Αιτία εξέγερσης αποτελεί η υπουργική
απόφαση, που βάζει τις βάσεις για την πλήρη εφαρμογή του διατροφικού κώδικα
στην Ελλάδα – δηλαδή το σχέδιο για τον απόλυτο έλεγχο και την ιδιωτικοποίηση
της διαχείρισης του νερού και της τροφής η οποία υπεγράφη αρχικά στις 11
Απριλίου και η οποία τροποποιήθηκε με την αριθ. 160143/8.12.2011
απόφαση (ΦΕΚ Β’ 2834/15.12.2011) αφορώντας ουσιαστικά τις διαδικασίες, τους όρους και τις
προϋποθέσεις για τη χορήγηση αδειών για υφιστάμενα δικαιώματα χρήσης νερού!
Πιο συγκεκριμένα η παρ. 1 του άρθρου
2, τροποποιήθηκε (αντικαθίσταται) ως εξής :
H καταληκτική ημερομηνία υποβολής
δικαιολογητικών για την έκδοση άδειας χρήσης νερού ήταν η 16η Ιουνίου
2012.
Πρόκειται για το πρώτο βήμα, για τον
έλεγχο του υδατικού δυναμικού από την τρόικα που περνάει εντέχνως με την πρόφαση
της ορθολογικής διαχείρισης του υδάτινου δυναμικού και της δημόσιας υγείας.
Στόχος είναι η καταγραφή όλων των ιδιωτικών και δημόσιων πηγών προκειμένου να
ενταχθούν στα διαχειριστικά σχέδια που εκπονούνται σε επίπεδο περιφερειών, με
σκοπό να πουληθούν τα νερά σε ιδιώτες που στη συνέχεια θα μεταπωλούν το νερό
στους αγρότες. Δηλαδή το αγαθό που η γη προσφέρει στους αγρότες, μέσα στα ίδια
τους τα χωράφια, θα πληρώνουν για να το χρησιμοποιούν.
Στις ΗΠΑ, όπου έχουν αγοράσει εταιρείες τα
νερά έχουν επιβάλλει νόμους με τους οποίους ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΛΛΟΓΗ
ΒΡΟΧΙΝΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΒΑΡΕΙΩΝ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ.
O διατροφικός κώδικας (codex alimentarius)
εφαρμόζεται ως οδηγία στη χώρα μας ήδη από το 2005 υπό την αιγίδα του Ενιαίου
Φορέα Ελέγχου Τροφίμων που είναι ΝΠΔΔ του Υπουργείου Υγείας.
Η υπόθεση φαίνεται να αφορά κυρίως τους
αγρότες. Στην πραγματικότητα, αφορά την προσπάθεια από τα παγκόσμια κέντρα
εξουσίας, για τον έλεγχο όλων των παραμέτρων που θα βοηθούσαν κάποιον-ους να
διεκδικήσουν μια ανεξάρτητη ζωή.
Το να παραμείνει το νερό στον έλεγχο της κοινωνίας και να μην περάσει στον ολοκληρωτικό έλεγχο του κράτους, είναι ουσιαστική προϋπόθεση για να μπορούμε στο μέλλον να θέσουμε τα θεμέλια μια ανεξάρτητης ζωής.
Το να παραμείνει το νερό στον έλεγχο της κοινωνίας και να μην περάσει στον ολοκληρωτικό έλεγχο του κράτους, είναι ουσιαστική προϋπόθεση για να μπορούμε στο μέλλον να θέσουμε τα θεμέλια μια ανεξάρτητης ζωής.
Αφορά όλους τους ελεύθερους ανθρώπους ή
εκείνους που θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν ελεύθεροι. Η
ελευθερία μας προϋποθέτει και τον έλεγχο του νερού από την κοινωνία.
Διαφορετικά οι όροι διαμορφώνονται δυσμενώς για τους πολίτες.
Όπου το νερό έγινε εμπόρευμα, οι άνθρωποι
υποφέρουν.
Η ιδιωτικοποίηση του νερού φέρνει
εκτόξευση τιμών, εξώσεις, χρέη, ανεργία, διακοπές υδροδότησης ακόμη και
θανάτους! Διαβάστε το πρώτο μέρος της έρευνας και δείτε τι έγινε σε Βουλγαρία,
Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Αυστραλία, Καναδά, Παρίσι.
Στη συντριπτική πλειονότητα των
περιπτώσεων που εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, το
αποτέλεσμα ήταν υψηλό κοινωνικό κόστος, που δεν επέλυσε τα προβλήματα
λειτουργίας και υποδομής, καθώς οι εταιρείες στοχεύουν (και τελικά αποκομίζουν)
τεράστια κέρδη. Ειδικά στο νότο, η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης
προωθείται ακόμη ως λύση στις επενδυτικές ανάγκες που προβάλλονται ως πρώτη
προτεραιότητα. Ακριβώς αυτό που ζούμε στην Ελλάδα δηλαδή.
Όταν άλλοι αποφάσισαν ότι εμείς έχουμε
πρόβλημα χρέους, προτάθηκε ως άμεση προτεραιότητα εμείς να πουλήσουμε τα νερά
της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Και αυτό είναι οι… επενδύσεις. Ελάτε να
εξετάσουμε πού οδήγησαν τέτοιου τύπου επενδύσεις άλλες χώρες που βιώνουν την εμπειρία
της ιδιωτικοποίησης εδώ και χρόνια…
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ : 6.000 άνθρωποι χάνουν τα
σπίτια τους
Η ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βουλγαρία
ήταν μέρος του προγράμματος λιτότητας που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του
΄90, υποσχόμενο αποτελεσματικότητα αλλά κυρίως ΕΠΕΝ∆ΥΣΕΙΣ. (Τα ίδια Παντελάκη
µου, τα ίδια Παντελή µου).
Τελικά, επενδύσεις δεν έγιναν. Έγιναν όμως τα ακόλουθα, ως συνέπειες της ιδιωτικοποίησης του νερού :
● Αύξηση της τιμής του νερού τουλάχιστον
12%.
● Σκάνδαλα διαφθοράς από το 2005, για
υψηλές αμοιβές. Ο ∆ιευθύνων Σύμβουλος παίρνει 400.000 ευρώ το χρόνο.
(Φανταστείτε πόσο θα παίρνει εδώ).
● 100άδες νοικοκυριά αποσυνδέθηκαν από το
δίκτυο ύδρευσης, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν. Συγκεκριμένα, χίλια νοικοκυριά αποσυνδέθηκαν µόνο το 2011 ενώ
εκκρεμούν ακόμη 5.000 δικαστικές υποθέσεις ανθρώπων που δεν μπορούσαν να
πληρώσουν.
● Σε 370 οικογένειες στη Σόφια, έγινε
έξωση επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τις ∆ΕΚΟ.
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ : Έδωσαν σε ιδιώτες ακόμα και
τα ποτάμια!
Η ιδιωτικοποίηση του νερού ξεκίνησε το
1993 υποτίθεται για την ανάπτυξη της βιομηχανίας νερού. Το 2008 πουλήθηκε η δημόσια
Αquapor, που τότε ήταν ανάδοχος συμβολαίων σε 24 δήμους. Η νομοθεσία άλλαξε και
επέτρεψε στους ιδιώτες αναδόχους να ελέγχουν ολόκληρα υδρογραφικά διαμερίσματα,
κοίτες ποταμών, υδραυλικές υποδομές, φράγματα, λιμάνια αλλά και να πάρουν
εξουσιοδότηση να δίνουν άδειες, να συλλέγουν φόρους, να εποπτεύουν και φυσικά…
να εξασφαλίζουν κέρδη.
Οι δήμοι που είχαν προσχωρήσει στο σύστημα αυτό και έγιναν πελάτες του group αναγκάστηκαν να αγοράζουν νερό για να διαχειρίζονται τα απόβλητα σε πολύ υψηλές τιμές. Οι αρχές επέβαλαν επίσης «μίνιμουμ κατανάλωση νερού» πολύ μεγαλύτερη από τις πραγματικές απαιτήσεις µε αποτέλεσμα να χρεώνονται αλόγιστα οι δήμοι.
Οι εργαζόμενοι στους ιδιώτες ήρθαν αντιμέτωποι µε αυξημένες ώρες και όγκο εργασίας, εκ περιτροπής εργασία και υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών.
Σήμερα, υπάρχει πίεση στις Αρχές για
ιδιωτικοποίηση της Aguas de Portugal group.
Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, το
Σοσιαλδημοκρατικό (PSD), το ∆ημοκρατικό (CDS) και το Σοσιαλιστικό κόμμα (PS)
ενώ το 2004 ήταν εναντίον της παράδοσης της ύδρευσης σε ιδιώτες, σήμερα, κατ’
επιταγή της τρόικας έχουν συμπεριλάβει την πώληση της Aguas de Portugal μέσα
στο μνημόνιο.
ΙΣΠΑΝΙΑ : Πανταχού παρούσα η γαλλική
Σουέζ…
Η ιδιωτικοποίηση ξεκίνησε στα μέσα της
δεκαετίας του 1980. Σήμερα, περίπου το 50% των υπηρεσιών ύδρευσης είναι σε
ιδιωτικά χέρια. Το 90% των ιδιωτών ελέγχονται από την Αgbar, θυγατρική της
γαλλικής Suez και από την Αqualia του FCC group που συνδέεται µε την άλλη
πολυεθνική, τη Veolia.
Αυτό που έγινε απολύτως κατανοητό στους Ισπανούς (από την εμπειρία τους µε το ιδιωτικοποιημένο νερό) είναι ότι δεν γλιτώνουν τα χρέη ό,τι και να γίνει. Δηλαδή, ακόμη και αν μια δημόσια υπηρεσία πουληθεί σε ιδιώτες, τα χρέη της… τα πληρώνουν φυσικά και πάλι οι πολίτες μιας και καλούνται να καλύψουν τα επιτόκια δανεισμού του νέου αγοραστή – ιδιώτη. Τα χρέη που υπήρχαν, δεν τα πληρώνει ο νέος ιδιώτης. Απλά δεν τα πληρώνει ούτε το κράτος και τα ρίχνει στις πλάτες των πολιτών, του γνωστού υποζυγίου. Αυτό κερδίζει μια κυβέρνηση από μια ιδιωτικοποίηση. Να μετακυλήσει τα χρέη της με έμμεσο τρόπο και πάλι στους πολίτες.
Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ισπανία επίσης πάσχουν από θέματα διαφάνειας. Για παράδειγμα τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της εταιρείας ύδρευσης της Μαδρίτης Canal Isabel II, δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας ούτε έχουν δικαιολογηθεί.
ΙΤΑΛΙΑ : 61,4% ακριβότερο το νερό σε μιά
10ετία!
Η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ιταλία
ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Μετά από 15 χρόνια, η νομοθεσία
υποχρεώνει όλες τις επιχειρήσεις νερού να κατοχυρώνονται ως SpA (ανώνυμες
εταιρείες) αμιγώς ιδιωτικές ή σε συνδυασμό με δημόσια ιδιοκτησία. Έτσι την
ύδρευση την διαχειρίζονται ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν στόχο το κέρδος.
Τα τιμολόγια νερού αυξήθηκαν από το 1997
ως το 2006 κατά 61,4% έναντι του πληθωρισμού που αυξήθηκε κατά 25% και της
απασχόλησης που έπεσε κατά 30%.
ΜΑΡΟΚΟ : Και στην Καζαμπλάνκα η Σουέζ…
Όσο το Μαρόκο ήταν γαλλικό προτεκτοράτο, το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης το διαχειρίζονταν γαλλικές εταιρείες. Το 1956, το Μαρόκο γίνεται ανεξάρτητο κράτος και η παροχή νερού περνά στην ευθύνη δημοτικών εταιρειών κοινής ωφέλειας. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, η κυβέρνηση του Μαρόκο αποφασίζει την εκ νέου ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και της αποχέτευσης και η χρονιά σταθμός είναι το 1997 όταν η κοινοπραξία Lydec (το 35% κατέχει η γαλλική Suez) αναλαμβάνει τα νερά της Καζαμπλάνκα. Ακολούθησε και η πρωτεύουσα Ραµπάτ µε την εταιρεία Redal ενώ, την επόμενη χρονιά, η γαλλική Veolia ανέλαβε τα νερά στις πόλεις Ταγγέρη και Τετουάν. Σ’ αυτή τη δεύτερη φάση της ιδιωτικοποίησης του νερού στην ιστορία τους, οι Μαροκινοί είδαν την τιμή του νερού να ανεβαίνει 3 φορές πάνω…
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ : Σουέζ και στο Μπουένος Αϊρες
Η ιδιωτικοποίηση του νερού ξεκίνησε το
1993 µε το σύστημα ύδρευσης – αποχέτευσης του Μπουένος Αϊρες να περνά στα χέρια
της σημερινής Suez.
Μετά από 4 χρόνια, διαπιστώθηκε ότι η
πολυεθνική τηρούσε µόνο το 45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες
συνδέσεις. Μετά από 10 χρόνια, διαπιστώθηκε ότι γινόταν επεξεργασία µόνο στο
12% των λυμάτων, ενώ η υπόλοιπη ποσότητα διοχετευόταν στον ποταμό Ρίο Ντε Λα
Πλάτα.
Το δίκτυο επανακρατικοποιήθηκε το 2006,
μετά από έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων που αρνιόντουσαν να πληρώσουν.
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ : Σουέζ και στο Σίδνεϋ
Η ιδιωτικοποίηση του νερού ξεκίνησε στα μέσα
της δεκαετίας του ΄90. Λίγο καιρό αφότου ανέλαβε και εκεί την ύδρευση η γαλλική
Suez, το νερό του Σίδνεϊ βρέθηκε μολυσμένο.
ΚΑΝΑ∆ΑΣ : «Απόρρητη πνευματική ιδιοκτησία»
το μολυσμένο νερό
Τουλάχιστον 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους
αφού μολύνθηκαν από το βακτήριο E coli στο Walkerton, ύστερα από τη
ιδιωτικοποίηση του ελέγχου ποιότητας του νερού. Η ιδιωτική εταιρεία χαρακτήρισε
τα αποτελέσματα των ελέγχων «απόρρητη πνευματική ιδιοκτησία» και αρνήθηκε να τα
κοινοποιήσει.
Παρίσι : Ανέλαβε ο δήμος, μείωσε τις τιμές,
αύξησε τα έσοδα
Από το 1985 τη διαχείριση του συστήματος
ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας είχαν δύο ιδιωτικές εταιρείες (που
πρωταγωνιστούν παγκοσμίως), η Veolia και η Suez. Ωστόσο το Νοέμβριο του 2008,
το δημοτικό συμβούλιο της γαλλικής πρωτεύουσας αποφάσισε να δημιουργήσει τη δημοτική
εταιρεία Eau de Paris η οποία ανέλαβε από το 2010. Αυτή η πρωτοφανής
«επανακρατικοποίηση», που αποφασίστηκε από το Δήμαρχο Μπετράν Ντελανοέ, απέφερε
τελικά εντυπωσιακά αποτελέσματα. Τα τιμολόγια νερού μειώθηκαν κατά 8% σε σχέση
µε το 2009 και παρόλα αυτά, υπήρξε και εξοικονόμηση 35 εκ. ευρώ σ’ ένα χρόνο
(µε τα μειωμένα τιμολόγια). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι δεν είχε προηγηθεί
κοινωνική αντίδραση, που πίεσε προς αυτή την κατεύθυνση. Την επανακρατικοποίηση
του νερού την αποφάσισε ο Δήμαρχος του Παρισιού αποκλειστικά και µόνο μετά από
ψύχραιμες αναλύσεις και έλεγχο στα οικονομικά δεδομένα. Ο άνθρωπος ερεύνησε και
κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν το νερό ξαναπεράσει στον έλεγχο του Δήμου, θα
είναι και καλύτερο και φθηνότερο. Τόσο απλό. Και τόσο δύσκολο να το καταλάβουν
οι δικοί µας. Εκτός και αν δεν θέλουν να το καταλάβουν με τίποτα και τους αρκεί
µόνο να είναι συνεπείς… στις εντολές της τρόικας.
Λόγιος Ερμής με πληροφορίες από το Χωνί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου