Ναούμης Νικόλαος
Πολιτικός επιστήμονας
Η Ελλάδα στην καρέκλα του μπαρμπέρη θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του παρόντος κειμένου αλλά δεν τον βρίσκω καθόλου πρωτότυπο. Θα ήθελα να περιορίσω τις φανφάρες και τα πομπώδη λόγια, για έναν και μοναδικό λόγο. Οι περιστάσεις είναι πολύ κρίσιμες και δεν προσφέρει κάτι το ουσιαστικό, μια επιπλέον κραυγή, στον ωκεανό των γεγονότων που ζούμε, παραμονές της μεγάλης επετείου του 1940. Μιας επετείου, η οποία σε αντιδιαστολή με την σημερινή σκληρή πραγματικότητα, μας κάνει να αναλογιστούμε, το μέγεθος και την ανικανότητα των κυβερνώντων μιας ελεύθερης δημοκρατίας του σήμερα, μ’ εκείνο των κυβερνώντων, μιας δικτατορικής κυβέρνησης του τότε.
Όταν λοιπόν οι ισχυροί της Ευρώπης του 40’, ζήτησαν την άνευ όρων παράδοση της χώρας μας για την εξυπηρέτηση των επεκτατικών τους σχεδίων, με τελικό στόχο την υπόταξη όλης της ηπείρου, ο Έλληνας δικτάτορας Ι. Μεταξάς, δεν δίστασε να ορθώσει το ανάστημά του και μαζί το ανάστημα της χώρας του, στέλνοντας ένα ηχηρό όχι, σε όλους όσους ήθελαν την Ελλάδα υποταγμένη και σκλαβωμένη.
Φτάνουμε λοιπόν εβδομήντα χρόνια μετά και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σίγουρα, σήμερα, τον πρώτο λόγο δεν έχουν τα άρματα μάχης και τα κανόνια. Ο πόλεμος στην χώρα έχει κυρηχθεί, με πιο σύγχρονες μεθόδους. Τα σύγχρονα όπλα απαντάνε στα ονόματα κούρεμα,selective default, εμπράγματες εγγυήσεις, spreads κ.τ.λ.! Όλα όμως στοχεύουν σ’ ένα πράγμα, την άνευ όρων παράδοση, τόσο της οικονομικής, όσο και της πολιτικής μας ανεξαρτησίας. Αν η οικονομική, θεωρείται ήδη δεδομένη, με την εγκατάσταση στην χώρα μας του Γερμανού Ράϊχενμπαχ, σύντομα, όπως τα γεγονότα μαρτυρούν, θα παραδώσουμε και την πολιτική εξουσία και με τον τρόπο αυτό η πατρίδα μας θα μετατραπεί κι επίσημα σε προτεκτοράτο - αποικία.
Για τον λόγο αυτό κρίνω επιτακτική την ανάγκη να δούμε και να συγκρίνουμε, τι θέση κράτησε, σε αντιστοιχία με τον προκάτοχό του, προ εφτά δεκαετιών, ο σημερινός… κυβερνήτης. Ακούσατε λοιπόν εσείς ποτέ για παράδειγμα τον κύριο Παπανδρέου να λέει κάποιο όχι, έστω και ψελλίζοντας; Δεν θυμάμαι προσωπικά κάτι. Αντίθετα, ο Έλληνας πρωθυπουργός, είτε από αφέλεια στην καλύτερη περίπτωση, είτε εν γνώσει του, είτε το θέλουμε, είτε όχι, δείχνει να ταυτίζονται οι απόψεις του, μ’ εκείνες των εταίρων κι αντιπάλων, στην σκληρή αυτή παρτίδα πόκερ που παίζεται. Από πού αποδεικνύετε αυτό; Μα ξέρετε κανένα που να θέλει το καλό της πατρίδας του και με την στάση του, αντί να κόβει την ορμή και την όρεξη των αντιπάλων του, τους προσφέρει επιχειρήματα τα οποία θα είναι βούτυρο στο ψωμί όσων την επιβουλεύονται; Όσες έρευνες κι αν κάνει κανείς, δεν θα βρει κάποια δήλωση του Ι. Μεταξά για παράδειγμα που να ισούται με το περίφημο … «κυβερνώ μια χώρα διεφθαρμένων» του Γ. Παπανδρέου. Ούτε θα βρείτε κάποια δήλωση υπουργού του Ι. Μεταξά, να κάνει λόγο για αντιπαραγωγικές ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας. Ούτε επίσης κανείς υφιστάμενος του Μεταξά έσπευσε να παραχωρήσει ποτέ μέρος της ακεραιότητάς μας όπως έκανε για παράδειγμα ο υπουργός των οικονομικών Ευ. Βενιζέλος στους Φιλανδούς προ μηνών, με την παραχώρηση οικειοθελώς εμπράγματων εγγυήσεων, κάτι που κανείς δεν είχε ασφαλώς ζητήσει.
Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα που εξάγεται από τις παραπάνω σκέψεις είναι ότι, η χώρα μας ατύχησε και στην πιο κρίσιμη καμπή του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι, με τεράστιες ανακατατάξεις να βρίσκονται σε εξέλιξη και έχει στο τιμόνι της ανθρώπους ανίκανους, που ούτε σεβασμό σε κανέναν εμπνέουν, ούτε κανείς τους παίρνει στα σοβαρά. Ενισχυτικά ως προς αυτό, η εικόνα που μας μεταφέρεται για το τι διαδραματίζεται στις συσκέψεις κορυφής στα διεθνή φόρα, είναι άκρως απογοητευτική και δεν μας αξίζει. Όλες οι αναφορές, κάνουν λόγο για έναν πρωθυπουργό, που ως ένας καταδικασμένος εκ των προτέρων, καλείται σε συσκέψεις, μόνο και μόνο για να του ανακοινωθούν οι αποφάσεις που έχουν παρθεί γι’ αυτόν και κατά κύριο λόγο για μας, αποφάσεις που ελήφθησαν από άλλους, χωρίς να μας ζητηθεί η γνώμη.
Όσο για την λειτουργία των θεσμών όπως για παράδειγμα του ελληνικού κοινοβουλίου, κάθε σχόλιο νομίζω ότι είναι περιττό. Το μόνο που θα πω είναι ότι η Γερμανίδα καγκελάριος, κάθε απόφαση που καλείται να λάβει και συνήθως μόνο κέρδη κομίζει στην χώρα της, πρώτα παίρνει την έγκριση του γερμανικού κοινοβουλίου. Αντίθετα εδώ, σκέφτονται κάποιοι το κοινοβούλιο και τον θεσμικό του ρόλο, μόνο όταν ψάχνουν τρόπους διαφυγής από τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν και αφού στην ουσία το έχουν καταργήσει, ερχόμενοι εκ των υστέρων και παριστάνοντας τους τιμητές των πάντων, εκλιπαρώντας έλεος και, ζητώντας αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για τη νέα δανειακή σύμβαση που βρίσκεται προ των πυλών, αναζητώντας με τον τρόπο αυτό συνενόχους, στο ξεπούλημα της πατρίδας μας.
Ε λοιπόν συνενόχους δεν θα βρουν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το ζητούμενο για μένα είναι, σε ποιόν σβέρκο θα πέσει η φάπα που ακολουθεί ένα καλό κούρεμα. Ελπίζω να μην είναι ο σβέρκος πάλι μισθωτών, συνταξιούχων και όλων των αδύναμων αυτής της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου