Κυβερνήσεις τεχνοκρατών κυβερνούν τις δύο χώρες για λογαριασμό των αγορών
Του οικονομολόγου Michael Roberts για το ιστολόγιο Global Research
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιταλία θα κυβερνώνται από εδώ και στο εξής από κυβερνήσεις που αποκαλούνται "τεχνοκρατικές". Αν και οι πρωθυπουργοί Γιώργος Παπανδρέου και Silvio Berlusconi εκλέχθηκαν με καθαρή πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές και ποτέ δεν καταψηφίστηκαν σε διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στο κοινοβούλιο, έχουν υποχρεωθεί σε παραίτηση, για να αντικατασταθούν από μη εκλεγμένους πρώην τραπεζίτες και πρώην στελέχη εταιρειών hedge funds και επενδυτικών τραπεζών. Από τώρα και στο εξής, οι χρηματοοικονομικές αγορές θα κυβερνούν άμεσα τις ζωές των Ελλήνων και Ιταλών πολιτών.
"Η δημοκρατία θα πρέπει να τεθεί πάνω από τις αγορές", δήλωσε ο Παπανδρέου, ενώ ο Βerlusconi δήλωσε ότι ο διορισμός μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών θα αποτελούσε "αντιδημοκρατικό πραξικόπημα" που θα καταργούσε το εκλογικό αποτέλεσμα του 2008. Και όμως, τίποτε και κανείς δεν απέτρεψε όσα συνέβησαν στη συνέχεια. Στην Ελλάδα, ο Λουκάς Παπαδήμος ορκίζεται πρωθυπουργός. Ήταν επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, όταν η Ελλάδα προσχώρησε στο ευρώ και μπορεί να υπερηφανεύεται για τον ηγετικό ρόλο του στην επίτευξη αυτού του στόχου. Τώρα έχει αναλάβει την ηγεσία προκειμένου να κρατηθεί η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, μια απόφαση που τώρα ο πρόεδρος Nicolas Sarkozy χαρακτηρίζει ως "λάθος".Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιταλία θα κυβερνώνται από εδώ και στο εξής από κυβερνήσεις που αποκαλούνται "τεχνοκρατικές". Αν και οι πρωθυπουργοί Γιώργος Παπανδρέου και Silvio Berlusconi εκλέχθηκαν με καθαρή πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές και ποτέ δεν καταψηφίστηκαν σε διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στο κοινοβούλιο, έχουν υποχρεωθεί σε παραίτηση, για να αντικατασταθούν από μη εκλεγμένους πρώην τραπεζίτες και πρώην στελέχη εταιρειών hedge funds και επενδυτικών τραπεζών. Από τώρα και στο εξής, οι χρηματοοικονομικές αγορές θα κυβερνούν άμεσα τις ζωές των Ελλήνων και Ιταλών πολιτών.
Ο Παπαδήμος ήταν σε ηγετική θέση όταν κάποιοι Έλληνες αξιωματούχοι έδωσαν ψευδή στοιχεία για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας στις ευρωπαϊκές αρχές και διατελούσε πρόεδρος όταν η ελληνική κυβέρνηση για πολλοστή φορά απέτυχε να πατάξει τη φοροδιαφυγή πλούσιων Ελλήνων (όπως και ο ίδιος). Αλλά είναι αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η Ελλάδα, επομένως, θα κυβερνάται από το άτομο που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό χάλι αυτών των αγορών. Η εικόνα είναι τόσο σουρρεαλιστική όσο αυτή της ανάληψης των καθηκόντων του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Alan Greenspan, αφού η Wall Street θα απαιτούσε την παραίτηση του Προέδρου Obama με το σκεπτικό ότι δεν έκανε αρκετές περικοπές στις δαπάνες ώστε να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός!
ΣΚΗΝΗ 1η: Είσοδος Goldman Sachs
Στην Ιταλία, οι Mario Monti και Giuliano Amato πρόκειται να αναλάβουν την ηγεσία της χώρας. O Monti είναι γνωστός οικονομολόγος, ο οποίος εργάστηκε για κάποιο διάστημα στην Goldman Sachs και στη συνέχεια έγινε επίτροπος ανταγωνισμού στην ΕΕ για αρκετά χρόνια, όπου υποστήριζε ακούραστα την "απελευθέρωση και απορρύθμιση" των αγορών. Είναι στενός φίλος του νέου επικεφαλής της ΕΚΤ, Draghi "Super Mario", ενός άλλου Ιταλού τραπεζίτη. Στη δεκαετία του 1990,αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ιταλία και η Ελλάδα, συμμετείχαν συνειδητά σε συναλλαγές CDS, προκειμένου να αφαιρεθεί μέρος του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων από τους επίσημους λογαριασμούς, με την ανοχή και συνέργεια της Goldman Sachs, ιδίαίτερα. Ο Draghi ήταν γενικός διευθυντής του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών και στη συνέχεια εργάστηκε στην Goldman Sachs (2002-2005). Οι Draghi και Παπαδήμος έκαναν τα διδακτορικά τους στα οικονομικά στο ινστιτούτο MIT της Μασαχουσέτης το 1978. Όσο για τον Amato, είναι πρώην "κεντροαριστερός" πρωθυπουργός, ο οποίος είχε συνεργαστεί στενά με τον διεφθαρμένο σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Bettino Craxi στη δεκαετία του 1990. Ήταν επικεφαλής της ιταλικής επιτροπής "καταπολέμησης των μονοπωλίων" η οποία προσπάθησε να απορρυθμίσει την οικονομία, ιδίως στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.
Τι να πρωτοπει κανείς για τον Silvio Berlusconi; Είναι κάτι σαν τον Rupert Murdoch της Ιταλίας, μόνο που είναι κατά τι χειρότερος. Είναι ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης της Ιταλίας που κυριάρχησε στην ιταλική πολιτική σκηνή για 15 συναπτά έτη, μέσω μιας σειράς από απάτες, δωροδοκίες και άλλα φαινόμενα διαφθοράς (θα είναι αντιμέτωπος με πάνω σε 15 κατηγορίες στα δικαστήρια όταν ο ίδιος παραιτηθεί), για να μην αναφέρουμε την έφεσή του στα ξεφαντώματα και τις νέες γυναίκες. Το γεγονός ότι αρνιόταν ότι υπάρχει κρίση στην Ευρωζώνη προκάλεσε αίσθηση. Μόλις την περασμένη εβδομάδα δήλωσε στους δημοσιογράφους: "Η ζωή στην Ιταλία είναι ζωή σε μια πλούσια χώρα. Η κατανάλωση αγαθών δεν έχει μειωθεί, είναι δύσκολο να βρεις θέσεις στο αεροπλάνο, τα εστιατόρια μας είναι γεμάτα από κόσμο". Μιλώντας νωρίτερα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, δήλωσε τα εξής: "Η Ιταλία είναι αυτή τη στιγμή η ιδανική χώρα για να επενδύσει κανείς. (…) Σήμερα έχουμε λιγότερους κομμουνιστές και όσοι μας βρίσκονται ακόμα αρνούνται ότι υπήρξαν κομμουνιστές στο παρελθόν. Ένας άλλος λόγος για να επενδύσει κανείς στην Ιταλία είναι το ότι έχουμε όμορφες γραμματείς. Υπέροχα κορίτσια!" Στο σεισμό που έπληξε την κεντρική Ιταλία το 2009, είπε τους άστεγους επιζώντες ότι θα πρέπει να δουν την κατάστασή τους "σαν ένα Σαββατοκύριακο σε κάμπινγκ". Και πολλά άλλα παρόμοια.
Αλλά τουλάχιστον ο Berlusconi είχε εκλεγεί με νόμιμες διαδικασίες. Τώρα θα αντικατασταθεί όχι από ένα νεοεκλεγέντα ηγέτη, αλλά από τις τράπεζες και τους επενδυτές τραπεζίτες, που θα παίρνουν εντολές από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, δηλαδή την εφιαλτική τρόικα. Επικεφαλής του ΔΝΤ είναι σήμερα η πρώην Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Christine Lagarde. Η Lagarde ήταν κάποτε διευθύνων σύμβουλος σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο με διεθνείς διασυνδέσεις, που ενημέρωνε τους πελάτες του σχετικά με τα συστήματα "δημιουργικής λογιστικής" για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Το δεξί της χέρι στην εταιρεία αυτή ήταν ο David Lipton, ο οποίος εργαζόταν τότε στην Moore Capital, μια πολυεθνική εταιρεία διαχείρισης hedge funds. Kρατηθείτε τώρα: Ο οργανισμός της ΕΕ που θα επιβλέπει την δέσμη μέτρων διάσωσης της Ελλάδας και μπορεί να αγοράσει μέρος του ιταλικού χρέους είναι το το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), επικεφαλής του οποίου είναι ο κ. Klaus Regling, ο οποίος εργαζόταν στην Moore Capital! Το 2009 έλεγε σε διαλέξεις του: "Η νομισματική ένωση θα λειτουργήσει καλύτερα στα επόμενα δέκα χρόνια σε σύγκριση με τα τελευταία δέκα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό σχεδιασμό που έχει γίνει". Οι αμοιβές από την έκδοση ομολόγων του ΕΤΧΣ θα πλησιάζουν το 1% ενός πιθανού πακέτου 100 δισ. δολαρίων προς τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες και άλλες, όπως η Goldman Sachs. Έτσι θα βγάλουν μπόλικο χρήμα από τη χρηματοδότηση της "διάσωσης".
ΣΚΗΝΗ 2η: Είσοδος των δανειστών
Οι τραπεζίτες έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση στις δύο αυτές χώρες, διότι οι εκλεγμένοι ηγέτες του ελληνικού και ιταλικού λαού δεν ανταποκρίθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στις απαιτήσεις των επενδυτών όσον αφορά τα ομόλογα του δημοσίου που είχαν στα χέρια τους. Οι τράπεζες της Ευρώπης, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εταιρείες διαχείρισης hedge funds έπαψαν να αγοράζουν μέρος από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και την Ιταλίας. Και δεν σημαίνει αυτό απαραίτητα ότι οι εκλεγμένοι ηγέτες δεν κατέβαλαν προσπάθειες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι σοσιαλιστές κυβερνώντες στην Ελλάδα έδειξαν ετοιμότητα στην αντιμετώπιση ταραχών, απεργιών και την όποια αντιπολίτευση ασκήθηκε στο κόμμα τους για να εξασφαλίσουν την προσφορά του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η κεντροαριστερή αντιπολίτευση της Ιταλίας επέτρεψε πρόσφατα την ψήφιση άλλης μιας δέσμης δρακόντειων μέτρων στον προϋπολογισμό, για να εισπράξει ένα καταφατικό νεύμα από τους δανειστές της. Όμως, όπως αποδείχθηκε, οι προσπάθειες των Ελλήνων και Ιταλών κυβερνώντων δεν ήταν αρκετές για να κατευνάσουν τις ανησυχίες των πιστωτών τους.Μέχρι που οι τραπεζίτες επέλεξαν να βάλουν τους δικούς τους ανθρώπους άμεσα στο τιμόνι των δύο χωρών.
Και ποιο είναι το σχέδιο; Οι τραπεζίτες θα επιμείνουν στην ψήφιση και νέων περικοπών των δημοσίων δαπανών, στην αύξηση των φόρων, τη μαζική ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων και σε άλλα μέτρα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πλήρης αποπληρωμή όλων των ομολόγων που κατέχει ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός τομέας αποπληρωθεί και να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Στους Έλληνες δόθηκε η επιλογή να διαγράψουν εν μέρει, το 50% των χρεών που κατέχονται από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε ο μέσος Έλληνας να εξακολουθεί να υφίσταται μια κατά 30% μείωση του βιοτικού του επιπέδου κατά την επόμενη δεκαετία. Αλλά ούτε αυτές οι θυσίες δεν θα απαλλάξουν την Ελλάδα από το βάρος του χρέους της. Το δημόσιο χρέος θα εξακολουθεί να παραμένει στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος της δεκαετίας, στην καλύτερη περίπτωση (στην πραγματικότητα το 140% φαντάζει πιθανότερο), ενώ το βάρος της αποπληρωμής θα πέσει εξ ολοκλήρου στους ώμους μια ολόκληρης γενιάς Ελλήνων. Οι Ιταλοί αντιμετωπίζουν την ίδια μεταχείριση. Ένας 58χρονος Ιταλός πολίτης από το Μπάρι, ο κ. Pietro Pappagallo, μου είπε:
"Φοβάμαι ότι οι οικονομίες μου θα καταλήξουν μέσα σ' ένα καλάθι αχρήστων. Κοπίασα τόσα χρόνια για να βάλω κάτι στην άκρη και τώρα βλέπω ότι δεν θα μου μείνει τίποτε από αυτά τα χρήματα. Μου έχουν ήδη κάνει τέσσερις αλλαγές στη σύνταξή μου. Νόμιζα ότι είχα προγραμματίσει τη ζωή μου και τώρα λένε ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο. Είμαι πατέρας και ανησυχώ για τα παιδιά μου, που μάλλον δεν θα πάρουν ποτέ τους σύνταξη".
Το χρηματιστικό κεφάλαιο απαιτεί στο ακέραιο την επιστροφή των χρημάτων που επένδυσε (με το ελάχιστο ποσοστό αθέτησης στις επενδύσεις του). Αλλά οι ηγέτες της Ευρωζώνης απαιτούν επίσης οι χώρες που αυτοί θεωρούν "σπάταλες", όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, να αποπληρώσουν τα χρέη τους, επιδεικνύοντας "δημοσιονομική σύνεση", να φροντίσουν να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους και να μειώσουν το χρέος τους, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει μείωση του φορολογικού βάρους των κερδών του καπιταλιστικού τομέα.
Παράλληλα, κατά ένα σχιζοφρενικό τρόπο, δηλώνουν ότι επιδιώκουν την επιβίωση της Ευρωζώνης ως κεντρικού πυρήνα της οντότητας της Ευρώπης, και όπως αυτή θα εκπροσωπείται στα διεθνή δρώμενα. Αλλά η διάλυση του ευρώ θα κατέστρεφε όλες τις πιθανότητες για κάτι τέτοιο. Και όμως, μετά τα τραυματικά γεγονότα των τελευταίων μηνών, οι ηγέτες της Ευρωζώνης δείχνουν τώρα διατεθειμένοι να ανεχθούν την απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ, εκτός εάν η τελευταία πετύχει τους φορολογικούς της στόχους και μειώσει δραστικά το επίπεδο διαβίωσης του ελληνικού λαού. Από την άλλη πλευρά, εάν η Ιταλία καταρρεύσει, τότε το ευρώ θα διαλυθεί ούτως ή άλλως. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι τραπεζίτες έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση των δύο χωρών.
Στην πραγματικότητα, παρ' όλες τις προσπάθειες των σοσιαλιστών κυβερνώντων να υιοθετήσουν "νεοφιλελεύθερες" πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας (αποκρατικοποιήσεις, μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών και καταστροφή της εργατικής νομοθεσίας που προστατεύει τους εργαζόμενους), η Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να ανταποκριθεί στους στόχους που της έθεσε η τρόικα. Αναμένεται ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει μέσα στο 2012. Η Ιταλία, αντίθετα, είναι διαφορετική περίπτωση. Παρά το γεγονός ότι ο δείκτης του δημόσιου χρέους της είναι υψηλός για τα ευρωπαϊκά επίπεδα, τα μεγαλύτερο μέρος του χρέους αυτού οφείλεται σε ιταλικές τράπεζες και όχι σε ξένες. Πρώτον, η ιταλική κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει μια διαδικασία "εξισορρόπησης" του ισολογισμού της (αν εξαιρέσει κανείς τις πληρωμές των τόκων του δανείου) και δεύτερον, η ιταλική καπιταλιστική βιομηχανία έχει ακόμη τη δυνατότητα να εξάγει σε άλλες χώρες. Επομένως, η Ιταλία μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία - αν και αυτό θα επιτευχθεί μόνο με τη μείωση του βιοτικού επιπέδου του ιταλικού λαού, των ποσοστών απασχόλησης και των παροχών των δημοσίων υπηρεσιών.
ΣΚΗΝΗ 3η: Χρεοκοπία
Υπάρχει μια εναλλακτική λύση σε όλη αυτή τη μιζέρια; Θα τολμούσα να πω πως ναι. Την έχω περιγράψει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου (βλ. "Αn Alternative Programme for Europe" - "Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα για την Ευρώπη", που δημοσιεύθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2011). Πρότεινα τότε οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και στις δύο χώρες να ανακοινώσουν από κοινού την αδυναμία αποπλήρωσης όλων των χρεών τους του δημόσιου τομέα που κατέχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Εάν αυτή η κήρυξη χρεοκοπίας γίνει αφορμή να κλείσουν οι τράπεζές τους (πράγμα που θα είναι αναμενόμενο), τότε θα πρέπει να τις αναλάβει το κράτος, προστατεύοντας τις καταθέσεις των πελατών και στη συνέχεια να φροντίσει να λειτουργήσουν ως δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες θα δανείζουν σε βιομηχανίες και σε ιδιώτες, έτσι ώστε να επιτευχθεί η τόνωση των επενδύσεων και η κατανάλωση. Αντί να γλιστρήσουν οι δύο χώρες σε ένα φαύλο κύκλο χρέους που συνεχώς θα οδηγεί σε νέες κρίσεις (ή παρατεταμένη ύφεση, όπως συμβαίνει ήδη στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης), μπορούν να ανακάμψουν, εάν ο δημόσιος τομέας τους αρχίσει να κάνει επενδύσεις.
Φυσικά, αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο για τους καπιταλιστές ηγέτες της Ευρώπης και το μεγάλο κεφάλαιο που κυριαρχεί στις χώρες τους, αφού θα απειλούσε τις κερδοσκοπικές οικονομίες των οποίων ηγούνται.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε ήδη. Έχουν βάλει με το "έτσι θέλω" τους τραπεζίτες να κυβερνούν.
ΣΚΗΝΗ 1η: Είσοδος Goldman Sachs
Στην Ιταλία, οι Mario Monti και Giuliano Amato πρόκειται να αναλάβουν την ηγεσία της χώρας. O Monti είναι γνωστός οικονομολόγος, ο οποίος εργάστηκε για κάποιο διάστημα στην Goldman Sachs και στη συνέχεια έγινε επίτροπος ανταγωνισμού στην ΕΕ για αρκετά χρόνια, όπου υποστήριζε ακούραστα την "απελευθέρωση και απορρύθμιση" των αγορών. Είναι στενός φίλος του νέου επικεφαλής της ΕΚΤ, Draghi "Super Mario", ενός άλλου Ιταλού τραπεζίτη. Στη δεκαετία του 1990,αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ιταλία και η Ελλάδα, συμμετείχαν συνειδητά σε συναλλαγές CDS, προκειμένου να αφαιρεθεί μέρος του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων από τους επίσημους λογαριασμούς, με την ανοχή και συνέργεια της Goldman Sachs, ιδίαίτερα. Ο Draghi ήταν γενικός διευθυντής του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών και στη συνέχεια εργάστηκε στην Goldman Sachs (2002-2005). Οι Draghi και Παπαδήμος έκαναν τα διδακτορικά τους στα οικονομικά στο ινστιτούτο MIT της Μασαχουσέτης το 1978. Όσο για τον Amato, είναι πρώην "κεντροαριστερός" πρωθυπουργός, ο οποίος είχε συνεργαστεί στενά με τον διεφθαρμένο σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Bettino Craxi στη δεκαετία του 1990. Ήταν επικεφαλής της ιταλικής επιτροπής "καταπολέμησης των μονοπωλίων" η οποία προσπάθησε να απορρυθμίσει την οικονομία, ιδίως στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.
Τι να πρωτοπει κανείς για τον Silvio Berlusconi; Είναι κάτι σαν τον Rupert Murdoch της Ιταλίας, μόνο που είναι κατά τι χειρότερος. Είναι ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης της Ιταλίας που κυριάρχησε στην ιταλική πολιτική σκηνή για 15 συναπτά έτη, μέσω μιας σειράς από απάτες, δωροδοκίες και άλλα φαινόμενα διαφθοράς (θα είναι αντιμέτωπος με πάνω σε 15 κατηγορίες στα δικαστήρια όταν ο ίδιος παραιτηθεί), για να μην αναφέρουμε την έφεσή του στα ξεφαντώματα και τις νέες γυναίκες. Το γεγονός ότι αρνιόταν ότι υπάρχει κρίση στην Ευρωζώνη προκάλεσε αίσθηση. Μόλις την περασμένη εβδομάδα δήλωσε στους δημοσιογράφους: "Η ζωή στην Ιταλία είναι ζωή σε μια πλούσια χώρα. Η κατανάλωση αγαθών δεν έχει μειωθεί, είναι δύσκολο να βρεις θέσεις στο αεροπλάνο, τα εστιατόρια μας είναι γεμάτα από κόσμο". Μιλώντας νωρίτερα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, δήλωσε τα εξής: "Η Ιταλία είναι αυτή τη στιγμή η ιδανική χώρα για να επενδύσει κανείς. (…) Σήμερα έχουμε λιγότερους κομμουνιστές και όσοι μας βρίσκονται ακόμα αρνούνται ότι υπήρξαν κομμουνιστές στο παρελθόν. Ένας άλλος λόγος για να επενδύσει κανείς στην Ιταλία είναι το ότι έχουμε όμορφες γραμματείς. Υπέροχα κορίτσια!" Στο σεισμό που έπληξε την κεντρική Ιταλία το 2009, είπε τους άστεγους επιζώντες ότι θα πρέπει να δουν την κατάστασή τους "σαν ένα Σαββατοκύριακο σε κάμπινγκ". Και πολλά άλλα παρόμοια.
Αλλά τουλάχιστον ο Berlusconi είχε εκλεγεί με νόμιμες διαδικασίες. Τώρα θα αντικατασταθεί όχι από ένα νεοεκλεγέντα ηγέτη, αλλά από τις τράπεζες και τους επενδυτές τραπεζίτες, που θα παίρνουν εντολές από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, δηλαδή την εφιαλτική τρόικα. Επικεφαλής του ΔΝΤ είναι σήμερα η πρώην Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Christine Lagarde. Η Lagarde ήταν κάποτε διευθύνων σύμβουλος σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο με διεθνείς διασυνδέσεις, που ενημέρωνε τους πελάτες του σχετικά με τα συστήματα "δημιουργικής λογιστικής" για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Το δεξί της χέρι στην εταιρεία αυτή ήταν ο David Lipton, ο οποίος εργαζόταν τότε στην Moore Capital, μια πολυεθνική εταιρεία διαχείρισης hedge funds. Kρατηθείτε τώρα: Ο οργανισμός της ΕΕ που θα επιβλέπει την δέσμη μέτρων διάσωσης της Ελλάδας και μπορεί να αγοράσει μέρος του ιταλικού χρέους είναι το το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), επικεφαλής του οποίου είναι ο κ. Klaus Regling, ο οποίος εργαζόταν στην Moore Capital! Το 2009 έλεγε σε διαλέξεις του: "Η νομισματική ένωση θα λειτουργήσει καλύτερα στα επόμενα δέκα χρόνια σε σύγκριση με τα τελευταία δέκα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό σχεδιασμό που έχει γίνει". Οι αμοιβές από την έκδοση ομολόγων του ΕΤΧΣ θα πλησιάζουν το 1% ενός πιθανού πακέτου 100 δισ. δολαρίων προς τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες και άλλες, όπως η Goldman Sachs. Έτσι θα βγάλουν μπόλικο χρήμα από τη χρηματοδότηση της "διάσωσης".
ΣΚΗΝΗ 2η: Είσοδος των δανειστών
Οι τραπεζίτες έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση στις δύο αυτές χώρες, διότι οι εκλεγμένοι ηγέτες του ελληνικού και ιταλικού λαού δεν ανταποκρίθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στις απαιτήσεις των επενδυτών όσον αφορά τα ομόλογα του δημοσίου που είχαν στα χέρια τους. Οι τράπεζες της Ευρώπης, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εταιρείες διαχείρισης hedge funds έπαψαν να αγοράζουν μέρος από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και την Ιταλίας. Και δεν σημαίνει αυτό απαραίτητα ότι οι εκλεγμένοι ηγέτες δεν κατέβαλαν προσπάθειες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι σοσιαλιστές κυβερνώντες στην Ελλάδα έδειξαν ετοιμότητα στην αντιμετώπιση ταραχών, απεργιών και την όποια αντιπολίτευση ασκήθηκε στο κόμμα τους για να εξασφαλίσουν την προσφορά του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η κεντροαριστερή αντιπολίτευση της Ιταλίας επέτρεψε πρόσφατα την ψήφιση άλλης μιας δέσμης δρακόντειων μέτρων στον προϋπολογισμό, για να εισπράξει ένα καταφατικό νεύμα από τους δανειστές της. Όμως, όπως αποδείχθηκε, οι προσπάθειες των Ελλήνων και Ιταλών κυβερνώντων δεν ήταν αρκετές για να κατευνάσουν τις ανησυχίες των πιστωτών τους.Μέχρι που οι τραπεζίτες επέλεξαν να βάλουν τους δικούς τους ανθρώπους άμεσα στο τιμόνι των δύο χωρών.
Και ποιο είναι το σχέδιο; Οι τραπεζίτες θα επιμείνουν στην ψήφιση και νέων περικοπών των δημοσίων δαπανών, στην αύξηση των φόρων, τη μαζική ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων και σε άλλα μέτρα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πλήρης αποπληρωμή όλων των ομολόγων που κατέχει ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός τομέας αποπληρωθεί και να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Στους Έλληνες δόθηκε η επιλογή να διαγράψουν εν μέρει, το 50% των χρεών που κατέχονται από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε ο μέσος Έλληνας να εξακολουθεί να υφίσταται μια κατά 30% μείωση του βιοτικού του επιπέδου κατά την επόμενη δεκαετία. Αλλά ούτε αυτές οι θυσίες δεν θα απαλλάξουν την Ελλάδα από το βάρος του χρέους της. Το δημόσιο χρέος θα εξακολουθεί να παραμένει στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος της δεκαετίας, στην καλύτερη περίπτωση (στην πραγματικότητα το 140% φαντάζει πιθανότερο), ενώ το βάρος της αποπληρωμής θα πέσει εξ ολοκλήρου στους ώμους μια ολόκληρης γενιάς Ελλήνων. Οι Ιταλοί αντιμετωπίζουν την ίδια μεταχείριση. Ένας 58χρονος Ιταλός πολίτης από το Μπάρι, ο κ. Pietro Pappagallo, μου είπε:
"Φοβάμαι ότι οι οικονομίες μου θα καταλήξουν μέσα σ' ένα καλάθι αχρήστων. Κοπίασα τόσα χρόνια για να βάλω κάτι στην άκρη και τώρα βλέπω ότι δεν θα μου μείνει τίποτε από αυτά τα χρήματα. Μου έχουν ήδη κάνει τέσσερις αλλαγές στη σύνταξή μου. Νόμιζα ότι είχα προγραμματίσει τη ζωή μου και τώρα λένε ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο. Είμαι πατέρας και ανησυχώ για τα παιδιά μου, που μάλλον δεν θα πάρουν ποτέ τους σύνταξη".
Το χρηματιστικό κεφάλαιο απαιτεί στο ακέραιο την επιστροφή των χρημάτων που επένδυσε (με το ελάχιστο ποσοστό αθέτησης στις επενδύσεις του). Αλλά οι ηγέτες της Ευρωζώνης απαιτούν επίσης οι χώρες που αυτοί θεωρούν "σπάταλες", όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, να αποπληρώσουν τα χρέη τους, επιδεικνύοντας "δημοσιονομική σύνεση", να φροντίσουν να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους και να μειώσουν το χρέος τους, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει μείωση του φορολογικού βάρους των κερδών του καπιταλιστικού τομέα.
Παράλληλα, κατά ένα σχιζοφρενικό τρόπο, δηλώνουν ότι επιδιώκουν την επιβίωση της Ευρωζώνης ως κεντρικού πυρήνα της οντότητας της Ευρώπης, και όπως αυτή θα εκπροσωπείται στα διεθνή δρώμενα. Αλλά η διάλυση του ευρώ θα κατέστρεφε όλες τις πιθανότητες για κάτι τέτοιο. Και όμως, μετά τα τραυματικά γεγονότα των τελευταίων μηνών, οι ηγέτες της Ευρωζώνης δείχνουν τώρα διατεθειμένοι να ανεχθούν την απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ, εκτός εάν η τελευταία πετύχει τους φορολογικούς της στόχους και μειώσει δραστικά το επίπεδο διαβίωσης του ελληνικού λαού. Από την άλλη πλευρά, εάν η Ιταλία καταρρεύσει, τότε το ευρώ θα διαλυθεί ούτως ή άλλως. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι τραπεζίτες έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση των δύο χωρών.
Στην πραγματικότητα, παρ' όλες τις προσπάθειες των σοσιαλιστών κυβερνώντων να υιοθετήσουν "νεοφιλελεύθερες" πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας (αποκρατικοποιήσεις, μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών και καταστροφή της εργατικής νομοθεσίας που προστατεύει τους εργαζόμενους), η Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να ανταποκριθεί στους στόχους που της έθεσε η τρόικα. Αναμένεται ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει μέσα στο 2012. Η Ιταλία, αντίθετα, είναι διαφορετική περίπτωση. Παρά το γεγονός ότι ο δείκτης του δημόσιου χρέους της είναι υψηλός για τα ευρωπαϊκά επίπεδα, τα μεγαλύτερο μέρος του χρέους αυτού οφείλεται σε ιταλικές τράπεζες και όχι σε ξένες. Πρώτον, η ιταλική κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει μια διαδικασία "εξισορρόπησης" του ισολογισμού της (αν εξαιρέσει κανείς τις πληρωμές των τόκων του δανείου) και δεύτερον, η ιταλική καπιταλιστική βιομηχανία έχει ακόμη τη δυνατότητα να εξάγει σε άλλες χώρες. Επομένως, η Ιταλία μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία - αν και αυτό θα επιτευχθεί μόνο με τη μείωση του βιοτικού επιπέδου του ιταλικού λαού, των ποσοστών απασχόλησης και των παροχών των δημοσίων υπηρεσιών.
ΣΚΗΝΗ 3η: Χρεοκοπία
Υπάρχει μια εναλλακτική λύση σε όλη αυτή τη μιζέρια; Θα τολμούσα να πω πως ναι. Την έχω περιγράψει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου (βλ. "Αn Alternative Programme for Europe" - "Ένα εναλλακτικό πρόγραμμα για την Ευρώπη", που δημοσιεύθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2011). Πρότεινα τότε οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και στις δύο χώρες να ανακοινώσουν από κοινού την αδυναμία αποπλήρωσης όλων των χρεών τους του δημόσιου τομέα που κατέχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Εάν αυτή η κήρυξη χρεοκοπίας γίνει αφορμή να κλείσουν οι τράπεζές τους (πράγμα που θα είναι αναμενόμενο), τότε θα πρέπει να τις αναλάβει το κράτος, προστατεύοντας τις καταθέσεις των πελατών και στη συνέχεια να φροντίσει να λειτουργήσουν ως δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες θα δανείζουν σε βιομηχανίες και σε ιδιώτες, έτσι ώστε να επιτευχθεί η τόνωση των επενδύσεων και η κατανάλωση. Αντί να γλιστρήσουν οι δύο χώρες σε ένα φαύλο κύκλο χρέους που συνεχώς θα οδηγεί σε νέες κρίσεις (ή παρατεταμένη ύφεση, όπως συμβαίνει ήδη στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης), μπορούν να ανακάμψουν, εάν ο δημόσιος τομέας τους αρχίσει να κάνει επενδύσεις.
Φυσικά, αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο για τους καπιταλιστές ηγέτες της Ευρώπης και το μεγάλο κεφάλαιο που κυριαρχεί στις χώρες τους, αφού θα απειλούσε τις κερδοσκοπικές οικονομίες των οποίων ηγούνται.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε ήδη. Έχουν βάλει με το "έτσι θέλω" τους τραπεζίτες να κυβερνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου