Και
ξαφνικά, με την είσοδο της πατρίδας μας στο Μνημόνιο και τη μέγγενη της
Τρόικας, σου είπαν ότι το κάνουν για να σε σώσουν.
Και
εσύ, προδομένος από τις συκοφαντίες και τα ψέματα αυτών, που εσύ ψήφισες για να
σε υπερασπίζονται, είπες: «μήπως όντως, έπρεπε να σωθώ;». Και περίμενες…
Και
μετά, σου είπαν ότι πρέπει να σε σώσουν ξανά, γιατί οι αγορές δεν ήταν
ευχαριστημένες, και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν δυστυχισμένοι.
Και
έπειτα, σου είπαν ότι μάλλον δεν τα είχαν σχεδιάσει καλά και έπρεπε να πάρουν
και άλλα μέτρα για να σε σώσουν. Σου έκοψαν τους μισθούς, σου έκοψαν τις
συντάξεις, σε τρέλαναν στη φορολογία. Φτωχός, άνεργος, άρρωστος; Δεν έχει
σημασία, όλοι πρέπει να πληρώσουν για να σωθούν.
Και
εσύ, βλέποντας την ίδια στιγμή τους μιζαδόρους της Siemens να βγαίνουν λάδι και να
τους χαρίζονται δισεκατομμύρια ευρώ, είπες: «μήπως τελικά, με δουλεύουν και
αυτοί που σώζονται, είναι όλοι οι άλλοι εκτός από εμένα;». Και περίμενες…
Και
ύστερα, σου είπαν ότι επειδή το χρέος σου είναι μακρύ, πρέπει για το καλό σου
να το κουρέψουν. Αλλά, τελικά, άφησαν ακούρευτους τους ξένους δανειστές και
κούρεψαν τα δικά σου νοσοκομεία, τα δικά σου ασφαλιστικά ταμεία, τα
πανεπιστήμια και εσένα τον ίδιο, αν είχες εμπιστευτεί το κράτος και τα ομόλογα
του.
Και
εσύ, βλέποντας την ίδια στιγμή, τους εγχώριους υποστηρικτές του Μνημονίου να
πληρώνουν 400 εκατομμύρια ευρώ σε έναν τοκογλύφο, χρήματα που πήραν από τις
συντάξεις του πατέρα και της μητέρας σου είπες, «μήπως τελικά, με θεωρούν
κορόιδο, μήπως πρέπει να τους απαντήσω κατάλληλα;». Αλλά - προς στιγμήν - δεν
απάντησες…
Και
αργότερα, σου είπαν ότι πρέπει να γίνεις περισσότερο ανταγωνιστικός. Και
ξεθεμελίωσαν όλα τα εργασιακά σου δικαιώματα. Σε έβαλαν σε μια εργατική γαλέρα,
για να τραβάς κουπί, για να σωθείς. Την ίδια στιγμή, έκαναν ό,τι είναι δυνατόν
για να ισοπεδώσουν τη μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση, ακριβώς για να σου
περιορίσουν το δικαίωμα της επιλογής, το δικαίωμα σου να έχεις δουλειά.
Και
εσύ, βλέποντας γύρω σου την ανεργία, τα χιλιάδες λουκέτα, την απόγνωση και τις
αυτοκτονίες, είπες «τώρα είναι η ώρα να απαντήσω και εγώ».
Και
απάντησες. Καθοριστικά, ανόθευτα. Χωρίς φόβο. Είπες ξεκάθαρα, στις εκλογές της
6ης Μαΐου, ότι η σωτηρία των πιστωτών, δεν είναι η σωτηρία η δική
σου και της πατρίδας σου.
Και
απάντησες. Με ορμή και πάθος, ότι καμιά σωτηρία δεν είναι δυνατή αν έχεις εκχωρήσει
την εθνική σου κυριαρχία. Καμιά σωτηρία δεν είναι δυνατή αν έχεις παραιτηθεί
από κάθε ασυλία υπέρ του λαού σου. Αν έχεις συμφωνήσει να δώσεις τη δημόσια και
την ιδιωτική σου περιουσία.
Και
απάντησες, δυνατά, καθαρά, αιγαιοπελαγίτικα.
Και
τώρα, πάλι, οι ίδιοι που σε έφεραν σε αυτό το σημείο, ξαφνικά θέλουν να σε
γλυκάνουν λέγοντας ότι θα επαναδιαπραγματευθούν το Μνημόνιο. Ποιοι; Αυτοί που
μόλις ένα μήνα πριν έλεγαν ότι αυτό ήταν αδύνατον. Οι ίδιοι που πριν ένα μήνα,
είχαν ως οικονομικό τους πρόγραμμα το ίδιο το Μνημόνιο.
Και
τώρα, πάλι, όσοι σε τρομοκρατούσαν πριν τις εκλογές του Μαΐου, σε τρομοκρατούν
και σε εκβιάζουν και τώρα. Κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να εξασφαλίσουν τα
συμφέροντα των πιστωτών μας, των τοκογλύφων δανειστών μας.
Έχουν
αφαιρέσει κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης εντός του Μνημονίου. Θέλουν να βάλουν
ακόμα και στο Σύνταγμα της χώρας διάταξη, ότι πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές
και μετά αυτό που περισσεύει θα κατευθύνεται στις ανάγκες της πατρίδας και των
κατοίκων της.
Για
αυτό, με την ψήφο μας στις εκλογές του Ιουνίου, ας σώσουμε την πατρίδα μας, όχι
τους δανειστές μας. Μπορούμε να το κάνουμε.
Οι
Ανεξάρτητοι Έλληνες, έγκαιρα, έγκυρα και αδέσμευτα, καταθέσαμε την εθνική μας
αντιπρόταση. Για μια Ελλάδα ισότιμη και αξιοπρεπή απέναντι στους Ευρωπαίους
εταίρους μας. Για μια Ελλάδα κυρίαρχη, η οποία προστατεύει πρώτα τους πολίτες
της.
Για
μια Ελλάδα που συμμετέχει εντός του ευρώ και της ευρωζώνης. Για μια Ελλάδα που
μπορεί να βασιστεί στις δυνάμεις της. Για μια Ελλάδα που υπερασπίζεται τα εθνικά
της θέματα.
Για
μια πατρίδα που αποζητά τους πατριώτες της και πατριώτες που συστρατεύονται για
να πάρουν τη χώρα τους πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου