Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος
Υπήρχε, υπάρχει, θα υπάρχει μια άλλη «Μυστική» Ελλάδα… Την αποτελούν οι πιο διαφορετικοί άνθρωποι. Εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής από το Νέο Ικόνιο που γυρνούν στην παράγκα για να αφηγηθούν, όπως κάποτε έκαναν οι πατεράδες πολλών, πως το κακό δεν νικά ποτέ στο τέλος και η Ιστορία δεν γράφεται από γραβατωμένους αλλά από χωριατόπαιδα που έσερναν τις σκονισμένες αρβύλες τους έως πέρα, την Αλμυρά Έρημο…
Υπάρχουν παππάδες, γέροντες, καταφρονεμένοι που ζωντανεύουν μέσα σε δυαράκια «ερήμους μοναστικές» την Προφητεία που είναι πάντα αισιόδοξη και παντρεμένη σε γάμο αιώνιο με την Ανάσταση και την Νίκη…
Υπάρχουν από την αντιπέρα όχθη, Τέκτονες που ζουν περιτριγυρισμένοι από 30.000 βιβλία, γνώστες μυστικών για τις «Ψυχολογικές Επιχειρήσεις» και τις τακτικές αντιμετώπισης τους, που δεν γνωρίζουν τόσο καλά ούτε αυτοί που τους… εκπαίδευσαν στα Βερολίνα και τις Νέες Υόρκες.
Υπάρχουν μανάδες, σύγχρονες, νεοελληνίδες, μπορεί χθεσινές λαϊφ-σταϊλούδες μπορεί μετρημένες επιστήμονες που δεν σκέφτονται τώρα τι θα βγάλει η κάθε «Εταιρεία-προαναγγέλουμε αποτελέσματα-αναλαμβάνουμε παραγγελίες για εκλογές παντός είδους» γιατί σκέφτονται τα παιδιά τους…
Υπάρχουν πατεράδες που μπορούν να ζήσουν όσο ευχάριστα αυτοί επιλέξουν αλλά μένουν εκεί, που τους περιμένουν οι μόνοι άδολοι και όντως αναμάρτητοι αυτής της ιστορίας- τα παιδιά τους…
Τους έζησα στο παρελθόν όλους αυτούς και τους βλέπω και τώρα.
Δεν είναι άνθρωποι, είναι μικροί καθημερινοί πυρήνες φωσφόρου, στοιχεία Αμμωνίτη, ανόθευτα κομμάτια Νίτρου που είναι έτοιμοι να ενωθούν για να σχηματίσουν την πιο ισχυρή εκρηκτική γόμωση όλων των εποχών μετά από την στιγμή που οι Γρηγοράκηδες, στις 23 Μαρτίου του 1821 σήκωσαν το λάβαρο τους στην Αρεόπολη-και αυτό τα σήμανε όλα!
Είναι τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων που επέζησαν από την απόκρουση της Τζούλια, το Ιστίμπεη, το χιλιόμετρο 51, τον Γοργοπόταμο και όλα τα μέρη που στοιχειώνουν ακόμη τον Τόπο.
Πίσω από τα Χιονοδρομικά λένε πως αν σταθείς αργά ξύπνιος, ακούγονται τα πέταλα από τα άλογα όσων πιστέψαμε νεκρούς και περιδιαβαίνουν τα μονοπάτια προς τα σύνορα.
Οι γριές ορκίζονται ότι τους ακούνε ακόμη.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι γίνεται τις κορφές των Βαρδουσίων όταν κανείς δεν είναι εκεί κανείς να δει και να ακούσει…
Έρχονται πάλι πίσω οι μορφές, οι παλιές, οι προγονικές, οι αιώνιες.
Και έχουν σκοπό ισχυρό, από αυτούς που δεν γνώρισαν οι κρυπτόμενοι σε κραταιά υπόγεια, της δήθεν «Γενιάς του Πολυτεχνείου», που έκαναν την επίκληση τους πολιτικό εμπόρευμα και την κατέταξαν -άθελα όλων των Αφανών- στο σύγχρονο λεξικό της καθημερινότητας ως την επαχθέστερη φύτρα νεοελλήνων.
Τα αγνοούν όλα αυτά οι πολιτικοί της μίζας, οι δημοσιογράφοι των εκβιασμών, οι δημοσκόποι της εκλογικής αρκούδας που χορεύει όπως της βαράνε το ντέφι…
Είχαν την ευκαιρία αλλά την έχασαν, για μια βίλλα, μια Γαλλία, ένα πλούσιο γάμο, μια έδρα όπου λάχει…
Θα καταγραφούν στα σκονισμένα βιβλία πλάι στον Πήλιο- Γούση, τον Νενέκο, τον μιζαδόρο Κοντόσταυλο, τους Κεχαγιάδες των Μπέηδων και τους προσκυνημένους των Κοτζαμπάσηδων…
Σε δυο - τρία χρόνια θα έχουμε ανασάνει.
Θα έχουν περάσει τα PSI, οι Ανακεφαλαιοποιήσεις, σε πέντε χρόνια θα ξαναφτιάχνουμε τον αιώνα.
Μού τόπε ο ίδιος που μας είπε και για την Κρίση όταν όλοι, υπουργοί, αρθρογράφοι με… τριπλή ιδιότητα, οικονομισάριοι, ΣΕΒατζήδες, ΙΟΒΕδες και άλλα κακά, πονηρεμένα στοιχειά, καλλικαντζάροι του λαδώματος, μας έστηναν αυτές τις παγίδες…
Γάμος χωρίς σφαχτά δεν γίνεται, έλεγαν οι παππούδες μας. Αλλά όσοι περιμένουν εκεί στις Γερμανίες και στις Αμερικές πως θα πεθάνουμε ικετεύοντας για λίγο ψωμί, είναι γελασμένοι.
Είναι βαθειά νυχτωμένοι όσοι κατεβάζουν μισθούς για να «κάνουμε ανάπτυξη τύπου βουλγαρίας» την ώρα που ο ίδιος ο Βούλγαρος πρωθυπουργός δήλωσε χθες πως «έχουμε μισθούς 150 ευρώ αλλά την ανάπτυξη δεν την είδαμε και την παραγωγή την κάνουν μόνον οι Γερμανοί…»
Κάποτε ζήλευα σαν ένα από τα παιδιά της τάξης με το Ελλενίτ, το Κολλέγιο.
Πιστέψτε με πάει καιρός που δεν το ζηλεύω. Από εκεί βγήκαν οι μεγαλύτεροι ντενεκέδες, τους θυμάμαι έναν-έναν στα νειάτα τους. Και οι μεγαλύτεροι σαμποτέρ αυτού του Τόπου, άτομα τελικά καταραμένα και καταχθόνια, ανίκαναν να ζήσουν με το πάθος και του έσχατου μαθητή της παράγκας.
Τουλάχιστον εκεί μάθαμε ότι στα δύσκολα, οι προπάτορες μας όρκισαν να μείνουμε «…παρά δύναμιν τολμηταί/παρά γνώμην κινδυνευταί/ και επί τοις δεινοίς Ευέλπιδες…»
Είναι αξιολύπητοι τελικώς οι «επώνυμοι». Δεν έζησαν τίποτε. Ούτε καν τι σήμαινε μια παρτίδα μπιλιάρδο στου Τσιμόγιαννη…
Πέρασε η ζωή και αυτοί έδωσαν μόνον μάχες με τα συμπλέγματα που θα ουρλιάζουν πάντα, γιατί είναι κρυμμένα βαθειά, γενιές επί γενεών, μέσα τους…
Χθεσινοί «φίλοι» τυχαία διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, δίχα και καθέτως.
Η ζωή είναι μικρή για να είναι μετοχή ανακεφαλαιοποιημένη.
Και σύντομα θα έχουμε να πούμε και καινούριες ιστορίες στα εγγόνια μας, από εμάς τους λίγους, τα αδέλφια, που έλεγε ο Σαίξπηρ, που σας ανεχτήκαμε και σας αντέξαμε. Και θα σας πολεμήσουμε μέχρι να πατήσετε μαύρο χιόνι…
Στον αγύριστο αριστεροδεξιά Τραπεζικά πρεπόζιτα, στον αγύριστο…
Τις νύχτες στα βουνά οι γέροι ορκίζονται πως πληθαίνουν οι σκιές και τα πρωινά βλέπουν πατημασιές από άλογα…
Ο Ναπολέων και ο Θανάσης θάναι, λένε και πάλι ανηφορίζουν για την Νεράιδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου