04/06/2011
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Θα έχουν καταλάβει ότι χρησιμοποιήθηκαν για να υπογράψουν ένα κείμενο που τελικά αποσκοπεί στην διάσωση αυτών που ούτε διέσωσαν, ούτε διαθέτουν το αναγκαίο φιλότιμο να διασώσουν την πατρίδα – διαφορετικά δεν θα την είχαν καταστρέψει.
Αναφέρομαι στις «32 προσωπικότητες» από τους χώρους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, που ξαφνικά «ανησύχησαν».
«Αγανάκτησαν» κι’ αυτοί.
Όλως τυχαίως, αποφάσισαν να παρέμβουν όταν οι πλατείες γέμισαν κόσμο και όταν τα φαινόμενα προπηλακισμού των υπευθύνων για την εθνική προδοσία του χρέους των 340 δις ευρώ, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.
Με ένα βερμπαλιστικό, ηθικολογικό κείμενο, εμφανίσθηκαν να νουθετούν, ένα είδος συμβούλων επιχειρήσεων κι’ αυτοί, ανθρώπους που δεν διαθέτουν νου – διαφορετικά θα τον είχαν χρησιμοποιήσει όταν σκόρπιζαν (με διαφόρους τρόπους) τους πακτωλούς των εθνικών και των κοινοτικών χρημάτων.
Είχαν μείνει άφωνοι επί χρόνια, παρακολουθώντας την καταστροφή.
Δεν είχαν αγανακτήσει όταν οι «προστατευόμενοί» τους έβαζαν τις υπογραφές τους κάτω από ένα κείμενο που καταργούσε την εθνική κυριαρχία, την κρατική ασυλία, την δυνατότητα να δανείζεται η χώρα από όποιον επιθυμεί να την δανείσει.
Δεν είχαν αγανακτήσει όταν είδαν (το έμαθαν, δεν μπορεί) να συρρικνώνονται οι συντάξεις των 700 ευρώ, να κόβονται επιδόματα, να πετιούνται οι άνθρωποι από τις δουλειές τους, να μεταναστεύει η νεολαία.
Τώρα, θυμήθηκαν ότι «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο».
Τώρα θυμήθηκαν την ανάγκη να διαφυλαχθούν όσα οι Έλληνες με κόπους και θυσίες κέρδισαν.
Τώρα είδαν την ιδιοτέλεια – και όχι όταν διαπίστωσαν (δεν μπορεί, θα το διαπίστωσαν) πως ένα κόμμα κέρδισε την εξουσία γεμίζοντας τον κόσμο ψέματα.
Καλούν τους δειλούς να τολμήσουν. Αλλά δεν μας λένε τι ακριβώς να τολμήσουν να κάνουν.
Τους καλούν να αλλάξουν νοοτροπία, ενώ ξέρουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Τους καλούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αν και γνωρίζουν ότι ένας άνθρωπος ή διαθέτει αίσθημα ευθύνης ή δεν διαθέτει. Λοβοτομή δεν μπορούμε να του κάνουμε.
Ζητούν από τους αρχιτέκτονες του ψεύδους και της παραπλάνησης, τους μαέστρους της προπαγάνδας, αυτούς που επέμεναν ότι «λεφτά υπάρχουν», να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό.
Έγκλημα και Τιμωρία
Και το χειρότερο: Αυτοί, μέρος της πνευματικής ελίτ της χώρας, αυτοί που στα έργα τους αναζητούν την λύτρωση μέσω της Κάθαρσης, αυτοί που γνωρίζουν πως το έγκλημα ξεπλένεται μόνο με την τιμωρία, μας καλούν να τα κουκουλώσουμε όλα και να κάνουμε μια καινούργια αρχή, πάνω στα ερείπια της χώρας και με αρχηγούς τους ίδιους που οδήγησαν την πατρίδα στην ανυποληψία.
Λέξη δεν λένε για τους αυτουργούς του εγκλήματος. Θεωρούν μάλιστα πως είναι δίκαιο και ηθικό οι αυτουργοί να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν να κυβερνούν το καράβι που οι ίδιοι έριξαν στα βράχια.
Θεωρούν πως ξαφνικά, μόνο και μόνο επειδή τους το ζητούν, οι διεφθαρμένοι θα γίνουν αδιάφθοροι, οι ανίκανοι ικανοί και οι ασυνείδητοι πατριώτες.
Τους καλούν μάλιστα να πράξουν το καθήκον τους. Αλλά δεν μας λένε (οι «32») ποιο είναι αυτό το καθήκον. Να ενώσουν ελαττώματα, ιδιοτέλειες και ανικανότητες; Να βάλουν διάφορα μηδενικά στη σειρά και να τα προσθέσουν;
Γενικά και αόριστα παραθέτουν διάφορα ευχολόγια και κοινότοπες παραδοχές από την αλήστου μνήμης «Ισχυρή Ελλάδα», ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχει Τραγωδία χωρίς Κάθαρση.
Διαφορετικά, δεν μπορεί, θα έλεγαν άλλα πράγματα. Θα καλούσαν αυτοί, οι αυτόκλητοι προστάτες ενός διεφθαρμένου και ασύδοτου συστήματος, την πολιτική τάξη της χώρας να καταργήσει τώρα το Άρθρο 86 του Συντάγματος, να πετάξει στη θάλασσα τη σαβούρα, να στείλει στο πυρ το εξώτερο τους ασυνείδητους, να αυτοκαθαρθεί.
Ούτε καν αυτό ζητούν. Δεν απαιτούν καν να επιστρέψουν τα κλεμμένα – και όσα χάθηκαν στην κακοδιαχείριση, κλεμμένα είναι κι’ αυτά. Τους καλούν απλώς να συμφωνήσουν. Αλλά σε τι πράγμα; Υπάρχει κάτι, υπάρχει κάποια άλλη καταστροφή επί της οποίας μπορούν να συμφωνήσουν;
Διάλεξαν στρατόπεδο
Υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο: Από το γενικόλογο κείμενό τους δεν απουσιάζει μόνο η λέξη Κάθαρση. Απουσιάζει και η οποιαδήποτε αναφορά στο μεγάλο θέμα των ημερών, τις συγκεντρώσεις του κόσμου στις πλατείες.
Μπορεί να διαφωνούν, μπορεί να κάνουν δεύτερες σκέψεις, μπορεί να φαντάζονται και να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Αλλά να αγνοούν επιδεικτικά κάτι που συμβαίνει;
Να περιφρονούν την πραγματικότητα; Να συμπεριφέρονται ως Αρειανοί; Να δίνουν την εντύπωση αυτοί, που υποτίθεται ότι διαθέτουν το ένστικτο να συλλαμβάνουν τα μηνύματα της εποχής και την ικανότητα να τα ερμηνεύουν, πως δεν ενδιαφέρονται ούτε καν για τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα – έστω και αν αμφισβητούν τα κίνητρά τους;
Οι χιλιάδες που βρίσκονται στους δρόμους είναι καλοί όταν αγοράζουν βιβλία και cd, όταν πηγαίνουν σε διαλέξεις και εκθέσεις, αλλά δεν αξίζει να ρίξει πάνω τους το στοργικό της βλέμμα η πνευματική μας ελίτ;
Κράτησε όλη της τη στοργή και όλο της το ενδιαφέρον για τους τζαμπατζήδες; Διάλεξε στρατόπεδο; Δυσανάλογο, πολύ δυσανάλογο αυτό το ενδιαφέρον.
Εκτός κι’ αν η φράση τους «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο», αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτό. Ή μήπως στον τραγέλαφο του «Εθνικού Κήπου» και στις σπαρταριστές διηγήσεις που ακολούθησαν;
Αλήθεια, δεν καταλαβαίνετε πως άνθρωποι που υποδύονται τους νομοθέτες και σπάνε τα πόδια τους νυχτιάτικα για να δραπετεύσουν από αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν,δεν μπορούν να σκεφθούν τα στοιχειώδη – πόσο μάλλον να βγάλουν την χώρα από την κρίση;
Μα, αν δεν είχατε παρασυρθεί, είμαστε βέβαιοι ότι θα γράφατε κείμενα και τραγούδια και αναλύσεις και θα ζωγραφίζατε καρικατούρες, εμπνευσμένοι από αυτήν την απόλυτη γελοιότητα.
Και επιτέλους, το Έθνος κινδυνεύει, εσείς τι προτείνετε; Να επιλέξει ξανά για σωτήρες του αυτούς που το γκρεμοτσάκισαν;
Οι «αταίριαστοι»
Και πώς συγκεντρώθηκε αυτό το ετερόκλητο πλήθος των 32 «αγανακτισμένων» (από την ανάποδη);
Βρέθηκαν σε καμιά δεξίωση, σε κανένα πάνελ, σε καμιά παρουσίαση και σκέφθηκαν πως κάτι πρέπει να κάνουν;
Ένιωσαν ότι έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, ότι κάτι τους συνδέει;
Θέλω να πω, πού κολλάνε οι συγγραφείς, οι συνθέτες, οι ζωγράφοι με τους καθηγητές και αναλυτές της οικονομικής και της πολιτικής καταστροφής;
Μπορεί να μας πουν οι κυρίες Δημουλά και Κακούρη τι σχέση έχουν με τον γενικό διευθυντή του ΙΟΒΕ;
Μπορεί να μας πει ο κ. Σαββόπουλος τι σχέση έχει με έναν «διαχειριστή επιχειρηματικών συμμετοχών»;
(Όσοι αισθάνονται ότι δεν έχουν καμιά σχέση, μπορούν αντιστοίχως να βάλουν τα δικά τους ονόματα).
Πώς δέχθηκαν αυτοί που στηρίζονται στον λαό και τον έχουν για πηγή έμπνευσής τους να συνυπογράψουν κείμενο με τους συμβούλους των καταστροφέων και των πρωινών καφέδων;
Και αυτό το αποστεωμένο και απαλλακτικό κείμενο ποιος το έγραψε; Ποιος είναι ο συγγραφέας;
Γιατί για να το έγραψαν συγγραφείς όπως αυτοί των οποίων τα ονόματα φιγουράρουν στη λίστα, το αποκλείω. Διότι τότε, είναι βέβαιο, πως άλλοι γράφουν τα βιβλία τους.
Επίσης: Το (εκτός θέματος και εκτός παλμού εποχής) κείμενο γράφτηκε και μετά κυκλοφόρησε δια περιφοράς ή συναντιούνται συχνά αυτοί οι αταίριαστοι και ξέρουν να διαβάζουν ο ένας τη σκέψη του άλλου;
Για να γράφτηκε λίγο-λίγο απ’ όλους (σαν το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, ένα πράμα) το βρίσκω κομμάτι δύσκολο.
Κάποιος κάθισε και το έγραψε. Και από κάτω δέχθηκαν να βάλουν τις υπογραφές τους άνθρωποι που μέχρι τώρα ξέραμε πως γράφουν για να εκφράζουν τον λαό.
Άνθρωποι που στον λαό αναζητούν τους ήρωές τους...
Αλλά πού στο καλό συναντήθηκαν; Πώς διανοήθηκαν ότι έχουν κάτι το κοινό; Πώς φαντάστηκαν ότι μπορούν να συμφωνήσουν επί ενός κειμένου που δεν ζητά Δικαιοσύνη; Πώς τους κατέβηκε να υπερασπιστούν τους θύτες και να εγκαταλείψουν τα θύματα;
Τώρα την θυμήθηκαν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Ή μήπως δεν πήραν είδηση ότι οι «προστατευόμενοί» τους ξεκοκάλισαν τέσσερα (πέντε μαζί με το πρώτο δώρο του 1 δις εκιού) κοινοτικά πλαίσια στήριξης;
Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι παγιδεύτηκαν. Και αυτοί οι «κάποιοι» καλούνται να αποσύρουν τις υπογραφές τους – αφού προηγουμένως μας πουν ποιος ήταν ο εμπνευστής του εγχειρήματος, αυτός που κατόρθωσε να ασκήσει τόσο μεγάλη επιρροή πάνω τους και να τους παραπλανήσει, να κάνει την σκέψη τους να ξεστρατίσει.
Οι εκ των 32 συγγραφείς και καλλιτέχνες οφείλουν να αποσύρουν τις υπογραφές τους. Διότι δεν δικαιούνται να διαλέγουν άλλο στρατόπεδο από αυτό του χειμαζόμενου και πλειστάκις εξαπατημένου λαού, στην υπηρεσία του οποίου υποτίθεται ότι έχουν θέσει το ταλέντο τους και στον οποίο οφείλουν να συμπαραστέκονται και να τον καθοδηγούν ως υπεύθυνοι πνευματικοί ταγοί.
Οι υπόλοιποι ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο Θεός…
(Αφού προηγουμένως τους συγχωρήσουν τα παραπλανημένα – δεν βρίσκω επιεικέστερο χαρακτηρισμό – θύματά τους. Προσωπικά, μου αρκεί που οι αυτόκλητοι προστάτες των ανικάνων κατόρθωσαν να παραπλανήσουν λιγότερα από είκοσι μέλη της πολυπληθούς πνευματικής ελίτ της χώρας).
Και κάτι ακόμη: Τι κρίμα! Πολύ αργά, πολύ λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου