Διαβάσαμε, στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη», το
φρενοβλαβές λιβελλογράφημα της Λιάνας Κανέλλη εναντίον του ελληνικού λαού.
Η ικανότητα αντίστασης του νευρικού μας συστήματος κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτή τη σκανδαλώδη αυθάδεια της «κομμουνίστριας» των αστικών σαλονιών, των «νταβατζίδικων» τηλεοπτικών σώου και των πολυπλόκαμων διαπλοκών…
Όταν καταρρέει η «ψυχραιμία» μας δεν γράφουμε, διότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη γλώσσα μας…
Όταν η Λιάνα Κανέλλη, αυτό το
«κομμουνιστικό» όνειδος που σιτίζεται και συναγελάζεται στα τραπέζια των
κεφαλαιοκρατών και σκηνοθετεί τα καραγκιοζιλίκια της στις τηλεοπτικές κάμερες
των «νταβάδων», έχει το αβυσσαλέο θράσος να αποκαλεί τον ελληνικό λαό
«ρατσιστή», «μαλάκα», «φασίστα» κ.λπ, ΤΟΤΕ δεν μπορούμε να σταθούμε ψύχραιμοι…Η ικανότητα αντίστασης του νευρικού μας συστήματος κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτή τη σκανδαλώδη αυθάδεια της «κομμουνίστριας» των αστικών σαλονιών, των «νταβατζίδικων» τηλεοπτικών σώου και των πολυπλόκαμων διαπλοκών…
Όταν καταρρέει η «ψυχραιμία» μας δεν γράφουμε, διότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη γλώσσα μας…
Μπροστά στις χωρίς όρια σκανδαλώδεις προκλήσεις αυτής της «κομμουνίστριας» των μεγαλοκαρχαριών γκρεμίζονται και τα όρια του νευρικού μας συστήματος και η ΟΡΓΗ πολλαπλασιάζεται από την αηδία…
Διαβάζοντας το άρθρο της, «Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;», νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο χώρο του Indymedia : «Αντιρατσιστικές», ηθικολογικές μπούρδες και ένα δηλητηριώδες, ΕΜΠΑΘΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ μίσος εναντίον του ελληνικού λαού…
Αυτό το βροντώδες σάλπισμα «αντιρατσισμού» της Κανέλλη (ρατσιστική φρενοβλάβεια εναντίον του ελληνικού λαού) σηματοδοτεί τούτο : Ότι η ηγεσία του ΚΚΕ μπαίνει ΑΝΟΙΚΤΑ, πλέον, στην πρωτοπορία της Νέας Τάξης, παίρνοντας τη σκυτάλη και από αυτούς ακόμα τους ακραιφνείς επαγγελματίες του «αντιρατσισμού», ξεπερνώντας ακόμα και την εστία του Σόρος : Το Indymedia
Όσοι έχουν γερά νεύρα μπορεί να διαβάζουν το ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ λιβελογράφημα της Κανέλλη εναντίον του ελληνικού λαού :
* Τοις ποίων ρήμασι
πειθόμενοι μωρέ;
|
|
Δεν σε
αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Έλληνα του διαβόητου 21ου
αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο
δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν
μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου.
Ήσουνα περήφανος για την
προσφυγική καταγωγή σου. Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που
ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο
πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η
έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη
καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την
αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.
Σας
κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη
πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων
σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της
καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου,
μάτι απαίδευτο στο κάλλος. Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος
ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον
αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι
ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε. Γυαλίζει εκείνο το
φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα
μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας
κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν
άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι
ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄
αρχ... σας, μολογάτε.
Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο
λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς,
απατεώνας.
Σας
ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην
σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα
χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες.
Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το
σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον
ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα
μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του. Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί.
Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι
κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς
δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και
τη μάνα παστρικιά;
Εχει
και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε. Σίγουρα έχει. Οπως έχει κι ανάμεσό
μας. Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες. Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα
την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από
επιλογή; Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του
ποιητή: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και
θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...». Καβαλάτε μια
μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα
λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική
Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια
του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας
πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε
αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό... Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και
πατριδοκλέφτες. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός
Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία. Οχι από τα
σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων
των καπιταλιστών χορηγών σας... Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός
καρνάβαλος κατάντησε. Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;
* Ω! ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι
τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Εμείς δεν θα πούμε
περισσότερα γι’ αυτές τις «αντιρατσιστικές» στριγκές της θεατρίνας. Θα
ασχοληθούμε πιο συστηματικά με την ηγεσία του ΚΚΕ που πλέον εφορμά, ακόμα πιο
ξετσίπωτα και δουλικά, στην πρωτοπορία της Νέας Τάξης.
Εδώ, θα αναδημοσιεύσουμε απλώς ένα παλιότερο άρθρο μας για την Κανέλλη :
Λιάνα Κανέλλη : Ο ήχος της παρακμής του ΚΚΕ
Εδώ, θα αναδημοσιεύσουμε απλώς ένα παλιότερο άρθρο μας για την Κανέλλη :
Λιάνα Κανέλλη : Ο ήχος της παρακμής του ΚΚΕ
Από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου
Η ικανότητα αντίστασης του νευρικού συστήματος του ανθρώπου έχει τα όριά της. Τα δικά μας όρια αποδείχτηκαν πολύ ανθεκτικά μπροστά στις, χωρίς όρια, σκανδαλώδεις προκλήσεις της Λιάνας Κανέλλη. Δεν μιλούσαμε, μέχρι σήμερα γιατί δεν θέλαμε να συμβάλουμε στην περαιτέρω γελοιοποίηση του ΚΚΕ.
Αν ήταν, απλώς μια προσωπική περίπτωση, δεν θα μας απασχολούσε καθόλου. Τέτοια εξαμβλώματα ναρκισσιστικής αυθάδειας, αυτοϊκανοποιημένου αισθητισμού και νοσηρού θεατρινισμού θα τα αφήναμε στην ψυχανάλυση.
Εδώ όμως πρόκειται για μια βουλευτίνα ενός κομμουνιστικού κόμματος που εξευτελίζει και γελοιοποιεί κάθε έννοια κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης, κάθε έννοια αγωνιστικής συμπεριφοράς και ηθικής.
Εδώ πρόκειται για ένα πολιτικό πρόσωπο που μιλάει στο όνομα του κομμουνισμού και περιφέρεται σαν ο χειρότερος αστός πολιτικάντης από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου.
Φυσικά η ευθύνη για τα σώου και τους παρακμασμένους, μικροαστικούς θεατρινισμούς της δεν βαρύνουν την ίδια. Αλλά το ΚΚΕ που την αποδέχεται και την ανέχεται. Και εδώ, ακριβώς, το «πρόσωπο» της Λιάνας Κανέλλη αποκτάει την άλλη διάσταση, την πολιτική διάσταση.
Είναι το «πρόσωπο» που αποτυπώνει την πολιτική τραγωδία και παρακμή του ΚΚΕ. Όπως ο ήχος είναι η ακουστική συνοδεία της έννοιας, έτσι και η Κανέλλη είναι ο ήχος της έννοιας του σημερινού ΚΚΕ.
Η Κανέλλη συμβολίζει το αχυροκάλαμο της δράσης του ΚΚΕ. Αποτυπώνει την ολοκληρωτική κατάπτωση του ΚΚΕ σε μια κατάσταση στυμμένου λεμονιού, σε μια κατάσταση ροκανισμένη από τα αστικά τρικ και τεχνάσματα του εντυπωσιασμού και ενσωματωμένη στο αστικό θέατρο, στο νοσηρό καθεστωτικό θέαμα.
Μια και το περιεχόμενο των επαναστατικών ιδεών και της ηθικής έχει δολοφονηθεί εντελώς, έχει εξοριστεί κυριολεκτικά, καλύπτεται αυτό το κενό με φόρμες γυαλιστερές, με ταχυδακτυλουργικά τρικ, με πλαστικές τέχνες και χρώματα.
Η Λιάνα Κανέλλη το κάνει αυτό τέλεια: Με πλουσιότατο αστικό οπλοστάσιο (μέσα σε αυτό διαμορφώθηκε και απέκτησε το πολιτικό προφίλ τής σταρ), με ποικίλες γκάμες και ασκήσεις λεκτικής δεξιοτεχνίας, δημοσιογραφικής ευρυμάθειας, πολιτικού αυτοσχεδιασμού και με όλα τα σύνεργα του φωνακλά σαλτιμπάγκου του παζαριού.
Αποτυπώνει, με τον πλέον ζωντανό τρόπο, όλη την παρακμιακή τραγωδία της σταλινογενούς αριστεράς.
Τέτοια που να περιφέρεται στις τηλεοπτικές πασαρέλες, να σκούζει και να καθυβρίζει τους πάντες και να εξωραΐζει τη φίλη-αφεντικό της Γιάννα Αγγελοπούλου.
Αυτή η κομουνίστρια να συμμετέχει σε σκυλοκαβγάδες αποπροσανατολισμού, να στηρίζει την καπιταλιστική δομή των «κολλητών» τής βιομηχανίας τής «Ενημέρωσης» και να μην αρθρώνει ούτε λέξη για τις καπιταλιστικές δομές των ΜΜΕ και τη λειτουργία τους.
Αν αυτή η κυρία έχει οποιαδήποτε σχέση με την αριστερή θεωρία και πράξη, άλλο τόσο έχουμε και εμείς με τον Πάπα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου