Τοποθετημένοι μέσα στο παγκόσμιο ιστορικό
γίγνεσθαι, διαπιστώνουμε ότι σήμερα είμαστε περισσότερο δεδεμένοι με την
πραγματικότητα που ορθώνεται γύρο μας, την ζωντανή ροή της ζωής με τις
πάμπολλες μεταπτώσεις της. Οι αλλαγές που σημειώνονται καθημερινά στις συνθήκες
που διάγουμε τον βίο μας έχουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στην οποίαν
πορεύονται. Η άγουσα προς τα κει οδός ονομάζεται «ιστορία». Είναι η γνώση ενός
φαινομένου, των πεπραγμένων των ατόμων και ολόκληρων λαών και η σταδιακή μεταβολή
της ταυτότητας που διατηρούν από την πρώτη φορά που ξεκίνησε η ακμή τους. Άρα,
η ιστορία είναι μια διαρκής κίνηση· το έθνος είναι αυτό που κινείται στα ίχνη
αυτού του δρόμου. Όμως αυτή η εξελικτική πορεία δεν χαρακτηρίζεται από αστάθεια
και δεν σημειώνεται αυθαίρετα στον ιστορικό χρόνο· υπάρχει μέσα στα πλαίσια
ενός κράτους, το οποίο διαμορφώνεται και προοδεύει ως ζων οργανισμός στο
γενικότερο υπαρξιακό πλέγμα. Το κράτος είναι μια κατάσταση ζωής, ένα status που
καθορίζει τον τρόπο διαβίωσης των ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει εκ των προτέρων
ότι συγκροτούν μια ενιαία κοινότητα, ένα έθνος με κοινή παράδοση. Όλα αυτά τα
δεδομένα εγγράφονται σε μια ιστορική υποστασιακή ενότητα, που αποτελεί το
σύστημα διακυβερνήσεως.
Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ενότητα αναδεικνύονται δύο ισχυροί αντίπαλοι, οι οποίοι συγκρούονται ορμητικά στην διαμορφούμενη Νέα Τάξη πραγμάτων: η περιουσία και το κράτος. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους, καθώς το κράτος με τις κυριαρχικές του δομές, που εκφράζονται με τον Νόμο, αποσκοπεί στο να ελέγξει την περιουσία, που είναι ένα ζωτικό στοιχείο ύπαρξης για τις ευρύτερες μάζες. Έτσι, η κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα έρχονται σε πλήρη αντίθεση· αυτό βέβαια αισθητοποιεί εναργέστερα την πτώση και την κατάφωρη παρακμή του σημερινού δυτικού πολιτισμού. Όλες λοιπόν οι δυνάμεις της Νέας Τάξης, χρήμα και επιστήμη, στοχεύουν στην απαλοιφή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσω της εξοντωτικής φορολόγησης και κατ’ επέκτασιν φιλοδοξούν να καταρρακώσουν την έννοια «κράτος» ως ιδανικού. Ως μέγιστο διακύβευμα εδώ αναφύεται η καταστροφή του συστατικού στοιχείου δομής του εθνικού κράτους, που είναι η έγγειος ιδιοκτησία των πολιτών. Πάντα πρωτεύει το συμφέρον της νεοαυτοκρατορικής εξουσίας. Λόγω όμως αυτών των αντινομιών προκύπτουν διαμάχες για τα όρια δικαιοδοσίας της κεντρικής εξουσίας της αυτοκρατορίας, του ίδιου του κράτους και των εν αυτώ δρώντων πολιτών.
Ο πολίτης, εμπεπλεγμένος σε αυτήν την συγκρουσιακή και άκρως φορτισμένη κατάσταση, παραγκωνίζεται και αντιδρά μονάχα παθητικά. Το κατ’ επίφασιν κράτος καθορίζει τις εξωτερικές σχέσεις του έθνους με την κεντρική νεοταξική ηγεσία, η οποία υπαγορεύει την εξωτερική αλλά και την εσωτερική πολιτική που πρέπει κάθε φορά να εφαρμόζεται. Άρα, το έθνος ως έννοια αποβαίνει «νεκρό γράμμα» και το κράτος μηδενίζεται ως αξιακό σύστημα στην συνείδηση των πολιτών. Πρόκειται για μια αμφίδρομη διαδικασία που εξουδετερώνει δραστικά την υπόσταση της κοινότητας και καθιστά τους λαούς αγέλες προς εκμετάλλευση.
Η διάλυση της κοινότητας των ανθρώπων και του εθνικού κράτους οδηγεί στην γένεση επαρχιών με επικεφαλής διοικητές εκλεγμένους βάσει «δημοκρατικών» διαδικασιών (η δημοκρατία είναι το έξυπνα επιλεγμένο υπνωτικό φάρμακο των μαζών για να αποπροσανατολίζεται η προσοχή τους από την πραγματική διάσταση της επικρατούσης καταστάσεως). Οι διοικητές αυτοί χρησιμοποιούν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα προκειμένου να επιταχύνουν την διαφαινόμενη κατάρρευση και να καταστρατηγήσουν το «έθνος» ως οντότητα. Σε αυτό συνεπικουρούνται από μια αριστοκρατία του χρήματος, η οποία δεν την ενδιαφέρει η ακεραιότητα της «εθνικής» ιδιοκτησίας· ο λόγος είναι ότι πρόκειται για ένα σύνολο από απάτριδες ανθρώπους που βλέπουν τα έθνη ως έτοιμη λεία για να την καρπωθούν.
Είναι μια κοινωνική τάξη χωρίς ιδανικά· ακολουθεί μόνον την μυρωδιά του χρήματος και πιστεύει σε αυτό ως υπέρτατη αλήθεια. Δεν διαθέτει καμία λογική, καμία αίσθηση τιμής. Δρα στις εθνικές επικράτειες ανεξέλεγκτα και δυσχεραίνει την ζωή των ανθρώπων. Μοναδικό ανάχωμα σε αυτήν την δραστηριότητα είναι το Σύνταγμα της ευνομούμενης Πολιτείας. Παρά ταύτα, στη Νέα Τάξη πραγμάτων το Σύνταγμα αποβαίνει ένα ιστορικό απολίθωμα, άχρηστο σχεδόν, εξ αιτίας της αχανούς πολυνομίας και των διαφόρων νομολογικών εργαλείων που διευκολύνουν την παρανομία. Οι ηγέτες αυτών των νεοταξικών ομάδων γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία θεσμική δικαιοδοσία στο κράτος και γι’ αυτό μετέρχονται την εντόπια πολιτική νομενκλατούρα για να εφαρμόζει συστηματικά την καταλήστευση της εγγείου ιδιοκτησίας. Μόνον όταν υποθηκευθεί η έγγειος ιδιοκτησία ενός έθνους αρχίζει αυτό να χάνει την υπαρξιακή του διάσταση στον χωροχρόνο.
Όσον μεγεθύνεται αυτός ο νεοφεουδαλισμός, οι νεοταξικές αυτοκρατορίες αντιμετωπίζουν φοβερά προβλήματα οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η γενικευμένη κρίση είναι το κύριο χαρακτηριστικό ενός μεσοδιαστήματος μέχρι την τελική κατάρρευση των αυτοκρατοριών. Καταβάλλεται η προσπάθεια για να σβησθεί ο,τιδήποτε εθνικό και να αντικατασταθεί από νεο-όρους που αντιπροσωπεύουν το γενικό και το αφηρημένο.
Η κυρίαρχη ολιγαρχία των νεοταξιτών συμπυκνώνει το ιδεολόγημα της «Δυναστείας». Όλα υπακούουν σε αυτήν την αδιάλειπτη διαδοχή σκληρών κυβερνητών που επιφέρουν την καταστροφή της αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων. Ο νεοφεουδαλισμός είναι το καταλληλότερο εργαλείο για την υπονόμευση των υπαρχουσών πολιτισμικών δομών και την αποσάθρωση της ευκλειδείου αντίληψης του χώρου. Μάλιστα, για να επιβληθούν ηπιότερα στις μάζες, δίδουν ψευδοπρονόμια τα οποία παρουσιάζουν ως εξαιρετικά αποκτήματα. Συν τω χρόνω το χρήμα που απομυζούν και ο επιστημονικός νους, τον οποίον χρηματοδοτούν, τείνουν να υποτάξουν το κατ’ επίφασιν κράτος και να το μετουσιώσουν σε μια μηχανή παραγωγής που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Οι κυβερνήσεις των κρατών που απαρτίζουν τις νεοταξικές αυτοκρατορίες επιβάλλουν την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία και δημοκρατία τους σε όλους τους πολίτες, εάν μπορούμε πια να χρησιμοποιούμε τον όρο «πολίτες». Την αντινομία αυτήν την προωθεί ο αποστεωμένος και άχρηστος θεσμός του κοινοβουλευτισμού, ο οποίος υπακούει τυφλά στις επιταγές της νεοταξικής ηγεσίας του χρήματος. Είναι το σύμβολο παρακμής της παλαιάς αστικής ολιγαρχίας. Δεν υπηρετεί τα δίκαια και τα συμφέροντα του έθνους, αλλά λειτουργεί ως προέκταση της κεντρικής νεοαυτοκρατορικής ηγεσίας. Συνεπικουρείται στο έργο αυτό από τις διαδικασίες ψηφοφορίας, που τη βοήθεια των ΜΜΕ μετατρέπονται σε ένα άτυπο εμφύλιο πόλεμο. Λαμβανομένων υπ’ όψει όλων των παραπάνω, θεωρούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι χρεωκοπημένο θεσμικό όργανο και χρειάζεται η αντικατάστασή του από πιο ενεργές και άμεσες μορφές διακυβέρνησης, όπως είναι η τοπική αυτοδιοίκηση που θα πρέπει να ενισχυθεί νομικά με περισσότερες δικαιοδοσίες.
Ο δυτικός πολιτισμός προλειαίνει με συστηματικό τρόπο την έλευση μιας κοινωνίας αντιμαχομένων εθνών: τα πλούσια και τα φτωχά, δηλαδή τα έθνη της μηχανής και τα έθνη της ποίησης. Το γεγονός αυτό σημαίνει την αρχή γένεσης ενός νέου πολιτισμού, που ευρίσκεται ακόμη εν σπαργάνοις. Καινούριες ιδέες θα γεννηθούν που θα πυροδοτήσουν επαναστάσεις που θα συγκλονίσουν το παραδεδομένο πρότυπο του ανθρωπίνου βίου. Νέες ατραποί θα ανοιχθούν, τις οποίες θα διανύσει το ιστορικό γεγονός της γέννησης του νέου πολιτισμού.
Στην εποχή των νεοαυτοκρατοριών και της Νέας Τάξης πραγμάτων τα έθνη, τα σύμβολα, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος. Το έθνος, όπως το γνωρίζαμε στις παλαιότερες εποχές, δεν έχει καμία θέση στη Νέα Εποχή και ο μόνος τρόπος για να το εξαλείψεις είναι να του αφαιρέσεις το δικαίωμα της ιδιοκτησίας· τα υπόλοιπα είναι μια αναμενόμενη ακολουθία γεγονότων προς την τελική πτώση. Για να αποσοβηθεί λοιπόν η συγκεκριμένη απειλή, τα έθνη οφείλουν να πολεμήσουν για την προστασία του Συντάγματός των και να απαιτήσουν τον εκ νέου καθορισμό της λειτουργίας του πολιτεύματος. Ειδάλλως, δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως ιστορικές οντότητες. Η Νέα Εποχή δεν θέλει έθνη· θέλει αγέλες, μηχανές παραγωγής ώστε να εισπράττονται φόροι. Ο άνθρωπος όμως δεν προσδιορίζεται από καμιά αξία, διότι είναι ανεκτίμητος πέρα από κάθε οικονομοτεχνική ορολογία. Έτσι και το έθνος οφείλει να ενσκήψει στην παράδοσή του και στην ιστορία για να μπορέσει να αντιληφθεί την υπεραξία του μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί στις τακτικές ισοπέδωσης και εκμαυλισμού που προωθούν τα κέντρα εξουσίας του χρήματος.
Όλοι έχουν χρέος να στρατευθούν στον αγώνα κατά της εν λόγω μεθοδευμένης υπονόμευσης. Γιατί έτσι θα δικαιώσουν την θέση τους στην ζωή, τον λόγο που υπάρχουν. Απέναντι στην μηδενιστική πρακτική των απάτριδων του χρήματος, ας αντιτάξουμε την υπεροχή της φυλής, που είναι ακαταμάχητη. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στον ορμή και την θέληση ανθρώπων που διαθέτουν πολιτισμό ριζωμένο βαθιά χιλιάδες χρόνια πίσω. Μόνον το κλασικό ιδεώδες του πολίτη είναι η πανάκεια κατά της φοβεράς επελάσεως των λαών της Δύσης. Η αρμονία, η αλληλεγγύη και η προάσπιση των θεμελιωδών ιδανικών που διέπουν την ζωή μας θα προφυλάξουν τα έθνη του κόσμου από την διαφαινόμενη εξάλειψή τους από την χάρτα της μνήμης και της ιστορίας.
Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ενότητα αναδεικνύονται δύο ισχυροί αντίπαλοι, οι οποίοι συγκρούονται ορμητικά στην διαμορφούμενη Νέα Τάξη πραγμάτων: η περιουσία και το κράτος. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους, καθώς το κράτος με τις κυριαρχικές του δομές, που εκφράζονται με τον Νόμο, αποσκοπεί στο να ελέγξει την περιουσία, που είναι ένα ζωτικό στοιχείο ύπαρξης για τις ευρύτερες μάζες. Έτσι, η κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα έρχονται σε πλήρη αντίθεση· αυτό βέβαια αισθητοποιεί εναργέστερα την πτώση και την κατάφωρη παρακμή του σημερινού δυτικού πολιτισμού. Όλες λοιπόν οι δυνάμεις της Νέας Τάξης, χρήμα και επιστήμη, στοχεύουν στην απαλοιφή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσω της εξοντωτικής φορολόγησης και κατ’ επέκτασιν φιλοδοξούν να καταρρακώσουν την έννοια «κράτος» ως ιδανικού. Ως μέγιστο διακύβευμα εδώ αναφύεται η καταστροφή του συστατικού στοιχείου δομής του εθνικού κράτους, που είναι η έγγειος ιδιοκτησία των πολιτών. Πάντα πρωτεύει το συμφέρον της νεοαυτοκρατορικής εξουσίας. Λόγω όμως αυτών των αντινομιών προκύπτουν διαμάχες για τα όρια δικαιοδοσίας της κεντρικής εξουσίας της αυτοκρατορίας, του ίδιου του κράτους και των εν αυτώ δρώντων πολιτών.
Ο πολίτης, εμπεπλεγμένος σε αυτήν την συγκρουσιακή και άκρως φορτισμένη κατάσταση, παραγκωνίζεται και αντιδρά μονάχα παθητικά. Το κατ’ επίφασιν κράτος καθορίζει τις εξωτερικές σχέσεις του έθνους με την κεντρική νεοταξική ηγεσία, η οποία υπαγορεύει την εξωτερική αλλά και την εσωτερική πολιτική που πρέπει κάθε φορά να εφαρμόζεται. Άρα, το έθνος ως έννοια αποβαίνει «νεκρό γράμμα» και το κράτος μηδενίζεται ως αξιακό σύστημα στην συνείδηση των πολιτών. Πρόκειται για μια αμφίδρομη διαδικασία που εξουδετερώνει δραστικά την υπόσταση της κοινότητας και καθιστά τους λαούς αγέλες προς εκμετάλλευση.
Η διάλυση της κοινότητας των ανθρώπων και του εθνικού κράτους οδηγεί στην γένεση επαρχιών με επικεφαλής διοικητές εκλεγμένους βάσει «δημοκρατικών» διαδικασιών (η δημοκρατία είναι το έξυπνα επιλεγμένο υπνωτικό φάρμακο των μαζών για να αποπροσανατολίζεται η προσοχή τους από την πραγματική διάσταση της επικρατούσης καταστάσεως). Οι διοικητές αυτοί χρησιμοποιούν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα προκειμένου να επιταχύνουν την διαφαινόμενη κατάρρευση και να καταστρατηγήσουν το «έθνος» ως οντότητα. Σε αυτό συνεπικουρούνται από μια αριστοκρατία του χρήματος, η οποία δεν την ενδιαφέρει η ακεραιότητα της «εθνικής» ιδιοκτησίας· ο λόγος είναι ότι πρόκειται για ένα σύνολο από απάτριδες ανθρώπους που βλέπουν τα έθνη ως έτοιμη λεία για να την καρπωθούν.
Είναι μια κοινωνική τάξη χωρίς ιδανικά· ακολουθεί μόνον την μυρωδιά του χρήματος και πιστεύει σε αυτό ως υπέρτατη αλήθεια. Δεν διαθέτει καμία λογική, καμία αίσθηση τιμής. Δρα στις εθνικές επικράτειες ανεξέλεγκτα και δυσχεραίνει την ζωή των ανθρώπων. Μοναδικό ανάχωμα σε αυτήν την δραστηριότητα είναι το Σύνταγμα της ευνομούμενης Πολιτείας. Παρά ταύτα, στη Νέα Τάξη πραγμάτων το Σύνταγμα αποβαίνει ένα ιστορικό απολίθωμα, άχρηστο σχεδόν, εξ αιτίας της αχανούς πολυνομίας και των διαφόρων νομολογικών εργαλείων που διευκολύνουν την παρανομία. Οι ηγέτες αυτών των νεοταξικών ομάδων γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία θεσμική δικαιοδοσία στο κράτος και γι’ αυτό μετέρχονται την εντόπια πολιτική νομενκλατούρα για να εφαρμόζει συστηματικά την καταλήστευση της εγγείου ιδιοκτησίας. Μόνον όταν υποθηκευθεί η έγγειος ιδιοκτησία ενός έθνους αρχίζει αυτό να χάνει την υπαρξιακή του διάσταση στον χωροχρόνο.
Όσον μεγεθύνεται αυτός ο νεοφεουδαλισμός, οι νεοταξικές αυτοκρατορίες αντιμετωπίζουν φοβερά προβλήματα οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η γενικευμένη κρίση είναι το κύριο χαρακτηριστικό ενός μεσοδιαστήματος μέχρι την τελική κατάρρευση των αυτοκρατοριών. Καταβάλλεται η προσπάθεια για να σβησθεί ο,τιδήποτε εθνικό και να αντικατασταθεί από νεο-όρους που αντιπροσωπεύουν το γενικό και το αφηρημένο.
Η κυρίαρχη ολιγαρχία των νεοταξιτών συμπυκνώνει το ιδεολόγημα της «Δυναστείας». Όλα υπακούουν σε αυτήν την αδιάλειπτη διαδοχή σκληρών κυβερνητών που επιφέρουν την καταστροφή της αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων. Ο νεοφεουδαλισμός είναι το καταλληλότερο εργαλείο για την υπονόμευση των υπαρχουσών πολιτισμικών δομών και την αποσάθρωση της ευκλειδείου αντίληψης του χώρου. Μάλιστα, για να επιβληθούν ηπιότερα στις μάζες, δίδουν ψευδοπρονόμια τα οποία παρουσιάζουν ως εξαιρετικά αποκτήματα. Συν τω χρόνω το χρήμα που απομυζούν και ο επιστημονικός νους, τον οποίον χρηματοδοτούν, τείνουν να υποτάξουν το κατ’ επίφασιν κράτος και να το μετουσιώσουν σε μια μηχανή παραγωγής που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Οι κυβερνήσεις των κρατών που απαρτίζουν τις νεοταξικές αυτοκρατορίες επιβάλλουν την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία και δημοκρατία τους σε όλους τους πολίτες, εάν μπορούμε πια να χρησιμοποιούμε τον όρο «πολίτες». Την αντινομία αυτήν την προωθεί ο αποστεωμένος και άχρηστος θεσμός του κοινοβουλευτισμού, ο οποίος υπακούει τυφλά στις επιταγές της νεοταξικής ηγεσίας του χρήματος. Είναι το σύμβολο παρακμής της παλαιάς αστικής ολιγαρχίας. Δεν υπηρετεί τα δίκαια και τα συμφέροντα του έθνους, αλλά λειτουργεί ως προέκταση της κεντρικής νεοαυτοκρατορικής ηγεσίας. Συνεπικουρείται στο έργο αυτό από τις διαδικασίες ψηφοφορίας, που τη βοήθεια των ΜΜΕ μετατρέπονται σε ένα άτυπο εμφύλιο πόλεμο. Λαμβανομένων υπ’ όψει όλων των παραπάνω, θεωρούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι χρεωκοπημένο θεσμικό όργανο και χρειάζεται η αντικατάστασή του από πιο ενεργές και άμεσες μορφές διακυβέρνησης, όπως είναι η τοπική αυτοδιοίκηση που θα πρέπει να ενισχυθεί νομικά με περισσότερες δικαιοδοσίες.
Ο δυτικός πολιτισμός προλειαίνει με συστηματικό τρόπο την έλευση μιας κοινωνίας αντιμαχομένων εθνών: τα πλούσια και τα φτωχά, δηλαδή τα έθνη της μηχανής και τα έθνη της ποίησης. Το γεγονός αυτό σημαίνει την αρχή γένεσης ενός νέου πολιτισμού, που ευρίσκεται ακόμη εν σπαργάνοις. Καινούριες ιδέες θα γεννηθούν που θα πυροδοτήσουν επαναστάσεις που θα συγκλονίσουν το παραδεδομένο πρότυπο του ανθρωπίνου βίου. Νέες ατραποί θα ανοιχθούν, τις οποίες θα διανύσει το ιστορικό γεγονός της γέννησης του νέου πολιτισμού.
Στην εποχή των νεοαυτοκρατοριών και της Νέας Τάξης πραγμάτων τα έθνη, τα σύμβολα, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος. Το έθνος, όπως το γνωρίζαμε στις παλαιότερες εποχές, δεν έχει καμία θέση στη Νέα Εποχή και ο μόνος τρόπος για να το εξαλείψεις είναι να του αφαιρέσεις το δικαίωμα της ιδιοκτησίας· τα υπόλοιπα είναι μια αναμενόμενη ακολουθία γεγονότων προς την τελική πτώση. Για να αποσοβηθεί λοιπόν η συγκεκριμένη απειλή, τα έθνη οφείλουν να πολεμήσουν για την προστασία του Συντάγματός των και να απαιτήσουν τον εκ νέου καθορισμό της λειτουργίας του πολιτεύματος. Ειδάλλως, δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως ιστορικές οντότητες. Η Νέα Εποχή δεν θέλει έθνη· θέλει αγέλες, μηχανές παραγωγής ώστε να εισπράττονται φόροι. Ο άνθρωπος όμως δεν προσδιορίζεται από καμιά αξία, διότι είναι ανεκτίμητος πέρα από κάθε οικονομοτεχνική ορολογία. Έτσι και το έθνος οφείλει να ενσκήψει στην παράδοσή του και στην ιστορία για να μπορέσει να αντιληφθεί την υπεραξία του μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί στις τακτικές ισοπέδωσης και εκμαυλισμού που προωθούν τα κέντρα εξουσίας του χρήματος.
Όλοι έχουν χρέος να στρατευθούν στον αγώνα κατά της εν λόγω μεθοδευμένης υπονόμευσης. Γιατί έτσι θα δικαιώσουν την θέση τους στην ζωή, τον λόγο που υπάρχουν. Απέναντι στην μηδενιστική πρακτική των απάτριδων του χρήματος, ας αντιτάξουμε την υπεροχή της φυλής, που είναι ακαταμάχητη. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στον ορμή και την θέληση ανθρώπων που διαθέτουν πολιτισμό ριζωμένο βαθιά χιλιάδες χρόνια πίσω. Μόνον το κλασικό ιδεώδες του πολίτη είναι η πανάκεια κατά της φοβεράς επελάσεως των λαών της Δύσης. Η αρμονία, η αλληλεγγύη και η προάσπιση των θεμελιωδών ιδανικών που διέπουν την ζωή μας θα προφυλάξουν τα έθνη του κόσμου από την διαφαινόμενη εξάλειψή τους από την χάρτα της μνήμης και της ιστορίας.
Γιώργος Τ. Τσερεβελάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου