του Στρατή Μαζίδη
Φθινόπωρο του 1993. Μια πολιτικοποιημένη περίοδος που ακόμη κι όσοι πηγαίναμε σχολείο δε μας άφηνε απαθής.
Το μαρτύριο της σταγόνας για τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ασφυκτική πίεση από τα ΜΜΕ και ταρακούνημα του δένδρου ώστε να πέσει.
Τη μια παραιτήσεις, την άλλη ανεξαρτητοποιήσεις. Στεφανόπουλος, Σιμπιλίδης και πέσιμο του δένδρου.
Ο Αντώνης Σαμαράς, το πάλαι ποτέ αγαπημένο παιδί του Μητσοτάκη δεν εκτέλεσε απλά τον αρχηγό του, αλλά τον τέλειωσε αργά και βασανιστικά.
Να όμως που η ζωή ξεπληρώνει πάντοτε και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Οι κώλοι έσφιξαν και θα σφίξουν έτι περισσότερο κε Σαμαρά. Καμιά κομματική πειθαρχία δεν μπορεί να σταθεί ως αντίβαρο απέναντι στο τελειωτικό χτύπημα σε βάρος του ελληνικού λαού. Ο Πολύδωρας έχει μια ιστορία που όσο κι αν την αμαύρωσε με τους διορισμούς της μιας ημέρας θητείας, δεν μπόρεσε να ψηφίσει το θάνατό μας.
Δύο ακόμη χρειάζονται Αντώνη Φουκαρά. Δεν είναι δύσκολο να βρεθούν.
Και θα σε βλέπω να κατακρημνίζεσαι Αντώνη... Και όλους τους υπόλοιπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου