνιο για να την αποτρέψει... και μετά ένα τρίτο... και πάει λέγοντας. Ένας μηχανισμός μόνιμης αφαίμαξης της ελληνικής οικονομίας, που στραγγαλίζει την ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση με τα πρόθυμα ΜΜΕ καλλιεργεί ξανά τον πανικό της πτώχευσης για να περάσει το Μνημόνιο Νο 2. Ο μόνος τρόπος να αποτραπεί η στάση πληρωμών είναι να συμφωνηθεί ένα νέο Μνημόνιο, μας λένε, επειδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν μπορεί να εγκρίνει την καταβολή της πέμπτης δόσης τον ερχόμενο Ιούνιο, αφού η χώρα μας δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της και, επιπλέον, αδυνατεί να βγει στις αγορές το 2012. Είναι ωμός εκβιασμός. Τον Ιούλιο του 2001, ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο εφάρμοσε σκληρή λιτότητα κατά παραγγελία του ΔΝΤ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, όπως και στους μισθούς και στις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως, στη συνέχεια οι θυσίες αυτές κρίθηκαν ανεπαρκείς και το ΔΝΤ αρνήθηκε να εκταμιεύσει το υπόλοιπο του δανείου που είχε συμφωνηθεί. Τον Ιανουάριο του 2002 η Αργεντινή κατέρρευσε. Ποιος θα τολμήσει παρόμοια τραγωδία;
Χωρίς όραμα και σχέδιο
Ανάκαμψη χωρίς ανάπτυξη, οικονομία χωρίς ευημερία, εργασία χωρίς εργαζόμενους, πολιτικοί χωρίς πολιτική. Το βιοτικό μας επίπεδο βουλιάζει, αλλά δεν υπάρχει ούτε όραμα ούτε σχέδιο για να αναστραφεί αυτή η αποτρόπαιη τάση εις βάρος τόσο των εργαζομένων όσο και μεγάλου μέρους του υγιούς επιχειρηματικού κόσμου. Και τώρα μιλούν για συναίνεση. Η γενικότερη αίσθηση ότι από την εγχώρια πολιτική ζωή λείπουν, ακόμη και μετά το σοκ της χρεοκοπίας, ο στόχος, ο τόνος, το σχέδιο και ο προσανατολισμός και από τις πολιτικές ελίτ η έμπνευση και το θάρρος μάς υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε εξαρχής τον κόσμο μας και το μέλλον του.
Αλλά κι οι δανειστές μας έχουν αρχίσει να φοβούνται. Προσφέροντας δανειακά κεφάλαια, πίστευαν ότι προσδίδουν αξιοπιστία στο Μνημόνιο. Όμως, οι όροι που συνοδεύουν τα δάνεια του ΔΝΤ κλονίζουν τις κοινωνίες. Οι πολιτικοί των χωρών που προσφεύγουν στο Ταμείο τα γνωρίζουν αυτά, αλλά τους βολεύει να κρατούν απόσταση από επώδυνα μέτρα, επιρρίπτοντας ευθύνη στο ΔΝΤ. Αλλά οι νόμοι της οικονομίας, όπως και οι νόμοι της φυσικής, ισχύουν παντού...
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 19/5/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου