Το κόμμα είμαι εγώ

Όσες ψευδαισθήσεις και αν ήθελαν να έχουν οι σκεπτόμενοι πολίτες, σε σχέση με τον αρχηγό της Ν.Δ, όλες τις διέλυσε με την ομιλία του για την οικονομία (Ζάππειο ΙΙ). Εδώ δεν θα σταθούμε στο οικονομικό μείγμα της πρότασής του, αλλά στην αντίληψη περί δημοκρατίας του κ. Σαμαρά, με βάση την ομιλία του.

Όσοι τη διάβασαν ολόκληρη και δεν περιορίστηκαν στα κύρια σημεία που συνήθως μεταφέρουν οι δημοσιογράφοι, δεν μπορεί παρά να τους έκανε εντύπωση, το ‘προφίλ’ που επιχείρησε να περάσει ο κ. Σαμαράς.

Γνωρίζοντας την έντονα αρνητική θέση του Ελληνικού λαού, έναντι του Γ.Α.Παπανδρέου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έδινε την εντύπωση πως ήθελε να μας περάσει την εικόνα του αυριανού ηγέτη. Αλλά πως θα είναι ο αυριανός ηγέτης σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά;

Ο ηγέτης, σύμφωνα με τους πολιτικούς μας, είναι εκείνος που …αποφασίζει για το κόμμα του. Όταν επομένως το κόμμα βγεί πρώτο στις εκλογές και αφού σχηματιστεί κυβέρνηση, ο αρχηγός του και πρωθυπουργός, -μόνος αυτός- αποφασίζει για τις τύχες όλων μας. Για να αποδειχτεί, σχεδόν τέσσερις αιώνες μετά, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή εκείνη που ο γάλλος μονάρχης, περιέγραφε τον τρόπο διακυβέρνησής του με το περίφημο L'état, c'est moi

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς, τις εκφράσεις που χρησιμοποίησε ο κ. Σαμαράς, στην πολυαναμενόμενη ομιλία του;

Συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς, είναι Πρόεδρος ενός ολόκληρου κόμματος. Στο Ζάππειο, πήγε και μίλησε, με αυτή του την ιδιότητα. Όχι ως άτομο. Αν εξέφραζε απόψεις στο καφενείο της γειτονιάς του, τότε ναι, θα μπορούσε να εκφραστεί όπως ήθελε. Όταν όμως οι άλλοι, σε έχουν τιμήσει με την ψήφο τους, τότε θα πρέπει να σέβεσαι τους ανθρώπους αυτούς. Στο Ζάππειο παρουσιάστηκε η πρόταση ενός κόμματος[1]. Όχι η θέση του αρχηγού του. Το πρώτο πληθυντικό λοιπόν ταιριάζει για να εκφράσει την όποια θέση χιλιάδων ανθρώπων. Ο κ. Σαμαράς το χρησιμοποίησε. Π.χ.

«Προτείνουμε συντελεστή ...
Είπαμε για τη μείωση ...
Ψηφίσαμε καινούργια ρύθμιση ...
Αυτές θα τις αποκαταστήσουμε ...
Θα προχωρήσουμε ...»

Αλλά το πώς πραγματικά αντιλαμβάνεται τη θέση του ‘αρχηγού’ στο κόμμα, φάνηκε από τις υπόλοιπες εκφράσεις του :

«Αυτό είναι από τα πρώτα που θα διαπραγματευθώ... «Ανάσες» που έχω προτείνει...
Μπορώ να σας δώσω...
Γιατί δεν με ενδιαφέρει μόνο η Ταμειακή διάσταση, αλλά και η Αναπτυξιακή
Πήρα το ρίσκο και αντιστάθηκα...
Πήρα το ρίσκο και πρότεινα...
Διατύπωσα απερίφραστα...
Ξέρω που πατάω...
Ξέρω που πηγαίνω...
Ξέρω τι χρειάζεται η χώρα...»

Τα παραπάνω δεν είναι τα μόνα. Ακόμα και όταν ο ίδιος υπερασπίζεται το κόμμα του, αντί να μιλάει στο πρώτο πληθυντικό, δίνει την όποια απάντηση σε πρώτο ενικό. Π.χ.

«Ακούμε σήμερα και διάφορα περίεργα σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας»

Ενώ περιμένεις λοιπόν πως θα μιλήσει για όλους (αφού η όποια ‘κατηγορία’ αφορά τη Ν.Δ), ο ίδιος συνεχίζει τις ‘αυτοκρατορικές εκφράσεις’ του :

«Ζητάνε «συναίνεση»! Να συναινέσω σε τι; Σε αυτό που διαφωνώ;»

Από το κόμμα σας, ζητούν, συναίνεση κ. Σαμαρά. Όλοι μαζί αποφασίζετε. Όχι εσείς μόνο.
Αλλά και το πώς θα πολιτευτεί, αν γίνει πρωθυπουργός, το δείχνει  με τα παρακάτω :

«Θα διαπραγματευθώ όλους τους όρους της Επανεκκίνησης  που ανέφερα ήδη.

Θα διαπραγματευθώ άλλο Πρόγραμμα κι άλλα ενδιάμεσα βήματα...

Θα διαπραγματευθώ τη διευκόλυνση εξόφλησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου μέσα στην Ελλάδa...

Θα διαπραγματευθώ, ακόμα, να υπάρξει επέκταση των εγγυήσεων ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες ως και το 2012 ώστε να μπορέσει να διαχυθεί μέρος της ρευστότητας αυτής προς την πραγματική Οικονομία... 

Θα επιμείνω στο ζήτημα αυτό. Γιατί με τη σημερινή ασφυξία ρευστότητας δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Θα διαπραγματευθώ κάθε πρόταση και κάθε ιδέα…»

Ο αυτοκράτορας λοιπόν πρώτα απ όλα γνωρίζει. Ξέρει που πατάει, που πηγαίνουμε, και τι χρειαζόμαστε. Ο λαός φυσικά δεν το ξέρει. Αλλοίμονο. Δεν είναι δουλειά του λαού να σκέπτεται. Είναι να ακολουθεί. Να χειροκροτεί και  να επευφημεί τον αρχηγό του. O αρχηγός προτείνει διαπραγμάτευση. Επειδή όμως είναι σίγουρος ότι είναι άριστος διπλωμάτης, μας δηλώνει με τον πιο κατηγορηματικό τόνο (έξι φορές επαναλαμβάνεται  το ‘θα διαπραγματευθώ’)  πως την διαπραγμάτευση[2] θα …την κάνει ο ίδιος.

Αυτός ο τόνος, χαρακτηρίζει μια ομιλία που γίνεται σε μια εποχή, που ο λαός αρχίζει να σκέπτεται, να κινητοποιείται, και να προτείνει λύσεις άμεσης  δημοκρατίας. Σε μια εποχή που το πολιτικό σύστημα έχει φανερώσει με τον πιο δυσάρεστο τρόπο την ασύλληπτη ανεπάρκειά του, ο ελάχιστος σεβασμός στα αισθήματα της πλειοψηφίας των πολιτών, θα επέβαλλε ο αρχηγός την ΝΔ[3] να ξεχάσει τις διδαχές του Λουδοβίκου του 14ου. Για να προκαλέσει λιγότερο.

Αλλά ως φαίνεται, κανένας από τους σημερινούς πολιτικούς, δεν μπορεί να αφήσει την ‘ληστρική’    νοοτροπία που τους χαρακτηρίζει. Στόχος τους, ομολογημένος ή ανομολόγητος, να αρπάξουν ότι μπορούν περισσότερο από την εξουσία. Για τους ίδιους και για τους δικούς τους. Η κοινωνική συνεισφορά, η αγάπη για την πατρίδα, η σκέψη για το αύριο, είναι άγνωστα για τους πολιτικούς μας.

Πολύ περισσότερο, η πράξη εκείνου, του μοναδικού, του ηγέτη. Να μην πιει το νερό που του προσέφεραν, ενώ η θερμοκρασία στην έρημο ήταν αφόρητη, μόνο και μόνο για να μην διαφοροποιηθεί από τους στρατιώτες του. Γιατί είχε επίγνωση πως ηγέτης, δεν είναι αυτός που διατάζει, αλλά αυτός που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος των δυσκολιών. Αλλά η νοοτροπία του Αλέξανδρου, είναι  μακριά από την εποχή μας.

Δηιδάμεια


Σημειώσεις
[1] Καταστατικό Ν.Δ. άρθρο 2α «Βασική αρχή της Ν. Δ. είναι η αξιοκρατική και δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία του Κόμματος...»
[2] Τώρα γιατί η όποια διαπραγμάτευση, θα έχει καλύτερα αποτελέσματα, αυτό δεν αφορά τους ‘υπηκόους’
[3] Επειδή ο κ. Σαμαράς, φαίνεται να έχει ξεχάσει, του υπενθυμίζουμε πως τον αφορά το άρθρο 13 του καταστατικού του κόμματός του. Θα το βρει στην διεύθυνση http://www.nd.gr/documents/

http://logioshermes.blogspot.com/

Related Posts :