Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν
οι νεότεροι.
Είναι αλήθεια ότι σε μερικά γεγονότα πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε τις διαστάσεις και τη σημασία τους. Όταν έρχεται η ώρα της γνώσης και της ενημέρωσης, τότε βλέπει κανείς πόσο κοντά μας είναι διάφορα πράγματα αλλά και πόσο ταλαιπωρημένος είναι αυτός ο τόπος.
Είναι αλήθεια ότι σε μερικά γεγονότα πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε τις διαστάσεις και τη σημασία τους. Όταν έρχεται η ώρα της γνώσης και της ενημέρωσης, τότε βλέπει κανείς πόσο κοντά μας είναι διάφορα πράγματα αλλά και πόσο ταλαιπωρημένος είναι αυτός ο τόπος.
Ποιος άραγε θα μπορούσε να φανταστεί ότι η
τελευταία τρόικα που υπήρχε στον τόπο έμεινε 80 χρόνια, από το 1898 έως και το
1978, και ότι εγκατέλειψε τα γραφεία στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι
ύστερα από νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή και απόφαση του τότε υπουργού
Οικονομικών Θανάση Κανελλόπουλου. Ηταν ακριβώς τότε που έκλεισε – για να
θυμηθούν και λίγο οι παλαιότεροι – το περίφημο «Μονοπώλιο», που είχε υποκαταστήματα
σε όλη την Ελλάδα και πουλούσε το αλάτι, το καθαρό οινόπνευμα, το καθαρό
πετρέλαιο, καθώς και τα σπίρτα, και τα έσοδά του πήγαιναν κατευθείαν στους
ξένους δανειστές μας…
Έτσι λοιπόν, για να έχετε μια καλύτερη γνώση
των πραγμάτων, προστρέξαμε σε μια ιστορική αθηναϊκή εφημερίδα, τον «Μικρό
Ρωμηό» του Λευτέρη Σκιαδά, ιστορικού ερευνητή και δημοσιογράφου. Μεταξύ άλλων
λοιπόν ο Λευτέρης Σκιαδάς, γράφει: «Είναι γνωστό ότι την προηγούμενη φορά που
μας επιβλήθηκε ‘‘Έλεγχος’’ ήταν το 1898. Ήδη, από το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης
είχε κηρύξει την περίφημη πτώχευση και τέσσερα χρόνια αργότερα (1897) η Ελλάδα
βγήκε ηττημένη από τις εχθροπραξίες με την Τουρκία. Με εντυπωσιακή εμμονή των
Γερμανών επιβλήθηκε στην Ελλάδα ο διεθνής έλεγχος ως όρος για την εξασφάλιση της
ειρήνης. ‘‘Αμ’ έπος αμ’ έργον’’ εκδίδεται ο Νόμος ΒΦΙΘ’ και τον Απρίλιο κιόλας
του 1898 εγκαθίσταται στην Αθήνα η… τρόικα της εποχής, όταν ο Αλέξανδρος Ζαΐμης
ήταν Πρωθυπουργός».
Στις θέσεις των σημερινών κ.κ. Σερβάας Ντερούζ,
Πολ Τόμσεν και Κλάους Μαζούχ ήταν οι Τέστα (Γερμανός), Λετάν (Γάλλος) και Λόου
(Αγγλος). Μόνον που τότε οι κυβερνήσεις είχαν φανεί πιο γαλαντόμες και για να
μην ταλαιπωρούν τους υψηλούς ελεγκτές μας φρόντισαν να τους κτίσουν και
ιδιαίτερο Μέγαρο… για τις ανάγκες της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής! Μάλιστα,
η ανέγερσή του βάφτηκε με αίμα, αφού κατά την ανατίναξη φουρνέλου (1901)
τραυματίστηκε ένας σαραντάχρονος εργάτης, δίνοντας αφορμή για συζητήσεις…
Σημειώνει ακόμη ο Λευτέρης Σκιαδάς πολλά
επεισόδια με τις παρεμβάσεις τού τότε διεθνούς ελέγχου ακόμη και σε κρίσιμες
για τη χώρα στιγμές, καθώς επίσης και πώς μετά τον πόλεμο και λίγο μετά την
απελευθέρωση εκπρόσωποί του βρέθηκαν και πάλι στην Αθήνα.
Το τέλος εκείνης της ογδοηκονταετούς
περιπέτειας δόθηκε με νόμο που εξέδωσε ο αείμνηστος Θανάσης Κανελλόπουλος το
1978.
Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου