ΔΙΑΛΥΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ : "Τί ήταν τα αναθέματα της Εκκλησίας";;;

Αφού ο καθείς μελετήσει τους φιλοσόφους της αρχαιότητας μπορεί να είναι έτοιμος για την απομάκρυνση των βολών του καπνογόνου προπετάσματος που δέχεται η Ελληνο-Ορθόδοξη εκκλησία από τους «αρχαιολάτρες» αδελφούς Ελληνο-Εθνικούς, που διακηρύττουν ότι η πρώτη αναθεμάτισε τους Έλληνες, άπασα τα αρχαία Ελληνικά γράμματα, φιλοσοφία και παιδεία απογυμνώνοντάς τους από την πολιτιστική τους κληρονομιά.

Σε γενικές γραμμές όμως, η Ορθόδοξη ελληνική θρησκευτική στάση έναντι στην φιλοσοφία είναι «ανώτερη» πνευματικά από την στάση που το αρχαίο κράτος διατήρησε ορισμένες φορές απέναντι στους φιλοσόφους αλλά και από αυτή που διάφοροι αρχαίοι φιλόσοφοι ή φιλοσοφικές σχολές αρκετές φορές διατηρούσαν μεταξύ τους (βλ. Ένοπλους χορούς.)

"Έξω από την Ορθοδοξία έμεινε ο Παγανιστικός (νόθος) ελληνισμός, ως πτώση αμαρτίας, η ζήτηση όμως της επιστημονικής αλήθειας (παιδεία), η αγάπη προς το ωραίο (φιλοκαλία), η πολιτική (ως διευθέτηση του κοινωνικού χώρου) δεν απορρίφθηκαν από την Ορθοδοξία παρά μόνο σε εκείνες τις περιπτώσεις που αναιρείται η ισορροπία και παραμένουν αυτόνομες και απολυτοποιημένες επιδιώξεις".

Οι νεοπαγανιστές θεωρούν ανάρμοστο να αναθεματίζονται (εξοβελίζονται) κάποιες θρησκευτικές ιδέες μερικών προγόνων από την Χριστιανική Εκκλησία. Η αιτιολογία τους είναι απλή. Τις θεωρίες αυτές τις διατύπωσαν Έλληνες. Άρα πρέπει να γίνονται σεβαστές και πιστευτές από όλους. Τίποτα δεν απορρίπτεται.

Έτσι λοιπόν, θα έπρεπε η διεθνής επιστημονική κοινότητα να δεχτεί και την ιδέα του Αριστοτέλη περί γεωκεντρισμού, επειδή αυτός που την έκφερε ήταν και Έλληνας και αρχαίος. Όμως εκεί οι νεοπαγανιστές σιωπούν. Δεν τολμούν να κατηγορήσουν την επιστήμη για «ανθελληνισμό» και τα τοιαύτα.

Οι θεολογικές αντιφάσεις των φιλοσόφων και των ποιητών, έγιναν εύκολα αντιληπτές όχι μόνο από τους αρχαλιους μας προγόνους, εφόσον τα δόγματά των διέφεραν αναμεταξύ των, αλλά έγιναν αντιληπτά και από τους πρώιμους απολογητές του Χριστιανισμού, οι οποίοι αποστασιοποίησαν εαυτούς από πλειάδα Ελληνικών δογμάτων και σκέψεων αλλά όχι βεβαίως όλων π.χ. χρησιμοποίησαν αρκετά από τις γνώμες του Πλάτωνα περί ψυχής ενώ άλλες γνώμες του φιλοσόφου αυτού απορρίφθηκαν όπως π.χ. η κοινή κατοχή των γυναικών κ.α.

Για τις αντιφάσεις των φιλοσόφων αναμεταξύ τους υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων και θα χρειαζόμασταν ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες για να τα αναλύσουμε.

Ίσως σε μερικούς να φαίνεται υπερβολική η καταδίκη απόψεων των αρχαίων σοφών από μερικούς Χριστιανούς. Όμως πριν ακόμη και από τους Χριστιανούς, εξέφερε περί των σοφών του προχριστιανικού κόσμου αυστηρότατη κρίση κάποιος, ο οποίος μπορεί να συγκαταλεχθεί μαζί με αυτούς και ο οποίος θεωρείται από τους μεγαλύτερους ρήτορες της ειδωλολατρικής δύσεως.

Πρόκειται για τον Κικέρωνα, ο οποίος δεν δίστασε να διακηρύξει ότι «δεν υπάρχει παραλογισμός, οσονδήποτε χονδροειδής, ο οποίος να μη εγένετο παραδεκτός και να μη εδιδάχθη υπό τινός φολοσόφου» De divin. II 58, «Sed nescio quo tam absurde dici potest quod non dicatur ab aliquo philosophorum»

Σε τέτοιο σημείο είχε φτάσει η φιλοσοφία (αυτό βέβαια το "αγνοούν" οι λεγόμενοι "αρχαιολάτρες"), ώστε τον Δ’ αιώνα μ.Χ. υπήρχε φανατισμός στις Αθηναϊκές σχολές. Κάθε διδάσκαλος είχε περί αυτών ιδιαίτερο όμιλο μαθητών που οπλισμένοι έχοντας τους αρχηγούς τους «προστάτες». Πολλές φορές γίνονταν συγκρούσεις μεταξύ αυτών ώστε ο ένας χορός να προσελκύει τους νέους μαθητές. Οι αυτομολίες αυτές των μαθητών (εκούσιες ή αναγκαστικές) μετατρέπονταν εις διενέξεις όταν συναντιόνταν οι χοροί στα θέατρα και στις στοές. Πολλές φορές επενέβηκε ο ανθύπατος της Αχαΐας και καλούσε τους επετείους στην Κόρινθο ενώπιόν του.

Ας προχωρήσουμε όμως, να δούμε τί πραγματικά είναι το λεγόμενο ανάθεμα και γιατί και πώς κάποιοι (μάλλον ηθελημένα ή και από άγνοια) ερμήνευσαν με δικό τους τρόπο τα γεγονότα και προσπάθησαν (και προσπαθούν) να διαστρεβλώσουν την αλήθεια.

ΑΝΑΘΕΜΑ

«… 4. ΕΚΚΛΗΣ. Ειδική βαριά ποινή που ισοδυναμεί με τον αποκλεισμό ενός προσώπου από το σώμα της Εκκλησίας: ρίχνω το ανάθεμα σε κάποιον || παραδίδω κάποιον στο ανάθεμα || απαγγέλλω το ανάθεμα εναντίον κάποιου…»

ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΩ. Γενικά, συνώνυμο του καταριέμαι, όμως…

«… 2. ΕΚΚΛΗΣ. Αποβάλω (κάποιον) από το σώμα της Εκκλησίας ΣΥΝ. αφορίζω, αποκηρύσσω, αποκόπτω..»
ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ. Γενικά, σημαίνει κατάρα, αλλά..

«… 2. η αποκήρυξη ενός ατόμου από την κοινότητα στην οποίαν ανήκει και ειδικότ. από το σώμα της Εκκλησίας ΣΥΝ. Αφορισμός, αποβολή, αποκοπή».

(Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, του Κέντρου Λεξικολογίας υπό του Καθηγητού Γ. Δ. Μπαμπινιώτη)

Συνεπώς, το ανάθεμα δεν είναι κατάρα αλλά η αποβολή προστασίας του Τριαδικού Θεού (Ανάθεμα Τρις), από όποιον πρώην «Χριστιανό» εμπίπτει εκτός διδασκαλίας του Χριστού όντας μέσα στην Εκκλησία (πλήρωμα πιστών ή ιερέων).

Η Εκκλησία δεν χρησιμοποιεί τον όρο ανάθεμα με την έννοια που νομίζουν κάποιοι αλλά με δική της σημασία. Όπως είναι γνωστό κάθε επιστήμη, κάθε επάγγελμα και κάθε οργανισμός προκειμένου να περιγράψει λεπτομερώς το αντικείμενο του ενδιαφέροντός του είτε δημιουργεί νέες λέξεις, είτε χρησιμοποιεί ήδη υπάρχουσες που τους προσδίδει όμως νέα εξειδικευμένη σημασία. Όταν π.χ. ο γιατρός μιλά για κυκλοφορία δεν εννοεί τα αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά το αίμα στης φλέβες και τις αρτηρίες. Το αυτό εκκλησιαστικά συμβαίνει και με την περίπτωση του όρου «Έλλην».

Τα επτά αναθέματα από το «Τριώδιον», τα οποία περιέχονται στο «Συνοδικό της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας» δημιουργήθησαν το 787 μ.Χ. και αναγιγνώσκονται κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας.

ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ; (σχέση Ορθοδοξίας -Ελληνισμού)

Διότι ήταν πασιφανής η σχέση των κληρικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την Ελληνική παιδεία και την ελληνική και γενικότερα θύραθεν (εκτός Χριστιανισμού) φιλοσοφία, με συνέπεια η Εκκλησία να επιθυμεί να διασφαλίσει τα εσωτερικά της δόγματα από παρεκτροπές και εισαγωγές φιλοσοφικές ή μυθολογικές που θα επέφεραν οι ίδιοι οι πιστοί ή οι κληρικοί της. Διότι η εκκλησία είναι το πλήρωμα (σύνολο των πιστών) και όχι οι κληρικοί μονάχα ως κακώς πιστεύεται ή τα κτίσματα και οι ναοί. Ακριβώς λοιπόν, το ότι ένα ανάθεμα ή δύο, αναφέρονται στις «ιδέες» (θεοί) του Πλάτωνα ή στην θεωρία της μετεμψύχωσης, δεικνύουν την άμεση σχέση του Βυζαντινού κλήρου και με την ελληνική μυθολογία και την ελληνική παιδεία και φιλοσοφία. Αν οι Ορθόδοξοι κληρικοί ή πιστοί είχαν σχέση με την Κινέζικη παιδεία, τότε είναι βέβαιο πως οι αναθεματισμοί αυτοί θα εστρέφοντο ενάντια στους πιστούς της Εκκλησίας που εισήγαγαν στους κόλπους της την κινέζικη πανθεϊστική φιλοσοφία ή μυθολογία. (Ας το έχουν λοιπόν αυτό υπ’ όψιν τους, εκείνοι που διαδίδουν πως οι Χριστιανοί κατάργησαν τα ελληνικά ή θύραθεν γράμματα στο Βυζάντιο)

Σκοπός, η διαφύλαξη των δογμάτων και ο αποκαθαρμός του πληρώματος από τυχόν μυθολογικές εισόδους. Υπάρχουν πασιφανείς αποδείξεις πως οι Χριστιανοί μοναχοί στις μονές τους καταγινόταν και με την Ελληνική μυθολογία, οπότε δεν είναι καθόλου παράλογο που η Ορθόδοξη Εκκλησία, δια μέσω των αναθεματισμών, απέβαλλε από το φιλόΧριστο πλήρωμά της τους παρεκτρεπόμενους προσπαθώντας να κρατήσει ένα θρησκευτικό θεσμό ενότητας του έθνους.

Ερώτηση : Δεν είναι εντελώς παράλογο μια θρησκεία, να αναθεματίζει τους μυθολόγους και τους θύραθεν φιλοσόφους και ταυτόχρονα να διατηρεί σε βιβλία της τους αρχαίους μύθους και να μελετά την θύραθεν φιλοσοφία;

Απάντηση : Αυτή είναι και η τρανταχτή απόδειξη πως τα αναθέματα είχαν σκοπό προστατευτικό της διδασκαλίας και όχι μισαλλόδοξο.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Ήδη 406 χρόνια νωρίτερα από τα αναθέματα (787 μ.Χ.) στην Β΄ Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ΄ υπάρχει κανόνας για του ποιοι είναι οι «Έλληνες» σύμφωνα με το πλήρωμα των πιστών της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας : «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς...Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα». Δηλαδή ακόμη και χριστιανικές αιρέσεις αποκαλούνται και θεωρούνται «Έλληνες» Εκκλησιαστικά.

Επιβεβαίωση : Αυτό το επιβεβαιώνει και ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης λέγει «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη». 
(Πηγή : Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)

Συνεπώς αν και τα αναθέματα αναφέρονται σε Έλληνες που αποβάλλονται για αυτές τις ελληνικές τους ιδέες από το πλήρωμα της Εκκλησίας, δεν εννούνται εκείνοι κατά το γένος αλλά εκείνοι που χαρακτηρίζονται έτσι σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες.

Οι νεοΕθνικοί «αρχαιολάτρες» ουδεμία γερή γνώση έχουν της αρχαίας ιστορίας και της αρχαίας Ελλάδας. Διαρκώς διαλέγουν - επιλέγουν από την αρχαία θρησκεία, ό,τι τους συμφέρει και εξυπηρετεί προς την λατρεία των ειδώλων,  και τα λοιπά τα παραβλέπουν. Έτσι κατηγορούν άδικα την Ορθοδοξία για αναθεματισμούς και παραβλέπουν λ.χ. όσα δίδαξε η ελληνική αρχαιότητα στους συνεχιστές Βυζαντινούς. Αυτή η διαρκής χρήση 2 μέτρων και 2 σταθμών είναι η τρανταχτή απόδειξη πως οι αρχαιολάτρες είναι ΨΕΥΔΟ-αρχαιολάτρες και σε ουδεμία περίπτωση φιλέλληνες εφόσον α) δεν γνωρίζουν καλά τα της αρχαιότητας 2) κατηγορούν την Ορθοδοξία για όσα εφαρμόστηκαν στην αρχαιότητα και δηλαδή καθυβρίζουν διαρκώς την αρχαιότητα, τόσο με την αμάθειά τους όσο και με τις πλάγιες βολές τους.

Κάποιοι επίσης, ξεχνάνε πολύ εύκολα πως στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε πληθώρα αναθεματισμών και ακόμα χειρότερα (πολύ χειρότερα) πληθώρα από κατάρες αναμεταξύ των Ελλήνων… Αλλά για αυτά, οι… επιλεκτικοί συν-Έλληνες σωπαίνουν. Για συντομία του κειμένου θα αναφέρουμε μόνο την παρακάτω.

Κατάρα κατά των παραβατών του όρκου των αμφικτιονιών (Δελφοί)

«ἡ γῆ των νὰ μὴν παράγῃ καρπούς, αἱ γυναῖκές των νὰ γεννῶσι τέρατα, νὰ ἐξαφανισθῶσιν αὐτοί τε, ἡ πόλις των καὶ ἡ φυλή των καὶ αἱ πρὸς τοὺς θεοὺς θυσίαι των νὰ μὴν γίνωνται δεκταὶ»
(Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Εκπαιδευτικός σύμβουλος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ, σελ. 406)

Η επισήμανση της εν λόγω κατάρας δεν έχει σκοπό να χλευάσει τον άλλωστε πολύ αξιόλογο από πλευράς πολιτισμού θεσμό των αμφικτιονιών, αλλά να καταδείξει ότι οι αρχαία ελληνική θρησκεία δεν μπορεί σήμερα να παρουσιάζεται σε σύγκριση με την Ορθοδοξία από τους νέο-Εθνικούς ως άγγελος παντογνώστης με επιστημονική χροιά. Επιπροσθέτως θέλει να αποδείξει ότι Χριστιανικά αναθέματα φαντάζουν πράγματι πολύ ήπια μπροστά σε αυτά που οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν με την μορφή κατάρων εναντίων των Ελλήνων που καταπατούσαν τους όρκους τους προς το 12θεο. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση ενώ οι νεοΕθνικοί δείχνουν μια υπερευαισθησία προς κάθε Χριστιανικό ανάθεμα το οποίο βασικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑ, όχι μόνο δεν δείχνουν ευαισθησία προς τις αρχαίες κατάρες αλλά δείχνουν κιόλας να τις αγνοούν είτε εσκεμμένα είτε από άγνοια. Αλλά καμιά και από τις 2 περιπτώσεις δεν τους τιμά είτε ως φιλαλήθεις είτε ως ιστορικούς.

Ο ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ (ΑΠΟΒΟΛΗ) ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

Στην σχολή των Πυθαγορείων αρκούσε κάποιος να διακηρύξει τις εσωτερικές αντιλήψεις προς τα έξω για να «αναθεματιστεί» (αποβληθεί εξ αυτής) και να θεωρηθεί ΝΕΚΡΟΣ, πόσο μάλλον να φέρει αντιρρήσεις προς τα «αυτός έφα» του Πυθαγόρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ίππαρχος, που έζησε στα τέλη του Ε΄ μέχρι τα μέσα του Δ΄ π.Χ. αιώνα. Ήταν Πυθαγόρειος φιλόσοφος που άκμασε το 380 π.Χ. Στον Ιάμβλιχο (Πυθαγορ. Βίος 75, 79) διασώζεται επιστολή (όχι γνήσια) του Λύσιδου προς αυτόν, όπου τον μέμφεται δια το «δημοσία φιλοσοφεῖν» εξαιτίας δηλαδή τούτου και διότι έγραψε τα μόνο δια προφορικής παραδόσεως εν τη σχολή παραδιδόμενα «αἰτίαν ἔχονται γράψασθαι τὰ τοῦ Πυθαγόρου σαφῶς» και εξεβλήθηκε της σχολής ενώ οι φιλοσοφούντες του έγειραν στήλη ως νεκρό. (Fragm. D. Vorsokr 55 C7)

(Πηγή : Λαμπρίδη Έλλη, Δρ. Φιλοσοφίας, τόμος, ΙΓ΄, σελ. 134)

ΚΑΤΑΡΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

Λόγω της τηρήσεως των πατροπαράδοτων τύπων και όρων κατά την λατρεία, και των αρχαιότροπων ενδυμάτων και παλαιότερων ηθών και εθίμων, οι ιερείς ως πολίτες γίνονταν συντηρητικοί στο φρόνημα και ενάντια σε κάθε καινοτομία στο πολίτευμα, και αποτελούσαν δε την επικινδυνότερη εξουσία στην πολιτική. Αν και έρχονταν πολλές φορές σε σύγκρουση με καινοτόμους πολιτικούς, πολλές φορές όμως ενίσχυαν την εξουσία με επικύρωση των ψηφισμένων νόμων αυτής, και οι πολίτες είχαν μεγάλη ευλάβεια προς αυτούς λόγω και των εν ονόματι των θεών κατάρων κατά των κηρυγμένων εχθρών της πολιτείας.
(Καψάλης Γερ. Δ. Πρόεδρος Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΒ΄ σελίδα 872)

Για συντομία του χώρου και καθ’ ότι το κείμενο είναι ήδη μακροσκελές, δεν θα αναφερθούμε άλλο στις πάμπολλες αρχαιοελληνικές κατάρες Ελλήνων κατά Ελλήνων, ίσως σε άλλη ανάρτησή μας. Ευχαριστούμμε.

Έτσι λοιπόν, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ας σημειωθεί ότι δεν αρνείται κανείς ότι οι προ Χριστού φιλόσοφοι ανέβηκαν σε αλήθειες λιγότερο ή περισσότερο υψηλές. 

Αλλά όμως οι αλήθειες αυτές, εκτός του ότι βρίσκονταν εγκατεσπαρμένες εδώ και εκεί ανάμεσα στις συγγραφές και τις φιλοσοφικές θεωρίες τους, ήταν αρκετά συχνά ανακατεμένες με ζοφερές πλάνες, με τέτοιον τρόπο, ώστε να παρουσιάζεται το πρόβλημα του ποιός θα πετύχαινε το κατόρθωμα να ξεδιαλύνει και να μαζέψει τις τόσο σκορπισμένες αυτές ακτίνες τις αλήθειας και αφού τις απαλλάξει από την σκουριά του ψεύδους να τις ταιριάξει σε ήλιο φωτεινό, απαραίτητο για καρποφόρα και υγιή θρησκευτική ζωή.

Η Εκκλησία λοιπόν δεν αντιτίθεται στους αρχαίους φιλοσόφους και συγγραφείς, απλά διατυπώνει και αυτή τις επιφυλάξεις της όπως πριν απ’ αυτήν τις διατύπωσαν ο Κικέρωνας, ο Ξενοφάνης, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Αναξαγόρας και τόσοι άλλοι. Άλλωστε όλοι οι επιφανείς ιεράρχες τις και μεγάλοι Πατέρες, είχαν βαθιά γνώση της Ελληνικής Γραμματείας. Ο Μέγας Βασίλειος για παράδειγμα σπούδασε στις σχολές τις Αθήνας κάθε διδασκόμενη την εποχή αυτή επιστήμη. Ο ίδιος συμβουλεύει τα πνευματικά του παιδιά να μελετάνε τα συγγράμματα των προγόνων τους φροντίζοντας βέβαια όπως οι μέλισσες να παίρνουν ότι χρήσιμο και αληθές και να πετάνε ότι άχρηστο ψευδές και επιβλαβές. Όπως σίγουρα οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν απαράδεκτη, παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία! Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας άσκησαν κριτική και αρνήθηκαν την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία.

«Κατά τους έξι π.Χ. αιώνας προσπάθησαν να υπερβούν την πολυθεΐα, να διαμορφώσουν μίαν υψηλότερα ιδέαν περί πνευματικού Θεού, να καθάρουν την έννοια του θείου από όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία είχαν επισωρεύσει η μυθολογία, η δεισιδαιμονία και η πρωτόγονος μαγική σκέψης των μαζών» (Πηγή : Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων», Αθήνα 1964, σελ.75).

«Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι αντιτάχθησαν στην ειδωλολατρική πολυθεΐα και ηγωνίσθησαν, ώστε να καθαρθεί η έννοια του θείου από το μη θεοπρεπές στοιχείον» (Πηγή: Ν. Βασιλειάδη « Ο ανθρωπισμός του Χριστιανισμού» Αθήναι 1986, σελ. 48).

Σύμφωνα με όσα ελέχθησαν ανωτέρω :

Η Ορθοδοξία δεν κατάργησε την ελληνική φιλοσοφία αλλά την δέχεται ως παιδεία κι ανάπτυξη του πνεύματος. Από εκεί και έπειτα αναθεματίζει ΜΟΝΟ εις την περίπτωση που κάποιοι την καταστήσουν αντικείμενο θρησκευτικής πίστεως μέσα στους κόλπους της και σαφώς όχι εκτός αυτής. Αυτό τις αμφιβάλει ότι είναι ορθό μέσα στα χριστιανική πλαίσια της εκκλησίας του Χριστού;

1. Διότι η Ορθόδοξος πίστης είναι πίστη εις τον Χριστό, Υιό του Θεού

2. Τα δε λοιπά είναι θεμιτά προς ανάπτυξη της σκέψης και της έκφρασης αλλά σε ουδεμία περίπτωση ένας χριστιανός μπορεί να ανήκει εις την Εκκλησία του Χριστού, που είναι το Σώμα Του, όταν δέχεται όλα τα αντιφατικά ή ασεβή φιλοσοφήματα εκτός της εκκλησίας δογματικά και δη θρησκευτικώς.

3. Αλίμονο αν η Ορθόδοξος θρησκεία ήταν ανοιχτή εις άπαντα τα φιλοσοφικά ρεύματα και εις τις άλλες θρησκείες. Τότε ποιο το νόημα να αποτελούν οι Χριστιανοί την Εκκλησία του Χριστού και όχι του Κρίσνα φέρει ειπείν; Διότι οι φιλόσοφοι αναζητούσαν αλλά η Εκκλησία μας δεν αναζητά. Της αποκαλύφθηκε η Αλήθεια και ως προς αυτή την Αλήθεια (του Χριστού) έχει τεράστια διδασκαλική υποχρέωση.

Απολογητής
ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.

Κέντρο Πληροφόρησης ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

Σχόλιο Πελασγού : Αν υπάρξουν αντιφάσεις, ερωτήσεις ή θέλει το αναγνωστικό κοινό, το θέμα με τα αναθέματα εν γένει θα συνεχισθεί για την πλήρη διάγνωση της ιστορικής αλήθειας (την οποία δεν μπορούμε να αφήνουμε μόνιμα έρμαιο ημιμαθών - όχι πως κατέχουμε πλήρη γνώση βέβαια, αναζητούμε όμως..)

Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς

Ελλήνων Παλιγγενεσία

Related Posts :