του Στρατή Μαζίδη
Απεργιακό μπαράζ αυτή την εβδομάδα με τη χώρα να παραλύει για άλλη μια φορά. 24ωρες, 48ωρες, κυλιόμενες, επαναλαμβανόμενες, απροειδοποίητες κ.ο.κ.
Αλήθεια, όσα χρόνια εργάζομαι, σχεδόν δώδεκα, δε θυμάμαι μία φορά που να απέφεραν κάτι αυτές οι απεργίες. Εκτός φυσικά από την ταλαιπωρία της κοινωνίας. Πιο πολύ πραγματοποιούντο για το θεαθήναι ή ακόμη καλύτερα για το θεατρήναι.
Αλλά ας δούμε λίγο τα τελευταία χρόνια. Πέτυχαν τίποτε αυτές οι απεργίες; Ανέκοψαν τα μνημόνια; Απεναντίας βοήθησαν στο να περάσουν με σιγή ασυρμάτου τα πάντα ενώ προσέφεραν και τρία θύματα που εγκλωβίστηκαν σε μια τράπεζα για ένα μάτσο επιταγές.
Δε χρειάζεται να είσαι σοφός για να καταλάβεις ότι οι απεργίες δεν εξυπηρετούν σε τίποτε και κανέναν.
Ομοίως και τώρα. Δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς απεργούν. Άραγε πλήττεται ή πλέει με ούριο άνεμο η κυβέρνηση στην επίμαχη ψηφοφορία;
Οι δημοσιογράφοι μπορεί σε ένα μεγάλο ποσοστό να εξυπηρετούν το σύστημα, όμως πάρα ταύτα θα αποκομίζαμε μια εικόνα των όποιων διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων εν μέσω της ψήφισης των μέτρων.
Με τις συγκοινωνίες επίσης να σηκώνουν χειρόφρενο, πώς θα μπορέσει ο κόσμος να μετακινηθεί για να φτάσει στο κέντρο ώστε να ασκήσει ασφυκτική πίεση σε όσους θα ψηφίζουν μέσα στο Κοινοβούλιο;
Χέστηκε λοιπόν ο Σαμαράς αν όλη την εβδομάδα δεν έχει τρένα και ραδιόφωνα. Θα τα έκανε όμως πραγματικά πάνω του κι αυτός και όλη η παλιοπαρέα του μνημονίου αν έβλεπαν να κατασκηνώνουν μερικές χιλιάδες ή ακόμη κι εκατοντάδες έξω από τα σπίτια τους.
Συμπερασματικά όταν κόβεις την πρόσβαση και την άμεση ενημέρωση με εικόνα σε ζωντανό χρόνο βάζεις ή δε βάζεις πλάτες στα μνημόνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου