Κόσμος και Κοσμάκης "Δούλευε" για να μας πείσει ότι το "κουτσάλογο" ήταν "άλογο πίστας"

fnous

Η μεγάλη πλάκα ήταν όταν ο  Ανδρέας Παπανδρέου γέρασε και παραλίγο να χύσει την καρδάρα με το "γάλα".

Παραλίγο να χαθεί η πανάκριβη "επένδυση" των Εβραίων για έναν ποδόγυρο.

Ο δειλός σεξομανής τα "έχασε" λόγω γήρατος και ασθενειών και "άλλαξε".

Έγινε τολμηρός σεξομανής.

Για μια αεροσυνοδό τόλμησε και χώρισε τη Μαργαρίτα, απειλώντας τα πάντα με κατάρρευση.

Έσπασε ο "κρίκος" της διαδοχής και κινδύνευε ο σχεδιασμός που προέβλεπε εβραϊκή δυναστεία στην Ελλάδα.

Ο γιος του έπεσε σε δυσμένεια και συστρατεύτηκε με την εγκαταλειμμένη μάνα του. Ευτυχώς για όλους αυτούς ο γέρος πέθανε γρήγορα και έστω και αναξιοπρεπώς έσωσαν την "παρτίδα".

Ευτυχώς η νέα γυναίκα του δεν γέννησε δικό του παιδί, γιατί "μαύρη" θα ήταν η μοίρα του.

Θα το "έτρωγαν" ζωντανό οι Εβραίοι.

Είναι βέβαιον ότι κάποια κέντρα θα διέδιδαν "τρελά" πράγματα γι' αυτό. Είναι βέβαιον ότι θα είχε την τύχη του αδερφού του Ανδρέα.

Το θέμα είναι ότι, εξαιτίας εκείνου του γρήγορου θανάτου, η Μαργαρίτα Τσαντ μπόρεσε και "έκλεψε" εκ νέου το "κλεμμένο" όνομα.

Δεν χρειάστηκε να πολεμήσει παραπάνω από τα εντελώς βασικά. 

Δεν χρειάστηκε να υπερασπιστεί τη μοναδικότητα του παπανδρεϊκού DNA, που κληρονόμησαν μόνον τα δικά της παιδιά.

Δεν χρειάστηκε να κατηγορήσει ορφανά βρέφη.

Δεν χρειάστηκε να ενημερώσει το πανελλήνιο για την "ελαττωματικότητά" τους. 

Το μόνο που έκανε ήταν το βασικό για μια γυναίκα "επενδύτρια". Εντελώς ξεδιάντροπα η πρώην κυρία Παπανδρέου περιφέρεται με το όνομα Παπανδρέου, παρ' όλο που υπάρχει νόμιμη χήρα Παπανδρέου.

Αυτή ανέλαβε να σώσει την "παρτίδα" και βέβαια την κληρονομιά των άβουλων και δειλών παιδιών της.

Αυτή, που δηλώνει πολιτική ακτιβίστρια και συγγραφέας, εκμεταλλευόμενη αποκλειστικά και μόνον το όνομα και το κύρος του πρώην άντρα της.

Αυτή, που υποθέτει ο γράφων ότι μάλλον έχει καταφέρει να συντηρείται με δημόσια χρήματα.

Ως παλιά "καραβάνα" του ΠΑΣΟΚ, που γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, μπόρεσε κι επέβαλε εκ νέου την παρουσία της οικογένειάς της στο κόμμα.

Άλλες φορές με παρακάλια και άλλες φορές με άλλα μέσα κατάφερε τελικά κι επανέφερε τον παροπλισμένο γιο της στο προσκήνιο.

Έναν γιο τρομοκρατημένο, δειλό, άσχετο κι αδύναμο.
Έναν γιο που δεν διεκδικούσε τίποτε και θα μπορούσε να καταλήξει χωρίς την παραμικρή αντίδραση κλητήρας σε κάποιο υπουργείο.
Με παρακάλια και τιμής ένεκεν -λόγω ονόματος- ο Γιωργάκης έγινε αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών.
Ένας αναπληρωτής διακοσμητικός και χωρίς αντικείμενο.

 Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν εύκολα.
Από τη στιγμή που "τρύπωσε", ήξεραν οι Εβραίοι τι να κάνουν.
Δεν τους φτάνει κανένας στην προπαγάνδα.
Κόσμος και κοσμάκης "δούλευε" για να μας πείσει ότι το "κουτσάλογο" ήταν άλογο πίστας.

Το δύσκολο ήταν από κάπου να "πιαστεί" ο "κουλός" και αυτό το οφείλει στη μητέρα του.
Στη συνέχεια ο γιος είχε την ίδια περίπου "θαυματουργή" όσο και "τυχερή" πορεία που είχε κι ο πατέρας του.

Ο εξίσου δειλός, αλλά πολύ πιο ατάλαντος γιος του Ανδρέα.

Ο αμερικανός πολίτης, που χορεύει ζεϊμπέκικο σαν κατσίκα που την καταδιώκει οίστρος.
Αυτός -ως εκ "θαύματος"- γοήτευσε το άλλο εβραϊκό κτήνος, την Ολμπράιτ.
Την άξια συνάδερφο και ομοούσια του Κίσινγκερ.
Αυτή, που δεν συμπαθεί ούτε τον εαυτό της, "συμπάθησε" τον Γιωργάκη.
Τον "γοητευτικό" Γιωργάκη, που, αν καθίσει δίπλα σε δένδρο και του ανοίξει κουβέντα, θα το αναγκάσει να φύγει.
Αυτή, που δεν χαρίζει ούτε την αρρώστια της, έδωσε "πόντους-προίκα" στον Γιωργάκη για να ξεκινήσει.

Αρκούσε όμως αυτό;
Όχι βέβαια.
Αυτή η βοήθεια ήταν για να σταθεί στα πόδια του ο μικρός Εβραίος. Ο "δρόμος" του όμως είχε πολλά και δύσκολα "εμπόδια". Ένα από αυτά ήταν και ο υπουργός εξωτερικών της εποχής, ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ένας άνθρωπος που ήταν κοινώς γνωστό ότι μισούσε βαθύτατα τόσο την Εβραία υπουργό των ΗΠΑ όσο και τον ομοεθνή της υφιστάμενό του.

Όταν όμως υπάρχουν δύσκολα "εμπόδια", ποιος επιστρατεύεται για να "βοηθήσει";
Μα το ευαγές ίδρυμα που ακούει στο όνομα Μοσάντ.
Τι έκανε;
Άνοιξε την "τύχη" του Γιωργάκη.
Εξέθεσε τον υπουργό και προϊστάμενό του και τον ανάγκασε σε παραίτηση. Τα πράγματα είναι απλά στην υπόθεση Οτσαλάν, η οποία ήταν αυτή που άνοιξε τον "δρόμο" του Γιωργάκη.
Ούτε οι Έλληνες πρόδωσαν τον Οτσαλάν ούτε οι Τούρκοι τον συνέλαβαν.
Τον Οτσαλάν τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν μέσω Ελλάδας στους Τούρκους οι Εβραίοι της Μοσάντ.
Ο ίδιος ο αρχηγός της βρισκόταν στο Ναϊρόμπι ως επικεφαλής της επιχείρησης σύλληψής του.
Οι Τούρκοι έλαβαν ως "δώρο" τον μεγάλο εχθρό τους και ο μικρός έλαβε ως "δώρο" τη θέση του υπουργού εξωτερικών.

Ήδη άρχισε να τους ξεπληρώνει το "χρέος".
"Χρέος", τόσο απέναντι στους Εβραίους όσο και στους Αμερικανούς. Δεν είναι μικρό πράγμα να πηγαίνει ένας Εβραίος ως ο Έλληνας φίλος των Παλαιστινίων, που θα τους "βοηθήσει" στις διαπραγματεύσεις τους με τους Εβραίους.
Δεν είναι μικρό πράγμα ο μεγάλος "φίλος" των Παλαιστινίων να είναι "κολλητός" αν όχι υπάλληλος του Σαρόν.
Δεν είναι μικρό πράγμα να είναι ένας αμερικανός πολίτης ένας από τους σχεδιαστές της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής.
Δεν είναι μικρό πράγμα ένας αμερικανός στα άδυτα της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Αυτά είναι οι μεγάλες "επιτυχίες" των Εβραίων και των Αμερικανών.

Τα "όνειρα" κάθε διπλωματικής "μηχανής", που στόχο έχει να "δουλεύει" λαούς ολόκληρους.

Ο θρίαμβος της εβραϊκής και της αμερικανικής διπλωματίας είναι ο Αμερικανοεβραίος υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας.

Απόσπασμα από  το άρθρο του
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
«Το πραγματικό ΠΑΣΟΚ»

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

Related Posts :