του Στρατή Μαζίδη
Από όταν βγήκα στην αγορά εργασίας
στις αρχές του 2000 υπήρξα εξαρχής δύσπιστος απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα
και τον τρόπο που κινείται.
Κι όταν λέω συνδικαλιστικό κίνημα εννοώ αυτό το συγκεκριμένο που
μεσουράνησε για δεκαετίες, με αυτούς τους εργατοπατέρες και αυτές τις
πρακτικές.
Άνθρωποι που δε θυμάμαι ποτέ να
επέλεξα, πήγαιναν σε διαλόγους εκπροσωπώντας με. Αυτοαναγορεύτηκαν σε
κοινωνικούς εταίρους.
Αργότερα ήρθε το άλλο μπουμπούκι
του λαϊκού κινήματος, ο Χρήστος Πρωτόπαπας από την ΟΤΟΕ (αν δεν κάνω λάθος) που
ως υπουργός εργασίας βρέθηκε απέναντι σε αυτό που δήθεν εκπροσωπούσε.
Ή να ξεχάσουμε τον άνθρωπο της
εργατιάς Γιώργο Κουτρουμάνη που ως υπουργός του ΓΑΠ άρχιζε να μας ξεσκίζει με
τα μνημόνια;
Και πόσοι άλλοι από όλα τα
κόμματα όπως π.χ. ο Γιάννης Μανώλης. Αυτός που επί Καραμανλή κάθε μέρα τα
βρόνταγε κι όλο τίποτε δεν έκανε.
Εν πάση περιπτώσει…
Τα τρία χρόνια του Μνημονίου ήταν
η καλύτερη ευκαιρία να αποκαλυφθεί η γύμνια του συνδικαλισμού στη χώρα μας. Με
smartphone, φιμέ τζάμι και μια ενσωματωμένη μπάλα ποδοσφαίρου στο στομάχι, δε
νοείται συνδικαλισμός.
Τι έκανε λοιπόν ο δικός μας
κοινωνικός εταίρος αυτά τα τρία χρόνια;
Ποια απάντηση είχε κάθε φορά;
Περικοπές; 24ωρη.
Κατάργηση επιδομάτων; 24ωρη.
Μπέρδεψε την κορτιζόνη που
χορηγείται δια πάσα νόσο και μαλακία με την 24ωρη απεργία που επί της ουσίας δε
φέρνει κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Αυτά τα τρία χρόνια φάνηκε πως οι
απεργίες δεν είναι η λύση διότι έφερναν τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της
άλλης και έτσι κάθε φορά τη θιγόμενη κοινωνία στην αγκάλη της κυβέρνησης.
Θυμηθείτε. Φορτηγατζήδες, βενζινάδες, ταξί και τώρα η ΟΛΜΕ.
Μόνο που οι εκπαιδευτικοί δεν
πρόλαβαν καν να απεργήσουν.
Απλές στρακαστρούκες, δίχως
σχεδιασμό. Δίχως υπολογισμό της επόμενης μέρας. Η ΟΛΜΕ εγκλωβίστηκε στην παγίδα
που μόνη της έστησε.
Κάποιοι πρότειναν απεργία
διαρκείας γενικώς. Ίσως να είναι μια λύση. Αλλά με αυτούς που αντιπροσωπεύουν
το συνδικαλισμό στην Ελλάδα δε νομίζω πως πείθονται πολλοί να ακολουθήσουν.
Θα μου πείτε, και τι προτείνεις;
Ειλικρινά δε γνωρίζω. Μια
διέξοδος ήταν οι εκλογές. Κι εκεί η μειοψηφία του 48% οργανωμένη σωστά κράτησε
την κυβέρνηση αλλάζοντας τα χρώματα. Αν ο λαός ήθελε την ανατροπή, είχε την
ευκαιρία να την επιβάλλει.
Δε γνωρίζω αν ο συνδικαλισμός μπορεί
να φέρει τη λύση. Πολύ πιθανό. Όχι όμως με τη σημερινή του έκφραση. Χρειάζεται
ξερίζωμα και καλλιέργεια από την αρχή. Άνθρωποι δίχως κάλους στα χέρια και
λιωμένες σόλες δεν μπορούν να εκπροσωπούν τον εργαζόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου