Η πρώτη
επαφή με τον κ. Δημήτρη Καραγιάννη ήταν μέσα από τα βιβλία του (τα οποία δεν
πρέπει να λείπουν από καμία οικογένεια), όμως αυτό που ήταν η αφορμή για αυτή
τη συνέντευξη ήταν μια ομιλία (μπορείτε να την ακούσετε εδώ).
Εκείνο
το απόγευμα μετά το πέρας της ομιλίας αισθάνθηκα πιο σοφός. Είναι σημαντικό
στην εποχή μας να ακούς από επιστήμονες σοφίες και πραγματικές αλήθειες ζωής.
Σας παροτρύνω να διαβάσετε με προσοχή την παρακάτω συνέντευξη που έδωσε για το pentapostagma.gr
ο κ. Καραγιάννης, είμαι σίγουρος ότι θα ωφεληθείτε.
1.
Ζούμε
σε μια πολύ δύσκολη περίοδο με έντονο άγχος για τη βιωτή μας και την οικογένειά
μας καθώς και για το μέλλον της πατρίδας μας, από πού θα πρέπει να αντλεί
δύναμη ο άνθρωπος για να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες της ζωής;;;
Έχουμε να θεωρούμε ότι οι δυσκολίες στη
ζωή μας είναι δοσμένες και δεν περιορίζονται μόνο στα οικονομικά θέματα, αλλά
αφορούν την περιοδική ύπαρξη των καταστροφικών φυσικών φαινομένων, τις
ανθρώπινες σχέσεις, την φθαρτότητα του σώματος με τις ασθένειες και τελικά τον
ίδιο τον θάνατο.
Επομένως οι όποιες κοινωνικές ή προσωπικές
αναταράξεις που ποτέ βέβαια δεν είναι καλοδεχούμενες, προσφέρουν την δυνατότητα
να αναρωτηθεί ο καθένας μας τι είναι αυτό που δεν είναι πεπερασμένο. Τι είναι
αυτό που δεν είναι αναλώσιμο. Τι είναι αυτό που όχι μόνο προσφέρει καταφύγιο
στις δύσκολες ώρες, αλλά που η αλήθεια του χαριτώνει την ύπαρξη.
2.
Πιστεύετε
ότι η συσσωρευμένη κοινωνική πίεση θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο, ή θα
αποτελέσει αφορμή για νέους δρόμους και καινοτόμες λύσεις;
Είναι αλήθεια ότι η κοινωνική αποσταθεροποίηση έχει διαμορφώσει μια αφόρητη
πίεση στους ανθρώπους, με συνέπεια να αισθάνονται μια διαρκή ένταση. Αυτή η
κατάσταση από μόνη της οδηγεί σε άσκοπες διαμάχες ή τελικά σε αίσθηση αδιεξόδου
και τελικά σε παραίτηση.
Παράλληλα όμως οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θεωρούν τίποτα ως δοσμένο και
έχουν μάθει να στοχεύουν στην δημιουργία και όχι στην εξασφάλιση,
αντιλαμβάνονται την κρίση με όρους πρόκλησης και αναζητούν λύσεις νέες, έξω από
την πεπατημένες και τότε δεν περιμένουν να αλλάξει η κατάσταση για να νιώσουν
καλά. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που σε κάθε εποχή ξεφεύγουν από τα
δεδομένα και δημιουργούν τις καινοτόμες λύσεις.
3. Σήμερα η ανεργία έχει υπερβεί κάθε όριο, η απαισιοδοξία έχει κυριεύσει τους
περισσότερους συμπολίτες μας. Ποια θα ήταν η συμβουλή σας στους συμπολίτες μας
που μαστίζονται από όλα αυτά τα προβλήματα;
Η ανεργία είναι μια αφύσικη κατάσταση που διαλύει την δημιουργική ζωή. Δεν
μπορεί ένας άνθρωπος ακόμη και αν δεν έχει οικονομικό πρόβλημα να μην εργάζεται
και να μην καταστρέφεται η υπόστασή του.
Η επιβαλλόμενη γενικευμένη ανεργία δίχως προοπτικές και με την συνεπαγόμενη
οικονομική ασφυξία που πνίγει κάθε στοιχειώδη καθημερινή ανάγκη, είναι αφόρητη
για όποιον την ζει. Δημιουργεί ενοχές και επομένως οδηγεί στην εξουθένωση, στην
κατάθλιψη και στην παραίτηση.
Είναι πολύ σημαντικό σε τέτοιες καταστάσεις κανείς να μην αποδεχθεί το
αυτονόητο και να αναζητήσει προσωπικές λύσεις που να υπερβαίνουν τα όποια
αντικειμενικά δεδομένα. Να μην αναζητά άλλοθι, αλλά λύσεις που κανείς δεν θα
του χαρίσει, αλλά που μόνος του θα ανακαλύψει, αξιοποιώντας τα όποια προσωπικά
του τάλαντα.
4. Ο τρόπος ζωής τις τελευταίες δεκαετίες έχει αλλάξει στη πατρίδα μας. Ο
κοινωνικός ιστός της χώρας μας έχει επηρεαστεί προς ένα αλλιώτικο κοινωνικό
μοντέλο, οι οικογένεια πλέον δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες των νέων
ανθρώπων. Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στο θεμέλιος λίθο της χώρας μας που
είναι η οικογένεια, τα επόμενα χρόνια;
Η οικογένεια δεν είναι ένας υποχρεωτικός κοινωνικός θεσμός, δεν είναι μια
αναγκαία δέσμευση, δεν είναι μια σύμβαση, δεν είναι μια συντηρητική λύση που
πρέπει να διατηρηθεί, δεν αποτελεί μια αποκατάσταση, δεν είναι μια νομιμοποίηση
μιας ερωτικής σχέσης, δεν είναι καταφύγιο για ανθρώπους που έχουν κουραστεί με
την μοναξιά τους.
Η οικογένεια είναι μια συναρπαστική περιπέτεια ικανών ανθρώπων που
αποφασίζουν να πουν ναι στη ζωή. Η οικογένεια είναι η διαχρονική συμπόρευση δύο
νέων που δεν θέλουν να ζήσουν μόνο κάποιες κοινές στιγμές ευχαρίστησης.
Η οικογένεια είναι η απόφαση να δημιουργήσεις το μικροκλίμα που θα ζεις,
που θα μπορεί να υπερβαίνει το ευρύτερο τοξικό κοινωνικό κλίμα. Η οικογένεια
είναι η δυνατότητα να συνυπάρχουν διαφορετικές γενιές ανθρώπων και να
εμπλουτίζονται μέσα από την αλληλαντίδρασή τους. Η οικογένεια είναι η
ευλογημένη δυνατότητα να καλύπτονται οι ανάγκες της επιβίωσης, αλλά και να
καλλιεργείται η ομορφιά της ζωής.
Επομένως μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι οι νέοι άνθρωποι που δεν
συμβιβάζονται με την μιζέρια του βολέματος θα βρουν τους τρόπους να δημιουργήσουν
με ερωτική επαναστατική έμπνευση τις δικές τους μοναδικές και ανεπανάληπτες
συντροφικές σχέσεις που αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για ανάπτυξη μιας
λειτουργικής οικογένειας.
5. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη
οικογενειακή ζωή;;;
Ο κάθε σύντροφος να αναπτύσσει την δική του προσωπικότητα. Να πιστεύει στη
δυνατότητα ύπαρξης ευτυχίας στη ζωή, αλλά να μην περιμένει από κανένα να
του την χαρίσει. Να επενδύει στη συντροφική ερωτική σχέση και επομένως να
αναζητά τρόπους, που θα την ανανεώνουν. Να αναδεικνύει τον – την σύντροφό
του.
Να μην αφήνουν τρίτους να τους καθορίζουν τη ζωή, αλλά και να μην κλειστούν
σε μια αποστειρωμένη σχέση. Να φροντίζουν τα παιδιά τους, αλλά να μην
παραμελούν τη σχέση τους. Να ανακαλύψουν τις δικές τους υπερβατικές προσωπικές
αναφορές και να καλλιεργούν την πνευματικότητα που υπερβαίνει την κατανάλωση
ευχαρίστησης, τις ατομικές ανεπάρκειες και τις επώδυνες καταστάσεις της
ζωής.
6. Πως θα πρέπει ένας γονιός να εκδηλώνει την αγάπη του στα παιδιά του;;;
Η αγάπη του γονιού προς τα παιδιά του είναι μοναδική, καθώς είναι
απροϋπόθετη. Δεν θέτει όρους. Δεν απαιτεί αντικειμενικές προϋποθέσεις. Δεν
επενδύει σε ανταποδώσεις. Προσφέρει, αλλά δεν χαρίζεται. Υπομένει, αλλά δεν
ανέχεται. Εμπιστεύεται, αλλά δεν αδιαφορεί. Ελευθερώνει, αλλά δεν εγκαταλείπει.
Ενδυναμώνει, αλλά δεν πιέζει. Λυπάται, αλλά δεν απογοητεύεται. Καμαρώνει,
αλλά δεν συγκρίνει. Περιβάλλει, αλλά δεν περικλείει. Γνωρίζει ότι η τιμή να
φροντίσει τα παιδιά του είναι μια ευλογία που του προσφέρθηκε, αλλά ότι τελικά
τα παιδιά του δεν του ανήκουν.
7. Θα είχατε τη καλοσύνη να μας πείτε επιγραμματικά κάποιους τρόπους, οι
οποίοι θα μας βοηθούσαν να πειθαρχήσουμε τα παιδιά μας; Για παράδειγμα το
«ξύλο» ακόμα και στην πιο αθώα εκδοχή του, μπορεί να αποτελέσει παιδαγωγικό
μέσο; Τι κάνουμε όταν το παιδί μας δεν πειθαρχεί με κανέναν τρόπο;
Στόχος δεν μπορεί να είναι η πειθαρχία, αλλά η υπεύθυνη ανάληψη από το
παιδί της δικής του ζωής. Το παιδί δεν αντιστοιχεί να υποκύψει στον γονιό του.
Η πειθαρχία δεν είναι αυτοσκοπός. Τα όρια είναι προϋποθέσεις ανάπτυξης και
ελευθερίας του παιδιού και του ανθρώπου. Τίθενται κανόνες που δεν αφορούν
ιδιοτροπίες και απαιτήσεις του γονιού, αλλά παριστούν όρους για την ανέλιξή
του, την ανεξαρτησία του και την σταδιακή ανέλιξή του σε λειτουργικό άνθρωπο.
Ο γονιός που άλλοτε χαρίζεται και άλλοτε θυμώνει δεν πορεύεται υπεύθυνα,
αλλά εκπαιδεύει το παιδί του να τον περιφρονεί. Ο γονιός που οδηγεί το παιδί
του στο να μη τον ακούει και τελικά καταφεύγει στην καταστολή, δεν γνωρίζει να
εμπνέει. Θα πρέπει να αναρωτηθεί για την δική του πορεία. Μήπως ο ίδιος έχει
χάσει την χαρά του και κάνει απλώς τις υποχρεώσεις του; Μήπως δεν έχει
φροντίσει τον προσωπικό χώρο και χρόνο, την συντροφική ερωτική του σχέση και
έχει καταντήσει διεκπεραιωτής της καθημερινότητας; Μήπως έχει απαιτήσεις που
δεν δικαιολογούνται από την αναπτυξιακή φάση του παιδιού του;
Μήπως έχει μετατρέψει σε υποχρεώσεις τα θέματα ζωής του παιδιού του
(φαγητό , ντύσιμο, διάβασμα, ύπνος…)
8. Πως βιώνει την αδικία ή ανθρώπινη ψυχή;;; πως συμβάλλει η ελπίδα μας για τη
μεταθανάτιο ζωή και τη Θεία Δικαιοσύνη, στην ανάπτυξη της «ΥΠΟΜΟΝΗΣ» στον κόσμο
αυτό;;;
Η υπομονή στην Χριστιανική θεολογία και στην υπαρξιακή ψυχοθεραπεία δεν
ταυτίζεται με μια στωική παθητικότητα, όπως στις Ανατολικές θρησκείες που
υποτιμούν την ζωή αυτή και ζητούν την απάθεια. Η ύπαρξη μιας άλλης ζωής δεν
υποτιμά αυτή, αλλά δίνει το μέτρο του τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Προσφέρει την δυνατότητα να νοηματοδοτήσει ο καθένας μας την ύπαρξή του με
κριτήρια που δεν είναι επιφανειακά.
Το ζητούμενο είναι η ευχαριστιακή βίωση αυτής της ζωής και αυτό συνεπάγεται
την υπέρβαση της ατομικότητας. Την συνειδητοποίηση ότι σ’ αυτή τη ζωή η ύπαρξη
αδικιών είναι δεδομένη, αλλά σ’ εμάς τίθεται το ζήτημα το πώς θα σταθούμε
απέναντί τους. Θα ακινητοποιηθούμε; Θα μηρυκάζουμε τις αδικίες και θα
βουλιάζουμε σε καταθλιπτικές σκέψεις και συναισθήματα; Εξ’ άλλου η Θεία
Δικαιοσύνη ταυτίζεται με το Θείο έλεος και επομένως δεν σχετίζεται με τιμωρίες,
αλλά με την Χάρη.
9. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης;;; και αν ναι, μπαίνουν σε ιεραρχία;;;
Η αγάπη είναι μια και παίρνει την μορφή, ανάλογα
με το είδος της σχέσης. Ο ύμνος της αγάπης του Αποστόλου Παύλου είναι
αξεπέραστος στους όρους που διέπουν την αυθεντική αγάπη. Δυστυχώς ακόμη και
τώρα αναφερόμαστε στην αγάπη μας, ενώ η στάση μας έχει κτητικότητα, ιδιοτέλεια,
ανελευθερία, δυσπιστία, έπαρση, φόβο για απώλεια.
10 Η υπομονή είναι αρετή ή πολλές φορές παίρνει τη μορφή της ανοχής με
αποτέλεσμα να αποτελεί εμπόδιο στην επικοινωνία των ανθρώπων;
Ναι, σαφέστατα. Η ανοχή προς τους άλλους ενέχει κατηγόρια εναντίον τους,
έστω και αν δεν εκφράζεται ανοιχτά. Η ανοχή υποτιμά και ενοχοποιεί. Επομένως η
ανοχή δεν επιτρέπει την αυθεντική επικοινωνία. Δεν κατανοεί. Δεν επεξεργάζεται.
Δεν αφουγκράζεται. Σνομπάρει.
Η αρετή της αυθεντικής υπομονής είναι το εργαστήριο της αυτογνωσίας. Είναι
η υπέρβαση της μίζερης αυταρέσκειας. Δεν ησυχάζει. Δεν περιμένει. Αναζητά.
Διευρύνει τους ορίζοντες πέρα από την ατομική αυτοδικαίωση. Αναδεικνύει τις
δυνάμεις που δεν σχετίζονται με τον ανταγωνισμό. Δικαιώνει την ανθρώπινη
ομορφιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου