Ένας ολόκληρος λαός απλά περιμένει... (Αυστηρώς ακατάλληλο για όποιον αποφεύγει να ακούει αλήθειες)

Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από την τελευταία ''επανάσταση'' των Ελλήνων, επανάσταση που έγινε για να πέσει το καθεστώς της Χούντας και των κακών δικτατόρων που έδωσαν πνοή στη χώρα και αξιοπρεπές βοιωτικό επίπεδο στο λαό της, που του στέρησαν όμως την ελευθερία του λόγου - κατά τους υποκινητές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Δεν χρειάζεται νομίζω να επεκταθώ, γνωρίζουμε όλοι πλέον τόσο τη διαφορά της επταετίας Παπαδόπουλου με τη δημοκρατική εποχή που επήλθε όσο και το φιάσκο της 17^ης Νοεμβρίου και τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να έρθει η… πολυπόθητη δημοκρατία.

Σύμφωνα λοιπόν με το δημοκρατικό πολίτευμα που ''κάποιοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν'' για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα, οι κυβερνήσεις πρέπει να απαρτίζονται από δωσίλογους και γόνους αυτών, η κάθε τους κίνηση οφείλει να εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα, να παραδώσουν πλήρως την εθνική κυριαρχία (ανά διαστήματα να παραχωρούν ''λίγη γη για ασφάλεια'', πάνω απ’ όλα ειρήνη και ευημερία μεταξύ ημών και των γειτονικών λαών κι αν χρειαστεί ας θρηνήσουν πάλι Ελληνίδες μάνες) και να καταργήσουν σταδιακά οποιονδήποτε δεσμό με το παρελθόν.

Τέσσερις δεκαετίες χρειάστηκαν όσοι πέρασαν από τα κοινοβουλευτικά έδρανα για να φέρουν εις πέρας τον αρχικό σκοπό της δημοκρατίας που μας έταζαν και φτάσαμε στο 2012 με έναν λαό να έχει ξεπεράσει τα όρια της απόγνωσης, τα εδάφη μας να παραχωρούνται κομμάτι - κομμάτι και σε όση γη μας απέμεινε να θάβουμε κάθε τόσο τα δικά μας παιδιά που πέφτουν άδικα εν ώρα καθήκοντος…

Και το τελειωτικό χτύπημα : να βλέπουμε την εθνική μας ταυτότητα να χάνεται. Παρ’ όλα αυτά δεν απορώ με τα ανδρείκελα που κρατούσαν και κρατούν τη μοίρα μας στα χέρια τους, δεν αναρωτιέμαι αν έχουν συνείδηση, αν αισθάνονται ντροπή για κάθε προδοτική τους ενέργεια, ή αν κοιμούνται ήσυχοι όσοι δεν συμμετέχουν ενεργά αλλά στηρίζουν την προσπάθεια των σύγχρονων Εφιαλτών με την ένοχη σιωπή τους.

Απορώ με εμάς, με όλους μας που κάποτε ξεσηκωθήκαμε γιατί το είπε η Δαμανάκη ενώ σήμερα που μας έχουν γονατίσει, απλά περιμένουμε!

Αυτό γίνεται από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται στην αναμονή. Στην αρχή για μια θέση στο δημόσιο, ύστερα στην ουρά στο ΙΚΑ και μονίμως σε κάθε δυσκολία περιμέναμε το Θεό να βάλει το χέρι του. Και τώρα περιμένουμε…

Κάποιοι πιστεύουν σε κόμματα, κομματάκια και πάσης φύσεως εθνοσωτήρα που μας χαϊδεύει τα αυτιά με παραμύθια, τόσα χρόνια εκλογικών διαδικασιών κι ακόμα προσμένουμε τον ηγέτη που θα αναδείξει η κάλπη, άλλοι περιμένουν το στρατό να πάρει τα Λέοπαρντ από τον Έβρο και να μπει στη Βουλή, να σβήσει το λάθος που εμείς οι ίδιοι κάναμε και υποστηρίξαμε με πάθος - με την εξαγορασμένη ψήφο μας. Μερικοί περιμένουν τα αδέρφια μας τους Ελ, οι έχοντες ασθενή μνήμη τα αδέρφια μας τους Ρώσους, οι προσυλητισμένοι στις προφητείες τη Δευτέρα Παρουσία, ο Χρυσοχοϊδης περιμένει το θαύμα και οι υπόλοιποι να ξεσηκωθεί ο διπλανός τους.

Στον εαυτό του στηρίζεται κανείς;; Πώς επιτρέψαμε να χάσει τη δύναμή της η ψυχή του Έλληνα; Βέβαια ξεσηκωνόμαστε χωρίς σκέψη αν μας πάρουν τη θέση παρκαρίσματος, αν μας κοιτάξουν τη γκόμενα, αν μας βρίσουν την ομάδα, εκεί δεν περιμένουμε τη βοήθεια κανενός…

Χάνουμε την πατρίδα και την ελάχιστη αξιοπρέπεια που μας έχει απομείνει, οι οικογένειές μας είναι απροστάτευτες όμως περιμένουμε καρτερικά αυτά που η φαντασία μας θεωρεί ανώτερα.

Ποιόν περιμένεις Έλληνα και για πόσο ακόμα θα τον περιμένεις;

Αν δεν στο είπαν μάθε το… ΕΣΥ είσαι ο Σπαρτιάτης, εκείνος που δεν λογαριάζει ούτε το πλήθος του εχθρού, ούτε την ισχύ του. Εκείνος που θαρραλέα ρίχνεται στη μάχη για ότι θεωρεί ιδανικό και δεν βλέπει μπροστά του το θάνατο παρά μόνο το μεγαλείο της δύναμης του ατρόμητου πολεμιστή που έχει μέσα του. Εκείνος που είναι αποφασισμένος απλά... Να νικήσει ή να πεθάνει… Σήκω λοιπόν, βγες απ’ τη μιζέρια που σε πνίγει και αυτοοργανώσου, αντιστάσου και να θυμάσαι πάντα πως δεν είσαι μόνος… Έχεις τον εαυτό σου και είναι αρκετό…

Στα Παρασκήνια

Related Posts :