της Ιωάννας Κολοβού
Η κοινωνική εξέγερση άρχισε. Ανήμερα μιας μέρας βαριάς σαν Ιστορία. Γιατί ήταν η ίδια η σκιά της Ιστορίας που βάρυνε στις 28 του Οκτώβρη, πάνω στον λεηλατημένο σώμα της Ελλάδας.
Κι εκείνη σαν ένιωσε την πνοή των ηρωικών προγόνων, δροσιά πάνω στο ματωμένο κορμί της , πήρε κουράγιο και ορμήνευσε τα παιδιά της -αγόρια και κορίτσια - την ώρα που παρήλαυναν περήφανα να κοιτάξουν αλλού. Όχι προς τη μεριά της σαπίλας και της βρωμιάς αλλά προς την άλλη μεριά εκεί που ανατέλλει ο ήλιος. Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, αυτός που βγαίνει κάθε φορά που ο Έλληνας σκοντάφτει. Κάθε φορά που πέφτει και τον πατάνε και το λιώνουν. Κάθε φορά που η διχόνοια, το εθνικό σαράκι μας τρώει τα σωθικά. Κάθε φορά που εκλέγουμε λάθος πρόσωπα, για να κυβερνήσουν το καράβι Ελλάδα κι εκείνοι το ρίχνουν πάνω σε ξέρα.
Κάθε φορά που λέμε αυτή είναι η τελευταία φορά και αμέσως κάνουμε ξανά το ίδιο λάθος.Κι εκείνη σαν ένιωσε την πνοή των ηρωικών προγόνων, δροσιά πάνω στο ματωμένο κορμί της , πήρε κουράγιο και ορμήνευσε τα παιδιά της -αγόρια και κορίτσια - την ώρα που παρήλαυναν περήφανα να κοιτάξουν αλλού. Όχι προς τη μεριά της σαπίλας και της βρωμιάς αλλά προς την άλλη μεριά εκεί που ανατέλλει ο ήλιος. Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, αυτός που βγαίνει κάθε φορά που ο Έλληνας σκοντάφτει. Κάθε φορά που πέφτει και τον πατάνε και το λιώνουν. Κάθε φορά που η διχόνοια, το εθνικό σαράκι μας τρώει τα σωθικά. Κάθε φορά που εκλέγουμε λάθος πρόσωπα, για να κυβερνήσουν το καράβι Ελλάδα κι εκείνοι το ρίχνουν πάνω σε ξέρα.
Πολίτες συχνά ρωτούν το Μίκη Θεοδωράκη γιατί ο Έλληνας μπροστά σ΄ αυτόν τον πρωτοφανή εξευτελισμό που υφίσταται δεν εξεγείρεται. Μπροστά σ' αυτή τη ιδιότυπη σκληρή χούντα που του έχει επιβληθεί γιατί δεν αντιδρά, δεν αντιστέκεται. «Γιατί ο Έλληνας δεν είναι ο ίδιος με εκείνον πριν την δικτατορία των συνταγματαρχών του '67». Εδώ και 20 χρόνια του έκαναν πλύση εγκεφάλου τον έμαθαν στον εύκολο πλουτισμό, στην αρπαχτή, στην αδιαφορία προς τον συνάνθρωπό του, αρκεί να περνάει αυτός καλά. Του έμαθαν πως το Χρηματιστήριο είναι ο Θεός και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης τα άγια των αγίων.
Του είπαν πως οι Ευρωπαίοι εταίροι είναι ηλίθιοι και οι ίδιοι οι πονηροί που αλλάζουμε ακόμα και την ιθαγένεια στο καλαμπόκι (αν θυμάστε την αλήστου μνήμης ιστορία τότε που εξευτελιστήκαμε διεθνώς).
Ναι, όντως έχει δίκιο ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Έλληνας χάλασε. Βγαίνοντας από δυο αιματηρούς πολέμους, μια απίστευτη ιστορία προσφυγιάς, έναν εμφύλιο και μια επταετή δικτατορία, τον έκαναν να πιστέψει πως δικαιούται ελέω θεού πως δικαιούται, έτσι μεταφυσικά σε μια καλύτερη ζωή, χωρίς κόπο, χωρίς φόντα.
Ναι, όντως έχει δίκιο ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Έλληνας χάλασε. Βγαίνοντας από δυο αιματηρούς πολέμους, μια απίστευτη ιστορία προσφυγιάς, έναν εμφύλιο και μια επταετή δικτατορία, τον έκαναν να πιστέψει πως δικαιούται ελέω θεού πως δικαιούται, έτσι μεταφυσικά σε μια καλύτερη ζωή, χωρίς κόπο, χωρίς φόντα.
Του εμφύσησαν την ιδέα του Μεγάλου-πονηρού και λαμόγιου- Έλληνα, κατά το πρότυπο της Μεγάλης Ελλάδας ενδενδυμένης βεβαίως με σοσιαλιστικό μανδύα. Προ πάντων ο σοσιαλισμός.
Κι όμως, κάπως έτσι μεταφυσικά, τα παιδιά μας χθες γύρισαν το κεφάλι προς την άλλη πλευρά. Κάπως έτσι μεταφυσικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνειδητοποίησε πως ο θώκος στην εξέδρα των επισήμων δεν του ανήκει πια. Στην ουσία παραιτήθηκε από τη θέση του. Κάπως έτσι μεταφυσικά πραγματοποιήθηκε και η παρέλαση των Ελλήνων μπροστά στην Ιστορία. Ο Έλληνας όντως χάλασε, η φύτρα όμως έμεινε. Θέλει μόνο λίγο νερό για να φουντώσει. Να είναι άραγε το νερό από τα δάκρυα επίγνωσης, μετάνοιας η χαράς του Έλληνα που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά; Ο Μίκης κήρυξε προ πολλού την έναρξη της ανυπακοής και της αντίστασης. Να λοιπόν που τώρα φτάσαμε στην εξέγερση. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Κι όμως, κάπως έτσι μεταφυσικά, τα παιδιά μας χθες γύρισαν το κεφάλι προς την άλλη πλευρά. Κάπως έτσι μεταφυσικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνειδητοποίησε πως ο θώκος στην εξέδρα των επισήμων δεν του ανήκει πια. Στην ουσία παραιτήθηκε από τη θέση του. Κάπως έτσι μεταφυσικά πραγματοποιήθηκε και η παρέλαση των Ελλήνων μπροστά στην Ιστορία. Ο Έλληνας όντως χάλασε, η φύτρα όμως έμεινε. Θέλει μόνο λίγο νερό για να φουντώσει. Να είναι άραγε το νερό από τα δάκρυα επίγνωσης, μετάνοιας η χαράς του Έλληνα που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά; Ο Μίκης κήρυξε προ πολλού την έναρξη της ανυπακοής και της αντίστασης. Να λοιπόν που τώρα φτάσαμε στην εξέγερση. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου