Η Ιστορία ακολουθεί την
διαδρομή της. Επιλέγει και δεν την επιλέγουν. Ακόμα κι όταν οι πράξεις ορίζουν
και καθορίζουν τις καταστάσεις, Εκείνη τοποθετεί στην κοίτη των γεγονότων τον
καθένα από μας. Οι άνθρωποι παρασύρονται από τις εκρηκτικές καταλήξεις των συμβαινόντων
και ώρες - ώρες τυφλώνονται από τους καπνούς και τις ιαχές.
Θα μπορούσε κανείς να πει ίσως, πως ο χρόνος έχει πάνω του εγχαραγμένες τις κινήσεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις αντιδράσεις μας. Ίσως ο χρόνος, ως κατάσταση και όχι ως γραμμική ακολουθία να μεταβάλλει την οπτική και την νοοτροπία μας, όμως μέσα στην βουή των πραγμάτων ξεχνάμε, συνήθως, την πιο βαθειά και στοχαστική θεώρηση των πραγμάτων. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που αρνούνται, οι μόνιμοι αρνητές της σκέψης και της συνείδησης - κι αυτοί αποτελούν το πιο ισχυρό, ίσως, ανάχωμα του συστήματος, το οποίο σαμποτάρει τις κινήσεις, τις ψυχολογικές προεκτάσεις και τις πράξεις της καθημερινότητας εκείνων που απλά δεν αντέχουν άλλο να ανέχονται, αυτόν τον κρύο και απάνθρωπο κόσμο.
Σε συνθήκες παροξυσμού, έξαρσης των φόβων και της παραίτησης, οι περισσότεροι λένε πως τα λόγια δεν βοηθούν. Ωστόσο, ο λόγος -πέρα από την συνακόλουθη στάση ζωής- εφαρμόζεται ωσάν γλύπτης στην πραγματικότητα (την εικονική) και σχεδιάζει με λεπτομέρεια τα επόμενα καρέ του φιλμ που λέγεται ζωή. Έχουμε αυτήν την δυνατότητα ως έλλογα όντα; Έχουμε αυτήν την δύναμη και δυναμική να στρέψουμε την κοίτη του ποταμού προς μια άλλη κατεύθυνση, προς την κατεύθυνση που θα μας οδηγήσει πιθανώς εκεί που επιθυμούμε; Και μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία, μήπως υπάρχει μια σκιά, κάποιο θηρίο το οποίο επιβλέπει την κάθε μας κίνηση;
Ο Φρειδερίκος Νίτσε μας έχει πει ότι όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μην γίνει ο ίδιος τέρας και πως όταν κοιτά κανείς πολλή ώρα μέσα σε μιαν άβυσσο, τότε κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε εκείνον. Το τρομερό μυστήριο αυτής της ανθρώπινης ύπαρξης μας κάνει πολλές φορές να στεκόμαστε με δέος απέναντι στο ύψος στο οποίο μπορεί να αρθεί ο άνθρωπος και ταυτόχρονα στο βάραθρο στο οποίο μπορεί να τσακιστεί, πασχίζοντας να θρέψει τον εγωισμό του και να μπουκώσει την πείνα του για κάλυψη αυτών που ονομάζει ανάγκες. Παλινδρομεί συνεχώς ταλαντούμενος σαν εναλλασσόμενο ρεύμα ψάχνοντας δίοδο για να την πληρώσει με την υπερμεγέθη “ροή” του.
Υπάρχουν όμως οι στιγμές της επιλογής. Εκείνες οι στιγμές που καλείται ο καθένας μας να επιλέξει, εκπληρώνοντας τον πρωταρχικό του σκοπό ή αποτυγχάνοντας, βρίσκοντας τον τρόπο να σφυρηλατήσει μια ψυχή αγνή και ελαφριά -μα πεισματάρα σαν ατσάλι- ή μια ψυχή βαριά και φθαρμένη από το αβυσαλλέο πέρασμα του από αυτήν την ύλη, την ύλη της απώλειας. Η αντίστροφη μέτρηση για αυτή την στιγμή έχει ξεκινήσει για όλους μας. Ο βασικός Άλλος με τον οποίον έχουμε να αναμετρηθούμε, ο πιο δύσκολος και ο πιο άγνωστος, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν πρέπει να κατακτήσουμε πρωταρχικά, ώστε να προχωρήσουμε στα στάδια της αναμέτρησης με το θηρίο που λοξοκοιτάζει και παρατηρεί κάθε μας βήμα, κάθε μας ανάσα. Έχουμε πάψει να θυμόμαστε αυτή την αδήριτη προστακτική, την βασικότερη ανάγκη που έχουμε να καλύψουμε : το να βρούμε δηλαδή τον εαυτό μας. Έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και προτιμούμε να κρίνουμε τους άλλους, θεωρώντας εσφαλμένα πως κατέχουμε ένα τέτοιο δικαίωμα. Κι όμως αυτή μας η παράλειψη, αυτή η λανθασμένη πρακτική είναι ικανή να μας εξαφανίσει. Και μην γελιέστε, ο αγώνας τούτος είναι ο πλέον άνισος.
Η ώρα της επιλογής
στον συνεχώς μεταβαλλόμενό μας κόσμο έρχεται και πάλι. Τι θα επιλέξουμε; Ποιος
δρόμος θα μας κερδίσει; Ποια ώρα θα σημάνει και τι θα σηματοδοτεί; Τον λυτρωμό
μας ή την καταδίκη μας; Πιστεύουμε στον εαυτό μας; Έχουμε δύναμη; Θυμόμαστε
ποιοι είμαστε; Μπορούμε να ανα-καλύψουμε το χαμένο έδαφος, το ξεχασμένο
μονοπάτι, τον χρόνο που είναι δικός μας και μόνο; Ένα βέλος εκτοξεύεται από το
μυαλό μας και μοιράζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η καρδιά μας ορίζει το
υπέρτατο και μπορεί να σκαλίσει στον δικό μας λίθο το όνομα του δικού μας Νου.
Για να θυμηθείς πρέπει πρώτα να ξεχάσεις… Αντίστροφη μέτρηση -πόθος και πάθος- μνήμη και λησμοσύνη -εμείς και οι άλλοι- χάος και τάξη. Καθόρισε εσύ το
τέλος της δικής σου ιστορίας μέσα στην Ιστορία. Γράψε την Ιστορία της νίκης
βρίσκοντας μέσα στο σκοτάδι το πιο εκτυφλωτικό Φως : ΕΣΕΝΑ!
“Τίποτα δεν υπάρχει
πραγματικά”.
Πύρρων
Δήμος Μαβής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου