Αγαπητέ Κώστα Μαυρίδη
Το πιο κάτω άρθρο σου το βρήκα ενδιαφέρον και συμφωνώ με αρκετά όσα αναφέρεις. Πριν το όμως το προωθήσω στις χιλιάδες ληπτών των μηνυμάτων μου να μου επιτρέψεις να προσθέσω τα ακόλουθα δικά μου σχόλια :
Τα προσόντα, το ήθος, η συνέπεια λόγων και πράξεων και γενικότερα η προσωπικότητα του επόμενου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές δεν πρέπει να περιορίζεται στις εκάστοτε θέσεις του στο πολιτικό μας πρόβλημα αλλά θα πρέπει να καλύπτει και άλλες πτυχές, όπως είναι η εσωτερική διακυβέρνηση, και πιο συγκεκριμένα η παρέμβαση στην δικαιοσύνη, η διαφθορά, η αδιαφάνεια, το ρουσφέτι, ο νεποτισμός, η αναξιοκρατία κλπ.
Αναμφίβολα το Κυπριακό είναι το κύριο θέμα που πρέπει να απασχολεί τον κύπριο πολίτη. Δυστυχώς όμως στο πολιτικό μας πρόβλημα όλοι οι πολιτικοί, είτε εβρισκόμενοι στην εκάστοτε κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, φέρθηκαν ανόητα, κομπλεξικά και με γνώμονα το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον, για αυτό η Κύπρος βρίσκεται στο παρά πέντε της οριστικής διχοτόμησης. Και επειδή οι νοοτροπίες αυτών των ανεπαρκέστατων πολιτικών που διαθέτουμε τόσο εδώ όσο και στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξουν, εκτός και αν εμείς οι ανώριμοι πολιτικά πολίτες αλλάξουμε, η Κύπρος θα μπει οριστικά στην κηδεμονία της Τουρκίας.
Σε ότι αφορά το θέμα εσωτερικής διακυβέρνησης η κατάσταση είναι τόσο τραγική που θα χρειαστώ πολλή χρόνο για να την αναλύσω. Επειδή τόσο εγώ όσο και εσύ έχουμε ασχοληθεί για χρόνια με το μεγαλύτερο ανά την Υφήλιο, τηρουμένων των μεγεθών, χρηματιστηριακό έγκλημα (ΧΑΚ 1999-2000) θα επικεντρωθώ σε αυτό, για να αναδείξω όχι μόνο τις ευθύνες του Νίκου Αναστασιάδη και της κυβέρνησης Κληρίδη, αλλά κυρίως του μακαρίτη του Τάσου Παπαδόπουλου, με το κόμμα (ΔΗΚΟ) του οποίου από ότι γνωρίζω πολιτεύεσαι.
Τόσο ο Αναστασιάδης όσο και ο έτερος πατριάρχης της διαφθοράς Παπαδόπουλος, όπως ο λαός πιστεύει, καθώς επίσης και τα κόμματα τους ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ είχαν εμπλακεί με τον πιο προκλητικό τρόπο στη όλη απάτη του χρηματιστηρίου (ιδιωτικές τοποθετήσεις, ψευδώνυμα Χρύσανθου κλπ, αχυράνθρωποι, άτομα και εταιρείες τόσο στην Κύπρο όσο και σε φορολογικούς παράδεισους εξωτερικού, κλπ, κ.λ.π), για να μην μπω και σε άλλα θέματα όπως το θέμα Μιλόσεβιτς και του σκανδάλου ‘’πλατφόρμας φυσικού αερίου’’ Αpollo NLG ltd , Iver Management ltd κ.λ.π. Με βάση και με αυτά έπρεπε αγαπητέ Κώστα να κρίνεις το προφίλ του επόμενου Προέδρου και όχι να προσπαθείς να ηρωωποιείς τον μακαρίτη που είπε ‘’όχι’’ στο σχέδιο Ανάν(προσωπικά και εγώ ψήφισα εναντίον του σχεδίου ΑΝΑΝ) παραγνωρίζοντας ότι στην πορεία δεν διαχειρίστηκε σωστά αυτό το συντριπτικό ΟΧΙ και τα θαλάσσωσε.
Αγαπητέ Κώστα γνωρίζω ότι είσαι ένας καλός επιστήμονας, ένας νέος και τίμιος πολιτικός με σύγχρονα μυαλά και πιστεύω ότι η παρουσία σου μπορεί να βοηθήσει να ξεφύγουμε από αυτήν την ελεεινή πολιτική κατάσταση και το κομματικό κατεστημένο. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν δεν διστάζεις να κρίνεις αυστηρά όχι μόνο τους αντίπαλους του κόμματος που υπηρετείς αλλά και τον δικό σου πολιτικό χώρο που δυστυχώς λόγω γόνων και προγόνων, νεποτισμού και όχι μόνον, έχει καταντήσει κατά πολλούς πολίτες ‘’ Η πόρνη της πολιτικής ζωής του τόπου’’.
Μέσα σε αυτήν την απόλυτη μιζέρια της πολιτικής που ζούμε σήμερα, αν τα υπόλοιπα κόμματα δεν προβάλουν μια αξιόπιστη λύση ενός τίμιου και ικανού τεχνοκράτη, κατά το πρότυπο του Μάριο Μόντη στη Ιταλία και αφήσουν τον κυπριακό Λαό να αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ Νίκου Αναστασιάδη και Δημήτρη Χριστόφια, τότε να είσαι σίγουρος ότι η Κύπρος δεν έχει πλέον κανένα μέλλον.
Όμηρος Αλεξάνδρου
Ηγέτης Ενόψει Προεδρικών
Ενόψει προεδρικών εκλογών, ο Ν. Αναστασιάδης προκρίνει φανερά πλέον τον εαυτό του ικανό για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το ερώτημα είναι απλό: τι προσόντα πρέπει απαραιτήτως να έχει ο επόμενος Πρόεδρος; Ύψιστος πατριωτισμός, διορατικότητα, ευθυκρισία, ιστορικός ρεαλισμός, συνέπεια σε πράξεις και λόγια και πολλά άλλα, πάντα με επίκεντρο το εθνικό πρόβλημα. Ένας ανίκανος να διαχειριστεί το Κυπριακό, είναι ανίκανος για Πρόεδρος.
Ένας αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης είναι να εξετάσουμε την στάση του στα κρίσιμα ορόσημα του Κυπριακού με τα πιο πάνω στο μυαλό. Πιο αξιόπιστο ακόμη είναι να τον αξιολογήσουμε –όσο γίνεται – με κριτήρια που ο ίδιος έχει εκφράσει π.χ. «πάνω από ιδεολογήματα και κόμματα, είναι η πατρίδα», προφανώς θεωρώντας τον εαυτό του ως υπόδειγμα. Λόγω έλλειψης χώρου, επικεντρωνόμαστε ενδεικτικά μόνο σε μερικά. Τι απαιτείται λοιπόν στα κρίσιμα ορόσημα από κάποιον που θέτει την πατρίδα πάνω από όλα και σε ποιο βαθμό, οι πράξεις επαληθεύουν τα λόγια του;
Στο Σχ. Ανάν, καθένας είχε δικαίωμα να στηρίξει την μια από τις δύο επιλογές. Ξεκινώντας όμως από αυτό, είναι όντως παράδοξο εκείνος που διαφώνησε με την συντριπτική επιλογή του λαού στο Κυπριακό και κατόπιν δηλώνει ότι το σέβεται (!), να είναι ο ικανός για να διαχειριστεί το Κυπριακό στη συνέχεια. Ακόμη και η δήλωση περί σεβασμού, πόσο περιεχόμενο έχει; Όταν μετά το δημοψήφισμα, καλούσε επαναφορά του Σχ. Ανάν (συνέντευξη στην εφημερίδα «Τα Νέα» Αθηνών), ενεργούσε με σεβασμό προς την λαϊκή ετυμηγορία; Όταν μετά το δημοψήφισμα, κατηγορούσε τον τότε Πρόεδρο ότι είχε το κλειδί της λύσης αλλά το παρέδωσε στην Τουρκία, ήταν απόρροια ύψιστου πατριωτισμού και σεβασμού στην λαϊκή ετυμηγορία; Όταν στα πρακτικά του ΟΗΕ (16.7.2009) φέρεται να χαρακτήριζε απορριπτικούς μερίδα Ε/κ πολιτικών που συντάχθηκαν με τον λαό για απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ενεργούσε από σεβασμό προς την λαϊκή ετυμηγορία;
Πέραν από την στάση του μετά το δημοψήφισμα, το θέμα αφορά και το είδος των επιχειρημάτων που πρόβαλε υπέρ του Σχ. Ανάν, αφού ως ηγέτης είχε ειδική ενημέρωση. Αν κάποιος για να στηρίξει το Σχ. Ανάν προσέφυγε σε παραπλανητικά και ανακριβή επιχειρήματα, δεν μπορεί να πείσει για ικανότητα. Στο καθοριστικό θέμα των εγγυήσεων υπάρχει η διαχρονική θέση Κύπρου και Ελλάδας από το 1974, ότι η Τουρκία έχασε οριστικά το ισχυριζόμενο επεμβατικό της δικαίωμα αφού αρνείται τις υποχρεώσεις της με βάση τις συμφωνίες του 1960. Η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς να αναγνωρίζει επεμβατικό δικαίωμα στην Τουρκία, όπως πρόσφατα επιβεβαίωσε και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Ο Ν. Αναστασιάδης επέμενε πριν το δημοψήφισμα αλλά και μετά, ότι το καθεστώς εγγυήσεων ισχύει αναλλοίωτο και σε σχέση με την Τουρκία! Τέτοια αξίωση ούτε καν η Τουρκία έθεσε επίσημα. Είναι ρεαλισμός και σεβασμός στον λαό που απορρίπτει καθολικά στο 95% οποιαδήποτε πρόνοια περί επεμβατικού δικαιώματος; Πάντως, Νταβούτογλου-Ερντογάν άρπαξαν την ευκαιρία και τώρα «θυμήθηκαν» ότι … έχουν εγγυητικά δικαιώματα που φτάνουν νοτίως της Κύπρου. Μάλλον, ο Ν. Αναστασιάδης αντιλαμβάνεται με ένα δικό του τρόπο τι σημαίνει σεβασμός προς την ετυμηγορία του λαού. Όσο για την άποψή του περί εγγυήσεων που φαίνεται να υιοθέτησε και η Τουρκία και που ανατρέπει την πάγια ελληνική θέση, θα ήταν χρήσιμο να εξηγηθεί πως αυτό συνάδει με την πολιτική αρχή ότι η πατρίδα είναι πάνω από όλα.
Η παρούσα φάση των διαπραγματεύσεων, ξεκίνησε με τον παραγκωνισμό εκ μέρους της διαπραγματευτικής ομάδας της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Σ´ εκείνη την κρίσιμη ώρα, ήταν ξανά στην λανθασμένη πλευρά (συνεταιρισμού των δύο συνιστώντων states, εκ περιτροπής προεδρίας, σταθμισμένης ψήφου κ.ά.) και επιπλέον, ζητούσε γρηγορότερα «ανοίγματα», που προφανώς, ο ίδιος πρόθυμα θα έκανε ως Πρόεδρος. Αν τα πιο πάνω τον καθιστούν ικανό, ο καθένας μας μπορεί να το κρίνει. Και για όσους στεναχωριούνται για τις οδυνηρές πραγματικότητες, επαναλαμβάνω ότι εθνικόν είναι το αληθές.
Κώστας Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου