Για το μεγαλύτερο ΕΓΚΛΗΜΑ της η Χούντα δε δικάστηκε ποτέ!

του Στρατή Μαζίδη

Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρεί κανείς αρκετές αναφορές στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, οι οποίες δεν εκπέμπουν όλες στο ίδιο μήκος κύματος.

Για παράδειγμα πολλοί συγκρίνουν τη σημερινή πολιτική αστάθεια και γενικότερη κοινωνική κατάσταση με αυτή του 1967 εκφράζοντας το φόβο ότι μπορεί να εκδηλωθεί στρατιωτικό πραξικόπημα. Μάλιστα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε αυτή τη φιλολογία για να καρατομήσει σε μια πολύ κρίσιμη καμπή την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Στον αντίποδα αρκετοί αναφέρονται με νοσταλγία στην εποχή εκείνη λόγω της πάρα πολύ καλής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας αλλά και με την κρυφή επιθυμία να αποδοθεί ταχύτατα δικαιοσύνη απέναντι σε όσους μας έφτασαν ως εδώ ικανοποιώντας πρώτα την περί δικαίου λαϊκή αίσθηση.

Το κίνημα των συνταγματαρχών (κατά μερικούς επανάσταση, με τη διαφορά ότι τσάκιζε στο ξύλο τον οποιοδήποτε) εκμεταλλεύθηκε τη συγκυρία του 1967 για να κατακτήσει στην εξουσία. Επίσης ιστορικά είθισται τα πραξικοπήματα είτε αργά είτε γρήγορα να φτάνουν σε ένα τέλος οδηγώντας στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στο όνομα της οποίας υποτίθεται πως εκδηλώνονται.

Έτσι συνέβη και στη χώρα μας το 1974 όταν μετά την πρώτη φάση των γεγονότων της Κύπρου, ένα νησί στο οποίο οι συνταγματάρχες τα έκαναν θάλασσα, το δικτατορικό καθεστώς κάλεσε τα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούσαν προ του 1967 να διαχειριστούν την κατάσταση.

Και αυτό ακριβώς υπήρξε το μεγαλύτερο έγκλημα της χούντας για το οποίο όμως έως σήμερα δε δικάστηκε ποτέ. Το ότι παρέδωσε τη χώρα στους ανθρώπους, τους οποίους υποτίθεται πως ενοχοποίησε για την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας το 1967 ώστε “να βάλει τον ασθένη στο γύψο”.

Το “κίνημα” έγινε όπως διατυμπάνιζε το καθεστώς για να αποκαταστήσει την ομαλότητα στη χώρα. Τελικώς μετά από μια 7ετη παρένθεση την παρέδωσε εκ νέου στα ίδια “αμαρτωλά” άτομα αντί να φωνάξει και να αναθέσει τις ευθύνες της Ελλάδας σε νέα άφθαρτα και καθαρά πρόσωπα.

Ας δούμε τρία από αυτά τα πρόσωπα.

Φώναξε λοιπόν τον κο Καραμανλή, τον αποκαλούμενο εθνάρχη. Τώρα πως είναι δυνατόν να καλείται εθνάρχης κάποιος επί των ημερών του οποίου ο ελληνισμός συρρικνώθηκε (ΥΕΘΑ κατά τα Σεπτεμβριανά 1955 και πρωθυπουργός από τον Οκτώβριο του 1955, Β’ φάση Αττίλα με προέλαση των Τούρκων εν μέσω ανακωχής και κατάληψης από το 5% του 38% κτλ), ουδέποτε έλαβε ένα αντίστοιχο ποσοστό λαϊκής αποδοχής (π.χ. 60-70%), ουδέποτε κάθισε να αποδοκιμαστεί από το λαό αλλά είτε αυτοεξοριζόταν στο φωτισμένο Παρίσι είτε πηδούσε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αδυνατώ να το καταλάβω. Επίσης επί των ημερών του κου Καραμανλή άρχισε η θεαματική αύξηση του δημοσίου χρέους ενώ συνετελέσθησαν αρκετές κρατικοποιήσεις με πρώτη και καλύτερη αυτή της Ο.Α. οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως πεδία ρουσφετολογικών πολιτικών και ο λαός τις πλήρωσε για δεκαετίες πανάκριβα, πριν τις ξεπουλήσουμε απαξιωμένες.

Έφερε επίσης τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτόν που αντί να περιορίσει, συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση τον υπερδανεισμό, διόρισε τους πάντες στο δημόσιο, μοίρασε τα πακετά Ντελόρ και τις επιδοτήσεις δίχως κανένα έλεγχο, πήγε στο Νταβός ενώ είχε προηγηθεί η επικοινωνιακή νίκη της Ελλάδας στην κρίση του Μαρτίου του 1987 και παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας -με ορισμένες πράγματι φωτεινές εξαιρέσεις- σε άτομα δίχως περγαμηνές, πρώην αφισοκολλητές που όπως ο Γιώργος Κατσιφάρας είχε παραδεχθεί ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους δεν θα τα γνώριζε αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας. Κάποια δε από αυτά, μας απασχολούν έντονα σήμερα για σειρά σκανδάλων για τα οποία κατηγορούνται.

Τέλος ας μην λησμονούμε τον κο Μητσοτάκη, αυτόν που κατά πολλούς οδήγησε στο πραξικόπημα του 1967 με την ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965, που εκτιμούσε πως σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, που θα νοικοκύρευε τα δημόσια οικονομικά αλλά το χρέος ξέφυγε για πρώτη φορά πάνω από το 100% του ΑΕΠ επί των ημερών του, που θεωρούσε πως το κόμμα στο οποίο προσαρτήθηκε το 1978 είναι κτήμα του και έπρεπε να το αναλάβει η θυγατέρα του. Όχι φυσικά ότι ο κος Σαμαράς μας προέκυψε καλύτερος.

Εξαιτίας αυτών των προσώπων αλλά και των διαδόχων τους μιας και στην Ελλάδα από τη Βασιλευομένη Δημοκρατία πήγαμε στην Κοινοβουλευτική Κληρονομική Δημοκρατία, η χώρα σήμερα τελεί υπό καθεστώς ΚΑΙ ομηρίας ΚΑΙ κατοχής ΚΑΙ χούντας.

Αφού λοιπόν δικάσαμε και αθωώσαμε το Σωκράτη μετά από 2500 χρόνια, ο οποίος φαντάζομαι ότι μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του από κει που την άφησε, μήπως ήρθε η ώρα να καθίσουμε πάλι τους συνταγματάρχες στο εδώλιο; Αν ναι, παρακαλώ να κληθώ ως μάρτυρας κατηγορίας.

freepen

Related Posts :