Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Πριν λίγο καιρό με Χολιγουντιανό φόντο το ακριτικό μας Καστελόριζο, ο κ. Παπανδρέου ως σταρ του κινηματογράφου, μας αναγγέλλει την «πατριωτική του» απόφαση να υπαχθεί η χώρα μας στη δαγκάνα του χρηματοπιστωτικού οργανισμού του ΔΝΤ. Δηλαδή, των διεθνών τοκογλύφων και κερδοσκόπων που έμελλε να γίνουν οι διαχρονικοί δυνάστες και βιαστές του Ελληνικού λαού και της χώρας μας. Ταυτόχρονα, οι υποτελείς της τρόικας εκχώρησαν την Εθνική μας κυριαρχία και παραιτήθηκαν όποιας ασυλίας πηγάζει από διεθνείς συνθήκες.
Πριν από την ψήφιση του επαχθούς μνημονίου, αλλά και μετά την ψήφισή του, όλα τα ΜΜΕ του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου και κυρίως τα φιλοκυβερνητικά δια μέσω των γυμνοσαλιάγκων εκπροσώπων τους και υπηρετών της νέας τάξεως πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης, προσπαθούσαν να πείσουν όλους εμάς, πως το μνημόνιο ήταν η μόνη λύση για την οικονομική σωτηρία της πατρίδος μας. Όμως, απέκρυπταν επιμελώς, πως η οικονομική κατάρρευση δημιουργήθηκε επί 36-37 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την αλόγιστη και ύποπτη πολιτική των δύο κόμματων εξουσίας. Σήμερα πληρώνουμε όλες εκείνες τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας που εξέθρεψαν και διόγκωσαν διαχρονικά αυτά τα κόμματα εξουσίας, έχοντας πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες, με τα παράλογα προνόμια των εργαζομένων στο δημόσιο και με την δημιουργία ενός υπέρογκου και δυσκίνητου κράτους.
Πέρασε, λοιπόν, ένας και πλέον χρόνος από την εφαρμογή του μνημονίου και η ανεργία, κυρίως στους νέους ανθρώπους, έχει εκτιναχτεί, οι απολύσεις συνανθρώπων μας, μέσης ηλικίας, έχουν αυξηθεί, τα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται δραστικά, το κοινωνικό κράτος καταρρέει, το κράτος πρόνοιας πνέει τα λοίσθια, μεγάλες επιχειρήσεις αποχωρούν από την χώρα μας προκειμένου να δραστηριοποιηθούν σε καλύτερους φορολογικούς παράδεισους και προ των πυλών έχουμε νέο κύμα μεταναστεύσεως.
Σήμερα, λοιπόν, που είμαστε σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από εκείνη που ήμασταν πριν ένα χρόνο, αυτά τα μέσα «ενημέρωσης» ημέρα με την ημέρα πιεζόμενα και από την διατυπωμένη οργή του Ελληνικού λαού αλλάζουν πλεύση και διατυπώνουν την άποψη, πως ίσως το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος και μας οδήγησε εκεί η μη διαπραγμάτευσή του με τους πιστωτές μας και τα εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης Παπανδρέου, του τύπου: «μνημόνιο ή χρεοκοπία».
Από την γενικότερη αυτή στροφή των ΜΜΕ της υπαγωγής της χώρας στο μνημόνιο, την μεγαλύτερη εντύπωση μου προξένησε το έγκριτο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», ιδιοκτησίας Λιβάνη, και ειδικότερα το δημοσίευμά του στο τεύχος 79 της περασμένης εβδομάδος στην σελίδα 26, με τίτλο: «Ας ξαναδιαβάσουν την Ιστορία οι κυβερνώντες….».
Εδώ, εκθειάζεται η στάση εν έτει 1936 του Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά, όταν η Ελλάδα έφθασε σε αδυναμία αποπληρωμής δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η Βελγική κυβέρνηση προσέφυγε κατά της χώρας μας στο Διεθνές δικαστήριο που είχε ιδρυθεί από την κοινωνία των Εθνών με την κατηγορία, ότι αθετεί τις διεθνείς δανειακές της υποχρεώσεις. Υπήρξαν τότε διαδοχικά υπομνήματα της κυβέρνησης Μεταξά και μεταξύ άλλων αναφέρονταν τα εξής: « Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία καθιστά αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς το λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και, την ίδια στιγμή, να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους, να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών του. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, εάν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και διοίκηση, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Το Διεθνές Δικαστήριο, με βάσει την παραπάνω επιχειρηματολογία, δικαίωσε την Ελλάδα. Μήπως τότε η Ελλάδα ήταν περισσότερο ισχυρή σε σχέση με σήμερα; Διερωτάται, το εν λόγω περιοδικό και καταλήγει: Προφανώς όχι…Τα αυτονόητα, όμως, ίσχυαν ακόμα και επί δικτατορίας…
Ειλικρινά, χαίρομαι, γιατί ο αποκαλούμενος ως στυγνός δικτάτορας και φασίστας Ιωάννης Μεταξάς από τις «δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου» τις προηγούμενες δεκαετίες, αναγορεύεται σήμερα από τους ίδιους σε Εθνικό ήρωα για τις επιλογές του σε μια παρόμοια περίπτωση με αυτή που βιώνει σήμερα ο τόπος. Χαίρομαι, γιατί από το κλείσιμο του δημοσιεύματος αναγνωρίζεται πως, οι πράξεις ενός Κυβερνήτη χαρακτηρίζουν αυτόν πατριώτη και τις δράσεις του ως πατριωτικές και όχι τα λόγια τα ωραία τα μεγάλα του κ. Παπανδρέου περί πατριωτισμού.
Βέβαια, είναι χρέος μου να αναφέρω, πως για πρώτη φορά έγινε αναφορά στο παράδειγμα του Ιωάννη Μεταξά στα ΜΜΕ, με δημοσίευμα άρθρου του φίλου μου και συμμαχητή μου Μιχάλη Βάρδα, στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010 με τίτλο «Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ι.Μεταξά». Χαίρομαι επιπρόσθετα, γιατί έστω και μετά από έξι μήνες, τα «προοδευτικά» «Επίκαιρα» αναγνώρισαν αυτό που ο Μιχάλης Βάρδας επεσήμανε από τον Δεκέμβριο του 2010 και που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουν ή δεν τους επιτρέπουν να αντιληφθούν τα κόμματα εξουσίας.
Τα «Επίκαιρα» όμως, παραλείπουν να αναφέρουν, πως το Διεθνές Δικαστήριο με την αποδοχή του Ελληνικού σκεπτικού δημιούργησε νομικό προηγούμενο που επικαλέσθηκαν άλλες χώρες αργότερα. Για παράδειγμα, η Αργεντινή το 2003, αρνήθηκε να εφαρμόσει τα προγράμματα του ΔΝΤ και διέγραψε μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της και κατ΄αυτό τον τρόπο προστάτεψε τον λαό της από την απόλυτη εξαθλίωση μη υποκύπτοντας στους διεθνείς τοκογλύφους.
Γιατί λοιπόν, η Ελληνική Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός της χώρας, έχοντας απτά παραδείγματα, όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκαν τους όρους του μνημονίου αλλά ούτε καν τους διάβασαν;
Έτσι, οδηγηθήκαμε σε πλήρες αδιέξοδο, ένα χρόνο τώρα, και προκειμένου να πάρουμε την πέμπτη δόση του δανείου έπρεπε η Βουλή να ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (μνημόνιο 2) με όρους ακόμη μεγαλύτερης εξαθλίωσης των μισθωτών και συνταξιούχων, πλήρης απεμπόλησης κοινωνικών κατακτήσεων και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας χωρίς καμία προϋπόθεση ανάπτυξης για τη χώρα. Δηλαδή, επί της ουσίας μας ζητούσε η τρόικα ψηφίζοντας το μεσοπρόθεσμο να τοποθετήσουμε την ταφόπλακα στην Ελληνική οικονομία και να βάλλουμε πωλητήριο της χώρας μας. Αυτή τη χρονική περίοδο, λοιπόν, η Ελληνική Κυβέρνηση είχε την μεγάλη ευκαιρία να διορθώσει το λάθος της άρον-άρον ψήφισης του μνημονίου άνευ ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, εκβιάζοντας τους τροικανούς για την μη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, επενδύοντας στο φόβο των Ευρωπαίων για την επικείμενη διάλυση της ευρωζώνης. Πριν λίγες μέρες, ανησυχούσαν όλοι και ήταν κοινή η διαπίστωση (ΗΠΑ και ΕΕ), πως ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδος θα σήμαινε την απομάκρυνσή της από το ευρώ και ταυτόχρονα θα λειτουργούσε ως μεταδοτική ασθένεια για τις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και πιθανώς την Ιταλία και την Γαλλία) με κοινή κατάληξη την διάλυση της ζώνης του ευρώ. Δεν επένδυσε λοιπόν, η Ελληνική Κυβέρνηση στον φόβο της Ε.Ε., πως πιθανή πτώχευση της Ελλάδος οδηγεί σε πτώχευση της Ευρώπης, παρότι ήταν βέβαιο, πως η πέμπτη δόση του δανείου ήταν εξασφαλισμένη και ουδέποτε τέθηκε υπό αμφισβήτηση, άσχετα, εάν ψηφιζόταν το μεσοπρόθεσμο. Με αυτόν τον τρόπο, δυστυχώς, η Ελληνική Κυβέρνηση απεμπόλησε για άλλη μία φορά το δικαίωμα του ισότιμου εταίρου στην Ε.Ε. και αποδέχθηκε να θεωρείται από τους Ευρωπαίους ως ένας απλός δανειολήπτης. Αυτή, ήταν η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την χώρα μας.
Όμως, παρότι το μεσοπρόθεσμο ψηφίσθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν ακόμη οι ευκαιρίες σκληρής διαπραγμάτευσης, αρκεί ο κ. Παπανδρέου να καταλάβει, πως η διάσωση της Ελλάδος από την χρεοκοπία που δεν μπορεί να αποφευχθεί με ημίμετρα, πρόσκαιρα τεχνάσματα και μερικές λύσεις από την Ε.Ε., συνιστά αυτομάτως διάσωση των Ευρωπαϊκών τραπεζών. Το μνημόνιο θα φέρει σύντομα άλλο μνημόνιο και η κρίση του χρέους θα αυξάνεται. Σύμμαχος για τον κ. Παπανδρέου είναι η συνεχιζόμενη καταγραφή έγκριτων Αμερικανών και Ευρωπαίων οικονομολόγων που αναγνωρίζουν, πως η μόνη λύση είναι η περικοπή του χρέους μας στο 50% της σημερινής του τιμής. Επιπλέον, οι προχθεσινές κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά της Ιταλίας, κλυδωνίζουν το οικοδόμημα της ευρωζώνης και δίνουν πλεονέκτημα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δανειοδοτήθηκαν από το ΔΝΤ με 250 δισ. €, ενώ η Ιταλία θα χρειαζόταν 600 δισ. € και η Ισπανία 900 δισ. €
Συνεπώς, καταλαβαίνουμε πως η μόνη λύση για την Ευρωζώνη και την διάσωση και την ύπαρξη του ευρώ είναι η πραγματική διάσωση της Ελληνικής οικονομίας. Και πραγματική διάσωση είναι: η πενταετής χάρη των οφειλών μας από τους πιστωτές μας προκειμένου να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ανάπτυξης, η δανειοδότηση μας από την Ε.Ε. με συμβολικό επιτόκιο 1% και η αποδοχή από τους πιστωτές μας της διαγραφής του 50% και πλέον του δημόσιου χρέους από την στιγμή που είναι τόκοι κεφαλαίου και τοκοχρεολύσια ομολόγων.
Κε Παπανδρέου, αυτή είναι η μόνη λύση. Εάν πράγματι μπορείτε να ξεπεράσετε τις αγκυλώσεις σας και τις δεσμεύσεις σας προς την νέα τάξη πραγμάτων που έμπρακτα υπηρετείτε, τολμείστε να ξεπεράσετε τον εαυτό σας. Η Ιστορία σας δίνει χρυσή ευκαιρία. Αδράξτε την ευκαιρία και γίνεται ένας άλλος Ιωάννης Μεταξάς. Δεν πρέπει να χάσουμε άλλη μια ευκαιρία. Ίσως να είναι η τελευταία.
Παναγιώτης Αποστόλου
Οικονομολόγος
egerssi@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου