Οχι στην υποταγή και τις εκλογικές αυταπάτες Τις νίκες θα φέρει η μαζική αντίσταση!

Η προκήρυξη των εκλογών της 6ης Μάη δεν άλλαξε –βέβαια!- την τροχιά των εξελίξεων. ΔΝΤ και Κομισιόν έσπευσαν ξανά τις τελευταίες ημέρες να «θυμίσουν» πως «η ύφεση θα παραταθεί για χρόνια», ότι είναι αναγκαία νέα μέτρα δεκάδων δισ. «ως το 2030», πως απαιτείται νέα «μείωση 15% του εργατικού κόστους για τόνωση της ανταγωνιστικότητας στην περίοδο 2012-2014». Έσπευσαν δηλαδή να «θυμίσουν» προς όλες τις κατευθύνσεις –και όσο αυτό ήταν αναγκαίο- ότι το αλυσόδεμα της χώρας και των εργαζομένων στις ληστρικές απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου καλά κρατεί! Και η ληστεία θα συνεχίσει και θα ενταθεί με νέα -λίγο ως πολύ προαναγγελθέντα- μέτρα στο νέο Μεσοπρόθεσμο του Ιουνίου. Οπως ανάλογα επιδιώκεται να κλιμακωθεί η αντιδραστική στροφή σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των μαζών, όπως έδειξε η «πρόταση νόμου» που ανέλαβε να παρουσιάσει ο –πρώην «συνήγορος του πολίτη»- Γ. Καμίνης.

Παράλληλα, όχι τυχαία στη «δεύτερη γραμμή» της επικαιρότητας, μαίνονται οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τους ρόλους που θα αναλάβει η χώρα στις πολιτικοστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Δηλαδή για το πώς και από ποιον θα χρησιμοποιηθεί στις αντιθέσεις με τους αγωγούς ενέργειας, στο ζήτημα των σχεδόν θερμών εξελίξεων στη ΝΑ Μεσόγειο, με τη Συρία να «φλέγεται», αλλά και σε όλο το πλέγμα των «τοπικών» επιδιώξεων-αντιθέσεων με Ισραήλ, Τουρκία και Βαλκάνια. Σε όλα αυτά, όπως έδειξε και η πρόσφατη επίσκεψη του απεσταλμένου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, οι ΗΠΑ έχουν τον πρώτο λόγο και όλα αυτά αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για το σύνολο των εξελίξεων που θα διαμορφωθούν στο επόμενο διάστημα.

Ο «εκλογικός» στόχος του συστήματος

Όλα αυτά λοιπόν δεν κρίνονται και σε μεγάλο βαθμό δεν τίθενται -και σίγουρα όχι στις πραγματικές τους διαστάσεις- στις εκλογές. Η αστική τάξη και τα κόμματά της δεν ρωτούν το λαό αν αποδέχεται το πλέγμα υποτέλειας και εμπλοκής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και ανταγωνισμούς. Δεν ρωτούν τη γνώμη του ούτε για τη διαχείριση αυτού του πλέγματος, αφού μια «πραγματική συζήτηση» γύρω από όλα αυτά θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως η μόνη ρεαλιστική «διαχείριση» είναι η ανατροπή, το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης! Ομως η αστική τάξη δεν «διαπραγματεύεται» την εξουσία της -και το βασικό της θεμέλιο, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση- πάνω στην εργατική τάξη και το λαό, δεν μπορεί να υπάρχει σαν τέτοια «συνδιοικώντας» μαζί με το λαό! Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της έντασης της κρίσης και των ανταγωνισμών (την άφησαν να) κάνει εκλογές απαιτώντας από το λαό να υπογράψει σε λευκό χαρτί την παράδοσή του στις πολιτικές των Μνημονίων, την υποταγή του στα νέα ιμπεριαλιστικά δεσμά που χαλκεύονται με ορίζοντα δεκαετιών!

Σε αυτή τη βάση όμως το σύστημα έχει στο πλαίσιο των εκλογών μια πραγματική επιδίωξη. Να ανασυγκροτήσει το πολιτικό του προσωπικό, τα κλονισμένα κόμματά του, να ξαναστήσει συνολικά στα πόδια του το πολιτικό σύστημα του εξαρτημένου καπιταλιστικού συστήματος που έχει πληγεί σημαντικά από το λαό, τους αγώνες του και τις αντιστάσεις του όλο το προηγούμενο διάστημα. Εν όψει αυτού του στόχου έχουν επιστρατευτεί βοήθειες – ωμές και ανοιχτές επεμβάσεις των ίδιων των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τη στήριξη των δύο βασικών κομμάτων τους, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι βέβαιο ότι τα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός της χώρας προτιμούν και επιδιώκουν αυτά τα κόμματα να είναι οι βασικοί πυλώνες της νέας κατάστασης, έστω και λίγο αποδυναμωμένα σχετικά με την προηγούμενη φάση. 

Χωρίς να παραγνωρίζουμε υπαρκτές αντιθέσεις που έχουν τις αφετηρίες τους είτε σε σχέσεις ντόπιων κεφαλαιοκρατών με τα κόμματα αυτά είτε στα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, οι οποίες όμως μπορούν ενίοτε να διατρέχουν και το εσωτερικό του καθενός από αυτά τα δύο κόμματα, το βασικό στοιχείο παραμένει ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπηρέτησαν εδώ και σχεδόν 40 χρόνια το «συμβόλαιο» του ’74 και στο πλαίσιό του το ντόπιο κεφάλαιο. 

Αυτά λοιπόν είναι που πριν από όλα το σύστημα συνολικά θέλει να «ανασυστήσει» και να χρησιμοποιήσει στην επόμενη φάση, αποφεύγοντας και τον κατακερματισμό που αναμφίβολα πολλαπλασιάζει τα προβλήματα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς έχει και θα έχει θεμελιώδεις «ασάφειες». Στη βάση αυτού του στόχου κινούνται Βενιζέλος και Σαμαράς, που κάνουν ό,τι μπορούν για να… υπαινιχθούν στο λαό ότι, στο περιθώριο της πολιτικής των Μνημονίων και της υποδούλωσης της χώρας που θα εφαρμόζουν απαρέγκλιτα, ο μεν πρώτος θα κάνει «ανάπτυξη μέσω ΕΣΠΑ», ο δε άλλος ότι θα βάλει σφήνα μερικά «εναλλακτικά μέτρα».

Σε αναζήτηση αναπροσαρμογών

Παρ’ όλα αυτά και με τα μέχρι τώρα δεδομένα, το σχέδιο η μετεκλογική κυβερνητική λύση αλλά και συνολικά η ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος να περνάει βασικά -αν όχι αποκλειστικά- από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν δείχνει να περπατάει! Τα συμπτώματα καθίζησης των δύο κομμάτων συνεχίζονται και σε ανάλογο βαθμό παραμένει και ενισχύεται ο κατακερματισμός του αστικού πολιτικού ιστού. Ενισχύεται έτσι για το σύστημα ο ρόλος των αναχωμάτων που συγκροτούνται δεξιά, «αριστερά» και ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πριμοδοτούνται η κινητικότητα, οι μεταγραφές και οι μεταπηδήσεις των πολλαπλών «σωτήρων» κατά μήκος αυτού του φάσματος. Με όλα αυτά παραμένει θολό το πώς θα εξελιχθεί η συνέχεια της προεκλογικής περιόδου, τι κινήσεις θα επιδιώξει το σύστημα για να διαμορφώσει μετεκλογικές λύσεις. Η ενίσχυση του ΛΑΟΣ με τον Γ. Κύρτσο και η πιθανολογούμενη μετεκλογική συνεργασία της Μπακογιάννη με τη ΝΔ του Σαμαρά και από την «άλλη» η ένταση του ΠΑΣΟΚικού φλερτ προς την –πρόθυμη- ΔΗΜΑΡ δεν μπορούν να θεωρηθούν επιλογές που διαμορφώνουν μια οριστική κατάσταση. Το ζήτημα είναι ανοιχτό και «αρμοδιότητα» του συστήματος που πάντα διαθέτει Παπαδήμους αλλά και όρους ελέγχου όλου αυτού του συρφετού των «ανεξάρτητων» και «αντιμνημονιακών» παραγόντων του. «Αρμοδιότητα» του λαού είναι να μαυρίσει τους δύο μεγάλους, να γυρίσει τις πλάτες στα κάθε είδους αναχώματά τους. Και κυρίως να αντέξει τον αντιδραστικό εκλογικό καταιγισμό ώστε να βγει την επομένη κόντρα στα μαγειρεία και στα καλέσματα «ευθύνης» και υποταγής να διεκδικήσει μαζικά και μαχητικά το δίκιο του, την ανατροπή της βαρβαρότητας.

Ο πολιτικός στόχος της εκλογικής μάχης

Όλα τα τρομοκρατικά διλήμματα που οι έξω και οι μέσα απευθύνουν προς το λαό εν όψει των εκλογών της 6ης Μάη έχουν μια κοινή βάση και μια άμεση, επίσης κοινή, πολιτική στόχευση. Πατάνε στον αρνητικό ταξικό-πολιτικό συσχετισμό, στην αποσυγκρότηση και στην ήττα του κινήματος, που την αξιοποιούν έτσι ώστε να φαντάζει «μοιραία» και «αναπόδραστη» η υποταγή στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και στις ανθρωποφαγικές τάσεις του κεφαλαίου. Στη βάση αυτής της ήττας έχει εξάλλου συνολικά στηθεί η ιδέα του «μονόδρομου», του αιώνιου «ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού» που περιγράφηκε από δεξιά και αριστερά ως «παγκοσμιοποίηση». Ιδέα που πρόσφατα επιχειρηματολογήθηκε ξανά και ιδιαίτερα για την περίπτωση της Ελλάδας από τους συνοδοιπόρους του ΣΥΝ Γ. Γκίζι και Ζ.Λ. Μελανσόν, ηγέτες των αντίστοιχων κομμάτων σε Γερμανία και Γαλλία, θιασώτες των οποίων υπήρξαν τα προηγούμενα χρόνια πολλές και διαφορετικές δυνάμεις της ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Σε αυτήν ακριβώς τη βάση στηρίζουν οι δυνάμεις του συστήματος και τον άμεσο πολιτικό τους στόχο: Να ανακόψουν, να καταστείλουν όχι μόνο με χημικά και δολοφονικά χτυπήματα αλλά και πολιτικά-ιδεολογικά τις ισχυρές τάσεις, τις πλατιές διαθέσεις αντίστασης και αγώνα που εδώ και δύο χρόνια επίμονα και ποικιλόμορφα εκδηλώνει ο λαός μας. Με άλλα λόγια, το σύστημα δείχνει να κατανοεί πολύ περισσότερο από πολλούς που αναφέρονται ως «αριστεροί», «αντικαπιταλιστές» ή και «κομμουνιστές» το νόημα της γνωστής διατύπωσης του Μαρξ για την αξία που έχει «ένα πραγματικό βήμα του κινήματος» απέναντι στα δεκάδες προγράμματα που σωρηδόν το τελευταίο διάστημα κατασκευάζονται για να δώσουν «απαντήσεις» στα προβλήματα της χώρας και του λαού.

Το ζήτημα λοιπόν για το ΚΚΕ(μ-λ) επικεντρώνεται ακριβώς σε αυτό: Στη διαμόρφωση των πολιτικών όρων, των κοινωνικών συμμαχιών ώστε το κίνημα να δώσει την απαιτούμενης έκτασης, έντασης και διάρκειας μάχη για να καταφέρει την ανατροπή πλευρών και μέτρων της επίθεσης. Αυτό είναι το θέμα γύρω από το οποίο θα κριθεί η διεύρυνση ή αποδυνάμωση των τάσεων αντίστασης και αγώνα στη νεολαία, στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. 

Αυτό είναι επίσης το θέμα που θα ανοίξει με πραγματικούς όρους και όχι με ακαδημαϊσμούς και με κυρίαρχη τη ρεφορμιστική αντίληψη τα μεγάλα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας. Και βέβαια αυτό το θέμα είναι διαλεκτικά και αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης και του λαού, με την ανάγκη και τη δυνατότητα να αναδειχτεί και να χαραχτεί αυτή η προοπτική και η σοσιαλιστική διέξοδος.

Αυτό ακριβώς το θέμα, της διαμόρφωσης όρων αντίστασης που θα φέρει ανατροπές στην επίθεση, «προσπερνιέται» ή και «ξορκίζεται-καταγγέλλεται» από το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά στο πλαίσιο της εκλογικής μάχης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τόσο προσαρμοστεί στους κυρίαρχους ανέμους που απαιτούν «να αναλάβει η Αριστερά τις ευθύνες της» εν όψει των εκλογών, που ισχυρίζεται ότι ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει σε μια «αριστερή κυβέρνηση» που θα διαπραγματευτεί με τον ιμπεριαλισμό τα προβλήματα της χώρας! Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει επιλέξει ως μορφή προσαρμογής την καταγγελία των αγώνων ως «μάταιων» και «αναποτελεσματικών». Διαστρέφει δηλαδή τη (σωστή) θέση ότι δεν υπάρχουν εντός του συστήματος δυνάμεις που θέλουν και μπορούν να εφαρμόσουν «άλλες», πιο ανεκτές πολιτικές, σε θέση που λέει ότι ούτε ο λαός και η μαζική πάλη του μπορούν να έχουν επιτυχίες και να αποσπάσουν νίκες στο πλαίσιο της ταξικής πάλης εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διακυμαίνεται μεταξύ της απόλυτης φυγής μέσω της αναζήτησης «εναλλακτικών παραγωγικών προτύπων» και της αποθέωσης των πιο χυδαίων εκλογικίστικων αυταπατών του είδους «η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θάβει βαθιά το μνημόνιο» («ΠΡΙΝ» 8/4).

Για μας λοιπόν, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της συμμετοχής του ΚΚΕ(μ-λ) και της εκλογικής συνεργασίας με το Μ-Λ ΚΚΕ, «Η μάχη αυτή είναι συνέχεια και προέκταση της ολόπλευρης συμμετοχής του ΚΚΕ(μ-λ) στους μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες αυτών των δυόμισι χρόνων, όπου πρόβαλε και επεδίωξε σταθερά την κοινή δράση και το συντονισμό των δυνάμεων που αναφέρονται στη λαϊκή υπόθεση και το κίνημα. Είναι μάχη ανάδειξης της κατεύθυνσης του Μετώπου Αντίστασης με την οποία αγωνίζεται το ΚΚΕ(μ-λ), στη βάση της οποίας πρότεινε και συνδιαμορφώνει με το ΜΛ-ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές την Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.»

Αυτή η κατεύθυνση προσδιορίζει τι είδους ευθύνες και απέναντι σε ποιον θέλουμε εμείς να αναλάβουμε εν όψει των εκλογών της 6ης Μάη. Θέλουμε να αναλάβουμε ευθύνες απέναντι στο λαό και μόνο. Θέλουμε να αναλάβουμε όσο περισσότερο μπορούμε ευθύνες πολιτικής στήριξης των αντιστάσεων και των αγώνων που έδωσε. Ευθύνες συμβολής και προετοιμασίας στους αγώνες που πρέπει να δώσει μετά την έξοδο από το παραβάν. Αυτό προϋποθέτει την άμεση εμπλοκή μας στην εκλογική διαδικασία, την ενεργητική απόρριψη των διλημμάτων του συστήματος, τη μαχητική παρέμβασή μας σε όλο το διάστημα ως την 6η Μάη μέσα στο λαό, μαζί με το λαό και τις αγωνίες του. Αυτή η επιλογή μας σημαίνει επίσης ότι είναι ανάγκη και δικαίωμά μας να ζητήσουμε από τον κόσμο του αγώνα, τη νεολαία, τους εργάτες και όλο το λαό να πλαισιώσει και να στηρίξει μαχητικά και με κάθε τρόπο αυτή την πολιτική-εκλογική μάχη που δίνουν από κοινού οι δύο οργανώσεις. Να στρατευτεί μαζί μας. Γιατί έτσι στρατεύεται με όλους τους αγώνες που έδινε ως χθες. Γιατί έτσι συμβάλλει στη δημιουργία ρεύματος αντίστασης και αγώνα. Εκεί βρίσκεται το δίκιο και η ελπίδα του λαού!

Related Posts :