Η Κίνηση της Φλογερής Αλήθειας και Η Ακινησία του Παγωμένου Δόγματος

Η κίνηση της Φλογερής Αλήθειας, εκφράζει την δυναμική και ρευστή θεώρηση του κόσμου, όπου άπειρες δυνητικά, πραγματικότητες και κόσμοι συνυπάρχουν (φρακταλικά), τέμονται ή αποκλείονται αμοιβαίως. Στον ρευστό κόσμο της Φλόγας υπάρχει κίνηση και απεριόριστη ελευθερία. Ο Ακίνητος δογματικός Πάγος εκφράζει την άκαμπτη και στατική θεώρηση του κόσμου, παγ(ι)ωμένη και δογματική σε έναν τρόπο, μία οπτική, μία εξήγηση, μία γλώσσα, ένα νόημα, μια οπτική, δίχως κίνηση και δίχως ελευθερία. Φέρε στον νου σου ένα παγόβουνο και μια φωτιά, πως κινείται και υπάρχει το παγόβουνο και πως η φλόγα από την φωτιά.

Στους σκοτεινούς καιρούς όπου βασιλεύει η άγνοια, η απελπισία, ο αυτοματισμός, η ύπνωση των μαζών, η μετριότητα και η κακία, που εξαπλώνονται στον κόσμο από τις αρνητικές δυνάμεις κατοχής, υπάρχει και η αντίσταση, αυτή η αντίσταση μέσα στην κατοχή, κρατάει ζωντανή την αντιστασιακή «ροή πληροφορίας», σαν μια αποσπασματική ραδιοφωνική εκπομπή από άγνωστο ραδιοφωνικό σταθμό, που εκπέμπεται και λαμβάνεται από τους δέκτες που μπορούν να τη συλλάβουν, αλλά και να την αναμεταδώσουν.

Η έμπνευση, η ιδιαιτερότητα, αυτή η «ευαισθησία» προς τα ερεθίσματα της αντίστασης, μεταδίδεται από τους ανθρώπους που είναι ξενιστές αυτών των μηνυμάτων από «Αλλού», που αποτελούν ένα μυστικό δίκτυο, από το οποίο εξαρτάται ο αγώνας για την ελευθερία. Υπάρχουν άνθρωποι, έργα, μηνύματα, που είναι άνθη φωτός μέσα στα λιβάδια του σκότους. Διακρίνετε, μέσα στη σκοτεινιά.

Τη Φλόγα. Μέσα στον Πάγο που θέλει να ακινητοποιήσει τα πάντα στην απελπισία και στη μιζέρια, ζει και κινείται η Φλόγα, πάντα αναμμένη, αν και όχι ορατή απ’ όλους. Ο Πόλεμος της Φλόγας και του Πάγου: η αρχετυπική σύγκρουση στην οποία συμμετέχουν όλες οι συνειδητοποιημένες δυνάμεις, και την υφίστανται εν αγνοία τους όλες οι ασυνείδητες και η Φλόγα

ALVINEAL

Ας δούμε δύο βασικές σκέψεις Φλόγας και Πάγου πού αντιπροσωπεύουν τις κατευθύνσεις του ανθρώπινου γίγνεσθαι.

Τα Πάντα Ρεί, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν ακατάπαυστα και είναι αυτή η συνεχής μεταβολή πού συνθέτει την ίδια την έννοια του κόσμου, την θεμελιώδη αρχή του, την έσχατη σημασία του. Όπως λέει ο Μέγας Ηράκλειτος.

«Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ καθ’ Ἡράκλειτον οὐδὲ θνητῆς οὐσίας δὶς ἅψασθαι κατὰ ἕξιν (τῆς αὐτῆς)· ἀλλ’ ὀξύτητι καὶ τάχει μεταβολῆς σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει (μᾶλλον δὲ οὐδὲ πάλιν οὐδ’ ὕστερον, ἀλλ’ ἅμα συνίσταται καὶ ἀπολείπει) καὶ πρόσεισι καὶ ἄπεισι».

…Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε ν’ αγγίξουμε δυο φορές μια ουσία θνητή, γιατί σκορπίζεται και πάλι μαζεύεται με την οξύτητα και την ταχύτητα της μεταβολής, (και μάλιστα όχι πάλι, ούτε αργότερα, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και χάνεται) και πλησιάζει κι απομακρύνεται.

> Δεύτερη σκέψη : Ή Ιστορικοκοινωνική εξέλιξη αφού διήνυσε τά στάδια τής πρωτόγονης κοινωνίας, τής δουλοκτησίας καί του φεουδαλισμού, μπήκε στό στάδιο του καπιταλισμού καί αφού ολοκληρώση τόν κύκλο τής καπιταλιστικής αναπτύξεως, θά περάσει στό στάδιο τής «δικτατορίας τού προλεταριάτου» καί έν συνεχεία στό τελικό καί οριστικό στάδιο τού κομμουνισμού, οπωσδήπστε ταυτόχρονα σέ πολλές χώρες πού είναι καπιταλιστικά ανεπτυγμένες καί όχι στίς καπιταλιστικά υπανάπτυκτες ή σέ μία μόνο χώρα μεμονωμένα;.

Στήν πρώτη σκέψη, πού ανήκει στόν Μέγα Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο τόν ’Εφέσιο, παρατηρούμε τά εξής χαρακτηριστικά :

Πρώτον, έχει γενικώτατη ισχύ πού καλύπτει όλους ανεξαίρετα τούς χώρους τού επιστητού, χωρίς νά αφήνει τίποτε έξω άπ’ αυτήν. «Όλα υπόκεινται σέ μεταβολή καί τίποτε δέν μένει αμετάβλητο στή Φύση, στή ζωή, στήν Ιστορία, στήν κοινωνία. Δέν υπάρχει τίποτε, από τό πιό σημαντικό έως τό πιό ασήμαντο, από τό πιό μικρό έως τό πιό μεγάλο, πού νά μπορεί νά ξεφύγει από τό απόλυτο κύρος της.

Δεύτερον, δέν υπόκειται σέ κανένα περιορισμό, δέν σταματά σέ κανένα σημείο τού χρόνου ή τού χώρου, μετά από τό όποιο δέν θά υπάρχη ή μεταβολή είναι υπερχρονική καί υπερτοπική, ίσχυε χθές, Ισχύει σήμερα καί θά ισχύει αιώνια, στή Γή καί στό Σύμπαν, οπουδήποτε καί οποτεδήποτε.

Στη δεύτερη σκέψη, πού ανήκει στούς «πατριάρχες» τού Ιστορικού καί διαλεκτικού υλισμού Κ. Μάρξ καί Φρ. Ένγκελς, παρατηρούμε τά έξης χαρακτηριστικά :

Πρώτον, δέν έχει απόλυτο κύρος, δέν καλύπτει τις ο υ σ ί ε ς, όλους τούς τομείς του επίκτητου, Αδιαφορεί αν ή ισχύς της καλύπτει πχ. τούς χώρους τής ανόργανης ύλης, της βιολογίας κλπ., είναι εντοπισμένη στούς τομείς τής ιστορίας καί της κοινωνίας.

Δεύτερον, θέτει αυθαίρετους περιορισμούς, παρουσιάζει μερικότητα καί λογικήν «βλαστικότητα», δηλαδή άφ’ ενός καθορίζει τά στάδια τής Ιστορίας μέ Αποκλειστικά οικονομικά κριτήρια καί, άφ’ ετέρου, εντοπίζει τήν ιστορική εξέλιξη σέ καθωρισμένο χώρο (ειδικά, ο Μάρξ πίστευε αμετακίνητα, ότι η «προλεταριακή Επανάσταση» θά «ξεσπούσε» στίς βιομηχανικά προηγμένες χώρες τής εποχής του Αγγλία, Βέλγιο, Γερμανία) καί σέ καθορισμένο χρόνο (τή στιγμή πού ό καπιταλισμός θά συμπλήρωνε τό τελευταίο στάδιο τής εξελίξεώς του). Επίσης, ενώ δέχεται, ότι ή Ιστορικοκοινωνική εξέλιξη προχωρεί σέ διάφορα στάδια μέχρι του προκομμουνιστικού σταδίου (στάδιο τής «δικτατορίας του προλεταριάτου»), σταματά στό κομμουνιστικό στάδιο, δέν καλύπτει τήν «μετακομμουνιστική» εξέλιξη καί στήν ουσία αντιφάσκει πρός τήν ίδια τήν «διαλεκτική» τής εξελίξεως, πάνω στήν οποία στηρίζεται.

Ή πρώτη σκέψη του ‘Ηράκλειτου είναι ή αληθινή (φλογερή) ή δεύτερη σκέψη των Μάρξ – Ένγκελς είναι ή δογματική (παγωμένη)

Η αλήθεια (από τό α - στερητικό καί τό ρήμα λανθάνω, μου διαφεύγει κάτι, κάνω λάθος), έχει σάν κύριο χαρακτηριστικό της, ότι ξεκίνα από τήν Ελευθερία καί καταλήγει στήν Ελευθερία. Ή αλήθεια αναφέρεται σταθερά στήν αρχή πού συντηρεί καί ενώνει τόν Κόσμο, είναι στενά συνυφασμένη μέ τόν Λόγο πού καλύπτει τό ΕΙΝΑΙ καί τό γίγνεσθαι χωρίς νά βρίσκεται έξω απ’ αυτά. Η αλήθεια δέν υπόκειται σέ τίποτε έξω από τήν ’Ελευθερία.

Απαραίτητη προϋπόθεση γιά νά «κινηθεί» κανείς πρός τήν αλήθεια καί γιά νά είναι αλήθεια τό «τέρμα» τής «κινήσεώς» του είναι ή έλλειψη περιορισμών, υποκειμενικών καί αντικειμενικών.

Αν ξεκινώ μέ κίνητρο μου κάποια «επιθυμούσα θέληση», Επιδιώκοντας τήν ικανοποίησή της, αποκλείεται ή αντίληψή μου νά είναι ορθή. ’Επίσης, αν ή κατάληξη τής σκέψεώς μου εντάσσεται σέ κάποια έκ των προτέρων τεθειμένη «λογική» σκοπιμότητα, αποκλείεται ή τελική κρίση μου νά είναι αληθινή.

Είναι απαραίτητο, επομένως, νά έχω έναν υψηλό βαθμό ελευθερώσεως, μέσω τής οποίας θά εξευρίσκω ανάμεσα στίς επιθυμούσες θελήσεις μου καί ανάμεσα στίς επιμέρους σκοπιμότητες τήν ορθή θέληση καί θά τήν κατευθύνω πρός ένα απόλυτα ελεύθερο στόχο, πού δέν υπόκειται σέ τίποτε άλλο εκτός από τόν εαυτό του.

Η Ικανότητα του νά Εξευρίσκω τήν ορθή θέληση είναι ή αυτοκυριαρχία καί ή ικανότητα νά κατευθύνω τήν ορθή θέληση στόν απόλυτα ελεύθερο στόχο είναι ή σοφία. Ο απόλυτος στόχος, κάτι δηλαδή πού στέκει αυτοδύναμα καί πέρα από τά επί μέρους φαινόμενα, τόν υποκειμενισμό καί τό συμφέρον, είναι ή ιδέα.

Αλήθεια και Δόγμα – αλήθεια, κοινωνία, επιστήμη, πραγματικότητα, Ηράκλειτος, αυτογνωσία

Αυτή ή Ιδέα, τό σταθερό σημείο αναφοράς τής σκέψεως γιά τήν προσπέλαση τής αλήθειας, βρίσκεται πάνω από τήν ύλη. Δέν τήν δημιουργούν οι αισθήσεις μας, ενυπάρχει σέ μάς. Οι αισθήσεις μας καί οί πληροφορίες πού μάς παρέχουν δίνουν «ομοιώματα» ατελώς τής αλήθειας, αλλ’ όχι τήν ίδια τήν αλήθεια (Αριστοτέλης). Μέ τήν έννοιαν αυτήν, έχουν κάποια χαλαρή σχέση μέ τήν αλήθεια -«έχει αλήθειαν τινα όψις καί ακοή του ανθρώπου»- αλλά όλες οι αισθήσεις είναι αδύνατον νά μάς δώσουν τήν ίδια τήν αλήθεια, πού ταυτίζεται μέ τήν υπεραισθητή οντότητα τής απόλυτης Ιδέας.

Επομένως, ή αλήθεια δέν ταυτίζεται μέ τό γεγονός -πού υπόκειται στό χρόνο καί τόν τόπο- δέν έχει αρχή καί δέν έχει τέλος, είναι άπειρη. Kύριο γνώρισμα τής γνώσεως τής αλήθειας είναι ή αρμονία μεταξύ τής ορθής θελήσεως καί τής Ιδέας πρός τήν όποια κατευθύνεται.

Στή σκέψη τού Ηράκλειτου υποκρύπτεται ή Ιδέα τής δικαιοσύνης, καί μάλιστα στήν πιό καθαρή μορφή της τό Ηρακλείτειο τρίπτυχο «πόλεμος» - «ερις» - «δίκη», ή απόλυτη δηλαδή άυλη οντότητα πού Ισχύει καθολικά στή Φύση καί στήν Ιστορία καί εκφράζεται στόν αισθητό κόσμο μέ τόν συνεχή αγώνα μεταξύ των όντων, πού δίνει ατέρμονη κίνηση, αέναη μεταβολή στό Σύμπαν καί στή ζωή.

Η ιδέα τής δικαιοσύνης είναι, όλες οι ιδέες, έμφυτες στόν Άνθρωπο. Ό Ηράκλειτος μέ οδηγό τήν Ιδέα αυτήν καί όχι τις αισθήσεις του, εναρμόνισε τή σκέψη του πρός τό Λόγο, τήν αρχή που συντηρεί καί ενώνει τόν Κόσμο, καί συνέλαβε καί διετύπωσε υπερχρονικά καί υπερτοπικά μια Αλήθεια «Τα Πάντα Ρεί, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν», ή οποία δέν ανετράπη ούτε θά ανατραπεί ποτέ από τις εξελίξεις του Σύμπαντος, από τά γεγονότα καί τά φαινόμενα.

Ο Δογματισμός είναι το αντίθετο πρός τήν Ελευθερία, υπόκειται σέ κάποιο ή κάποιους σκοπούς, ξένους πρός τήν απόλυτη ιδέα καί καθοριζόμενους από τόν φορέα του, μέ βάση ό,τι υποπίπτει στίς αισθήσεις. Η δογματική «αλήθεια» υπηρετεί κάτι έξω απ’ αυτήν, εξαλλοτριώνεται μέσα στήν αναγκαιότητα καί στόν αισθητό κόσμο, χάνοντας αφ’ ενός τήν αυτοκυριαρχία της καί αφ’ ετέρου τήν μοναδικότητα του απόλυτου υπεραισθητού στόχου, πρός τόν οποίο κατευθύνεται.

Έτσι ή δογματική «αλήθεια» καταντά νά ταυτίζεται μέ τό γεγονός, νά έχει χρονική αρχή καί χρονικό τέλος, νά είναι επικαιρική, μή ελεύθερη καί πεπερασμένη. Η αέναη μεταβολή, πού συνέλαβε ό Ηράκλειτος, μετατρέπεται έτσι από τήν δογματική σκέψη σέ ε ξ έ λ ι ξ η, δηλαδή σέ σειρά γεγονότων που αρχίζουν καί τελειώνουν κάπου.

Η υποταγή αυτή ατό χρόνο καί χώρο κατά κανόνα οδηγεί στήν υποδούλωοη της σκέψεως στήν πράξη. Γι αυτό όλες οι δογματικές «αλήθειες» κατευθύνονται σέ πρακτικούς στόχους :

Στήν Παλαιά Διαθήκη ή αλήθεια νοείται μόνο σάν πράξη -«τήν αλήθειαν ποιείν» (υ)- καί στήν Λογοκρατία (Μαρξισμό καί Αστοκαπιταλισμό) νοείται μόνο σάν εξυπηρέτηση πρακτικών αισθητών στόχων (oικovoμία, εξουσία). Αυτοδύναμη αλήθεια, ανεξάρτητη παντός περιορισμού, δέν υπάρχει στό δόγμα.

Κύριο γνώρισμα του δόγματος είναι ή αποκοπή τής θελήσεως από τήν ιδέα.

Τό δόγμα είναι ψευδός σκόπιμο, καί κατασκευάζεται γιά νά εξυπηρετήσει κάποιους, θά έλεγε κανείς, ότι οι δογματικοί είναι δημιούργημα τής ανελευθερίας, δηλαδή κάποιος βαθειάς συναισθήσεως Αδυναμίας, κάποιου πρωτόγονου φόβου, πού προσπαθούν νά τόν αντιπαρέλθουν μέ τήν ανάπτυξη τής αρμής επί βολής καί τή συγκέντρωση εξουσίας. «Τό δόγμα προσπαθεί νά ανακαλύψει δυνάμεις πού θά τις χρησιμοποίηση γιά τήν εφαρμογή του π.χ. τήν Εκκλησία ή τήν δύναμη τών «προλεταρίων», τείνει νά γίνει μέ τεχνητά μέσα «πραγματικότητα» (κατ’ ανάγκην τεχνητή καί ψευδής).

Τό στοιχείο του ψεύδους πού ενυπήρχε στήν σκέψη τών Μάρξ – Ένγκελς πού αναφέραμε, αποκαλύφθηκε από τήν ιδια τήν ιστορικοκοινωνική εξέλιξη : ή προλεταριακή επανάσταση δέν εκδηλώθηκε σάν «νομοτελειακό γεγονός» στις «καπιταλιστικά ανεπτυγμένες» χώρες Αγγλία, Βέλγιο, Γερμανία κλπ., στις όποιες μέχρι σήμερα δέν υπάρχει καμμιά τέτοια προοπτική, αλλά επεβλήθη τεχνητά καί βίαια σάν εξουσία σέ μιά «καπιταλιστικά υπανάπτυκτη» χώρα, τήν τσαρική Ρωσία, πράγμα πού δέν «προφήτευαν» ποτέ οι δύο πατριάρχες τού Μαρξισμού, προβλέποντας, αντίθετα, ότι στή χώρα αυτή απεκλείετο οιαδήποτε μορφή κομμουνισμού. Επίσης ή επανάσταση δέν επεβλήθη ταυτόχρονα σέ πολλές χώρες, αλλά σέ μία - στις υπόλοιπες χώρες (Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία κλπ.) εγκαθιδρύθηκε βίαια κατόπιν στρατιωτικής καταλήψεώς τους από τά σοβιετικά στρατεύματα (ή, αργότερα σέ άλλες χώρες, «μεθοδεύθηκε» κατόπιν καταλλήλων πολιτικών «χειρισμών» της Διεθνούς Εξουσίας).

Τό μαρξιστικό ψεύδος απορρέει, πρώτον, από τήν σκόπιμα στενή οικονομική ανάλυση της Ιστορίας, πού στηρίζεται στίς αισθήσεις καί όχι στήν ιδέα καί, δεύτερον, από τό δόγμα τής κομμουνιστικής κοινωνίας, μιάς κοινωνίας, δηλαδή, στηριζόμενης σέ μιά τεχνητή αρχή, όχι ιδέα, τήν αρχή της ισότητας.

Ή αρχή τής ισότητας είναι δογματική (ψευδής, αυθαίρετη καί «συμβατική»), δέν είναι Έμφυτη στόν άνθρωπο καί δέν ισχύει πουθενά στή Φύση, ούτε στήν ιστορία.

Ό μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας είναι τό δόγμα.

Παρεμβαίνει σάν φράγμα μεταξύ της ορθής θελήσεως καί της αλήθειας καί καταστρέφει τις προϋποθέσεις γιά τήν ελευθερωμένη πορεία τής ανθρώπινης σκέψεως πρός τήν ουσία τής ζωής καί τού Κόσμου. Τό δόγμα στήν πραγματικότητα είναι ανίκανο νά πράξη κάτι περισσότερο από τήν διαστρέβλωση τής σκέψεως καί τό πάγωμα στήν πρόοδο της ’Επιστήμης. Τό δόγμα απλώς προσπαθεί νά εκμεταλλευθεί πρακτικά ορισμένα γεγονότα καί φαινόμενα, φυσικά ή κοινωνικά, γιά νά καρπωθεί κάτι απ’ αυτά.

Αποτέλεσμα του δόγματος είναι ή τεχνοκρατία, αυτό τό υποκατάστατο τής Επιστήμης, που χωρίς νά προάγει τήν αλήθεια, υπηρετεί τήν σκοπιμότητα, τήν Εξουσία, τήν οικονομία, τό συμφέρον. Η «τεχνοκρατική πρόοδος» δέν είναι πρόοδος τής Επιστήμης. Ή πίστη ότι ή σημερινή Επιστήμη βρίσκεται σέ πιό προηγμένο επίπεδο από κάθε άλλη προγενέστερη περίοδο αποτελεί τήν μεγαλύτερη ψευδαίσθηση τής εποχής μας.

Η σκέψη μετά τήν επιβολή των λογοκρατικών δογμάτων όχι μόνο δέν πλησιάζει τήν αλήθεια, αλλά απομακρύνεται σταθερά απ’ αυτήν. Ή Επιστήμη χάνοντας τόν απόλυτο στόχο της, τήν ιδέα, περιορίζεται όλο καί περισσότερο στή συναρίθμηση διαφόρων φαινομένων, φυσικών καί κοινωνικών, προσπαθώντας νά συναγάγει «νόμους», μέ δάση τή διαστρεβλωμένη μορφή τής σκέψεως, τήν γνωστή σάν «παραεπιστήμη» τής Στατιστικής, πού θεωρεί εξωτερικά, επιφανειακά τήν αλήθεια, σκέπτεται π ο σ ο τ ι κ ά, καί είναι απολύτως ανίκανη νά συλλάβει ποιοτικά τήν ουσία του φυσικού καί ιστορικού ΕΙΝΑΙ καί γίγνεσθαι. Ή εποχή πού ζούμε είναι ή εποχή τής τεχνοκρατίας καί όχι τής Επιστήμης.

Ή καθαρή Επιστήμη, μέ ελάχιστες εξαιρέσεις, βρίσκεται στήν πραγματικότητα στό σημείο πού τήν παρέδωσαν οι ελευθερωμένοι, οι μή δογματικοί επιστήμονες. Έτσι, ή Λογική του Αριστοτέλους δέν έχει εμπλουτισθεί σέ τίποτε από τούς νεώτερους, ή Γεωμετρία τού Ευκλείδη παραμένει στό σημείο πού τήν άφησαν οι δημιουργοί της αρχαίοι «Έλληνες μαθηματικοί, ή πολιτική Επιστήμη βρίσκεται εκεί πού τήν έφθασε ό ‘Αριστοτέλης, ή φιλοσοφία έχει σταματήσει στόν Πλάτωνα καί τόν ‘Αριστοτέλη, αν όχι στόν Ηράκλειτο, καί ούτω καθεξής.

Από καθαρά επιστημονική άποψη, στήν εποχή τού παγ(ι)ωμένου δογματισμού, οι «προσθήκες» πού γίνονται στήν ανθρώπινη γνώση δέν αποτελούν αλήθειες, αλλά κατά κανόνα απλές πρακτικές εφαρμογές, «εφευρήματα» ή και ωμές διαστρεβλώσεις των αληθειών, ιδίως στίς θεωρητικές επιστήμες, κατά τρόπο πού «βολεύει» καί υπηρετεί τήν κρατούσα τάξη πραγμάτων.

Ή αλήθεια έπαψε νά είναι αλήθεια από τότε πού υποδουλώθηκε στή σκοπιμότητα. Ό κόσμος ολοένα καί περισσότερο βυθίζεται στό πέλαγος τού σκοταδισμού, τρέφοντας τήν αυταπάτη ότι γίνεται σοφώτερος, χάρη στήν τύφλωση πού τού δημιουργεί ή λογοκρατική δογματική εξουσία, γιά νά τόν αποκοιμίζει καί γιά νά διαιωνίζει έτσι τήν άθλια κυριαρχία της.

© Δημήτρης Λάμπρου, Αναζήτηση, Δοκίμιο Ελληνικής Ιδεολογίας, Δαύλος 1981

Ποιοί ευθύνονται (εκτός από εσένα) για την σκόπιμη διαστρέβλωση της Αλήθειας και οδηγούν τον άνθρωπο στον δογματισμό, την παγιωμένη καταστροφή; Διάβασε

Οργανικές Πύλες. Υπάρχουν Δύο Φυλές Ανθρώπων. Ξεχώρισε τους, Αναγνώρισε τους, Χειρίσου τους. …Όλοι οι άνθρωποι, φαίνεται, να έχουν δημιουργηθεί με ίσα δικαιώματα απέναντι στην ζωή, όμως μια απλή παρατήρηση δείχνει πως …όλοι οι άνθρωποι ΔΕΝ έχουν δημιουργηθεί με ίση αξία για τον εαυτό τους και την ζωή. Η φαινομενικότητα δεν δείχνει να ταιριάζει πάντα με την πραγματικότητα.

Η Επανάσταση του Παλιμπαιδισμού Κάθε λατρεία είναι και μια δουλικότητα, υποταγή σε κάτι άλλο, καλό ή κακό δεν έχει σημασία. Κάθε –ισμός και πάγος. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν λατρεύεις το φως ή το σκοτάδι, το μαύρο ή το χρυσό όταν και τα δύο βρίσκονται ΜΕΣΑ στις δημιουργίες και το ζητούμενο είναι να φύγεις ΕΞΩ από αυτές.

Jack Parsons, Ron Hubbard, Aleister Crowley. Τα παιδιά, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά.  Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι  θέλουν με κάθε τρόπο, να αποκρύψουν την στενή σχέση των τριών αυτών ανδρών μεταξύ τους και κάποιοι άλλοι μας κατηγορούν ότι προσεγγίζουμε το θέμα επιφανειακά (sic). Κάποιος πρέπει να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. E, λοιπόν μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, ιδού η μεταξύ τους, στενότατη σχέση !

Ανακεφαλαίωση: Η Τέχνη της Ελευθερίας! Μια μαγική θεωρία αναφέρει ότι η συνηθισμένη μας αντίληψη μας έχει επιβληθεί σαν μέρος της κοινωνικοποίησής μας, πολύ περισσότερο επιτακτικά παρά αυθαίρετα. Μια πλευρά αυτών των δεσμευτικών παραμέτρων είναι ένα ερμηνευτικό σύστημα που επεξεργάζεται τα αισθητήρια δεδομένα και τα μετατρέπει σε νοηματικά στοιχεία.

terra papers

Related Posts :