Του Μάνου Οικονομίδη
Το πραγματικό ενδιαφέρον
στην πολιτική, είναι η προσπάθεια να δεις πίσω από την κουρτίνα. Πίσω από το
προφανές και αναδεικνυόμενο από τα φώτα της δημοσιότητας. Να επιχειρήσεις να
διαβάσεις μεταξύ των γραμμών. Πίσω από τις λέξεις. Να βρεις τα νοήματα που
κρύβονται και υπονοούνται. Να «μεταφράσεις» πράξεις και λόγια. Και ίσως, κάπου
εκεί, καταλάβεις τι συμβαίνει.
Ο Πορτογάλος πολιτικός δεν
είναι «πρώτο βιολί». Δεν έχει καν τη δύναμη να επηρεάζει τις εξελίξεις, όπως
για παράδειγμα ο Μάριο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ή ο Ζαν-Κλοντ
Γιούνκερ του Eurogroup. Έχει ωστόσο δυο συγκριτικά πλεονεκτήματα : Απ’ τη μια
είναι βαθιά ευρωπαϊστής, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο. Και απ΄την άλλη,
διατηρεί, από την εποχή της Προεδρίας Μπους κιόλας, εξαιρετικές προσβάσεις στην
άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Μιλώντας για μια Ελλάδα που θα ξαναχιστεί, εντός της ευρωζώνης
και με τη συνειδητή συνδρομή των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Ζοζέ
Μπαρόζο κοιτάζει πρωτίστως, και κοιτάζει με νόημα, όσους, από το Βερολίνο και…
πάνω, δεν αποδοκιμάζουν εμφαντικά τα σενάρια χρεοκοπίας της Αθήνας.
Σε αυτή του την αφήγηση,
έχει την υποσυνείδητη στήριξη και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ενώ, στο πρόσωπο του
Αντώνη Σαμαρά βλέπει έναν πολιτικά συγγενή, Κεντροδεξιό ηγέτη, τον οποίο μπορεί
να εμπιστευτεί. Όπως δεν μπορούσε να κάνει με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον
δημιουργό της κρίσης, αλλά ούτε και με τον Λουκά Παπαδήμο, που κλήθηκε απλώς να
τη διαχειριστεί.
Η παρουσία Μπαρόζο στην Αθήνα είναι ένα εξαιρετικό βήμα. Μόνο που δεν
πρέπει να μείνει μετέωρο, αλλά να ακολουθηθεί και από άλλα. Από επισκέψεις και
άλλων, σημαντικότερων Ευρωπαίων ηγετών. Έτσι ώστε η πρόσθεση των βημάτων να
δώσει ώθηση για ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, όπως θα σημείωνε με έμφαση ο
Ελύτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου