Η ΑΝΑΜΕΙΞΗ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ,
ΣΤΗΝ ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ
Ο ανθελληνικός ρόλος των εβραίων κατά τα χρόνια του βυζαντινού Μεσαίωνα, διοχετεύθηκε έντεχνα επίσης μέσω των Σταυροφοριών. Οι Σταυροφορίες, υπήρξαν το δολιότερο εφεύρημα του εβραϊσμού, προκειμένου να καταλύσει κάθε έννοια Ελληνικότητας που απέμενε στο Βυζάντιο. Με πρόσχημα δήθεν, την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον οθωμανικό κατακτητή», διοργα-νώθηκαν οκτώ σταυροφορίες με σημείο εκκινήσεως την κεντρική Ευρώπη, οι οποίες στο σύνολο τους έπληξαν ανεπανόρθωτα τον Ελληνισμό, παρεκκλίνον-τας καθ' ολοκληρία από τον υποτιθέμενο αντικειμενικό σκοπό τους.
Η αρχή έγινε από τον εβραϊκής καταγωγής Πέτρο Ερημίτη, ο οποίος το 1096 ισχυρίσθηκε ότι είδε σε όραμα τη μορφή του Ιησού, ο οποίος του ζήτησε δή-θεν, να ξεκινήσει μία εκστρατεία εναντίον των απίστων οθωμανών. Αυτή ήταν η αφορμή για τη διοργάνωση της Πρώτης Σταυροφορίας, η οποία επέφερε την επί τριακονταετία λεηλασία του Βυζαντίου, αντί του «πολέμου κατά των απίσ-των». Μόνο το 1099 οι σταυροφόροι κατέλαβαν για τα προσχήματα την Ιερου-σαλήμ, δικαιολογώντας την παρουσία τους. Στα πλαίσια της δεύτερης κατά σει-ράν σταυροφορίας, η οποία ξεκίνησε το 1117, δεινοπάθησαν στην κυριολεξία Ελληνικές πόλεις, όπως το Ικόνιο, η Δαμασκός και η Ασκαλώνα, χωρίς ποτέ οι σταυροφόροι να επιδιώξουν να φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.
Μέσω αυτών των κατ' επίφαση «σταυροφοριών», οι οποίες θα πρέπει να σημει-ωθεί ότι ήταν το επικάλυμμα οικονομικών, στρατιωτικών αλλά και πολιτικών δολοπλοκιών, που συμπίπτουν με την οικονομική διείσδυση των εβραίων και των Δυτικών Ευρωπαίων στην τρωτή και αιμορραγούσα πλέον βυζαντινή αυτο-κρατορία, κτυπήθηκε αλύπητα η Ελληνική φιλοσοφία, το Ελληνικό πνεύμα και οι Ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών, τις οποίες λεηλατούσαν οι κατ' επίφαση σταυροφόροι.
Κατά τη διάρκεια της τέταρτης σταυροφορίας, οι εβραϊκής καταγωγής ηγήτο-ρές της, ο Βαλδουίνος και ο Ερρίκος Δάνδαλος, επετέθησαν ευθέως κατά της Κωνσταντινουπόλεως, την οποία αφού κατέλαβαν, εν συνεχεία επιδόθηκαν ανε-νόχλητοι στην καταστροφή ολόκληρης της αυτοκρατορίας, έχοντας εγκαταλεί-ψει πλέον τα προσχήματα. Οι δύο αυτοί κατακτητές, αφού διαμέλισαν την Ελ-λάδα σε δύο τμήματα, συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο, έως ότου σκοτώ-θηκαν από κατοίκους της Θράκης, κατά τη διάρκεια των μαχών.
Οι Σταυροφορίες συνεπώς οδήγησαν στην κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρα-τορίας το 1204 μ.Χ., ένα πλήγμα το οποίο προλείανε το έδαφος για την μετέ-πειτα κατάκτηση από τους οθωμανούς το 1453. Ας εξετάσουμε όμως τις παρασ-κηνιακές συνθήκες οι οποίες τις προκάλεσαν.
Ο 8ος και 9ος αιώνας αποδείχθηκαν εξαιρετικά προσοδοφόροι για τους εβραί-ους. Εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την απαγόρευση του δανεισμού χρηματι-κών ποσών με τόκο, απαγόρευση την οποία η καθολική εκκλησία είχε επιβάλ-λει στους χριστιανούς, αναγορεύοντας τον δανεισμό σε «αντιχριστιανική πρά-ξη», οι εβραίοι κυριάρχησαν απόλυτα στον συγκεκριμένο τομέα. Αναδείχθηκαν σε κυρίαρχους της νοσηρής τοκογλυφίας, αφ' ενός θησαυρίζοντας και αφ' ετέ-ρου υποδουλώνοντας στη δουλεία των τόκων ολόκληρη την Ευρώπη.
Αρχικά η επαίσχυντη δραστηριότητα της εβραϊκής τοκογλυφίας διεξαγόταν στους δρόμους, όπου οι εβραίοι έστηναν τους πάγκους τους, τις επονομαζόμε-νες μπάνκες (εξ' ου και το μπανκ = τράπεζα). Η κατοχή όμως του μονοπωλίου από το βυζάντιο σε τομείς με ιδιαίτερη σημασία για το εμπόριο και την οικονο-μία (πορφύρα, μετάξι κ.ά.) δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τους εβραίους κεφαλαι-οκράτες αδιάφορους. Μετά τον 9ο αιώνα, οι σκοποί των εβραίων έγιναν ιδιαί-τερα ορατοί.
Κυρίαρχοι του πλούτου πλέον οι σιωνιστές, υπέβαλλαν στους Βενετούς και Γε-νοβέζους την ιδέα, ότι το Βυζάντιο έλεγχε το μονοπώλιο των συναλλαγών και του εμπορίου μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, φαινόμενο το οποίο θα έπρεπε, επ' ωφελεία τους, να σταματήσει. Οι εβραίοι αρχικά επιδόθηκαν στην αποκοπή του βυζαντίου από την Ιταλία, κλείνοντας όλες τις αγορές για τα βυζαντινά προ-ϊόντα.
Η σταδιακή εξασθένηση του βυζαντίου από τους αδιάκοπους πολέμους και τον ασφυκτικό οικονομικό-εμπορικό αποκλεισμό, προώθησε τα σχέδια των σιωνισ-τών, στο έπακρο. Σε πρώτο στάδιο οι απελπισμένοι βυζαντινοί, δέχθηκαν την εισροή των εβραϊκών κεφαλαίων υπό μορφή εξωτερικού δανεισμού, επιτρέπον-τας παράλληλα την εγκατάσταση γενοβέζων, εβραίων και βενετών μεγαλεμπό-ρων στην Κωνσταντινούπολη. Επρόκειτο για την αρχή του τέλους. Οι σιωνισ-τές έθεσαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους την ετοιμοθάνατη οικονομία του βυ-ζαντίου και σε αντάλλαγμα των δυσβάστακτων δανείων που είχαν συνάψει, αξίω-σαν και έλαβαν προνόμια και στη συνέχεια ολόκληρες εδαφικές εκτάσεις στην Ελλάδα.
Έχοντας περιέλθει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στο έσχατο αυτό σημείο καταπ-τώσεως, ήταν πλέον εύκολη λεία για τα νύχια του σιωνισμού. Όταν η οικονομι-κή κατάρρευση του βυζαντίου, η οποία συνεπαγόταν μεταξύ των άλλων διοικη-τική και στρατιωτική εξασθένηση, έγινε ιδιαίτερα εμφανής, οι σιωνιστές επιδό-θηκαν στην προσπάθεια κατευθύνσεως των δυτικών ευρωπαίων και ιδίως των βενετών, κατά της αποσυντιθέμενης από την συνεχή εξωτερική και εσωτερική υπονόμευση αυτοκρατορίας. Επικαλούμενοι θρησκευτικά προσχήματα, οι δυτι-κοί ευρωπαίοι, επέβαλλαν τελικά την θέληση των εβραίων αφεντικών τους, οι τραπεζίτες των οποίων χρηματοδοτούσαν αφειδώς το... θεάρεστο έργο των σταυροφοριών. Επί τετρακόσια και περισσότερα χρόνια, οι εβραίοι αφαίμαξαν το βυζάντιο, προτού το υπονομεύσουν ολοκληρωτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου