Μα τι να επαναδιαπραγματευθείς όταν δεν έχεις κάνει ΤΙΠΟΤΕ;

του Στρατή Μαζίδη

Τα ψέματα τελείωσαν. Η τρόικα ξανάρχεται στην Αθήνα. Η κυβέρνηση μπορεί να λέει όσα λέει περί επαναδιαπραγμάτευσης όμως όλα όσα ακούγονται από την άλλη πλευρά μόνο για κάτι τέτοιο δεν προδιαθέτουν.

Μακάρι να διαψευσθώ αλλά τι να επαναδιαπραγματευθείς όταν δεν έχεις κάνει ΤΙΠΟΤΕ;

Σε αυτά τα δύο μνημονιακά χρόνια ποια διαρθρωτική αλλαγή έλαβε χώρα σε αυτό τον τόπο;

Απολύτως καμία. Δεκάδες άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί συνεχίζουν να υπάρχουν στέλνοντας το σχετικό λογαριασμό στον Ελληνα φορολογούμενο.

1.500.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχασαν τη δουλειά τους, ένας Θεός ξέρει πόσοι οδηγήθηκαν σε μειώσεις μισθών, οι συλλογικές συμβάσεις περνούν στην ιστορία η μία μετά την άλλη -διότι ποιο κορόιδο εργοδοτική ένωση θα υπογράψει όταν μετά το τρίμηνο της μετενέργειας θα μπορεί να κάνει ότι θέλει; – και από το δημόσιο δεν απολύθηκαν ούτε εκείνοι οι δύο χιλιάδες που σύμφωνα με τον κο Ρακιντζή εμπλέκονταν σε διάφορες περίεργες υποθέσεις ούτε όσοι μπήκαν από το παράθυρο τα τελευταία χρόνια.

Αντίθετα οι μη ανανεώσεις συμβάσεων σε τομείς που παρήγαγαν έργο ή ο μπαμπούλας της εφεδρείας οδήγησαν στην πλήρη αποδιοργάνωση και παράλυση του δημοσίου τομέα ακόμη και σε τομείς που απέδιδαν.

Δεκάδες επιτροπές είδαν το φως της ημέρας από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά με παχυλές απολαβές για τα μέλη τους.

Ακόμη κι ο …τεχνοκράτης Παπαδήμος διόρισε μερικές δεκάδες συμβούλους αλλά από αλλαγές τίποτε και γενικώς η πολιτική ηγεσία συνέχισε το σπάταλο τρόπο ζωής της.

Τα πάρτυ των ΜΚΟ συνεχίστηκαν.

Ο ΟΣΕ εξακολουθεί να μας βάζει 1 δις ευρώ το χρόνο μέσα. Ταξί να πληρώναμε στους επιβάτες, λιγότερο θα στοίχιζε. Ο οργανισμός για το μεσογειακό χταπόδι και την αποξήρανση της Κωπαΐδας συνεχίζουν το ερευνητικό τους έργο και ο κόσμος απλά… αυτοκτονεί.

Η χώρα είχε ανάγκη ενός δικού της μνημονίου, ενός νοικοκυρέματος, μόνο που δυστυχώς δεν υπάρχει νοικοκυρά. Οι πολιτικοί το γνώριζαν και για αυτό έφεραν την τρόικα ελπίζοντας ότι με λίγες θυσίες (μόνο εκείνες τις πρώτες) θα κατάφερναν να συνεχίσουν το πάρτυ κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους. Η τρόικα θα ήταν ο μπαμπούλας που θα έδειχναν οι πολιτικοί κάθε φορά που θα έπρεπε να ματώσει ο λαός.

Όσοι έχουν κάποιες προσβάσεις στο ΥΠ.ΟΙΚ. γνωρίζουν ότι ουδέποτε παραθέσαμε σχέδιο και προτάσεις, ει μη μόνο περικοπές. Το κακό είναι ότι και οι ξένοι αφού είδαν κι απόειδαν, συμβιβάστηκαν με την πολιτική της σαλαμοποίησης.

Πάρα ταύτα όμως, με την ελληνική οικονομία να έχει παραλύσει -μην πω πεθάνει- η εσωτερική τρόικα επιμένει να μην ματώσει το δημόσιο συμφωνώντας στο δόγμα “όχι απολύσεις στο δημόσιο” και εφεδρεία με βασικό μισθό! Πόσο προκλητικό ακούγεται αυτό σε όσους οδηγούνται κάθε μέρα στα γραφεία του ΟΑΕΔ;

Πάνω σε αυτό τον άξονα πολιτικής εισέρχεται η κυβέρνηση στις συζητήσεις με την τρόικα. Με προίκα το “τίποτε” και την ίδια πολιτική νοοτροπία θα πάει να επαναδιαπραγματευθεί.

Με πόσο διαφορετικά δεδομένα θα κουβεντιάζαμε αν δύο χρόνια τώρα είχαμε κάνει βήματα προς τα μπρος. Αλλά τότε, ίσως να μην υπήρχε και μνημόνιο.

Όπως και να χει, το πιθανότερο θα είναι να επιτευχθεί αλλαγή των όρων του Μνημονίου… προς το χειρότερο!

freepen

Related Posts :