Στάθης : Τι είπα στην «Bild» και η «Bild» δεν έγραψε!

Προς δόξαν της ελεύθερης δημοσιογραφίας και λογοκρισίας : (Συμβαίνουν και αλλαχού!)

Τους είπα ότι το χρέος δεν το δημιούργησε ο Ελληνικός λαός, αλλά αυτοί που διαχειρίσθηκαν -και δυστυχώς εξακολουθούν να διαχειρίζονται- την τύχη του.

Τους εξήγησα ότι η «βοήθειά τους» είναι δάνειο και μάλιστα με τοκογλυφικά επιτόκια, ότι ο Γερμανός φορολογούμενος δεν χάνει λεφτά, εκτός απ’ αυτά που του τρώνε κι εκείνου οι Τράπεζές του.

Μάλιστα τους είπα ότι θα προτιμούσα η «βοήθειά τους» να ήταν πιο κοντά στο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, όπως έκανε η Ελλάδα το 1950 και το 1953, όταν η Γερμανία «κούρεψε» τα δικά της χρέη με τη συναίνεση και της φτωχής (και κατεστραμμένης τότε απʼ τον πόλεμο) Ελλάδας.

Εξήγησα στην «Bild» ότι, παρά τις συκοφαντίες του Έλληνα πρώην Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, οι Έλληνες ούτε «τεμπέληδες» είναι ούτε «διεφθαρμένοι» (και πάντως όχι περισσότερο απʼ τη «Ζήμενς»), αλλά ότι αντιθέτως δουλεύουν περισσότερο απʼ τους Γερμανούς (Γιουροστάτ), χωρίς να φταίνε οι ίδιοι για τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας τους.

Γιατί δεν έγραψε τίποτα απʼ τα παραπάνω η «Bild»; δεν γνωρίζω! Ίσως να «χάθηκαν στη μετάφραση».

Όμως η συνέντευξη είναι μαγνητοφωνημένη (scripta manent) και σʼ αυτήν έλεγα στους Γερμανούς φίλους μας ότι για μένα δεν είναι όλοι οι Γερμανοί το ίδιο! Άλλο ο Γερμανός εργάτης κι άλλο ο Γερμανός Τοκογλύφος. Όπως άλλωστε και οι Έλληνες δεν είναι όλοι το ίδιο : άλλο ο Έλληνας εργάτης κι άλλο ο Γραικύλος αεριτζής. 

Συνεπώς οι ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί για «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Έλληνες έχουν την ίδια αξία με τα εξ ίσου ρατσιστικά στερεότυπα για Γερμανούς «ρομπότ» και «Ούννους».

Τους εξήγησα ότι για μένα η Γερμανία είναι η χώρα του Γκαίτε κι όχι του Χίτλερ.

Τους τόνισα ότι προσωπικά είμαι πολύ υπερήφανος που κατά την Επανάσταση του 1821, οι περισσότεροι Φιλέλληνες που ήρθαν στην Ελλάδα και πολέμησαν ήταν Γερμανοί.

Γιατί δεν έγραψε τίποτα απʼ αυτά η «Bild»; Ισως χάθηκαν στο κίτρινο χρώμα της ομίχλης.

Ίσως διότι δεν παρέλειψα να αναφερθώ στο Χρέος της Γερμανίας απέναντί μας, στις Γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις (Επανορθώσεις, αν προτιμάτε). Που η ίδια η Γερμανία έχει αναγνωρίσει με Συνθήκες. Το 1946. 

Τους περιέγραψα πώς επεβλήθη στην Ελλάδα απʼ τους Ναζί το Αναγκαστικό Δάνειο. Πώς κατέσχεσαν τον χρυσό (όσον βρήκαν) της χώρας. Πώς προκάλεσαν τον λιμό που οδήγησε στον θάνατο από πείνα και κρύο χιλιάδες Έλληνες.

Τους μίλησα για το ξεχαρβάλωμα των υποδομών, την καταστροφή των Καλαβρύτων, του Διστόμου, της Κάνδανου κι άλλων 700 χωριών, για τον χαμό του 13% απʼ τον πληθυσμό της χώρας.

Ότι όλα αυτά (εκτός απʼ τις ανεκτίμητες ζωές των ανθρώπων) αποτιμήθηκαν στο ποσόν των 168 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους.

Τους είπα ότι, παρά την υπόσχεσή της ότι θα αρχίσει να ξεπληρώνει η Γερμανία το χρέος της μετά την ενοποίησή της, ακόμα δεν έχουμε δει ούτε ένα σέντζι - οι μόνοι από τους νικητές του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου. Ότι για αυτό βεβαίως δεν φταίει μόνον η Γερμανία, αλλά και οι Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες που ασκούνται στον ραγιαδισμό - όχι, δεν τους εξήγησα τι είναι ο ραγιαδισμός για να μην τους εκνευρίσω κι άλλο.

Όμως μακρηγόρησα.

Ένα μόνον! τελευταίο! «Γιατί αυτές οι αναγωγές στη ναζιστική εποχή;», με ρώτησαν.

Για να μην ξεχνάμε και ξαναζήσουμε τις ίδιες τραγωδίες, τους εξήγησα. Συχνά η γελοιογραφία, όπως κι άλλες τέχνες, εκφράζεται με την υπερβολή ή εν παραβολαίς θέλοντας να δημιουργήσει ένα γόνιμο σοκ. 

Όμως τις αναγωγές στο ναζιστικό παρελθόν δεν τις κάναμε εμείς, αλλά η ίδια η Γερμανική κυβέρνηση: Όταν, φερʼ ειπείν, η κυρία Μέρκελ ζητάει «Επίτροπο» για την Ελλάδα, πώς μπορούμε να αποφύγουμε τον συνειρμό περί «Γκαουλάιτερ»;

Όταν μας προτείνουν «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες», πώς να μην πάει το μυαλό μας στα «Στρατόπεδα Εργασίας» («Συγκέντρωσης», αν θέλετε).

Όταν μας προτείνουν «βουλγάρικα» μεροκάματα, πώς δεν θα θυμηθούμε τις θεωρίες περί «ζωτικού χώρου»;

Όταν πάνε να μας επιβάλουν έναν «Κλειστό Λογαριασμό» αντί για Σύνταγμα, πώς να μην αισθανθούμε Προτεκτοράτο. Μάλιστα με το πι μικρό όπως πορτέλο (μπουρδέλο, αν προτιμάτε)…

Αυτά είπα στους φίλους μας τους Γερμανούς δημοσιογράφους κι απʼ αυτά οι Γερμανοί αναγνώστες ουδέν εδιάβασαν.

Τι να κάνουμε;

Άλλο υψηλή δημοσιογραφία κι άλλο ψιλή.

Το δυσάρεστον είναι πως συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και στην πολιτική: άλλο Υψηλή Πύλη (όπως λέμε Μέρκελ των Τοκογλύφων) κι άλλο κλάφʼ τα Χαράλαμπε (όπως λέμε Παπαδήμος, Σαμαροκαρατζαφέρης και Γιωργάκης ο Κόσταρίκας)...
Τα σέβη μου...
ΣΤΑΘΗΣ 10/2/2012

Related Posts :