Μπορεί η χώρα να αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη κρίση, αλλά εδώ και αρκετές ημέρες στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας είναι η φλυαρία περί συναίνεσης. Υψώνοντας αυτή τη σημαία, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πρωτοτύπησε. Πριν απ’ αυτόν ο Κώστας Καραμανλής και πριν από εκείνον ο Κώστας Σημίτης είχαν υψώσει την ίδια σημαία. Όταν ένας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες, επιχειρεί να καταστήσει την αξιωματική αντιπολίτευση συνυπεύθυνη για την πολιτική του και, ως εκ τούτου, συμμέτοχη στο κόστος. Η συναίνεση προσφέρεται σαν όχημα, επειδή η λέξη ακούγεται θετικά στα αυτιά των πολιτών.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε την αλφαβήτα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι ρόλοι συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης είναι διακεκριμένοι. Σε όποια ζητήματα τα κόμματα συγκλίνουν εκεί η συναίνεση προκύπτει φυσικά από την κοινοβουλευτική διαδικασία. Σε όποια ζητήματα υπάρχουν διαφορές, προκύπτει αντιπαράθεση, η οποία είναι κατά κανόνα πιο χρήσιμη από τη συναίνεση. Πρώτον, επειδή έτσι ασκείται θεσμικός έλεγχος στην εξουσία. Δεύτερον, επειδή η προβολή εναλλακτικών προτάσεων εκ μέρους της αντιπολίτευσης επιτρέπει στους πολίτες να συγκρίνουν πολιτικές. Η ισοπέδωση των πραγματικών διαφορών στο όνομα της συναίνεσης είναι χειρότερη από το έτερο εκφυλιστικό φαινόμενο της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση.
Ο ελιγμός της συναίνεσης θα είχε πέσει γρήγορα στο κενό, όπως και τις προηγούμενες φορές, εάν δεν είχε με βάναυσο τρόπο εμπλακεί στην υπόθεση η ΕΕ. Υπενθυμίζουμε ότι το ιερατείο της Ευρωζώνης άσκησε ωμό εκβιασμό, συνδέοντας την καταβολή της επόμενης δόσης με τη στάση της ΝΔ! Ακόμα και μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, μιλώντας εκ μέρους της Κομισιόν και σ’ ένα ντελίριο αλαζονείας, ο Όλι Ρεν απαίτησε και πάλι συμφωνία των πολιτικών κομμάτων, απειλώντας ότι «ο χρόνος σας εξαντλείται»!
Οι Βρυξέλλες είναι ενοχλημένες από την αρνητική στάση του Αντώνη Σαμαρά, επειδή τον ήθελαν στο στρατόπεδο του Μνημονίου. Από την άλλη πλευρά, όμως, η ΝΔ δεν εμποδίζει την εφαρμογή του. Για να δικαιολογήσει τον εκβιασμό, το ιερατείο της Ευρωζώνης πρόβαλε το επιχείρημα ότι το πρόγραμμα υπερβαίνει τη θητεία της κυβέρνησης Παπανδρέου και, ως εκ τούτου, απαιτείται και η προσυπογραφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται για διά τρητο επιχείρημα. Η υπογραφή της κυβέρνησης δεσμεύει την Ελλάδα και ο Αντώνης Σαμαράς έχει εξαρχής δηλώσει ότι θα τη σεβαστεί. Γι’ αυτό και μιλά για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και όχι για μη εφαρμογή του.
Ο ελιγμός εγκλωβισμού του Αντώνη Σαμαρά, που έστησαν κυβέρνηση και τρόικα με την πολύτιμη συνεισφορά του Γιώργου Καρατζαφέρη, είναι χοντροκομμένος. Μπορεί ο πρόεδρος της ΝΔ να μην φόρεσε το κοστούμι που του έραψαν, αλλά δημιουργήθηκαν εντυπώσεις. Σε αυτό βοήθησαν αποφασιστικά τα κάθε είδους «παπαγαλάκια» του Μνημονίου. Σε μία προσπάθεια να εξουδετερώσει, αφενός, την προπαγανδιστική πίεση και, αφετέρου, τις αντιρρήσεις στο εσωτερικό της ΝΔ, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέφυγε να απορρίψει ευθέως τη συναίνεση. Επιχειρεί να μετατοπίσει τη βάση της, προτείνοντας συναίνεση στο αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και όχι συναίνεση επί των αξόνων του, όπως επιδιώκουν ο πρωθυπουργός και η τρόικα.
Στην πραγματικότητα, ο εκβιασμός προς τον Αντώνη Σαμαρά αντανακλά και το διχασμό της Ευρωζώνης αναφορικά με την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Υπό το κράτος της αδυναμίας αλλά και της αλαζονείας του, το ευρωπαϊκό ιερατείο διολισθαίνει σε σπασμωδικές κινήσεις αντιδημοκρατικής φύσης και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Ακόμα κι αν η ηγεσία της ΝΔ υπέκυπτε και δήλωνε φανατικός υποστηρικτής του Μνημονίου, τα πράγματα στο πολιτικό πεδίο δεν θα άλλαζαν πολύ.
Το πακέτο μέτρων που υπαγορεύει η τρόικα στην κυβέρνηση είναι πολύ βαρύ για να περάσει στην κοινωνία μόνο και μόνο επειδή θα το υποστηρίξουν τα δύο μεγάλα κόμματα και οι γνωστοί πρόθυμοι ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Συμμαχία. Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» συνιστά μία αλάνθαστη ένδειξη ότι απέναντι στην ασκούμενη πολιτική δεν στέκονται κάποια κόμματα και κάποια συνδικάτα. Στέκεται η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, που βιώνει ένα πρωτοφανές οικονομικό κραχ. Όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, ο κίνδυνος για τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είναι μόνο η συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Η ήδη αποσταθεροποιημένη κυβέρνησή του δεν έχει τις πολιτικές προϋποθέσεις να μακροημερεύσει.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 2/6/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου