Πολιτική σκηνή υπό διάλυση
Tης Τασούλας Καραϊσκάκη
Ζούμε περίεργες μέρες. Πολιτικοί αλληκατηγορούνται αντί να συνεργάζονται, ίσως λόγω του αδιεξόδου που γεννάει η μηδενική απόδοση ημιμέτρων για προβλήματα αβυσσαλέα.
Ο Γ. Καμίνης τον Χρ. Παπουτσή για έλλειψη αστυνόμευσης του κέντρου των Αθηνών. Ο Χρ. Παπουτσής τον Γ. Καμίνη και τον Α. Λοβέρδο για ολιγωρία. Εθελοτυφλώντας, ακόμα και μπροστά σε εφικτές διεξόδους. Παράδειγμα. Κάθε μέρα 200 απελπισμένοι καταλήγουν στο κέντρο των Αθηνών, μεταξύ άλλων και γιατί δεν υπάρχουν στις «πύλες» εισόδου κέντρα υποδοχής με ειδικευμένο προσωπικό που να ξεχωρίζουν τους λίγους πολιτικούς πρόσφυγες από τους πολλούς οικονομικούς μετανάστες και να επαναπροωθούν τους δεύτερους στις πατρίδες τους (αναξιοποίητα χρήματα -300 εκατ. ευρώ και πλέον- υπάρχουν σε τέσσερα ευρωπαϊκά ταμεία), παρά μόνο άθλια κρατητήρια, από τα οποία οι λαθραίως εισελθόντες αφήνονται ελεύθεροι με ένα τυπικό χαρτί διοικητικής απέλασης...
Και δεν είναι οι προαναφερθέντες οι μοναδικοί πολιτικοί που ερίζουν μπρος σε τραγικές καταστάσεις. Νυν και τέως κυβερνητικά στελέχη αλληλοκαρφώνονται, απεκδυόμενα ευθυνών ή ομολογώντας, ταπεινά, λάθη, εδεχομένως με απώτερο σκοπό το συγχωροχάρτι των πολιτών, τους οποίους θα χρειαστούν στην επόμενη λαϊκή ετυμηγορία. Αποχωρούν άτακτα διαχωρίζοντας τη θέση τους από πολιτικές που μέχρι πρόσφατα προωθούσαν.
(Μ. Χρυσοχοΐδης : «Έπρεπε να αποφύγουμε το Μνημόνιο, να εξασφαλίσουμε γρήγορα δανεισμό για να μην οδηγηθούμε σ’ αυτού του είδους τις εξελίξεις».
Φ. Σαχινίδης : «Έχουμε πέσει έξω. Μπορεί η απόκλιση να οφείλεται εν μέρει στο οικονομικό πρόγραμμα που ακολουθούμε...»).
Υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης βάλλουν κατά αποφάσεών της.
«Έχει διαρραγεί ο εθνικός ιστός, όχι απλά ο πολιτικός, ο οικονομικός και ο δημοσιονομικός. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα» είπε προ ημερών ο Ευ. Βενιζέλος. Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σοβαρά από την ανεργία και την ύφεση. Οι πολίτες στενάζουν κάτω από δυσβάσταχτα βάρη, το άχθος ενός μηδαμινού γίγνεσθαι, αγωνιούν για το αύριο, πονούν για τη γενιά που πάει να χαθεί στη διερυνόμενη δίνη. Παγωμένοι, απεύχονται το χειρότερο - μια πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου.
Όμως ο ιστός που έχει ολοφάνερα διαρραγεί είναι ο πολιτικός. Κόμματα θεσιθήρων που συνέπρατταν για την κατάκτηση της εξουσίας, που δημοκοπούσαν τροποποιώντας το περιεχόμενο των λόγων τους ανάλογα με το κοινωνικό ρεύμα, είναι υπό διάλυση. Μπροστά στο χείλος του γκρεμού, μπροστά στο φάντασμα της εθνικής κατάρρευσης, ενός εφιάλτη που δεν διαλύεται με το φως της ημέρας, οι πολιτικοί μοιάζουν μάλλον με μια χούφτα μοναχικών, που πασχίζουν να αποσείσουν το στίγμα του υπαίτιου, να αποδιώξουν την αποστροφή, την απάρνηση, το ανάθεμα των ψηφοφόρων, να προστατευθούν από την οργή και τη χλεύη τους, να σώσουν την πολιτική τους υπόσταση. Και ενώ καταφεύγουν σε συγγνώμες, κωλοτούμπες, εξομολογήσεις, υπαναχωρήσεις, για να σωθούν οι ίδιοι, ταυτόχρονα αποκαλύπτουν τα λάθη, τις μεθοδεύσεις, τις αυταπάτες και τις απάτες που συγκάλυπτε η ευρεία κομματική συναίνεση. Ένα τεχνητό σύμπαν που λίγη διαύγεια το απογύμνωσε. Η σκηνή της πολιτικής είναι σήμερα διάτρητη και μέσα από τις τρύπες της βλέπουμε πια μονάχα μάσκες και φυγάδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου