Eίναι επείγουσα ανάγκη να καταλάβει ο Αντώνης Σαμαράς ότι, αν δεν διαφοροποιηθεί πολύ συγκεκριμένα από την «επικοινωνιακή» υποκρισία των προκατόχων του αρχηγών της Νέας Δημοκρατίας, οι επικοινωνια κές «γκάφες» του επιτελείου του θα τον οδηγήσουν σε διασυρμό οδυνηρότερο από αυτόν του Κώστα Καραμανλή.
Είναι πολλαπλώς απογοητευτικές η εικόνα και οι δηλώσεις κυρίως των δικών του ανθρώπων, την ίδια ώρα που η ύπουλη επικοινωνιακή τακτική του Καρατζαφέρη και της κυβέρνησης αλωνίζει στα μίντια του κατεστημένου.
Δυστυχώς, ο Αντώνης Σαμαράς ακόμη δεν έχει κερδίσει το πιο ζωτικό στοίχημα για την παράταξή του : Να πείσει ότι ήταν ορθή και όχι λαϊκίστικη η άρνησή του να προσυπογράψει το Μνημόνιο του ΔΝΤ, ότι υπάρχει –και διαθέτει– ρεαλιστικό σχέδιο για την απεμπλοκή της χώρας από τη μέγκενη του ΔΝΤ και τις συνέπειές της, καθώς και ότι ο ίδιος και το κόμμα του βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της πολιτικής.
Κι όμως, ο Αντώνης Σαμαράς και ιδεολογία διαθέτει και την έχει δηλώσει, προτείνοντας συγκεκριμένες θεσμικές αλλαγές και χειροπιαστή πολιτική πρακτική. Ο χρόνος έχει κολλήσει στις 6 Μαΐου του 2010, όταν άρθρωσε στη Βουλή το γενναίο «όχι» στο Μνημόνιο. Και δικαιώνεται. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Απλώς, τη σωστή «στρατηγική κατά του Μνημονίου», την οποία έχει χαράξει ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, αδυνατεί να την υπερασπιστεί –έστω και λεκτικά– το δικό του επιτελείο!
Πάρτε για παράδειγμα το Μνημόνιο με την τρόικα... Αυτοί που το ψήφισαν διακήρυξαν ότι είναι απαραίτητο «για να σωθεί η χώρα»... Αποδείχτηκε, όμως, ότι το Μνημόνιο δεν σώζει την Ελλάδα. Τη βυθίζει σε πολύ βαθιά ύφεση. Άρα, τα ελλείμματα αυξάνονται. Άρα, θα χρειαστούν κι άλλα, σκληρότερα μέτρα. Τα οποία δεν τα αντέχουν ούτε η οικονομία ούτε η κοινωνία... Έτσι, αντί να κοπάσουν οι φήμες περί χρεοκοπίας μετά την ψήφιση του Μνημονίου, εντάθηκαν. Η υποτιθέμενη «σωτηρία» προοιωνίζεται ακόμη μεγαλύτερη... καθίζηση στο φαύλο κύκλο ύφεση - επίμονα ελλείμματα - μεγαλύτερο χρέος.
Υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, η ΝΔ καταψήφισε το Μνημόνιο και πρότεινε τη μόνη εναλλακτική λύση : Να βγούμε από την κρίση με προτεραιότητα στην ανάκαμψη της οικονομίας άμεσα, στην ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα και στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Δεν είναι δυνατόν να βουλιάζει στα χρέη μια χώρα που διαθέτει τεράστιους αναξιοποίητους πόρους! Όσοι βιάστηκαν να ψηφίσουν τη «σωτηρία» της Ελλάδας, τι ακριβώς μας λένε σήμερα; Ότι το Μνημόνιο δεν εφαρμόζεται!
Είναι παράδοξο και άκρως επικίνδυνο για τη χώρα το αποτέλεσμα της «πράσινης» επικοινωνιακής προπαγάνδας να είναι, έως τώρα, πως αυτός ο Έλληνας πρωθυπουργός πασχίζει για τη «σωτηρία» της χώρας. Όταν, απεναντίας, πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας τραγικά αποτυχημένης ηγεσίας και διακυβέρνησης, κι ενώ αυτό έχει εντυπωθεί και χαραχτεί στη συνείδηση του κόσμου.
Αν η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα της πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτουργήσουν σαν καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης –πράγμα μάλλον απίθανο–, τότε ο όνομα των Παπανδρέου θα ηχεί για τους πολλούς όπως το όνομα των Γλύξμπουργκ. Και ο σημερινός πρωθυπουργός του «Μνημονίου» θα εγκαταλείψει νύχτα τη χώρα. Αλλά θα είναι αργά... Η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε έγκαιρα εντοπιστεί ως ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης. Και είχε –επίσης έγκαιρα– επιλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός προκειμένου να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης.
Στη σημερινή, δεινή συγκυρία, η κυβέρνηση, για να διασφαλίσει την εκ νέου υποστήριξη των δανειστών, έχει κληθεί από την τρόικα να αναλάβει νέες, σκληρές δεσμεύσεις για την ελληνική οικονομία, οι οποίες, όμως, ήδη υπερβαίνουν τα χρονικά όρια της σημερινής της θητείας – Σεπτέμβριος του 2013. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Διότι αλλοιώνει την ουσία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, το οποίο προβλέπει ότι τις αποφάσεις για την πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση της χώρας τις παίρνει ο κυρίαρχος λαός στις κάλπες, αναδεικνύοντας το νικητή των εκλογών. Αυτό που ζητεί η τρόικα –μια ιδιότυπη συγκυβέρνηση, στην οποία η κυβέρνηση αποφασίζει και η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί– δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα της χώρας.
Την κερκόπορτα για να εισβάλει η «τρόικα» και να λεηλατήσει τη ζωή μας την άνοιξε ο Γιώργος Παπανδρέου. Και σ’ αυτό δεν ευθύνεται ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλά για το ενδεχόμενο την κερκόπορτα να την ανοίξει και στους Τούρκους θα είναι συνυπεύθυνος ο Αντώνης Σαμαράς.
Προσωπικά, εύχομαι να αποδειχτεί προφητικός ο στίχος που ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε και αφιέρωσε στον Αντώνη Σαμαρά το 1993 : «Από τότε που ένας άνεμος μ’ εμπόδισε, με όλους τους ανέμους ταξιδεύω». Και να αποδείξει ότι είναι ένας πολιτικός που μπορεί να σπείρει ανέμους –αν πιστεύει ότι έτσι πρέπει να πράξει– και, αντί για θύελλες, να θερίσει νίκες!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/5/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου