Όλοι οι ορατοί και ακουόμενοι ηγέτες είναι μαριονέτες της "City of London" („CoL“) που ανήκει στους Rothschilds

Πολύς λόγος γινόταν πρίν μερικά χρόνια για τους Έλληνες εφοπλιστές, που έπρεπε να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν στον Πειραιά ένα εφοπλιστικό χρηματιστήριο. Κανείς όμως δεν ήξερε -ούτε και ξέρει ακόμη- ότι οι Έλληνες εφοπλιστές στην λονδρέζικη City είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τον Ηγεμόνα Rothschild και τις τράπεζές του. Διαβάστε και θα καταλάβετε…

της Maria Lourdes
Μετάφραση : Εμμανουήλ Σαρίδης
URL αυτού του άρθρου :

http://berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews[tt_news]=2221&tx_ttnews[backPid]=78&cHash=32b068fd7cb95e7b70d925a531c8975a

Η City of London (η πόλη του Λονδίνου) είναι το ιστορικό και οικονομικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής του Λονδίνου. Συχνά ονομάζεται απλά ‘’Τhe City’’ ή ‘’Square Mile“ ‘’Η Πόλη’’ ή το "Τετραγωνικό Μίλι" (σύμφωνα με την γεωγραφική της έκτασή). Αν και η City αποτελούσε για αιώνες το συνώνυμο με το Λονδίνο, χρησιμοποιείται σήμερα το όνομα της πόλης για όλη την κατοικημένη περιοχή.

Η City of London είναι μια τελετουργική κομητεία. Η "City" είναι το μικρότερο κομμάτι και η πιο αραιοκατοικημένη συνοικία του Λονδίνου. Η ‘’CoL“ είναι το κυρίως κέντρο των παγκοσμίων οικονομικών υποθέσεων. Με τις ρίζες του στο Μεσαίωνα, η "City" είναι η αρχαιότερη κοινότητα της Αγγλίας. Με ένα ειδικό "καθεστώς" στον κόσμο. Είναι μια ιδιωτική επιχείρηση 1 και συγχρόνως ένα κυρίαρχο κράτος μέσα στην καρδιά της μητροπολιτικής περιοχής του Λονδίνου. Αυτό το "καθεστώς" το απολαμβάνουν επίσης και το Βατικανό και -ακούτε, ακούτε- το Columbia District (η συνοικία Columbia) στην Washington. Και οι τρεις μαζί τους είναι ένα είδος συμβούλου, διαχειριστή περιουσιακών στοιχείων και η πιο έμπιστη κοινοπραξία, στο επάνω μέρος της Πυραμίδας και βρίσκονται ακριβώς κάτω απ' αυτόν που πρίν λέγαμε Φαραώ.

Όταν σκέφτεστε κάποιος για την Αγγλία, του έρχονται στο μυαλό ονόματα όπως "Μεγάλη Βρετανία", "The Queen" (Η Βασιλισσα), "The Crown" (Το Στέμμα), "Οι αποικίες του κρόνου", "Λονδίνο", η "City" και η "βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία", που όλα μαζί συγχωνεύονται σε μια απροσδιόριστη σούπα. Τα θεωρούμε συνήθως σαν συνώνυμα, τα οποία σημαίνουν ένα και το αυτό σύστημα. Στη δεκαετία του 1950 και '60, ο συγγραφέας Des Griffin (συγγραφέας του βιβλίου "ποιός κυβερνά τον κόσμο") που ζούσε στην Αγγλία (και για πέντε χρόνια στο Λονδίνο), δεν μπόρεσε να καταλάβει την μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των παραπάνω εννοιών.

Όταν ακούμε για το "The Crown", "Το Στέμμα", σκεφτόμαστε αυτόματα τον βασιλιά ή τη βασίλισσα. Όταν ακούμε "Λονδίνο" ή "City", σκεφτόμαστε αμέσως την πρωτεύουσα της Αγγλίας, όπου ο μονάρχης ή η βασίλισσα έχουν την επίσημη κατοικία τους. Για να κατανοήσουμε όμως το μοναδικό και γενικά άγνωστο αυτό θέμα καλύτερα, θα πρέπει να προσδιορίσουμε τους όρους μας. Όταν μιλάμε για την "City", αναφερόμαστε στην πραγματικότητα σε μια ιδιωτική επιχείρηση ή σε ένα κυρίαρχο κράτος που βρίσκεται στην καρδιά της ευρύτερης περιοχής του Λονδίνου, που από μια συνολική έκταση 1.596 τετραγωνικών χιλιομέτρων καταλαμβάνει μόλις τα 2,7 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η "City" έχει 4.600 μόνιμους κατοίκους, προσφέρει όμως μισό εκατομμύριο θέσεις εργασίας στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου, όπου σε 32 συνοικίες ζούν περίπου 7,3 εκατομμύρια άνθρωποι.

Το "Στέμμα" είναι μια επιτροπή από 12 με 14 άνδρες που κυβερνούν το ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος που είναι γνωστό σαν Λονδίνο ή σαν η "City". Η "City" όμως δεν ανήκει στην Αγγλία. Δεν είναι υποτελής του μονάρχη. Δεν υπόκειται στην κυβέρνηση που καθορίζεται από το βρετανικό Κοινοβούλιο. Όπως και το Βατικανό στη Ρώμη, είναι ένα ξεχωριστό και ανεξάρτητο κράτος.

Είναι το Βατικανό του εμπορικού κόσμου. Η "City", που θεωρείται συχνά ως "το πλουσιότερο τετραγωνικό μίλι στον κόσμο", κυβερνάται από έναν Λόρδο Δήμαρχο (Lord Mayor). Εδώ βρίσκονται τα πιο ισχυρά χρηματοπιστωτικά και οικονομικά ιδρύματα της Αγγλίας : Πλούσιες τράπεζες, με επικεφαλής την ιδιωτική Τράπεζα της Αγγλίας (που ελέγχεται από τον Rothschild), τους Lloyd‘s of London, το Χρηματιστήριο του Λονδίνου και τα γραφεία όλων των κορυφαίων διεθνών εμπορικών εταιρειών. Και εδώ βρίσκεται επίσης η Fleet Street, η καρδιά και ο πυρήνας του εκδοτικού τομέα και των ΜΜΕ.

Ο δήμαρχος, που εκλέγεται για ένα έτος, είναι ο βασιλιάς της City. Όπως αναφέρει ο Aubrey Menen στο Time-Life του Λονδίνου (1976, σ. 16) : "Η σχέση του μονάρχη της City με την μονάρχη της Αυτοκρατορίας (την Queen) μας είναι καταπληκτική και εύγλωττη".

Όταν η βασίλισσα της Αγγλίας πάει για μια επίσκεψη στην City, την υποδέχεται ο Δήμαρχος στο Temple Bar, μια συμβολική είσοδο της πόλεως. Η βασίλισσα υποκλίνεται και τον παρακαλεί να της επιτρέψει να εισέλθει στο ιδιωτικό και κυρίαρχο κράτος του. Αυτός της το επιτρέπει δίνοντας στα χέρια της το σπαθί του κράτους του. Σε τέτοιες επισκέψεις αρχηγών κρατών "ο Λόρδος Δήμαρχος επισκιάζει με τις ρόμπες, τις αλυσίδας και το μεσαιωνικό περιβάλλον του την βασιλική συνοδεία, τα ενδύματα της οποίας θα πρέπει να περιορίζονται σε μια απλή στολή". Ο Λόρδος Δήμαρχος συνοδεύει την βασίλισσα στην πόλη του. Οι λόγοι θα πρέπει να είναι σαφής.

Ο Λόρδος Δήμαρχος είναι ο βασιλιάς. Η Βασίλισσα είναι υποτελής του! Ο βασιλιάς οδηγεί πάντα τους υπηκόους του. Ο υπήκοος παραμένει πάντα ένα ή δύο βήματα πίσω!

Η μικρή κλίκα που κυβερνά την City υπαγορεύει στο βρετανικό Κοινοβούλιο τι και πότε πρέπει να κάνει κάτι. Θεωρητικά η Αγγλία κυβερνάται από έναν πρωθυπουργό και ένα μικρό Υπουργικό Συμβούλιο. Αυτή η "πρόσοψη" προσπαθούν ζοριζόμενοι να δώσουν την εντύπωση, ότι αυτή καθορίζει το παιχνίδι που παίζεται, στην πραγματικότητα όμως είναι απλές μαριονέτες, με τα μισοσκότεινα πρόσωπα πίσω από την σκηνή που τραβούν τα νήματα. Ο Disraeli έγραψε : «Έτσι βλέπετε. . . ο κόσμος κυβερνάται από διαφορετικές φιγούρες από αυτές που πιστεύουν όσοι δεν στέκονται πίσω από τη σκηνή" (Coningsby, The Century Co, New York, 1907, σ. 233).

Η "City" θα το γνωρίζει, θα ενημερώσει τον Υπουργό Οικονομικών και αυτός θα ενημερώσει τον Πρωθυπουργό. Ο Θεός να τον φυλάει, αν δεν υπακούσει. Το προφανέστερο παράδειγμα συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν. Το 1956 ο τότε πρωθυπουργός, Sir Anthony Eden, ήθελε να κάνει πόλεμο για να επανακτήσει τη διώρυγα του Σουέζ. Ακόμη δεν είχε ξεκινήσει, όταν η City του διαμήνυσε, ότι ένας τέτοιος πόλεμος δεν πρόκειται να χρηματοδοτηθεί, διότι θα επέφερε την καταστροφή της βρετανικής λίρας. Ο πόλεμος ματαιώθηκε και ο Eden παραιτήθηκε στις 9/1/1957 για πολιτικούς λόγους και για λόγους υγείας.

Η ιστορία αυτή δείχνει καθαρά, ότι η βρετανική κυβέρνηση είναι σκλάβος της "αόρατης και αθόρυβης" δύναμης που κατοικοεδρεύει στην καρδιά της City. Η City δίνει τον τόνο. Οι "ορατοί και ακουόμενοι ηγέτες" είναι μόνο μαριονέτες που χορεύουν έτσι κατ' εντολήν. Οι ίδιοι δεν έχουν καμία δύναμη. Δεν έχουν καμία εξουσία. Παρ' όλη την Show προς τα έξω, είναι απλά πιόνια σε ένα παιχνίδι που παίζεται από τις οικονομικές ελίτ.

Η ιστορία της City : Το 1694 ιδρύθηκε η ιδιωτική Τράπεζα της Αγγλίας (μια κεντρική τράπεζα), για να χρηματοδοτεί την σπάταλη ζωή του William III. Η τράπεζα χρηματοδοτήθηκε από μια ομάδα εμπόρων της City, που χρησιμοποίησαν τον William Paterson σαν "αχυράνθρωπο". Τα ονόματα των ιδρυτών αυτής της τράπεζας δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα. Από αυτή την ημερομηνία η Τράπεζα της Αγγλίας και η City άρχισαν να κυριαρχούν και να κατευθύνουν την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου. Η επιρροή τους και ο πλούτος αυξήθηκε στον επόμενο αιώνα αλματωδώς. Η The Illustrated Universal History, 1878, αναφέρει, ότι η "Μεγάλη Βρετανία βγήκε από τον ανταγωνισμό της με τη Γαλλία ο μεγάλος και τροπαιοφόρος νικητής". Η Αυτοκρατορία της είχε ξαπλωθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου, και η ναυτική υπεροχή της ήταν αδιαμφισβήτητη. Ο πλούτος και το εμπόριο της άκμαζαν.

Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή (1815) ο οίκος Rothschild άρπαξε στα χέρια του τον έλεγχο της Αγγλικής οικονομίας, της Τράπεζας της Αγγλίας και της City - και μέσω των άλλων θυγατρικών εταιριών της, τον έλεγχο των άλλων εθνών της Ευρώπης.

Μετά απ' αυτό η Αγγλία ίδρυσε αποικίες και εμπορικούς σταθμούς ακόμη και στις πιο μακρινές γωνιές του κόσμου. Αφού είχε εκδιωχθεί από το Δυτικό Ημισφαίριο, η Αγγλία επικεντρώθηκε στην απόκτηση και την επέκταση περαιτέρω περιουσιακών στοιχείων.

Στις ημέρες της δόξας της του 19ου αιώνα, περίπου το 90% του συνολικού διεθνούς εμπορικού όγκου μεταφέρονταν με Αγγλικά πλοία. Άλλοι ιδιοκτήτες πλοίων έπρεπε να καταβάλλουν στο στέμμα τέλη αδείας ή προμήθειες για το «προνόμιο» να κάνουν θαλάσσιες επιχειρήσεις. Εκείνα τα χρόνια "η Βρετανία κυβερνούσε τις θάλασσες" και μάλιστα με το πιο σύγχρονο και ισχυρό ναυτικό που ποτέ υπήρξε.

Δύο ξεχωριστές αυτοκρατορίες : Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, θα πρέπει ο αναγνώστης να αντιληφθεί, ότι υπό τον μανδύα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας λειτουργούσαν δύο διαφορετικές αυτοκρατορίες. Η πρώτη ήταν η αυτοκρατορία του στέμματος και η άλλη η βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία. 

Όλα τα αποικιακά περιουσιακά στοιχεία με λευκό πληθυσμό ήταν υπήκοα του βασιλιά - δηλαδή ήσαν υπήκοοι της βρετανικής κυβέρνησης. Έθνη όπως η Νοτιοαφρικανική Ένωση, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και ο Καναδάς διοικούνταν με το Αγγλικό δίκαιο. Αυτά όμως αντιπροσώπευαν μόνο το 13% του πληθυσμού αυτών που ανήκαν στην Βρετανική Αυτοκρατορία.

Όλα τα άλλα μέρη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας - έθνη όπως η Ινδία, η Αίγυπτος, οι Βερμούδες, η Μάλτα, η Κύπρος και οι αποικίες στην Κεντρική Αφρική, η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ και το Γιβραλτάρ (περιοχές με καφέ, κίτρινες και μαύρες ράτσες) ήσαν αποικίες του στέμματος. Αυτές δεν βρισκόντουσαν κάτω από Αγγλική κυβέρνηση. Το Αγγλικό Κοινοβούλιο δεν είχε καμία εξουσία εκεί. Ήταν η ιδιωτική περιουσία και το κτήμα ενός ιδιωτικού κλαμπ στο Λονδίνο της Αγγλία, γνωστό ως το Στέμμα.

Οι εκπρόσωποι του Στέμματος σε αυτές τις περιοχές είχαν απόλυτη εξουσία πάνω στη ζωή και το θάνατο όλων των ανθρώπων που ήταν υπό τη δικαιοδοσία τους. Δεν υπήρχε ένα εφετείο ή ένας άλλος τρόπος υποβολής ενστάσεως κατά των αποφάσεων ενός εκπροσώπου του στέμματος. Ακόμα και ένας Βρετανός πολίτης, ο οποίος είχε διαπράξει ένα έγκλημα σε μια αποικία, υπόκειτο στο δίκαιο του στέμματος και δεν μπορούσε να καταφύγει σε ένα αγγλικό δικαστήριο, γιατί αυτό δεν είχε δικαιοδοσία επ' αυτού. Δεδομένου ότι η επιτροπή που εμφανίζονταν σαν βρετανική κυβέρνηση διορίζονταν από το Στέμμα, δεν ήταν πρόβλημα να κληθεί ο Άγγλος φορολογούμενος να πληρώσει για το ναυτικό και τις στρατιωτικές δυνάμεις, με τη βοήθεια των οποίων το Στέμμα ασκούσε την κυριαρχία του σ' αυτές τις περιοχές. Όλες οι εξεγέρσεις κατεστάλησαν από το Βρετανικό Ναυτικό με ωμή βία, χωρίς αυτό να κοστίσει στο στέμμα ούτε μια δεκάρα.

Η City κόμισε αφάνταστη κέρδη από αυτές τις επιχειρήσεις της, οι οποίες γινόντουσαν υπό την προστασία των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων. Οι οποίες δεν ανήκαν στο βρετανικό εμπόριο και τη βρετανική ευημερία. Ήταν του εμπόριο και η ευημερία του Στέμματος. Οι "International Bankers", πλούσιοι έμποροι και αντιπρόσωποι της Αγγλικής αριστοκρατίας, που ανήκαν στον μηχανισμό City, συσσώρευαν πλούτο επί πλούτου, με τον αύξαναν σε μεγάλο στίλ το κύρος και την φήμη τους στην αγγλική κοινωνία.

Ήταν ο David Lloyd George (Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ), ένας μελλοντικός πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο οποίος εξήρε την ισχύ της City και εξέφρασε την πλήρη περιφρόνησή του για τούς "ταλαίπωρους" που δεν ανήκαν στο "κλαμπ" της. Σε μια ομιλία του το 1910, είπε : "Εμείς διαχειριζόμαστε το μεγαλύτερο μέρος των εμπορικών συνδιαλαγών του κόσμου. Κάνουμε το περισσότερο διεθνές εμπόριο - ίσως δέκα φορές περισσότερο - από την Γερμανία. Η Γερμανία κάνει κυρίως το δικό της εμπόριο, το διεθνές εμπόριο ανήκει σ' εμάς. Λοιπόν, αυτό δεν το κάνουμε τζάμπα. Στην πραγματικότητα η ναυτιλία μας, μας αποφέρει κάθε χρόνο πάνω από 100.000.000 £, οι οποίες προέρχονται κυρίως απ' αυτούς τους ταλαίπωρους αλλοδαπούς. Φορολογώ τους αλλοδαπούς όσο μπορώ. Θα έχετε ακούσει πιθανώς πολλά για την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πληρώσουν οι αλλοδαποί περισσότερα... έτσι τους βάζουμε στο τσουβάλι. Τους πρώτους τους αφήνουμε στον Baron Rothschild..." ("Better Times", 1910).

Το κάθε ένα από τα παραπάνω σημεία αναφέρονται στο βιβλίο του Roland th Usher "Germanism Pan", έκδοση 1913, σελ. 80, 83 και 84, ο οποίος τονίζει : "Οι τράπεζες στο Λονδίνο και το Παρίσι (οι διεθνείς τραπεζίτες) ελέγχουν ανά πάσα στιγμή τους διαθέσιμους πόρους του κόσμου και συνεπώς είναι εις θέσιν να επιτρέψουν ή να διακόψουν ουσιαστικά τις εργασίες μιας εταιρείας, για την οποία χρειάζονται πάνω από εκατό εκατομμύρια δολάρια. Οι διεθνείς τραπεζίτες κατέχουν πιθανώς το μεγαλύτερο μέρος των γραμματίων χρέους (I-O-U - I owe you) στον κόσμο. Η Ρωσία, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Ινδία, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Νότια Αμερική ανήκουν, στο βαθμό που τα έθνη ανήκουν σε κάποιον, πιθανώς στο Λονδίνο ή στο Παρίσι. Η πληρωμή των τόκων αυτών των γιγαντιαίων ποσών είναι εγγυημένο από την ενεχυρίαση των φορολογικών εσόδων των χωρών αυτών, και στην περίπτωση πιο αδύναμων εθνών από την πραγματική μεταβίβαση των περιουσιακών τους στοιχείων στους πράκτορες των Άγγλων ή των Γάλλων τραπεζιτών. Επιπλέον ανήκει στις δύο αυτές χώρες ένα πολύ μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών του κόσμου σαν οφειλές στις δύο αυτές χώρες, οι οποίες με τους Υπουργούς Οικονομικών των υπαγορεύουν το τι δέον γενέσθαι σε πολλές παγκόσμιες εταιρείες. Πράγματι, ο ίδιος ο κόσμος τους πληρώνει φόρο τιμής. Το πρωί σηκώνεται και πάει στη δουλειά για να κερδίσει τα προς το ζείν, χρησιμοποιώντας τα κεφάλαιά του και περνάει τον καιρό του, προσπαθώντας να κερδίσει τα χρήματα, με τα οποία πληρώνει τους τόκους του, για να τους κάνει ακόμη πιο πλούσιους".

Το 1946 ο Ε. Κ. Knuth έγραφε : "Το προπύργιο της βρετανικής οικονομικής ολιγαρχίας έχει έναν διαχρονικό και αυτοανακυκλούμενο χαρακτήρα, έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και πρόβλεψη καθώς και την ικανότητά του, να επιξεί της υπομονής των αντιπάλων του και να τους σπάζει τα νεύρα. Οι προσωρινοί πολιτικοί της Ευρώπης και ιδίως της Αγγλίας, που προσπάθησαν να δαμάσουν αυτό το θηρίο, ηττήθηκαν κατά μέτωπο, λόγω και της περιορισμένης θητείας τους. Στην ανάγκη να δράσουν και να παρουσιάσουν αποτελέσματα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, εξαπατήθηκαν και ξεπεράστηκαν, αντιμετωπίζοντας μόνο δυσαρέσκειες και δυσκολίες, ώσπου στο τέλος αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, γινόμενοι υπηρέτες και γλύφτες. Μόνο οι λίγοι που στάθηκαν απέναντί του στην Αγγλία και την Αμερική, δεν είχαν ένα επαίσχυντη τέλος, οι πολλοί όμως, που τους υπηρέτησαν καλά, κερδίσει και καλά" (Empire of »The City«, σελ. 65).

Απόσπασμα από το "Στέμμα" και την "City" του Des Griffin, Die Absteiger. Planet der Sklaven? σελ. 60-69 : 

Η City of London Corporation (Εταιρία City of London) (που πριν από το 2006 λεγόταν η Εταιρία του Λονδίνου - Corporation of London) είναι η διοικητική αρχή της City του Λονδίνου. Ασκεί έλεγχο μόνο επί της City και όχι επί της ευρύτερης περιοχής του Λονδίνου. Η εταιρεία αποτελείται από τον Λόρδο Δήμαρχο του Λονδίνου, το Court of Aldermen (Δικαστήριο των δημοτικών συμβούλων ή Συνέλευση των συμβούλων) και του Court of Common Council (Ελεγκτικό Συμβούλιο των Κοινων. ή Συμβούλιο του πληθυσμού). Δεν έχει επίσης δικαιοδοσία ελέγχου επί του Middle Temple και Inner Temple, δύο νομικά χωριστούς θύλακες μέσα στην City.

**πηγή**

Related Posts :