Φόβος, θυμός, οργή και τώρα φτάνουμε στο μίσος. Αυτό εισπράττουν οι κυβερνώντες όχι μόνο για τα όσα έκαναν εδώ και τόσα χρόνια οδηγώντας τη χώρα στη γενική πτώχευση, αλλά και για την αδυναμία τους να κάνουν κάτι ρεαλιστικό την ύστατη ώρα.
Η σημερινή κυβέρνηση, παρά τη συνειδητοποίηση του προβλήματος από την πρώτη στιγμή, παρά τις δύσκολες αρχικές αποφάσεις που έφτασαν ως το ΔΝΤ, δεν υλοποίησε την πολιτική της, φοβούμενη να συγκρουστεί με το κατεστημένο το οποίο ο πρωθυπουργός έχει καταγγείλει. Οι διαφορετικές απόψεις ήταν και είναι δεδομένες στην κυβέρνηση. Όμως περιθώρια υπήρχαν για να ληφθούν και να πραγματοποιηθούν κάποιες δύσκολες αποφάσεις εγκαίρως. Ο χρόνος και οι ευκαιρίες χάθηκαν.
Συγχρόνως, δε, η κυβέρνηση στηρίχθηκε στις ορατές διαπιστώσεις («Οι Έλληνες κλέβουν την εφορία» κ.ά.) ρίχνοντας την ευθύνη τελικώς στο λαό. Μόνο που με ψευτο-διαπιστώσεις δεν λύνονται αληθινές ασκήσεις. Η ελιτίστικη άποψη «φταίει η κοινωνία» και «όχι ο λάθος κανόνας» και αυτός που τον εφαρμόζει, είναι μια άλλη εκδοχή της λαϊκίστικης άποψης «για όλα φταίει η άτιμη κοινωνία». Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Τώρα είναι αργά να επικαλούνται οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί τη δημοκρατία, γιατί τώρα εισπράττουν το μίσος που οι ίδιοι έσπειραν.Η σημερινή κυβέρνηση, παρά τη συνειδητοποίηση του προβλήματος από την πρώτη στιγμή, παρά τις δύσκολες αρχικές αποφάσεις που έφτασαν ως το ΔΝΤ, δεν υλοποίησε την πολιτική της, φοβούμενη να συγκρουστεί με το κατεστημένο το οποίο ο πρωθυπουργός έχει καταγγείλει. Οι διαφορετικές απόψεις ήταν και είναι δεδομένες στην κυβέρνηση. Όμως περιθώρια υπήρχαν για να ληφθούν και να πραγματοποιηθούν κάποιες δύσκολες αποφάσεις εγκαίρως. Ο χρόνος και οι ευκαιρίες χάθηκαν.
Συγχρόνως, δε, η κυβέρνηση στηρίχθηκε στις ορατές διαπιστώσεις («Οι Έλληνες κλέβουν την εφορία» κ.ά.) ρίχνοντας την ευθύνη τελικώς στο λαό. Μόνο που με ψευτο-διαπιστώσεις δεν λύνονται αληθινές ασκήσεις. Η ελιτίστικη άποψη «φταίει η κοινωνία» και «όχι ο λάθος κανόνας» και αυτός που τον εφαρμόζει, είναι μια άλλη εκδοχή της λαϊκίστικης άποψης «για όλα φταίει η άτιμη κοινωνία». Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Τώρα η οργή θα σκεπάσει τις ψύχραιμες αποφάσεις και ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι η μοναδική συνομιλία θα είναι μόνο… δυναμική.
Πρέπει ο κόσμος λοιπόν να παρακολουθεί αμίλητος τα όσα γίνονται σε βάρος του; Όχι βέβαια, άλλωστε αυτό είναι κόντρα στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι όμως πάντα προτιμότερη η συντεταγμένη πορεία, η πορεία μετά γνώσεως, από την εν θερμώ αντίδραση του απελπισμένου.
Τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα όχι μόνο την οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή, αλλά τα τελευταία χρόνια και με τις πρόσφατες αποφάσεις τους οδήγησαν στην απελπισία.
Όλοι σήμερα καταλαβαίνουμε τι συνέβη στη δεκαετία του ’30 και φτάσαμε στο φασισμό. Όλοι σήμερα ξέρουμε ποιο ήταν το τίμημα της κατάρρευσης για τις κοινωνίες των χωρών της ανατολικής Ευρώπης.
Έξυπνος είναι αυτός που διδάσκεται από τα λάθη των άλλων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου