ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ;
Γράφει ο Τάσος Ντούβλης
Εκτός της μελαγχολίας και κατάθλιψης το κύριο συναίσθημα που διακατέχει τον κάθε Έλληνα, είναι αυτό του φόβου. Θα μου πείτε τώρα τι φοβάται;
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κακό ή πρόβλημα (όπως θέλετε πάρτε το) ότι δεν ξέρει τι να… πρωτοφοβηθεί. Ότι θα χάσει την δουλειά του (ο εργαζόμενος), ότι δεν θα ξαναβρεί δουλειά (ο άνεργος), ή δεν ξέρει πότε θα ξαναπληρωθεί ότι δεν θα έχει να φάει ούτε ένα κομμάτι ψωμί αύριο το πρωί (ο κάθε μέσος πολίτης), ότι από στιγμή σε στιγμή θα κλείσει η επιχείρησή του (ο επιχειρηματίας μικρός ή μεγάλος), ότι θα έρθουν νέα χαράτσια στα οποία δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει, ότι παρά τις δύο δουλειές που κάνει (για τους πολύ τυχερούς) δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα; Ότι οι κόποι μιας ζωής πήγαν χαμένοι και θα την πληρώσουν τα παιδιά του (ο συνταξιούχος), ότι δεν ξέρει τι να σπουδάσει, τι επάγγελμα να κάνει αφού όλα οδηγούν στη… φτώχεια; (ο μαθητής-φοιτητής).
Αλήθεια ποιος φόβος κυριαρχεί;
Εκτός των παραπάνω ερωτημάτων που διερωτούνται οι περισσότεροι Έλληνες πλέον ολημερίς και ολονυχτίς, δυστυχώς υπάρχουν και άλλα.
Ένα χρόνο τώρα εξωτερικοί παράγοντες κυρίως (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκός και μη Τύπος κ.α.) αλλά και εσωτερικοί, τα πολιτικά κόμματα και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δημιουργούν και αναπαράγουν συνεχώς τα ίδια ερωτήματα προς το λαό :
Χρεοκοπούμε δεν χρεοκοπούμε, βγαίνουμε από Ευρωζώνη δεν βγαίνουμε, θέλουμε ευρώ δεν θέλουμε, μας «πετούν» έξω από το ευρώ δεν μας «πετούν», συμφέρουν όλα τα παραπάνω ή δεν μας συμφέρουν;
Πολλοί είναι εκείνοι που «τρέχουν» να απαντήσουν όχι όμως με… σιγουριά. Ο καθένας με ότι ακούει από εδώ και από εκεί βγάζει επιπόλαια συμπεράσματα και στηρίζει εκεί την άποψή του.
Άποψη η οποία μπροστά στα νέα «κουτσομπολιά» της παρέας και της γειτονιάς, για τις πολιτικές εξελίξεις αλλάζει αν ακούσει κάτι πιο λογικό ή ενδιαφέρον ή μια εκδοχή από μία άλλη οπτική γωνία που δεν την είχε σκεφτεί. Κάτι που σημαίνει ότι κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι θέλει ή για το τι πιστεύει ότι πρέπει να γίνει.
Όταν όμως οι ίδιοι άνθρωποι που θέτουν αυτά τα ερωτήματα διαφωνούν μεταξύ τους ή και πολλές φορές δεν απαντούν με βεβαιότητα, πώς περιμένουν να ξέρει να απαντήσει και με σιγουριά μάλιστα, ο ελληνικός λαός;
Ο ελληνικός λαός δεν ξέρει τι να πιστέψει πλέον, δεν ξέρει τι θέλει πλέον (αφού τα ερωτήματα είναι πολλά και δύσκολα), αλλά και κυρίως δεν ξέρει τι είναι αυτό που φοβάται, ποιος είναι ο εχθρός του. Εκεί εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα το οποίο εάν δεν αντιμετωπιστεί δύσκολα θα δούμε… άσπρη μέρα. Όλα τα παραπάνω ερωτήματα εφόσον κανείς δεν γνωρίζει (ούτε οι ίδιοι πολιτικοί) τι θα συμβεί στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον, οδηγούν στην αβεβαιότητα, το χάος και τον φόβο. Όταν γνωρίζεις τον εχθρό σου, και ξέρεις τι φοβάσαι όμως πράττεις αναλόγως για να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό που συμβαίνει εδώ ωστόσο είναι διαφορετικό. Πολεμάμε για την ζωή μας, για τα παιδιά μας για ένα καλύτερο αύριο, με τον κύριο… Άγνωστο. Πολεμάμε χωρίς να ξέρουμε ακριβώς ποιον έχουμε απέναντί μας. Το μόνο που έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να βγούμε νικητές σε αυτή τη μάχη με το «Άγνωστο».
Αυτή είναι ίσως και μία από τις αιτίες της κοινωνικής διάσπασης που έχει υποστεί η χώρα μας. Όταν κάποιος φοβάται, όπως για παράδειγμα ένας λαός, τότε τον κάνεις ότι μα ότι θέλεις. Αυτό είναι γνωστό. Το ερώτημα είναι το εξής ωστόσο: Εσκεμμένα ο ελληνικός λαός «αποβλακώθηκε» και φοβάται το κάθε τι ή όχι;
Κάποιοι θα υποστηρίξουν την άποψη αυτή, άλλοι δε που δεν πιστεύουν τόσο στις «συνομωσίες», όχι. Το αποτέλεσμα ωστόσο της κατάστασης όπως και αν φτάσαμε σε αυτό είναι ένα: Μπορεί να γίνομαι γραφικός, αλλά επαναλαμβάνω και επαυξάνω ότι ο φόβος που κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς και ερωτήματα, είναι αυτός που πρώτα πρέπει να αντιμετωπιστεί, προκειμένου στη συνέχεια να αντιμετωπίσουμε την πολιτική, την κοινωνική, την οικονομική κρίση και ότι κίνδυνο ελλοχεύει για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου