Όσο οι αντικοινωνικές και αντιαναπτυξιακές πολιτικές του Μνημονίου ναυαγούν, βυθίζοντας τη χώρα στην ύφεση και την κοινωνική αποσύνθεση, τόσο περισσότερο οι υπεύθυνοι για την κρίση του στρεβλού και ετερόνομου μοντέλου ανάπτυξης και της πιστωτικής υπερεπέκτασης πιέζουν για ολοκληρωτική παράδοση της κοινωνίας και της οικονομίας στις θελήσεις των Αγορών.
Επ’ ουδενί διανοούνται να κάνουν έστω και στοιχειώδη αυτοκριτική για την πολιτική που υποστήριξαν και εισηγήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, από την εποχή ήδη της «εκσυγχρονιστικής» σοσιαλφιλελεύθερης μετάλλαξης. Μερικοί, μάλιστα, εξ αυτών ξεπερνούν κάθε όριο, θεωρώντας ότι έπρεπε να υπερακοντίσουμε τις πολιτικές του Μνημονίου, πολλαπλασιάζοντας τη δραστικότητα, την ένταση και το εύρος των νεοφιλελεύθερων μέτρων.
Σ’ αυτή την «ευγενή» φυλή των οικονομολογούντων, οι οποίοι –μετά την κυβερνητική τους θητεία– προσλαμβάνονται ως σύμβουλοι Τραπεζών, επενδυτικών οίκων και μεγάλων επιχειρήσεων, ο διαπρεπής οικονομολόγος William Black (Σ.Σ.: Βλέπε το έργο του The Best Way to Rob a Bank is to Own One, University of Texas Press, 2005) έχει αναφερθεί για δεξαμενές σκέψεις-«φυτώρια» και οικονομικές σχολές-«εργαστήρια απάτης», όπου τα ιδιωτικά μοντέλα της ιδιοτέλειας και της κερδοσκοπίας εκβιάζουν ή παραποιούν την πραγματικότητα.
Έτσι, κανένας τους δεν αποδίδει την αστρονομική αύξηση των spreads, των επιτοκίων δανεισμού και του δημόσιου χρέους στο Μνημόνιο, αλλ’ απεναντίας στη... μη εφαρμογή του.
Η διασφάλιση των δανειστών
Εμείς σπεύσαμε, ήδη από τις παραμονές της υπογραφής του Μνημονίου, να το χαρακτηρίσουμε ως μηχανισμό διασφάλισης των δανειστών μας, ανεξαρτήτως των θεμιτών ή αθέμιτων αιτίων προέλευσης του χρέους. Όταν ακόμη και οι αριστεροί σχηματισμοί μελετούσαν με ανεξήγητη σχολαστικότητα τα προφανή κείμενα, είχαμε υποστηρίξει ότι οι πολιτικές που εντέλλεται η τριαρχία της επιτήρησης θα οδηγήσουν σε περαιτέρω αποανάπτυξη τη χώρα, θα λειτουργήσουν ως μηχανισμός μεταβίβασης του δημόσιου πλούτου στους διεθνείς κερδοσκόπους και θα τρομοκρατήσουν το λαό, καταστέλλοντας κάθε δημιουργική του προσπάθεια.
Από την πρώτη ημέρα της συμφωνίας για τη δημιουργία του μηχανισμού (25/03/2010) ζητήσαμε από τον κ. Πρόεδρο της Κυβέρνησης να μην στέρξει στη σύνταξη του Μνημονίου, αφού οι κατευθυντήριες γραμμές της Συνόδου Κορυφής προδίκαζαν το καταστροφικό αποτέλεσμα που σήμερα βιώνουμε, και να ξανακάνει διαπραγμάτευση για τη σωτηρία της χώρας με ένα αρθρωμένο και εναλλακτικό σχέδιο, που θα εκπονούσε μια άλλη διαπραγματευτική ομάδα εθνικού συμφέροντος. Αυτή η ομάδα θα απαρτιζόταν από πρόσωπα κύρους, ειδικού σθένους και κυρίως γνώσης του ελληνικού προβλήματος, πολύ περισσότερο που καμία από τις δύο πλευρές του Μνημονίου –όπως φαίνεται από τα συνομολογηθέντα μέτρα– δεν είχε γνώση της πραγματικότητας. Προ ολίγων, άλλωστε, μηνών, κατά την προεκλογική περίοδο, ο πρωθυπουργός πρότεινε εντελώς αντίθετες πολιτικές για την έξοδο από την κρίση και την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων των εισαγόμενων παρενεργειών της.
Ταυτόχρονα, προτρέψαμε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ –του Κινήματος, των συνδικάτων, της Βουλής, της κυβέρνησης– να μην στηρίξουν το καταστροφικό Μνημόνιο, να το καταψηφίσουν και να ζητήσουν την εξαρχής επαναδιαπραγμάτευση. Οι συνταγματικές, άλλωστε, παραβιάσεις και οι ανεπίτρεπτες εκπτώσεις στην εθνική μας κυριαρχία δικαιολογούσαν αφ’ εαυτών την ενεργοποίηση της λαϊκής θέλησης μέσω ενός δημοψηφίσματος, έπειτα από λεπτομερή ενημέρωση του λαού για τις εναλλακτικές λύσεις.
Παρ’ όλα αυτά, κι ενώ στη φύση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, στην ανάλυση και στο σχολιασμό των γεγονότων βρίσκεται η κριτική - αντιεξουσιαστική θέαση, ένας καταιγισμός υπεράσπισης του Μνημονίου και των πολιτικών του ξέσπασε εναντίον κάθε ελεύθερης φωνής και όλοι σχεδόν μίλησαν για την «επιτυχία» της κυβέρνησης και τον «εθνικό θρίαμβο» της υπογραφής του Μνημονίου. Όσοι είχαμε αντίθετη άποψη όχι μόνο δεν εισακουστήκαμε, αλλά λοιδορηθήκαμε από την αντεπιστημονική σκέψη. Τώρα, η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στο πλαίσιο του παράλογου και αντεθνικού Μνημονίου, συμπράττει στη λεηλασία του πλούτου της χώρας και στη ραγδαία κοινωνική ρηγμάτωση, χωρίς έρμα, χωρίς προοπτική, χωρίς όραμα, χρησιμοποιώντας όλα τα θεσμικά ή παραθεσμικά μέσα της σπίλωσης και της συκοφάντησης ακόμη και αυτών των κοινωνικών στρωμάτων και των εκπροσώπων της που την έφεραν στην εξουσία. Αλλά η πορεία των εθνών είναι ατέρμονη, εκτός εάν οι λαοί που τα αποτελούν αποφασίσουν να εξαφανιστούν από προσώπου Γης. Η Ιστορία παρέχει τέτοια παραδείγματα λαών που εξαφανίστηκαν ή αφομοιώθηκαν από άλλους λαούς με ισχυρότερο ζωτικό μένος.
Προς το παρόν, δεν φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός έχει διάθεση να αυτοχειριαστεί.
Πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας
Όμως, προς αποτροπή της περαιτέρω καταστροφής, απαιτείται ένα προοδευτικό πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας, που θα δομηθεί πάνω στην πανεθνική παραδοχή ότι το ακολουθούμενο οδηγεί τη χώρα σε αφάνεια. Οι καιροί δεν επιτρέπουν να πρυτανεύει η ιδιοτελής κομματική συνείδηση σε κανέναν. Η Αριστερά, που με την αυτοσυντηρητική και ανιστόρητη στάση της εμμένει στη διάσπαση και στον κατακερματισμό, πρέπει επιτέλους να σταθεί στο ύψος της συγκυρίας.
Άλλως, ας παραμερίσει κι ας αφήσει την αντίδραση του λαού να ξεδιπλωθεί. Κυρίως οι νέοι, οι οποίοι, για πρώτη φορά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βλέπουν το μέλλον δυσοίωνο και το επίπεδο ζωής τους κατώτερο των γονέων τους, οφείλουν να ενημερωθούν για τις πολιτικές του Μνημονίου και να ανασυγκροτήσουν τη μαζική τους αντίδραση, περισώζοντας την τιμή και την υπόσταση του ιστορικότερου λαού της Ευρώπης.
Το χρέος του πολιτικού συστήματος και των ισχυρών, κρατικοδίαιτων, μεταπρατικών ομίλων, με τις πολλές αποχρώσεις των άδικων, παράνομων, αισχρών, τοκογλυφικών και καταπλεονεκτικών του πλευρών, δεν μπορεί να το πληρώσει η νέα γενιά, με την καταστροφή κάθε προοπτικής.
Απαιτούνται γενναίες, ενωτικές, προοδευτικές και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες για τη σωτηρία του ελληνικού λαού από τους «ψωμάρπαγες» της απορρύθμισης των Αγορών και των ανελέητων δανειστών μας, προτού εκποιηθεί προς πάσα κατεύθυνση η υλική και άυλη υπόσταση του διαχρονικού εθνικού μας σχηματισμού. Η επαναπόκτηση της συλλογικής αυτοπεποίθησης είναι καθήκον όλων των πολιτών και κυρίως των νέων, που πρέπει κάποτε να επανατοποθετήσουν την υπόσταση του λαού ως του κεντρικού υποκειμένου της Ιστορίας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/5/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου