Εδώ και αρκετά χρόνια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας χρήσιμος ηλίθιος σε μια σειρά χρήσιμων ηλιθίων που συν-διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, τους μέσους όρους, τις τηλεθεάσεις και τα πάσης φύσεως "κοινά" σύνολα.
Δεν είμαι τίποτε άλλο από ένα διαμορφούμενο ποσοστό. Το επιβεβαιώνω κάθε φορά που καλούμαι να απαντώ σε μία ειλημμένη απόφαση, εγκρίνω τη νέα κυβέρνηση, δίνω το προβάδισμα στην αντιπολίτευση, επιλέγω απορρυπαντικά, απαντάω σε έρευνες.
Είμαι χρήσιμος γιατί ξεχνάω.
Με βοηθούν με τις ερωτήσεις τους. Με τις κραυγές τους, την εγκληματικότητα, την εξάπλωση των ναρκωτικών, την ανεργία, την κατασυκοφάντηση των αγώνων και κάποιες φορές με βοηθούν και αυτοί που υποκινούν τους αγώνες.
Με βοηθούν όσοι με συμπεριλαμβάνουν στις λίστες τους και μου υπόσχονται. Όσοι μου κρύβουν την ποίηση. Όσοι μιλάνε αόριστα, όσοι μπερδεύουν την προσωπική τους φιλοδοξία με το κοινό καλό.
Όσοι μου επιβάλλουν να «πιστέψω» ότι για να συνεχίσω να δουλεύω πρέπει να καταργηθούν οι Συλλογικές Συμβάσεις. Όσοι μου προτείνουν ως λύση την κοινωνικοποίηση των ζημιών τους και την ιδιωτικοποίηση των κερδών μας.
Όσοι προσπαθούν να μου πάρουν τη θέση στην ουρά, όσοι κατεβαίνουν τις εξέδρες του Ηρωδείου, ποδοπατώντας μαξιλαράκια. Όσοι έχουν ανοιχτό το κινητό τους στο θέατρο, οδηγούν στη λεωφορειολωρίδα, παρκάρουν στα πεζοδρόμια.
Όσοι μου πουλάνε τη ντομάτα από την Πολωνία και το ελαιόλαδο από τη Γερμανία. Όσοι προτείνουν να φάμε κάποιο κόκαλο μαζί, όχι για να χορτάσω, αλλά για να μπορεί να μου το πετάει στα μούτρα ο κάθε Πάγκαλος. Όσοι μου γεμίσουν το μυαλό με αυταπάτες, όσοι επιμένουν να χρεώνουν τον καφέ 5 ευρώ. Όσοι εμμένουν ότι οι αγορές αυτορυθμίζονται.
Όσοι υποστηρίζουν ότι για τα προβλήματα της χώρας φταίει το Καμποτάζ, ο συνδικαλισμός και οι ταξιτζήδες. Όσοι κρύβουν την κερδοσκοπία των τραπεζών. Όσοι κρύβουν ότι όλα τα δημόσια έργα των τελευταίων ετών της ανάπτυξης έγιναν με χρήματα των φορολογουμένων. Όσοι κρύβουν τα τρισεκατομμύρια των ευρώ που όλοι μας έχουμε πληρώσει για τόκους.
Όσοι κρύβουν ότι η Αργεντινή είναι στους G-20, όπως επίσης η Κίνα με τους μισθούς του ενός $ και η Τουρκία, η Ινδία, η Βραζιλία και η Ινδονησία.
Με βοηθούν να ξεχάσω όσοι μου παρουσιάζουν ως επιτυχία το πραξικόπημα. Ο Σαμαράς, η βλακεία του Ψαριανού, η "μεταμόρφωση" του Βορίδη, η ορθογραφία του Άδωνη, η δυσφορία της Διαμαντοπούλου, το αντίο του Παπανδρέου. Η έκπληξη των Ελλήνων. Η μνήμη τους. Η μνήμη μας. Η εκτονωτική μούντζα, η έκτακτη εισφορά, η επιστροφή φόρου που... περιμένω, η θάλασσα και η ανάμνηση των τελευταίων μου διακοπών.
Με βοηθούν τα ΜΜΕ όπως το κάνουν πάντα. Οι καλοπληρωμένοι χέστες δημοσιογράφοι που η μόνη ανυπέρβλητη αξία τους είναι να υπακούουν στις εντολές. Οι ταινίες του Χόλυγουντ, τα νέα θεατρικά έργα της Βρετανίας και ο θεός.
Τα όνειρά μου. Το τζόκερ, το πάρκο στο Ελληνικό, κάθε επέτειος, η παρέλαση της 25ης Μαρτίου, η γαλανόλευκη που θρέφει τις ονειρώξεις μας, το ταξίδι του Παππού μου από την φλεγόμενη Πέραμο στη νέα πατρίδα, το γαλακτομπούρεκο του κυρ Νίκου, οι αναμνήσεις μου από μια χώρα που ποτέ δεν υπήρξε, από ένα παιδί που συνεχίζει να μετρά απογοητεύσεις, οι ευχές προς το αγέννητο εγγόνι του μπαμπά μου, τα φρεσκοπλυμένα δροσερά σεντόνια, η αγκαλιά της και το δάκρυ μου γιατί ενώ θεωρούσα ότι μπορούσα να το αποφύγω, παραμένω τηλεθεατής, ένα ακόμη νούμερο μέσα στα πολλά, ένας ακόμη χρήσιμος ηλίθιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου