Του Στρατή Μαζίδη
Δεκαοκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν από το θερμό
επεισόδιο στα Ίμια. Η τότε ελληνική κυβέρνηση ανάμεσα στα όλα όσα είπε,
προσέθετε ότι δε χάθηκε ελλη-νικό έδαφος και πως οι βραχονησίδες παραμένουν υπό
την κυριαρχία μας.
Το ίδιο έπραξαν και οι επόμενες με τη διαφορά ότι ελληνικό πόδι δεν ξαναπά-τησε ποτέ στα μικρά αυτά νησάκια.
Τα Ιμια έκτοτε λες και στοιχειώθηκαν. Όμως τελικά η απώλεια υπήρξε πολύ μεγαλύτερη διότι σαφώς κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι κρατήσαμε το ελληνικό αυτό έδαφος. Όποιος δεν το πιστεύει, απλά ας κάνει μια επίσκεψη. Αν μπορέσει!
Εκείνο το βράδυ χάσαμε πολύ περισσότερα. Όλη τη νύχτα στα ρεπορτάζ και τις τηλεοράσεις περνούσε η εικόνα μιας αληθινά ισχυρής ελληνικής πολεμικής μηχανής, με αξιωματικούς πρωταγωνιστές του 1987 να παραμένουν σε καίριες θέσεις και τον πολιτικό κόσμο να δίνει το μήνυμα της ενότητας και της εθνικής υπερηφάνειας.
Ποιος περίμενε εκείνη την κατάληξη; Νομίζω κανένας. Η απώλεια του ελικοπτέρου με τους τρεις αξιωματικούς όπως κι αν επήλθε, η αποβίβαση τούρκων κομάντος στη δεύτερη νησίδα και η αποχώρηση στα πλαίσια των επιταγών των ΗΠΑ τις οποίες ευχαριστήσαμε ήταν κάτι το αναπάντεχο.
Πολλά ακούστηκαν για εκείνο το βράδυ. Αρκετά σενάρια μπορεί να διαβάσει κανείς στο ίντερνετ με "αλήθειες που δε θα μάθουμε ποτέ", τα "πραγματικά γεγονότα", το πως και γιατί εξαφανίστηκε η ομάδα των τούρκων επίλεκτων.
Μια όμως πραγματικότητα έμεινε. Μαζί με τα Ιμια απωλέσαμε μεγάλο μέρος της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Φάγαμε τη σφαλιάρα και το κεφάλι μας έμεινε γυρισμένο προς τα κάτω. Κοντύναμε σε μπόι και σεβασμό.
Η κατάρριψη του Ηλιάκη το 2006 και η μη σύλληψη του τούρκου πιλότου, απέδειξαν ότι θα χρειαστούμε πολύ καιρό για να ξαναβρούμε την περπατησιά μας. Κι η συγκυρία, πολιτική κι οικονομική, δεν είναι η καλύτερη...
Το ίδιο έπραξαν και οι επόμενες με τη διαφορά ότι ελληνικό πόδι δεν ξαναπά-τησε ποτέ στα μικρά αυτά νησάκια.
Τα Ιμια έκτοτε λες και στοιχειώθηκαν. Όμως τελικά η απώλεια υπήρξε πολύ μεγαλύτερη διότι σαφώς κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι κρατήσαμε το ελληνικό αυτό έδαφος. Όποιος δεν το πιστεύει, απλά ας κάνει μια επίσκεψη. Αν μπορέσει!
Εκείνο το βράδυ χάσαμε πολύ περισσότερα. Όλη τη νύχτα στα ρεπορτάζ και τις τηλεοράσεις περνούσε η εικόνα μιας αληθινά ισχυρής ελληνικής πολεμικής μηχανής, με αξιωματικούς πρωταγωνιστές του 1987 να παραμένουν σε καίριες θέσεις και τον πολιτικό κόσμο να δίνει το μήνυμα της ενότητας και της εθνικής υπερηφάνειας.
Ποιος περίμενε εκείνη την κατάληξη; Νομίζω κανένας. Η απώλεια του ελικοπτέρου με τους τρεις αξιωματικούς όπως κι αν επήλθε, η αποβίβαση τούρκων κομάντος στη δεύτερη νησίδα και η αποχώρηση στα πλαίσια των επιταγών των ΗΠΑ τις οποίες ευχαριστήσαμε ήταν κάτι το αναπάντεχο.
Πολλά ακούστηκαν για εκείνο το βράδυ. Αρκετά σενάρια μπορεί να διαβάσει κανείς στο ίντερνετ με "αλήθειες που δε θα μάθουμε ποτέ", τα "πραγματικά γεγονότα", το πως και γιατί εξαφανίστηκε η ομάδα των τούρκων επίλεκτων.
Μια όμως πραγματικότητα έμεινε. Μαζί με τα Ιμια απωλέσαμε μεγάλο μέρος της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Φάγαμε τη σφαλιάρα και το κεφάλι μας έμεινε γυρισμένο προς τα κάτω. Κοντύναμε σε μπόι και σεβασμό.
Η κατάρριψη του Ηλιάκη το 2006 και η μη σύλληψη του τούρκου πιλότου, απέδειξαν ότι θα χρειαστούμε πολύ καιρό για να ξαναβρούμε την περπατησιά μας. Κι η συγκυρία, πολιτική κι οικονομική, δεν είναι η καλύτερη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου