Σε ηλικία 87 ετών έφυγε από την ζωή το πρωί της Κυριακής ο Λεωνίδας Κύρκος από προβλήματα καρδιάς που αντιμετώπιζε. Η κηδεία θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με πληροφορίες την Τετάρτη στο Α' Νεκροταφείο.
Ο Λ. Κύρκος υπήρξε ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, γεννήθηκε το 1924 στο Ηράκλειο Κρήτης. Γιος του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΕΔΑ Μιχαήλ Κύρκου. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, αλλά δεν τελείωσε εξαιτίας επανειλημμένων πολιτικών διώξεων.
Το 1943, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στις γραμμές της σπουδάζουσας της ΕΠΟΝ και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.
Το 1946, φυλακίστηκε επί οκτάμηνο για την πολιτική του δράση. Το 1948, έγινε μέλος του ΚΚΕ και την ίδια χρονιά, ξαναφυλακίστηκε για την πολιτική του δράση και ένα χρόνο μετά καταδικάστηκε σε θάνατο. Παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1953. Ύστερα από την αποφυλάκισή του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ελληνικής Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της.
Την περίοδο (1953-1966), εργάστηκε ως συντάκτης στην εφημερίδα «Η Αυγή», ενώ από το 1958 έως το 1961, διετέλεσε διευθυντής της.
Το 1961, έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στο Ηράκλειο, με το συνδυασμό του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Μετώπου (ΠΑΜΕ).
Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), συνελήφθη και κρατήθηκε σε διάφορες φυλακές της χώρας. Το 1968 έπειτα από τη διάσπαση του ΚΚΕ τάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού και από το 1ο συνέδριο του κόμματος έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), συνελήφθη και κρατήθηκε σε διάφορες φυλακές της χώρας. Το 1968 έπειτα από τη διάσπαση του ΚΚΕ τάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού και από το 1ο συνέδριο του κόμματος έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου.
Το 1974, στις πρώτες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας εκλογές, εξελέγη βουλευτής Αθηνών, ως ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος Εσωτερικού, με το συνδυασμό «Ενωμένη Αριστερά».
Το 1981, εξελέγη για πρώτη φορά ευρωβουλευτής του ΚΚΕ-εσ. και επανεξελέγη το 1984, αλλά στις 18 Ιανουαρίου 1985, παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Κωνσταντίνο Φιλίνη.
Διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ-εσ.
Τον Ιούνιο του 1986, έγινε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ-εσ., ενώ ένα χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 1987, εξελέγη γενικός γραμματέας της «Ελληνικής Αριστεράς» (ΕΑΡ), η οποία δημιουργήθηκε από το ΚΚΕ-εσ. και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και νέων κινημάτων.
Στις 7 Μαΐου 1987, παραιτήθηκε από βουλευτής και αντικαταστάθηκε από το υποψήφιο της ΕΑΡ, Αντώνιο Μπριλλάκη.
Στις 4 Ιουλίου 1989, ορίστηκε πρώτος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου διατηρώντας τη θέση αυτή και στην επόμενη Βουλή που προήλθε από τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου του ιδίου χρόνου.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1989 υπήρξε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συνασπισμού, ενώ στις 4 Σεπτεμβρίου ορίστηκε μέλος της διευρυμένης (128 μέλη) Πολιτικής Επιτροπής του.
Στις 23 Νοεμβρίου 1989, ορίστηκε μέλος της γραμματείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού.
Στις 25 Ιουνίου 1990, εξελέγη πρόεδρος της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) με 91 ψήφους υπέρ, 2 λευκά και 9 αποχές.
Στις 7 Ιουλίου εξελέγη μέλος του νέου 17μελούς Εκτελεστικού Γραφείου της ΕΑΡ.
Στις 18 Μαρτίου 1991, αποχώρησε από την ηγεσία του Συνασπισμού ταυτόχρονα με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Στις 30 Ιουνίου 1991, στην Α' Πανελλαδική Συνέλευση του Συνασπισμού, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, η πρότασή του για πολιτική λύση του σκανδάλου Κοσκωτά απορρίφθηκε από την Κεντρική Επιτροπή της ΕΑΡ.
Τον Οκτώβριο του 1995, τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας ''Ιπεκτσί''.
Το Φεβρουάριο του 2000, ήταν υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας, μετά από πρόταση του Συνασπισμού, ενώ τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, ανέλαβε πρόεδρος της «Κίνησης Πολιτών για μια Ανοικτή Κοινωνία».
Είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Διετέλεσε μέλος του προεδρείου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, από το οποίο του απονεμήθηκε το «Χρυσό Μετάλλιο Κιουρί».
Τον Ιανουάριο του 2003, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος του απένειμε το παράσημο «Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος».
Συγγραφικό Έργο : «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού»,εκδ. Θεμέλιο, 1994, «Ανατρεπτικά», εκδ. Προσκήνιο, 1995, «Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή», 2007, εκδ. ΕΣΤΙΑ, «Στιγμές ΙΙ»,εκδ. ΕΣΤΙΑ, 2008, «Εκ βαθέων», εκδ. Επίκεντρο, 2009, «Στιγμές ΙΙΙ», εκδ. ΕΣΤΙΑ, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου