Πλήρης ήταν η πολιτική γελοιοποίηση...

Του Γιώργου Δελαστικ

Πλήρης ήταν η πολιτική γελοιοποίηση τόσο του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου όσο και του συνόλου σχεδόν των υπουργών και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από το μεσημέρι της προηγούμενης Τετάρτης μέχρι και το πρωί της Παρασκευής, οπότε και ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Αφού απέτυχε να παγιδεύσει τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά σε «οικουμενική» συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ υπέρ του νέου Μνημονίου, ο πρωθυπουργός κατέστησε συνένοχο το «όλον ΠΑΣΟΚ», μέσω του ανασχηματισμού της κυβέρνησής του, στην οποία συμπεριέλαβε εκπροσώπους όλων σχεδόν των πτερύγων και των ομάδων του κυβερνώντος κόμματος.

Δεν υπάρχει κανένας που να διαφωνεί με την εκτίμηση ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η τελευταία, βραχύβια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα σημάνουν τη συντριβή του κυβερνώντος κόμματος και την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Κανένας, όμως, δεν είναι σε θέση να προβλέψει με αξιοπιστία πότε ακριβώς θα πέσει η κυβέρνηση αυτή.

Ο Γ. Παπανδρέου βγήκε σοβαρότατα αποδυναμωμένος από το κρίσιμο 48ωρο. Απεναντίας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι πλέον ο κυρίαρχος παράγοντας της νέας κυβέρνησης. Σε βαθμό τέτοιο, ώστε πολλοί πλέον να κάνουν λόγο για «εποχή Βενιζέλου» και μέσα στο ΠΑΣΟΚ να κυριαρχεί η άποψη ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «πήρε το δαχτυλίδι» της διαδοχής.

Αν και, προσωπικά, θεωρούμε εντελώς ανυπόστατη την εκτίμηση ότι ουσιαστικά ο πρωθυπουργός παρέδωσε δήθεν την εξουσία στο νέο υπουργό Οικονομικών, είναι αδιαμφισβήτητο ότι στον Β. Βενιζέλο εστιάζουν πλέον όλες οι ελπίδες της ελληνικής ελίτ για την άσκηση οικονομικής πολιτικής που θα τη βγάλει από το μαρασμό.

Η απόλυση των «κηπουρών»
Ο εσμός της πρωθυπουργικής παρέας των παρείσακτων στην πολιτική –συχνά ύποπτης προέλευσης και στόχων– είναι αυτός που πλήρωσε σε κάποιο βαθμό το αντίτιμο της πρόσληψης στην κυβέρνηση όλων των τάσεων του ΠΑΣΟΚ.

Ορισμένοι πετάχτηκαν στον κάλαθο των πολιτικών απορριμμάτων· άλλοι υποβαθμίστηκαν, μετακινούμενοι σε υποδεέστερες υπουργικές θέσεις. Με την ευκαιρία, απομακρύνθηκαν από την κυβέρνηση όσοι υπουργοί υποστήριζαν –φραστικά– θέσεις που απέ- κλιναν έστω και κατ’ ελάχιστο από τις εντολές της τρόικας. Ταυτόχρονα, όμως, προωθήθηκαν σε όλα τα υπουργεία που μοιράζουν έργα και χρήματα –Δημοσίων Έργων, Ενέργειας, Άμυνας κ.λπ.– άνθρωποι της απόλυτης εμπιστοσύνης του Γ. Παπανδρέου, προκειμένου να καρπώνεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός τα οφέλη από τη διανομή των συμβολαίων και από τη σφυρηλάτηση συμμαχιών πάνω σε αυτή τη βάση, κάτι που του είναι πολιτικά αναγκαίο σε αυτή τη φάση του επιθανάτιου ρόγχου της κυβέρνησής του.

Η κωμωδία της «Αποστασίας»
Εκεί, όμως, που έγινε... «ρόμπα» το ΠΑΣΟΚ ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης Πέμπτης. Πανικόβλητο το πρωθυπουργικό περιβάλλον από το γεγονός ότι η Βάσω Παπανδρέου συνέλεγε υπογραφές για την έκτακτη σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και οι βουλευτές υπέγραφαν κατά δεκάδες, ξεκίνησε δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον τους.

Με προεξάρχοντες τον Απόστολο Κακλαμάνη και τον Θεόδωρο Πάγκαλο, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, εναλλασσόμενοι με υπουργούς, έβγαιναν στα τηλεοπτικά κανάλια και κατήγγελλαν ότι... «οργανώνεται Αποστασία τύπου Ιουλιανών του 1965»!

Κατήγγελλαν, δηλαδή, δεκάδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ότι οργανώνουν συνωμοσία ανατροπής του Γιώργου Παπανδρέου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός τους, ενώ δημοσιογραφικά φερέφωνα του Μεγάρου Μαξίμου έβγαιναν στις τηλεοπτικές οθόνες και «αποκάλυπταν» ότι «αρχηγός των αποστατών» ήταν ο... Βαγγέλης Βενιζέλος!

Επρόκειτο, φυσικά, περί γελοιότητας του Γιώργου Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να ελέγξει αποτελεσματικά την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, ώστε να μην χάσει τις κρίσιμες πέντε έξι ψήφους των βουλευτών του κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και υποχρεωθεί να το περάσει μόνο με την Ντόρα, τον Καρατζαφέρη και κάποιους «πρόθυμους» από τη ΝΔ.

Για να ανατραπεί ο Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να τον καταψηφίσουν τουλάχιστον... εβδομήντα οχτώ (!) βουλευτές. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε δέκα που να τολμούν να καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, πόσω μάλλον να ρίξουν πραξικοπηματικά τον αρχηγό τους.

Πολιτικές «ύαινες»
Καμιά απόπειρα αποστασίας και ανατροπής του πρωθυπουργού δεν έγινε. Απλούστατα, καθώς ο Γ. Παπανδρέου είχε αποδυναμωθεί εξαιρετικά με τη φαρσοκωμωδία της «παραίτησής» του –όπου είδε πως, αντί να τρέχουν και να τον παρακαλούν να μείνει στη θέση του για να «σώσει τη χώρα», όλη η Ελλάδα συζητούσε μόνο ποιος τραπεζίτης θα τον αντικαταστήσει!–, όλες οι φράξιες του ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, παίρνοντας θέση για τη μεταπαπανδρεϊκή εποχή.

Στο πλαίσιο αυτό, όλοι απαιτούσαν συμμετοχή εκπροσώπων των ισχυρότερων ομάδων στη νέα κυβέρνηση. Η κάθε φράξια, το κάθε κορυφαίο στέλεχος, ο κάθε ασήμαντος βουλευτής που ονειρευόταν υπουργοποίηση, επέλεγαν όποιο τρόπο έκριναν πρόσφορο για την υπεράσπιση των ιδιοτελών πολιτικών συμφερόντων τους. Άλλοι μαζεύοντας υπογραφές· άλλοι καταγγέλλοντας κυβερνητικές ή και πρωθυπουργικές αδυναμίες· άλλοι κατακεραυνώνοντας τους κατά φαντασίαν «αποστάτες»...

Η βαναυσότητα των αλληλοκατηγοριών και ο ανηλεής πολιτικός αλληλοσπαραγμός των βουλευτών και των υπουργών του ΠΑΣΟΚ έδειξαν αποκαλυπτικά πως οι υποτιθέμενοι «σύντροφοι» μετατρέπονται σε αιμοδιψείς ύαινες όταν διακυβεύεται η νομή της εξουσίας.

Το μεγαλύτερο ρεζιλίκι το έπαθαν, πάντως, όσοι είχαν σπεύσει στις κάμερες να μιλήσουν για «Αποστασία τύπου 1965». Αντί να ανταμειφθούν, βρέθηκαν να έχουν νούμερο δύο στην κυβέρνηση τον Β. Βενιζέλο – δηλαδή τον... «αρχηγό της Αποστασίας» που κατήγγελλαν! Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!...

Υπουργοί με κωλοτούμπες
Από την άλλη πλευρά, οι αντιμνημονιακές θέσεις ορισμένων υπουργών πήγαν περίπατο.
Προ δύο περίπου εβδομάδων, ο Β. Βενιζέλος είχε υποστηρίξει, κατά τη διάρκεια Υπουργικού Συμβουλίου, ότι με το Μνημόνιο η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς «δημοσιονομικής κατοχής», αλλά πηγαίνοντας την Κυριακή για πρώτη φορά σε Σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης δια βεβαίωσε στις πρώτες δηλώσεις του επί ευρωπαϊκού, ξένου εδάφους ότι θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα το Μνημόνιο – προφανώς, προς δόξαν της δημοσιονομικής κατοχής...

Και, βεβαίως, δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε πού θα πετάξει ο Β. Βενιζέλος τη δική του γνωμάτευση, ως έγκριτου συνταγματολόγου, ότι το νέο Μνημόνιο πρέπει να ψηφιστεί από εκατόν ογδόντα πέντε βουλευτές...

«Η μόνη λύση είναι να καταγγείλουμε το Μνημόνιο», το οποίο «δεν οδηγεί σε λύση», είχε δηλώσει στις 30 Μαρτίου ο Παντελής Οικονόμου, προκαλώντας αίσθηση. Τώρα που έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών εμμένει στην ίδια θέση;...

Η πλατεία δεν φεύγει!
Ο ανασχηματισμός εκτόνωσε την εσωκομματική ένταση στο ΠΑΣΟΚ, αφού στην κυβέρνηση βολεύτηκαν εκπρόσωποι όλων σχεδόν των τάσεων.

Η ελληνική κοινωνία, όμως, παρέμεινε αδιάφορη για τον ανασχηματισμό, αφού δεν συνοδεύτηκε από καμία εξαγγελία αλλαγής της κυβερνητικής πολιτικής του Μνημονίου. Το αντίθετο έγινε. Προσχώρησαν στο Μνημόνιο και κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μέχρι τώρα πρόβαλλαν αντιμνημονιακές θέσεις.

Δεν πρόκειται να αδειάσει, βεβαίως, η Πλατεία Συντάγματος και οι άλλες πλατείες της χώρας εξαιτίας αυτού του αδιάφορου για το χειμαζόμενο λαό ανασχηματισμού. Απλώς τώρα θα βουλιάξει ακόμη πιο δικαιολογημένα ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές.

Ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να συσπείρωσε το κόμμα του, το απομάκρυνε, όμως, ακόμη περισσότερο από την ελληνική κοινωνία. Η νέα αποτυχία του, να καταστήσει συνένοχο στην πολιτική του και τον Α. Σαμαρά, φέρνει πιο κοντά το τέλος της επαίσχυντης διακυβέρνησής του, όσο κι αν ο πρωθυπουργός κατέστησε συνένοχό του το «όλον ΠΑΣΟΚ».

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 23/6/11

Related Posts :