Τα ψέματα τελείωσαν, ζήτω τα ψέματα!

Εισερχόμεθα σε νέα περίοδο ψεύδους!

Δεν είναι θέμα ηθικής.

Είναι θέμα δομής. Του πολιτικού συστήματος.

Ένα σύστημα που διαχειρίζεται ψεύδη, που είναι ψευδές το ίδιο και ελέγχεται από τις δυνάμεις ενός ευρύτερου ψεύδους- πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς σχέδιο για τον εαυτόν της και τη θέση της μέσα στον κόσμο, χωρίς στρατηγική και ανάλογους θεσμούς διαμόρφωσης τακτικών, εδώ και τριάντα χρόνια (για την περίοδο πριν τη Μεταπολίτευση τέτοιο θέμα στόχων και στρατηγικής δεν ετίθετο).

Από τη μεταπολίτευση και μετά, η Ελλάδα θα μπορούσε επιτέλους να αντιμετωπίσει τον εαυτό της – να δει τι είναι, τι θέλει και τι δύναται.

Αντιθέτως, επορεύθη τυχάρπαστη. Με ευκαιριακά  συνθήματα όπως η «αλλαγή» του αείμνηστου δημαγωγού Ανδρέα, ο «εκσυγχρονισμός» του ολίγιστου κ. Σημίτη, η «επανίδρυση του κράτους» του κουρασθέντος κ. Καραμανλή και τα …όπενγκοβ του φίλου του κ. Καλατράβα.

Αυτή είναι η φτωχή πολιτική σοδειά μιας τριακονταετίας. Κατά τη διάρκεια της οποίας, εν μέσω εισόδου στην ΟΝΕ, Ιμίων, Σχεδίου Ανάν, Χρηματιστηριακού σκανδάλου, Ολυμπιακών Αγώνων μιζών και γενικού ξεχαρβαλώματος, θα μπορούσε να μας έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Και μας έπεσε!

Με το Μνημόνιο!

Και η Ελλάδα επέστρεψε στο 1879! Όταν η τύχη της δεν «εκρίνετο απλώς στη Ρώμη», αλλά όταν η «Ρώμη» (άλλοτε το Λονδίνο, η Ουάσινγκτων, το νυν το Βερολίνο) έστελνε εδώ Ανθύπατους να βάλουν (νέα) τάξη στο μαγαζί, δηλαδή να το λεηλατήσουν και να το δηλώσουν κατά το δοκούν.

Τριάντα χρόνια μια Ελλάδα  στηριγμένη σε δύο πυλώνες: τη Διαπλοκή και τη Διαφθορά.

Τριάντα χρόνια μια Ελλάδα να κυβερνάται από δύο κόμματα : τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Ένας ιδιότυπος δικομματικός μονοκομματισμός, υπηρέτης ενός διπρόσωπου αδηφάγου Ιανού, της Διαπλοκής και της Διαφθοράς.

Αποτέλεσμα: ένας λαός αποξενωμένος  απ’ την (πραγματική) πολιτική, παρίας ή πελάτης, ένα ανυπόληπτο κράτος  και μια πολιτισμική έκπτωση  σε επίπεδα σκυλάδικων και λάιφ στάιλ.

Αυτή η Ελλάδα

Με ένα μικρό ποσοστό του λαού της να αντιστέκεται, και με την ευθύνη των ταγών της να περιορίζεται στην εξυπηρέτηση λαμόγιων και νταβατζήδων ήταν φυσικό να κατακτηθεί.

Και κατακτήθηκε.

Πλάκωσαν (εκ νέου κι) εξ Εσπερίας όχι απλώς νέφη, αλλά σμήνη Γκαουλάιτερ, Κομισάριοι, Ύπατοι Αρμοστές κι ό,τι άλλο Μνημονιακό μας έκατσε και θα μας κάτσει - τώρα πάμε για Υπερεπίτροπο!

Όλοι αυτοί οι Κατακτητές δεν έχουν έρθει για να σώσουν τη χώρα – γνωρίζετε κανέναν κατακτητή που να έσωσε κανέναν κατακτημένο;

Έχουν έρθει εδώ, ώστε σε συνεργασία με τους εγχώριους Κουίσλινγκ, να αναδιατάξουν τα πράγματα της χώρας, απ’ τη Γαύδο έως τη Θράκη κατά τα δικά τους σχέδια και στρατηγικές, αυτά ακριβώς δηλαδή που δεν διαθέτουμε, ούτε για 30 ολόκληρα χρόνια διαθέταμε, εμείς.

Η Ελλάδα, αυτήν την ώρα υφίσταται σαν να έχει χάσει πόλεμο.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού -εκτός κι άν το κακό είναι πολύ μεγάλο και το καλό πολύ μικρό- φοβάμαι ότι μας συμβαίνει το δεύτερο.

Διότι, είναι αλήθεια -και φαίνεται- ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει ξυπνήσει, όμως το κακό έχει συντελεσθεί.

Κι εδώ ερχόμαστε στο ψεύδος για το οποίο σας έγραψα στην αρχή : η καθαίρεση του κακού  δεν μπορεί να γίνει απ’ τις δυνάμεις που το έφεραν. Ντε φάκτο. Και ντε γιούρε.

Και για αυτό ακριβώς ζούμε, κατάπληκτοι οι περισσότεροι, τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς μας παραλογισμούς. Όπως να υπόσχονται προεκλογικώς επαναδιαπραγμάτευση οι πανέτοιμοι (από καιρό) για τα μετεκλογικά γιές και γιαβόλ.

Όπως και να έχει καπάκι μετά τον πρώτο (τον κ. Ράπανο) δεύτερον Σημιτάνθρωπο τον κ. Στουρνάρα για Υπουργό Οικονομικών ο κ. Σαμαράς.

Όμως αυτοί οι «παραλογισμοί», παραλογισμοί δεν είναι. Είναι η λογική σχέση Επικυρίαρχου - υποταγμένου.

Και βέβαια θα ξεφτιλίσει η Τρόικα τις «προγραμματικές συγκλίσεις» των τριών Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη, και βέβαια θα τους κάνει πετσετάκια το «κυβερνητικό πρόγραμμα». 

Το παράλογο αυτής της λογικής αποτυπώνεται μόνον στην προπαγάνδα που με σοφιστείες, κινδυνολογία κι ατόφιες μπούρδες προσπαθεί να χειραγωγήσει την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών, αλλά και -στη συνέχεια- να τους πειθαναγκάσει στην αποδοχή της κατοχής, στην παραδοχή της ήττας.

Ήττα όμως υπάρχει μόνον όταν την παραδεχθεί κανείς.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων αυτήν την ήττα δεν την παραδέχεται.

Συνεπώς θα αντιμετωπίσει το ψεύδος που έχει μπροστά του, τη φενάκη.

Τα ψευδή λόγια, τις ψευδείς κομματικές δομές τις ψευδείς (φούσκες) οικονομικές σχέσεις. «Η αλήθεια είναι επαναστατική» έλεγε ο εθνικός μας ποιητής.

Για να το πω αλλιώς : η ζητιανιά των φαρμάκων είναι ένας ψευδής κόσμος μέσα στον οποίον δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, όσα ψέματα κι αν του λένε για να δικαιολογήσουν το φαινόμενο.

Το 1.500.000 άνεργοι είναι ένας φτιαχτός κόσμος, κατασκευασμένος από εκείνους που κονομάνε με την ανεργία.

Και η προπαγάνδα που τα δικαιολογεί όλα αυτά κι άλλα τέτοια, δημιουργεί έναν εικονικό κόσμο που φυλακίζει τον πραγματικό σε απάνθρωπους καταναγκασμούς, σε μια σκλαβιά που δεν έχει άλλες αιτίες παρά τον προσπορισμό όλο και περισσότερων κερδών για τους Δυνατούς.

Αυτό, μπορεί να γίνεται με τις ευλογίες των αδυνάτων επί μακρόν (ίσως), αλλά δεν μπορεί να γίνεται για πάντα.

Έχω την εντύπωση ότι η κρίση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οδηγεί τους πολίτες, ελπίζω και τους λαούς, στην αμφισβήτηση αυτού του «για πάντα».

e-mail:  stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos & Γρεκί

Related Posts :