Αγιάννηδες, Άθλιοι και... «Τα Σταφύλια της Οργής»...

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Την ώρα που στο σάπιο Βασίλειο της Δαναομαρκίας έπεφτε νεκρό ένα 19άχρονο παλικάρι επειδή δεν είχε ένα ευρώ για εισιτήριο (τι ειρωνεία! Μιλάμε για ένα κέρμα, σαν αυτά που έβαζαν στα μάτια των Νεκρών, ν’ αμείψουν για τον κόπο του τον Σκοτεινό Βαρκάρη που θα τους περνούσε τον Αχέροντα) στην Βρετανία η αστυνομία επαίρονταν στο twitter ότι συνέλαβε επ’ αυτοφόρω σε κατάστημα μια νεαρή μητέρα, με δυό παιδιά στην αγκαλιά επειδή είχε κρυμμένα πάνω της δυό βαζάκια με παιδικές τροφές !!!

Τι κι αν τον καιρό της πείνας, γκοβέρνο κάνει το στομάχι... Και όχι η Περηφάνεια.

Δεν κάνει καμία διαφορά...

Πείνα και Κλοπή... Αγιάννης... Χωκ Φιν... ο Λουστράκος... που σταματάει άραγε η έννοια της κλοπής; Κι ο κολασμός της...

Πουθενά...

Κλέφτης είναι η ταμπέλα... και στο έξω σου και στο μέσα σου, στην ψυχή σου... φροντίζουν γι’ αυτό καλά οι «επιτηρούντες»...

Διασυρμός για ένα καρβέλι ψωμί! Που καμιά φορά, η ιστορία τα φέρνει να γίνονται «Σταφύλια της Οργής»...

Σύγχρονοι Αγιάννηδες...

Μπαϊλντίζει ο νους του «είλωτα» να σκέφτεται τα ίδια και τα ίδια.

Πτώση. Απογοήτευση. Παθητικός συμβιβασμός συνήθως. Μέχρι θανάτου. Ενός άγραφου, αθόρυβου θανάτου. Που κανείς δεν θ’ ασχοληθεί. Κανένας τίτλος. Απλά ένα νούμερο στις ετήσιες στατιστικές. Δε λογιέται φόνος αυτός ο θάνατος. Δεν υπάρχει βλέπεις φονικό όπλο.

 Και το «νογάνε καλά» αυτό ορισμένοι...

Λες κι εκεί ποντάρουν κάποιοι «πανθ’ ορώντες Ύπατοι»...

Και το ωραιοποιούν, το ντύνουν με βαρύ περιτύλιγμα, μην και αμφισβητήσει κανείς το «κοσμικό αλάθητο»...

Οι Άγγελοι, βλέπεις, άπαξ κι έγιναν «πεπτωκότες» δεν λογιάζουνται Άγγελοι...ούτε καν άνθρωποι... παρά αθύρματα κακοφορμισμένα... ανάξια λόγου και θωριάς...

Θα λιώσει ο νους τους απ’ τα πολλά, θα παραζαλιστούν. Τι κι αν πεινούν, υποταγή θα δείξουν. Καθώς πρέπει. Σα γνήσια τέκνα ενός Κατώτερου Θεού...

Θέλουν δε θέλουν.

Πεινάνε δεν πεινάνε. Γιατί ο Νόμος είναι Νόμος.

Και δεν κάνει ανθρωπιστικές διακρίσεις.

Μόλις λαλήσει ο Μουχτάρης κι ο Καδής από την Πάνω Γειτονιά, ο βρωμερός ο ρέμπελος στις κάτω τις «σιχαμένες τις βρωμερές καλύβες» θα σκύψει το κεφάλι και θα κάμει υπακοή...

Αγιάννη «Κοίτα Χαμηλά»...και μην αποκοτιέσαι...

Άλλωστε, υπάρχουν δουλειές να κάνεις για να ζήσεις... σκέψου το «Χαμένε»...

Το Praetorioum έχει πάντα ανάγκη από Πραιτωριανούς.

Επιστάτες που θα (παρα)φυλάνε τους κολήγους και θα επιβάλλουν την θέληση και τους Νόμους του Μεγάλου Αφεντικού. Φύλακες... κατσαπλιάδες... φοροεισπράκτορες... τελώνες και φαρισαίοι... μπιστικοί...

Τι κι αν στις μεγάλες εξεγέρσεις της Ιστορίας αυτοί ήταν που μακελεύονταν πρώτοι απ’ το οργισμένο πλήθος; Αναλώσιμοι είστε και του λόγου σας... αλλά, τέλος πάντων, δες το σαν μια παρένθετη στιγμή... κι αυτή θα φύγει... η Τάξη θ’ αποκατασταθεί... και πάλι «Εμείς θα ‘ρθούμε»...

Το κατέχεις μωρέ; Ή να βγούνε καμπόσοι απ’ το συνάφι σου στην Πλατεία, στον Πλάτανο για «παραδειγματισμό»;

Εσύ να λες μόνο :

Εγώ να ζήσω κι ας γίνω και Πραιτωριανός...

Κι αν δεν το πεις εσύ, αυτό θα μολογήσουν με αδημονία τόσοι και τόσοι άλλοι (δήθεν φίλοι σου, από το συνάφι σου ντε) «επιβήτορες της επιβίωσης»... και θ’ αρπάξουν ότι βρουν μπροστά τους σαν υπάκουα σκυλιά... μπορεί μαθές την ίδια την κόρη σου, την Μεγάλη της Μέρα να την πάνε στον Αφέντη ή στον Επιστάτη να την «παστρέψει» για τον γαμπρό σου...

Χαχαχα... γυάλισε το μάτι σου, θόλωσες, λάλησες μωρέ κολήγε... αλλά και τι μπορείς να κάνεις χαμένε; Ένα δειλό σκυλί είσαι που ξέρεις ποιός είναι ο αφέντης σου και δεν τολμάς να ξαμολυθείς... παρά σκύβεις και γλύφεσαι σκιαγμένος...

Άιντε ωρέ...

Υποταγή και «τρόπο» θέλει μόνο για να βρεις τη θέση, έναν τεμενά και αδίστακτη ψυχή ώστε να μπορείς να πας το εξώδικο και να πετάξεις έξω από το σπίτι της μια ανάπηρη γυναίκα, έναν ανήμπορο γέροντα, μια άνεργη μάνα με ανήλικα... ή τον σακάτη που πια μας είναι άχρηστος ή τον που φαλίρισε και δεν μας εξωφλάει τα χρέη του...

Σκέψου το... δεν είναι δα και δύσκολο... μεγάλο το ρεγάλο που σε περιμένει χαμένε...

Να επιβάλλεις ανήθικους εξοντωτικούς φόρους σε κατεστραμμένους ανθρώπους για να τους πάρεις ότι τους απέμεινε... κι ότι άλλο σου οριστεί να πράξεις χωρίς δεύτερη σκέψη, με την δική μας απόλυτη εξουσία στο χέρι πάντα... είναι γλυκειά η εξουσία και η δύναμη άρρωστο χαμίνι, έτσι;... τι το σκέφτεσαι λοιπόν;

Με το καμτσίκι αν χρειαστεί θα ορμάς... ότι κάμει χρεία να επιβληθεί ο Νόμος...

Άλλωστε, αφού είναι Νόμος, τι σε μέλει και μου τσαμπουνάς για συνείδηση; Ο Νόμος αφού είναι Νόμος είναι πάντα και Ηθικός... για καλό είναι...

Κι έτσι κι εσύ θα έχεις το μπαξίσι σου... Θα καλοζείς του λόγου σου και στο διάολο όλοι οι υπόλοιποι... αυτό να λες και να κοιτάς την κούτρα σου...

- Οι υπόλοιποι...

- Τι τσαμπουνάς και σιγοψυθιρίζεις εκεί ωρέ;

- Πόσο κοντινή ηχητικά λέξη με την λέξη «υπόλειμμα»... «υπόλειμμα ανθρώπου»...

Σε ποιόν απ’ τους δύο άραγες ταιριάζει πιο πολύ; Τους «Πάνω» ή τους «Κάτω»;

- Βγάζεις γλώσσα χαμίνι, αλλά θα σου αποκριθώ... στην γλώσσα σου... μέχρι να στρώσεις... να συμμορφωθείς... να ’ρθεις στα συγκαλά σου...

Εξαρτάται από ποιά μεριά το βλέπεις... από ποιά μεριά είσαι...

Αυτοί οι υπόλοιποι πες ότι είναι απλώς οι «άτυχοι»... αυτοί που δεν «προσαρμόσθηκαν» ...έτσι τους θωρούν οι «άλλοι» που λες, οι «ανώτεροι», οι «επιτυχημένοι»... οι Αφέντες σου... δέξου το και ζήσε... αρνήσου το και ψόφα μαζί τους μέσα στην βρώμα σου και την πείνα...

Είναι αυτοί που δεν «απογειώθηκαν» στη ζωή... και «επέλεξαν» να ζουν καταχωνιασμένοι μέσα σε λασπωμένες τρύπες, σαν τυφλοπόντικες...

Ποντίκια... αυτό είστε...

Άνθρωποι λοιπόν και Ποντίκια...

Ποντίκια από «επιλογή» όπως λένε αυτάρεσκα τα «υπολείμματα»...

Άλλωστε θέλει και μια «εξιδανίκευση» αυτό το «αφ’ υψηλού» κοίταγμα της πλέμπας από τον εξώστη των «Μεγάλων»...

Που ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν τα πιο απλά πράγματα της ανθρώπινης φύσης...(ή μήπως όχι;)

Όπως ότι...

Η απογείωση θέλει καύσιμα, θέλει ώθηση. Γερή. Για να ξεκολλήσει απ’ τη γης.

Να πιαστεί απ’ τα ουράνια. Ν’ αφήσει την εγκόσμια μιζέρια. Να ταξιδέψει ο νους και η Ψυχή.

Το στομάχι όμως δεν είναι Ουράνιο. Δεν είναι νοητό, ιδεατό.

 Είναι εγκόσμιο. Απολύτως υπαρκτό. Και γήινο.

Πως να ψηλώσει ο Νους σαν τα πόδια βουλιάζουν όλο και βαρύτερα; Όλο και βαθύτερα στην Άβυσσο της μιζέριας...

Πίστη;

Σε τι; Που είναι το Λευκό για να το αντιπαραβάλλει ο κολήγος με το Μαύρο της καθημερινότητας;

Μετά απ’ αυτό το βουνό; Ή μετά απ’ το άλλο;

Πόσα βουνά πέρασαν; Πόσα μένουν ακόμα;

Ο Νους δεν θέλει μόνον ταξίματα και αόριστες υποσχέσεις για να πάρει μπρος το χρώμα του και να ξεφύγει απ’ το μαύρο σκοτάδι.

Συντονίζεται πάντα στο πιο δυνατό εξωτερικό ερέθισμα.

Ανεξέλεγκτος χαμαιλέων. Αυτό είναι.

Η εξωτερική μιζέρια θα τον κάνει μίζερο.

Η δημιουργία γύρω του θα τον κάνει δημιουργικό.

Είναι καταδικασμένος ν’ ακολουθεί.

Να έπεται.

Κι ας τσαμπουνάνε οι ψυχολόγοι θεωρίες περί θετικών σκέψεων και αυτοϋποκίνησης.

Όταν το στομάχι πεινάει, το κρύο τον ξυλιάζει, η αρρώστεια τον κατατρώγει χωρίς γιατρούς και φάρμακα, πως θα κάμει ο νους του ευχάριστες, θετικές σκέψεις, από που θα «αυτοϋποκινηθεί» για να βγει απ’ αυτό το τέλμα;

Τα άλλα τα ξαδέρφια τους βεβαίως, οι ψυχίατροι κάνουν και τους δικούς τους πειραματισμούς.

Λανσάρουν ενίοτε «χάπια ευτυχίας». Φάτο και σκάσε λερό απολειφάδι...

Άραγε για ποιούς ανακαλύφθηκαν αυτές οι θεωρίες;

Ότι κι αν λένε οι «ελιτιστές» (πολιτικοί, φιλόσοφοι, επιστήμονες) η πραγματικότητα είναι μια και μοναδική. Από τον καιρό που γεννήθηκε ο πρώτος φιλόσοφος στη γη :

Υπάρχει Μαύρο και Άσπρο. Για κάποιους (λίγους) υπάρχει το Φως και για κάποιους (πολλούς) υπάρχει το Σκοτάδι. Το ενδιάμεσο γκρίζο είναι απλά ο «ενισχυτής» του Μαύρου... και η «ζώνη ασφαλείας» του Άσπρου... μην και ξεφύγει κανένας απ’ τα σαγόνια του Μαύρου και πηδήξει στο Άσπρο... όχι... έχει μια τεράστια Σκοτεινή Κοιλάδα ανάμεσα στο Μαύρο και το Άσπρο...

Ο κολήγος γύρω του έχει ένα παχύ πνιγηρό σκοτάδι...

Το εξωτερικό σκοτάδι όμως τι θα παράγει τάχατες μέσα στο Νου; Φως ή σκοτάδι;

Η Οδύνη τι θα παράγει άραγε;

Φως ή σκοτάδι;

Θάλασσες ασήκωτης Οδύνης, αυτό θα γεννήσει...

Οργή, Θυμό, Μίσος, Θάνατο...

Ότι μπολιάζεις αυτό δεν θα λάβεις;

Ότι καρπό σπείρεις στο χωράφι, αυτό δεν θα πάρεις;

Αν η Ψυχή κι ο Νους βλέπουν ασχήμια γύρω τους, ασχήμια δεν θα βγάλουν κι αυτά;

Σκοτάδι πυκνό ολόγυρα μόνο θανατικό θα φέρει...

Και δυσοσμία...

Κι αυτή η Οσμή μόνον Δαίμονες Θανατερούς μπορεί να καλέσει...

Καθώς αυτοί δεν έλκονται από λιβάδια πλούσια, χαρές και τραγούδια...

Από τον Πόνο έλκονται...

Κι αυτό αντιγυρίζουν...

Κι επειδή ο Κολήγος, ο Αγιάννης, ο Είλωτας μαθημένος είναι στον Πόνο, την στέρηση και την Οδύνη, την αρρώστεια και το θάνατο, μαθημένος είναι στο σκοτάδι, δεν θα του πολυφανεί η διαφορά... ίσως το δει κιόλας ως «εξέλιξη»...

Σε κάποιους άλλους όμως θα φανεί και θα «παραφανεί»...

Ναι, η Γαλλική Επανάσταση έφερε μεγάλο θανατικό και οδύνη... αναπόφευκτα, όπως κάθε μαζική λαϊκή εξέγερση... τα πλήθη όμως, στο ξέσπασμά της την «βίωσαν ως θετική κοινωνική εξέλιξη»... όσο αίμα κι αν κουβάλαγε μαζί της...

Κάποιοι άλλοι είναι που «έκλαψαν πικρά» και την βίωσαν ως «κόλαση»... κάποιοι που δεν ήξεραν ως τότε τι πάει να πει «Σκοτάδι και Οδύνη»...

Αν και μετά από λίγο, πάλι αυτοί είναι που επέστρεψαν και θρονιάστηκαν στο τραπέζι...

Ή μήπως δεν έφυγαν ποτέ;

Related Posts :